Σαββατιάτικο καφεδάκι όπως πρέπει να είναι

 

New Duck Face και μη χειρότερα!

Λίγο πριν το τέλος

Και να που έφτασε ο χρόνος να μπω στο τελευταίο εξάμηνο κι αυτών των σπουδών. Θυμάμαι σαν τώρα όταν ξεκίνησα το πρώτο εξάμηνο, μια μέρα πριν τα πρώτα γενέθλια της κόρης μου ενώ το πρώτο σαββατοκύριακο που είχα μάθημα το έκανα διαδικτυακά από την Κολωνία όπου βρισκόμουν εκεί για διακοπές ξέγνοιαστη και ωραία!

Από εκείνον τον Οκτώβρη του 2018 δεν άλλαξαν απλώς πολλά ήρθε ο κόσμος τούμπα κι εγώ αν και πάντα ωραία δεν είμαι ξέγνοιαστη πια και τα ταξίδια μοιάζουν κάπως άπιαστα με δυο παιδιά, εξεταστικές και πανδημία! Από τότε λοιπόν, άλλαξα δουλειά κι εγώ και ο άντρας μου, κάναμε δεύτερο παιδί, έδωσα την τελευταία δια ζώσης εξεταστική τον Φεβρουάριο του 2020 στο ΠΑΜΑΚ εννιά μηνών έγκυος με την κοιλιά στον Θεό, παίρνοντας ανάμεσα στα άλλα και ένα ατόφιο δεκάρι και από τότε πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια με πανδημία, ένα ακόμη μωρό στην αγκαλιά και στα πρόθυρα κατάθλιψης!

Δεν θα τελειώσω φέτος το καλοκαίρι βέβαια αλλά θα μου μείνει  μόνο ένα μάθημα για του χρόνου μιας και το σύστημα του ΕΑΠ δεν σε αφήνει να πάρεις πάνω από 3 μαθήματα, ούτε που με νοιάζει, δεν με βιάζει απολύτως τίποτα στο να τελειώσω εκτός του ότι του παραχρόνου η μικρή θα είναι πρώτη δημοτικού και θα θέλει διάβασμα! Μέχρι τότε βέβαια όχι απλά θα έχω τελειώσω, θα έχω ήδη ξεκινήσει κάτι άλλο και η  μικρή αν συνεχίσει έτσι μάλλον αυτή θα διαβάζει εμάς!  Έτσι δεν πανηγυρίζω ακόμα  έχω φάει τον γάιδαρο αλλά ξέρω από πρώτο χέρι ότι καμιά φορά μπορεί να σε σκάσει και η ουρά!

Λίγο ακόμα λοιπόν, λίγο ακόμα για να αλαφρύνει το γομάρι... 

❤️

My s🌞nshine!

☂️☔📚

Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους

τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους

την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει

σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί –

Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα

σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή

καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.

Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι

κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο

και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο

που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας δεν είναι πια απ’ τη στέρηση

μα από την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους

είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.

 

Γιάννης Ρίτσος | Σχήματα της απουσίας ΙΙ|

I love my awesome colleagues!

Office Life 

Αγαπόδεντρο!