Κατάχρηση του φόβου…

Θυμάμαι τότε που έπεφτα στην αγκαλιά του Ζήση λαχανιασμένη .Τι όμορφο συναίσθημα που ήταν; Ήμασταν δεν ήμασταν 10 χρονό, πιτσιρίκια όλοι μας και παίζαμε κρυφτό-κυνηγητό… Από τότε θυμάμαι πως δεν κρυβόμουνα καλά , δεν έβρισκα ποτέ την κατάλληλη κρυψώνα , τα άλλα παιδιά νόμιζαν πως ήμουνα κουτή και αφελής , εγώ όμως ήξερα το μυστικό… Δεν έμαθα ποτέ να κρύβομαι , πάντα έμπαινα μπροστά σε ότι κι αν γινότανε , δεν λέω ότι είναι καλό αυτό ή έξυπνο , μα αυτό εγώ έκανα πάντα , δεν μου άρεσε ποτέ να κρύβομαι … Γιατί άλλωστε να μ’αρέσει ; Βρείτε μου έναν καλό λόγο ; Η αδρεναλίνη έπιανε κόκκινο, ναι με είχαν βρει και έπρεπε να τρέξω , αχ και να ξέρατε τι ταχύτητα είχα … Ποτέ δεν είχα αντοχή , αλλά από ταχύτητα άλλο τίποτα , γι αυτό ίσως και πάντα, τα βαριόμουνα όλα πολύ γρήγορα … Έτρεχα, έτρεχα , έτρεχα , μια ζωή έτρεχα , κι όταν έπεφτα στην αγκαλιά αυτού που με κυνηγούσε ένιωθα υπέροχα γιατί ήξερα πως για λίγο δεν θα χρειαζότανε να τρέξω άλλο , μ’άρεσε όταν με τραβούσαν από την μπλούζα λες και ήμουνα το θήραμα τους , δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο με ξετρέλαινε…
Μετά μεγάλωσα , με στείλανε στα μπαλέτα , στους προσκόπους , σε κατασκηνώσεις , σε ξένες γλώσσες , στα ωδεία , και να σου έμαθα και πιάνο και κιθάρα , ήμουν και χρόνια στην Ε.Α.Λ στην ομάδα του βόλεϊ , και να και οι χορωδίες και τα μαθήματα σχεδίου , και τα έργα μου στην έκθεση της σχολής να τα καμαρώνω , αλλά όλα μέχρι εκεί … Τίποτα δεν ολοκλήρωσα ποτέ, τίποτα δεν με καύλωσε ποτέ πιο πολύ από ότι το γράψιμο , που δεν μου το έμαθε κανένας , αν εξαιρέσεις την Ασπασία , την πρώτη μου δασκάλα , την δασκάλα που με έμαθε να βάζω τα γράμματα στη σειρά … Όλα τα ξεκίνησα τα ξεζούμισα και έφυγα.. Όχι γιατί δεν ήμουνα καλή, ούτε και γιατί δεν μου άρεσαν , απλά γιατί δεν με καύλωσαν , δεν με ξετρέλαναν …
Μεγαλώνοντας , μαζευόμασταν , πάντα κάποιοι καλοί φίλοι στις γιορτές και παίζαμε 21 … Οι φίλοι μου εξακολουθούσαν να πιστεύουν πως είμαι καλό παιδί , αλλά αφελής … Τώρα δεν έτρεχα , δίπλα μου είχα το ουισκάκι μου , την Μαλμποριά μου , είχα 19 , κανείς δεν θα τραβούσε στη θέση μου κι άλλο φύλλο , κι όμως εγώ πάντα τραβούσα. Οι πιθανότητες δεν ήταν μαζί μου ,κι όμως δεν το μετάνιωσα ποτέ, όσες φορές κι αν κάηκα . Πρώτον γιατί δεν ξέρετε πόσο μαρέσει να καίγομαι , αφού κάθε βράδυ ονειρεύομαι ότι με δένεται και μου βάζετε φωτιά στην πλατεία Συντάγματος για παραδειγματισμό … Δεύτερον , ποτέ δεν μπόρεσα να κάνω αυτό που πρέπει .Τρίτον πάντα το πλάσαρα ως μαγκιά το ότι μπορεί να μην άντεχα στο τρέξιμο , αλλά άντεξα όλα μου τα ρίσκα , με όποιες συνέπειες κι αν είχαν αυτά και τέταρτων ποτέ δεν έχασα περισσότερα από ότι κέρδισα ….
Ποτέ τίποτα δεν μπόρεσα να βάλω σε τάξη , μην μου το ζητάτε να το κάνω τώρα , είμαι πάνω σε μια τεράστια λεωφόρο και τρέχω-τρέχω , είναι απίστευτο συναίσθημα , δεν το έχω νιώσει πρώτη φορά μην ψαρώνεται , απλά τώρα έχω καλύτερο αμάξι , δεν προσπαθώ να σπάσω κάποια όρια , για τον απλούστατο λόγο , το ότι δεν είχα ποτέ μου την αίσθηση του φόβου, ίσως αν φοβόμουνα και λίγο , να μην τα έκανα όλα αυτά … Και βρεγμένα τα χέρια μου έβαλα στις πρίζες και οδήγησα μεθυσμένη και έκανα μπάνιο φαγωμένη , και κάπνισα στο νοσοκομείο και με κόκκινο πέρασα κι άλλα τόσα που δεν λέγονται έκανα κι όλα καλά … Όλα τα έκανα γιατί απλά τα γούσταρα , γιατί είμαι ελεύθερη κι ανάλαφρη και μέχρι να καώ θα τρέχω…

2006 crazy train ...

Δέχτηκα καταιγισμό μηνυμάτων , να φανταστείτε γέμισε το gmail μου (!!!)Γιατί δεν γράφεις ; Πήγες στην Jamaica και μας ξέχασες; Γράψε κάτι σε παρακαλούμε και άλλα τόσα … Έχω πάρει αγκαλιά την πιατέλα με τα μελομακάρονα , θα ήμουν ικανή να τα καταβροχθίσω όλα , ξέρετε κάτι , διανύω ίσως την καλύτερη φάση της ζωής μου, αν και συναχωμένη .. Ναι τα έβαψα μαύρα , αλλά μόνο τα μαλλιά μου , γιατί όλα τα άλλα καταχείμωνο και είναι ανθισμένα και πολύχρωμα … Είμαι στο σπίτι μου, με την οικογένεια μου , περνάω τις γιορτινές αυτές ημέρες όμορφα, ήσυχα και οικογενειακά …

Σε μια εβδομάδα θα είμαι στην πρωτεύουσα και θα τα σπάω , τελικά έγινε θεσμός ! Το 2005 με βρήκε στην Αθήνα , το 2006 επίσης, ε, και το 2007 εκεί θα με βρει … Χα-χα-χα ! Το 2006 τελειώνει , ήταν πανέμορφο , αλήθεια , δεν έχω ερωτευτεί , δεν έχω βρίσει , δεν έχω εκτονωθεί περισσότερο από ότι το 2006 ! Θα μπορούσα να γράψω γι αυτό σελίδες ατελείωτες και να κάνω την αναδρομή του …

Φέτος είπα να κάνω κάτι διαφορετικό όμως , τρώω ακόμα ένα μελομακάρονο και αρχίζω τις ευχαριστίες, ούτε όσκαρ να έπαιρνα ! Λοιπόν ευχαριστώ όλους όσους μέσα στο 2006, με ερωτεύτηκαν, με μίσησαν, με αγάπησαν , με βοήθησαν , με κυνήγησαν , με πρόδωσαν , σας αγαπάω όλους βρε μαλακισμένα …

Ευχαριστώ , το Νίκο , το Θωμά , τον Γιώργο , το Χρήστο , τη Γωγώ , την Τάνια , τον Μανώλη,τον Λεωνίδα , τον Γιώργο , τη Γεωργία , τη Ζωή , τον Κώστα , τον Γιώργο , τον Θοδωρή , τη Μαίρη , την Λένα , τον Σοφοκλή , τον Άρη , τον Δημήτρη , τον Ανδρέα , τη Χαρά , τη Δέσποινα , τον Μιχάλη , την Βασιλική , την Αικατερίνη , την Χλόη , τον Αλέξη , τον Χρύσανθό , την Ισιδώρα και το Μάνο … (Με σειρά εμφάνισης το 2006, καλά μερικά μου ξέφυγαν…. ) Πάω να παίξω χαρτιά, η τσόχα με καλεί …

Με το χέρι στον γύψο !

Γκούχου-γκούχου ! Έσπασα τον καρπό , είναι μέσα στον γύψο και η παλάμη και μου το έλεγε ο Μάκης τότε που πίναμε τις μαυροδάφνες στην πλατεία του Αγίου Κωνσταντίνου … 14χρονών σκατά ήμασταν και μας γυρνούσε ο Άρης στο γύρω-γύρω όλοι , μάθε να βαράς και με το αριστερό ρε βλάκα μαλακία , τίποτα εγώ . Από τότε έκοψα το γύρω-γύρω όλοι , πίναμε ξύδια , αλλά εγώ έπιανα πάντα την τσουλήθρα .Οι συγγενείς μου με αγαπάνε γιατί όποτε τους έκλεβαν κάτι , μα μηχανάκια , μα γκόμενες , μα αυτοκίνητα εγώ τους τα γυρνούσα πίσω , ήξερα τα παιδιά και τους είχα πει τους μαλάκες , από τους συγγενείς μου ρε μαλακισμένα , μετά έπαψαν να τους πειράζουν … Με παράτησε η γκόμενα , καμιά τους δεν με βλέπει σοβαρά , στην τοπική εφημερίδα γράψανε πως ανέσυραν νεκρό Έλληνα μέσα από στραπατσαρισμένο αυτοκίνητο . Κανένας δεν πίστεψε ότι μπορεί να βγήκα ζωντανός από εκεί μέσα . Είμαι 25 , έχω μπει δυο φορές στην εντατική , οι γιατροί έλεγαν πως δεν πρόκειται να ζήσω , κι αν ζήσω θα έχω πρόβλημα . Κι όμως ζω , δεν πιστεύω στον θεό κι ας έχω την θειά μου να μου τα πρήζει , πως χάρη στα λεφτά που έσταξαν στα μοναστήρια αναπνέω ακόμα ! Ο γιατρός δεν με αφήνει να πίνω αλκοόλ , την βγάζω με κόκα κόλα και πίνω που και που κανέναν ντεκαφεινέ, αυτά λέω στη μάνα μου , προχθές λίγες μέρες πριν έρθω Ελλάδα ήμουνα με κάτι φιλαράκια σπίτι μου, ήπιαμε πάλι. Μπήκα στην τουαλέτα και ο ψηλός είχε πιάσει την χέστρα αγκαλιά, του είπα να σηκωθεί , αλλά δεν με άκουγε . Τον έπιασα από τα μαλλιά του έκανα λίγο πιο πέρα το κεφάλι κι άρχισα να κατουράω ενώ αυτός ξερνούσε .
Πέρασαν αυτά για μένα , θέλω να αλλάξω ζωή , οι συγγενείς μου λένε πως έχω ψυχολογικά προβλήματα , εγώ το μόνο που έχω είναι κάτι γαμημένες ελιές στην πλάτη . Δεν είχα ποτέ κόμπλεξ με αυτό , μέχρι που με παράτησε η Μαίρη . Δεν επιτρέπεται να είμαι γιος δερματολόγου και να έχω τόσες ελιές στην πλάτη . Σοφία θέλω να φύγουμε , έλα πάμε μια βόλτα μέχρι Θεσσαλονίκη , δεν πειράζει που είσαι άρρωστη . Σου αρέσουν τα ρούχα μου ; Δεν θες να πάμε; Καλά…. Σου εύχομαι τα καλύτερα του παρελθόντος σου , να είναι να χειρότερα του μέλλοντος σου και να πίνεις και κανένα τσιγαράκι που και που δεν κάνει κακό , μακριά από τις χημείες …
Εγώ φταίω που με παράτησε . Ξέρεις τι μου είπε όταν ήρθε στο νοσοκομείο ; Ευτυχώς που αυτό συνέβη ενώ δεν ήμασταν μαζί .Έκανα κι άλλο τατουάζ , να ένα δράκο στον άλλο μου καρπό το βλέπεις .. Θα κάνω σοβαρή σχέση , αλλά δεν θα παντρευτώ ποτέ , έκανα μεγάλη μαλακία , τις γκόμενες τις είχα όλες για την πλάκα μου , είπα να τις δω σοβαρά και μετά με είχαν αυτές για την πλάκα … Με γουστάρουν γι αυτό που είμαι, τους αρέσω γιατί τους κάνω καλό κρεβάτι και μετά φεύγουνε γιατί λένε πως δεν αντέχουν αυτό που είμαι … Τα πόδια να τα ανοίγεις να ξέρεις να τα ανοίγεις , είναι ωραίο , αλλά να μην δώσεις κώλο , ο κώλος είναι ιερό πράγμα είναι το μουνί του μέλλοντος μην το ξεχνάς . Σ’αρέσει το παλτό μου κι αυτό από Θεσσαλονίκη το πήρα και το πουλόβερ και το πουκάμισο , μόνο που αυτό το πουκάμισο έχει πολλά κουμπιά και μου σπάει τα νεύρα ! Θες να φύγουμε ; Κούμπωσε μου λίγο το παλτό δεν μπορώ με το χέρι στο γύψο …

Πράσινο μήλο!

Κρύα πράσινα , υγρά πλακάκια ! Τι ειρωνεία ;
Όταν νοίκιασα το φοιτητικό μου σπίτι το μόνο που δεν μου άρεσε ήταν τα πράσινα πλακάκια στο μπάνιο , από τότε ερωτεύομαι μονάχα άντρες που έχουν πράσινα πλακάκια… Χαίρομαι που πια ξέρω γιατί τους ερωτεύομαι , που ξέρω γιατί ο ερωτάς μου έχει χρώμα πράσινο ! Χαίρομαι που με ξέρω πολύ καλύτερα από ότι νομίζεται εσείς ή εγώ καμιά φορά ! Έγραφα κάτι στα δεκαοχτώ μου , που το ξαναγράφω σήμερα και θα το ξαναγράφω μετά από τριάντα χρόνια ! Όχι δεν συμφωνώ σχεδόν με τίποτα από όσα έγραφα όταν ήμουν δεκαοχτώ , αλλά είναι μερικά πράγματα που τα έχεις από όταν γεννιέσαι , όσο πιο γρήγορα τα ανακαλύψεις τόσο το καλύτερο για τους άλλους που είναι δίπλα σου , όχι για σένα ! Χαίρομαι που ότι κατάλαβε ο πατέρας μου στα 50 του , εγώ το κατάλαβα στα 20 , παλιότερα λυπόμουνα γιατί πίστευα πως ο πατέρας μου ήταν πιο ευτυχισμένος γιατί έζησε πιο πολύ στο παραμύθι , ενώ εγώ όχι , αλλά δεν είναι εκεί το θέμα , μονάχα τα παραμύθια μας διαφέρουν και εγώ κάποτε θα απογοητευτώ , απλά ίσως για μένα να είναι λίγο πιο ανώδυνο ..
Ο χρόνος δεν μου πάει , είναι μέρες που τον κυνηγάω και μέρες που νιώθω σαν τον λύκο που θέλει να φάει τα τρία γουρουνάκια !Ναι νιώθω πολύ μαλάκας που μπαίνω σε αυτό το ατέρμονο κυνηγητό , αφού συνέχεια θα τα κυνηγάω και ποτέ δεν θα τα πιάσω τα μαλακισμένα ! Χρώμα πράσινο … Ο έρωτας μου μοιάζει σαν ένα μικρό κιτρινοπράσινο λεμόνι , είναι πάντα άγουρος , γιατί ο έρωτας δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο , γιατί ο έρωτας για μένα δεν μπορεί να έχει κανένα άλλο χρώμα εκτός από το πράσινο , το προσπάθησα μια φορά να αγαπήσω έναν τύπο με ροζ πλακάκια στο μπάνιο , μαλάκια, το λεμόνι ωρίμασε , σάπισε και το μπάνιο μύριζε σαπίλα και μούχλα ! Στα δεκαοχτώ μου ζήλευα τους συμφοιτητές μου , που ήταν μαζί, ονειρευόντουσαν μαζί , που βλέπανε τηλεόραση μαζί , που πηγαίνανε διακοπές μαζί , που κάνανε έρωτα μαζί , που θα κάνανε παιδιά μαζί , που θα βγάζανε πιστωτικές μαζί και που θα πέθαιναν χώρια ! Τότε τους ζήλευα γιατί ήξερα ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να το ζήσω αυτό το πράγμα , ναι τους ζήλευα, αλλά και το απέφευγα με κάθε τρόπο . Τώρα πια τους λυπάμαι τους συμφοιτητές μου , γιατί λυπούνται αυτοί τον εαυτό τους , γιατί καταβάθος σιχαίνονται ο ένας τον άλλο ! Εγώ το ονομάζω κιτρινοπράσινο λεμόνι , εσύ το λες τσίχλα με γεύση πράσινο μήλο , κι εκεί είναι το ωραίο να εννοείς το ίδιο πράγμα και να το περιγράφεις διαφορετικά … Δεν με νοιάζει αν συμφωνείτε ή όχι με τις μαλακίες που γράφω , δεν θέλω να συμφωνείτε έτσι κι αλλιώς !
Ω! Μια οδοντόβουρτσα , όχι αυτή δεν έχει πράσινο χρώμα , είναι κόκκινη και άσπρη , μεταξύ μας μόνο για οδοντόβουρτσες είναι αυτά τα χρώματα! Τι δεν συμφωνείτε; Χαχαχα! Χαίρομαι ! Αγάπη μου, αυτή η οδοντόβουρτσα δεν θα πάρει θέση σε κανενός το ποτηράκι , δεν θα διακοσμήσει κανενός το μπάνιο , βρε σου λέω δεν πρόκειται , δεν φταίω εγώ τώρα που ξήλωσες όλο το μπάνιο σου και το έκανες να μοιάζει σαν γραφείο του ΠΑΣΟΚ , ας είχες λίγη υπομονή να διάβαζες και παρακάτω!
Ενώ είμαι τρομερά χαρούμενη , γράφω θυμωμένα. Δεν ξέρω γιατί , ίσως γιατί ξέρω ότι τα λέω όλα αυτά σε εσάς που κάποια μέρα θα με κάψετε , γιατί πιστεύω πως το αίμα που κυλάει στις φλέβες μου είναι πράσινο , και πως είστε ικανοί να με σφάξετε για να μου αποδείξετε πως είμαι εγώ η λάθος και εσείς οι σωστοί …
Κρατάω σφιχτά την ερυθρόλευκη οδοντόβουρτσα στο χέρι . Ξέρετε ποια είναι η διαφορά μας ; Κι εσείς την κρατάτε επειδή με αυτό το πράγμα σας είπανε ότι πρέπει να πλένεται τα δόντια σας , εγώ ξέρω όμως γιατί την κρατάω , εσείς δεν ξέρετε, χάχα 1-0! Θα την έχω πάντα , για να ματώνω τα ούλα , και να τους φτύνω όλους , με αίμα , με πράσινο αίμα , να φτύσω όλα αυτά που ανέχτηκα που κατάπια . Και αλήθεια κατάπια πολλά , και το χειρότερο από όλα , ότι αυτό το πράγμα που λέγεται οδοντόβουρτσα το έχουμε για να πλένουμε τα δόντια ! Ξυπνήστε ρε, ψέματα σας είπανε , αλλού είναι το μυστικό !
Τι κάνει νιαου-νιαου, κάτω από το χώμα ;