Σάββατο, Δεκεμβρίου 17, 2016

Σαν να μην υπάρχει αύριο...

Μόλις έχω φάει τη μπουγάτσα με κρέμα!

Από το άγριο χάραμα τρώω, λίγη τούρτα που έμεινε από τα χθεσινά γενέθλια του μπαμπά, ένα απομεινάρι κορμού που έκανε η μαμά, ένα τόστ με μαύρο ψωμί, γαλοπούλα και light κασέρι, ένα σνίτσελ κοτόπουλο ολόκληρο με φέτα και κάτι πατάτες από τις χθεσινές μπριζόλες, ένα χυμό φράουλα χωρίς ζάχαρη, μπουγάτσα με κρέμα 170 γρ, μπουγάτσα κοτόπουλο κι αυτή 170 γρ δεν την έφαγα όλη όμως γιατί έσκασα και φυσικά ένα φρέντο καπουτσίνο σκέτο, γιατί ο σκέτος είναι που κάνει τη διαφορά! Αν είχα φάει κάτι παραπάνω θα μεγάλωνε και η ανάρτηση αλλά δεν μπορώ να τα κάνω όλα για την έμπνευση τέλος πάντων! Πρώτα τρώμε και μετά γράφουμε...

Η ώρα είναι ακόμα μια, έχω ξυπνήσει πουρνό- πουρνό και το βράδυ μας έχουν καλεσμένους έξω για φαγητό, δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου, μα έξω έχει κρύο και μ'έχει πιάσει μια λαιμαργία. Όταν γύρω σου όλοι αδυνατίζουν, πάνε σε γυμναστήρια προσέχουν τον εαυτό τους και το έτερον ήμισυ έχει αδυνατίσει κι έχει κάνει κορμί θανατηφόρο με αποτέλεσμα όλοι γύρω σου να μιλούν και να κοιτάζουν ΤΟ κορμί, τότε ή θα πάθεις κατάθλιψη γιατί εσύ δεν βρίσκεσαι σε φόρμα ή θα εκμεταλλευτείς αυτό το κορμί ή θα μπεις κι εσύ στο ίδιο τριπάκι ή απλά θα συνεχίσεις να τρως σαν να μην συμβαίνει τίποτα και σαν να μην υπάρχει αύριο. Ε εγώ αυτό κάνω τρώω σαν να μην υπάρχει μεθαύριο, γιατί μεθαύριο θα γυρίσω στη δουλειά και θα έχω τα ίδια νεύρα που είχα στο χθεσινό post οπότε κάπου πρέπει να ξεσπάσω κι εγώ. 

Κάθε χρόνο κάνω ή σχεδόν κάθε χρόνο προσπαθώ να κάνω μια μικρή ανασκόπηση της χρονιάς που φεύγει κι έχουν φύγει αρκετές χρονιές από τότε που άρχισα να γράφω σε αυτό εδώ το blog να εδώ μπορείτε να διαβάσετε την πρώτη μου ανασκόπηση πριν έντεκα χρονάκια. Για φέτος νομίζω ότι δεν έχω να πω και πολλά. Έγιναν πράγματα στη ζωή μου αλλά πιο παρασκηνιακά, σε πρώτο πλάνο ήρθαν οι ζωές των αγαπημένων μου προσώπων, εγώ έπαιξα λίγο κομπαρσιλίκι φέτος και λίγο δράμα. 

Αυτό που θα θυμάμαι από το δεκαέξι είναι η μετακόμιση στα τέλη Γενάρη, το καινούργιο μας τεράστιο σπίτι που σχεδόν μέχρι τον Απρίλιο ήταν άδειο και είχε μόνο μια κρεβατοκάμαρα, την χειμωνιάτικη απόδραση στα λουτρά Πόζαρ και στον Άγιο Αθανάσιο που παραλίγο να γινόμασταν ξαδέρφια του John Snow, τον υπέροχο γάμο του αδερφού μου, τη γνωστή και αγαπημένη απόδραση στα Χανιά, τις διακοπές μας στη Σκιάθο και τις βουτιές μας στις Κουκουναριές, τα σαββατοκύριακα μας στη Ραψάνη και το Πήλιο,  την selfie με τον Κορτώ, τα λίγα βιβλία οάσεις που διάβασα, το 8th Street Mode Festival στη Θεσσαλονίκη, το κάψιμο με κάποιες σειρές, στο γήπεδο για την άνοδο της ΑΕΛ στη σούπερ λιγκ, την τετάρτη Νοεμβρίου ως μια πολύ κακή μέρα αλλά και λίγες μέρες αργότερα τον ερχομό του πανέμορφου κούκλου ανιψιού. Ε σίγουρα το δεκαέξι ήταν πιο φτωχό σε εμπειρίες σε σχέση με το 2015, δεν είχε υπερατλαντικά ταξίδια, βουτιές στη Τζαμάικα ,pina colada στο Μεξικό, γάμους, φούιτ στη Θάσο κι άλλα τέτοια ήταν λίγο πιο πικρό στη γεύση σαν δίσεκτο και είχε και μια πολύ κουραστική, φορτωμένη καθημερινότητα αλλά αυτή την κουβαλάω από τον Οκτώβριο του 2013 έτσι κι αλλιώς κι αν και φτωχό στις εμπειρίες, ακριβό στην τσέπη κυρίως λόγω σπιτιού. 

Για το 2017 που έρχεται εύχομαι να τρώω λιγότερο, να απαλλαγώ από την απαίσια δουλειά, να έρθουν όλα αυτά που περιμένω και που δεν έφερε το 2016, να πιστέψω λίγο παραπάνω σε εμένα, να στρώσω τον κώλο μου κάτω όχι μόνο για να τον γυμνάσω αλλά  κυρίως για να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα. Να πάψω να ζω τόσο φλου και να βάλω κάποιους στόχους και κυρίως να έχω την υγεία μου για να μπορέσω να κάνω έστω τα μισά από αυτά. 

υ.σ Φιλιά στις γλάστρες χαιρετισμούς στο πιάνο και εις άλλα με υγεία 

Χρόνια πολλά στον τιτανοτεράστιο μπαμπούλη του σύμπαντος!

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 16, 2016

Δημόσιοι είλωτες...



Αυτές τις άγιες μέρες των γιορτών που πλησιάζουν, είπα να σας διηγηθώ ένα παραμυθάκι για να σας βάλω στο κλίμα των εορτών. Κόκκινη κλωστή, δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη, δώσ' της κλώτσο και μπάτσο της γαμημένης να γυρίσει, παραμύθι ν' αρχινίσει...

Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα μακρινό σκοτεινό κωλοχανείο, που κάποια απαίσια ανθρωπάκια νομίζανε πως κάνουνε κουμάντο, φερότανε απαίσια στους εργαζόμενους, όντας και οι ίδιοι υποτίθεται εργαζόμενοι, χρησιμοποιούσαν μέτρα καταστολής, σεκιουριτάδες του κώλου, για να μην φύγουνε και απεργήσουν οι είλωτες και πάθει τίποτα το μπουρδέλο τους. Εδώ η απουσία κέρδους και αφεντικών κάνει ακόμα πιο στυγνή την εκμετάλλευση, ακόμα πιο ακατανόητη, την κάνει χόμπι και ευχαρίστηση, όταν νομίζεις πως έχεις στα χέρια σου μια κάποια εξουσία και εξευτελίζεις ανθρώπινες οντότητες.

To ξεφτιλισμένο ανθρωπάκι με τις και καλά αριστερές καταβολές διατείνεται ότι οι υπάλληλοι δεν αυτοκτονούν, μονάχα οι εργοδότες και οι ελεύθεροι επαγγελματίες. Χαβαλεδιάζει με το θάνατο, τον κατηγοριοποιεί και αναρωτιέται πίνοντας το καφεδάκι της. "έχεις δει εσύ δημόσιο υπάλληλο να αυτοκτονεί; όχι πες μου,έχεις δει;" Ναι μωρή καριόλα, τον Καρυωτάκη και όχι μόνο αλλά προφανώς κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια, χοντρόπετσα γουρούνια σαν εσένα σιγά μην είχαν την ευαισθησία να αυτοκτονήσουν και να απαλλάξουν επιτέλους αυτό τον πλανήτη από την παρουσία τους .

Πρέπει να περάσουμε τη θηλιά από μόνοι μας, λες και δεν μας έχουν βάλει αρκετές, γιατί οι θηλιές μας μάλλον της προκαλούν οργασμό. Να ένα κοινωνικό πείραμα, δώσε εξουσία στα σκατά να δεις τι κουράδες κάνουν. Όλοι οι υπόλοιποι κουραδάδες,η στρατιά των αργόσχολων που κουβαλάει στην πλάτη της, μαζί με ένα βύσμα ο καθένας τους, φυσικά και  κοιτάνε τον κώλο τους, από τη στιγμή που δεν μπαίνει το αγγούρι στο δικό τους, τι τους νοιάζει, ίσα-ίσα που ευχαριστιούνται κι αυτοί με τη σειρά τους που ευτυχώς έχουν την εύνοια της κουράδας.


 Έτσι αγγελικά πλασμένο είναι το μικρό κωλοχανείο μας, μια μικρογραφία της γαμημένης τούτης κοινωνίας. Ποια ψυχική και πνευματική γαλήνη να έχεις; Ποια εορταστική διάθεση; Μας γαμάνε κάθε μέρα κι εμείς δε λέμε τίποτα, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα εκτός από υπομονή λένε αλλά πόση υπομονή πια; Για πόσο ακόμα θα το βουλώνουμε; Εσύ δουλεύεις παίρνεις λεφτά, σκάσε; Τι λέτε ρε γαμημένα μπάσταρδα εγώ ψοφάω στη δουλειά και ο άνεργος που παίρνει ταμείο και δώρο παραπάνω θα πάρει από μένα για Χριστούγεννα εγώ δεν το βουλώνω άλλο πια ξεφτιλισμένοι ως εδώ...

Και ζήσανε αυτοί καλά εις βάρος μας...

υ.σ 1 Κρατάω γεμάτο πιστόλι
μη της το πείτε αυτό
θα’ θελα μόνο να ακούσει
τον πυροβολισμό...

υ.σ 2 Γιατί, όλοι εναντίον όλων
έτσι θα’ ναι πάντα και παντού.
Γιατί, όλοι εναντίον όλων
έτσι θα’ ναι πάντα και παντού.
Στο παιχνίδι της ζωής μαζί...
Στο παιχνίδι της ζωής...

υ.σ 3 Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική, στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα

υ.σ 4 Με βρίσκεις πολύ θυμωμένη; Πάψε καλέ ιδέα σου είναι. 

υ.σ 5 Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοίχους και τα κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες, που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια. 

Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη
ο ήλιος, θάνατος μες στους θανάτους. 

Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει
για να ζυγίση μια "ελλειπή" μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι,
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα. 

Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα. 

Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
"Υπάρχω;" λες, κ' ύστερα "δεν υπάρχεις!"
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
Ισως έρχεται ο Κύριος Νομάρχης. 

Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.


Δευτέρα, Δεκεμβρίου 12, 2016

c'est la vie

Περπατάω στο δρόμο και άνθρωποι μου χαμογελούν ή με χαιρετούν, ανταποδίδω αν και μου είναι παντελώς άγνωστοι, όχι δεν παίρνω ακόμα ψυχοφάρμακα, ούτε έχω παραισθήσεις. Στην αρχή με φρίκαρε τώρα το έχω συνηθίσει, μπαίνω στα μαγαζιά να ψωνίσω και συναντώ τα ίδια χαμόγελα, μερικοί πιο θαρραλέοι παίρνουν την πρωτοβουλία και μου μιλούν, μέχρι και η ανθοπώλισσα από το μαιευτήριο που γέννησε η νύφη μου με ήξερε τις προάλλες,  όλοι με γνωρίζουν λόγω δουλειάς, όχι δεν ζητούν αυτόγραφο, (εξυπηρέτηση ή ερώτηση ή το κινητό μου) εξάλλου κάνω μια από τις πιο βαρετές δουλειές που μπορεί να κάνει κάποιος, το γεγονός ότι μου χαμογελούν και δεν με φτύνουν μιας και δουλεύω σε δημόσια υπηρεσία, σημαίνει μάλλον ότι αυτή την τόσο βαρετή δουλειά την κάνω τουλάχιστον με αξιοπρέπεια. 

Τελικά με τόση ανεργία στην Ελλάδα το να δουλεύεις στον ΟΑΕΔ σε κάνει μάλλον σούπερ σταρ και μην γελάτε δυστυχώς είναι μια απαίσια πραγματικότητα. Ανοίγω το ασανσέρ, ααα εσύ δεν είσαι που δουλεύεις στον ΟΑΕΔ,μου έκανες παρουσία για την επίσχεση, βγαίνω από το δοκιμαστήριο δεν έχω κουμπωθεί καλά, καλά, ααα τι κάνετε, εσείς με εξυπηρετήσατε σήμερα, πάω να πάρω μπαλόνι it's a boy,ααα θα σας το έχουν πει κι άλλοι αλλά εσείς δεν δουλεύετε στον ΟΑΕΔ; Πότε βγαίνει το τάδε και το δείνα πρόγραμμα; Περιμένω στη στάση το λεωφορείο, πάλι τα ίδια. Τρώω κρέπα πέντε η ώρα το πρωί μετά από ξίδια με κούκλο κολλητό, ααα εσείς δε δουλεύετε στον ΟΑΕΔ, είστε τόσο καλή και εξυπηρετική, νιώθω πάντα τόσο χαρούμενη αν τύχει το νούμερο μου σε εσάς. Από μέσα μου βέβαια λέω δε με γαμάτε κι εσείς και ο ΟΑΕΔ σας αλλά κατά τα άλλα χαμογελώ και λέω καμιά παπάτζα τάχα μου ότι κάνω και χιούμορ. Πάω σε τουριστικό χωριό της περιοχής και με κερνάνε καφέδες και γλυκά γιατί με θυμόταν και τον είχα εξυπηρετήσει καλά λέει(να και ένα καλό).

Σήμερα γυρνώντας από τη δουλειά
 12/12/2016
Ο Γιάννης βέβαια λέει πως όλοι αυτοί έπρεπε να με ξέρουν για τα βιβλία μου(όταν βγάλω θα με μάθουν) και όχι για τον ΟΑΕΔ αλλά όπως λέω κι εγώ όλοι από κάπου ξεκινάμε κι άγνωστο ακόμα που καταλήγουμε. Ευτυχώς αυτή η μικρή μου αναγνωρισιμότητα περιορίζεται εντός νομού Λαρίσης και περιχώρων σε όλο τον υπόλοιπο πλανήτη είμαι ακόμη μια άσημη μικρή blogger που λέγεται sophie_jamaica και μπορεί να κάνει ακόμα ότι γουστάρει! 

Πέρα από την πλάκα, δουλεύω σε μια δημόσια υπηρεσία που κανείς δεν την έχει σε εκτίμηση, ποια δημόσια υπηρεσία έχει άραγε; Δουλεύω με ανθρώπους που έχουν χάσει τη δουλειά τους ή ψάχνουν να βρουν μια και είναι σίγουροι ότι εμείς δεν πρόκειται να τους βρούμε, έρχονται μόνο για επιδόματα, μερικοί είναι επαγγελματίες σε αυτό ξέρουν πόσα ένσημα πρέπει να κολλήσουν για να πάρουν, άλλοι έρχονται για κανένα voucher, πεντάμηνο, πρόγραμμα για την επιχείρηση, κοινωνικό τουρισμό, επιδόματα μητρότητας και εποχικά κλπ. Αυτή είναι η ελληνική πραγματικότητα.

Το κλίμα είναι εχθρικό και μέσα και έξω εννοώ και από τους "συναδέλφους" και από τους πολίτες, το "σύστημα" είναι για τον πέο, το γεγονός ότι η πλειοψηφία δείχνει να με συμπαθεί και να μου λέει τα προβλήματα της μπορεί κάτι να σημαίνει, μόνο που αυτό το κάτι  έχει τεράστιο ψυχικό κόστος για μένα κάθε μέρα και το γεγονός ότι με αναγνωρίζουν ή μου λένε καλά λόγια δεν μου απαλύνει τον δυσβάσταχτο πόνο που νιώθω καθημερινά, γιατί ποτέ δεν ονειρεύτηκα ότι εκείνο που θα ήθελα να γίνω στη ζωή μου είναι μια καλή και εξυπηρετική υπάλληλος που κάνει αδιαλείπτως data entry και ο κόσμος την εκτιμάει και την αναγνωρίζει, χέστηκα, δυστυχώς όμως αυτό έγινα. 

Ημέρα άδειας στο Βόλο 9/12/2016
Μην με ρωτάτε τι θα ήθελα να γίνω, για όσους διαβάζετε αυτό το blog είναι ξεκάθαρο ακόμα και από τις σπουδές που έκανα και από τις επαγγελματικές προηγούμενες απόπειρες,βασικά δεν ονειρεύτηκα ποτέ να κάνω κάτι συγκεκριμένο πέρα από το να γράφω και γενικότερα σαν άνθρωπος να δημιουργώ με μια τόσο βάρβαρη πραγματικότητα όμως όσο να'ναι αυτά περιορίζονται και δυστυχώς δεν πληρώνονται.  Αυτή η δουλειά πέρα από τα προς το ζην δεν μου προσφέρει τίποτα άλλο αλλά να που φτάσανε οι καιροί που μέχρι κι αυτά τα λίγα για τα βασικά γίνανε πολυτέλεια και οι άλλοι σου λένε να βγάλεις το σκασμό για να μην  προκαλείς όλους αυτούς που δεν έχουνε ούτε αυτά.

 Δεν είμαι άνθρωπος που πιστεύει ότι υπάρχουν αδιέξοδα βέβαια, υπάρχουν τόσοι έξοδοι για το εξωτερικό μόνο που στην δικιά μου περίπτωση μάλλον κι εκεί πάλι κάτι άσχετο θα έκανα επαγγελματικά που μπορεί απλά να πληρωνόταν καλύτερα.  Καταλαβαίνω απόλυτα τους ανθρώπους που νιώθουν τεράστια ευγνωμοσύνη που καταφέρνουν και ζουν μέσα από αυτό που αγαπούν θα'θελα κι εγώ κάποτε να τους μοιάσω αλλά δυστυχώς μου είναι αδύνατο σχεδόν και να το ονειρευτώ πόσο μάλλον να πιστέψω ότι μπορεί να γίνει πραγματικότητα...

Δεν έχω πεθάνει όμως, υπάρχει κάτω από τόνους λάσπης ο σφυγμός μου, υπάρχει ακόμα η ανάσα μου θαμμένη  κάτω από πολλά κιλά καθημερινότητας, αθλιότητας, ρουτίνας, μαλακίας και μιζέριας. Υπάρχει κάτι που ζεσταίνει την ψυχή μου. Κάθε μέρα, σφιγμένη, αγχωμένη, σκυθρωπή , γυρνώ στο σπίτι με απίστευτούς πόνους στην πλάτη, στα μάτια, στην ψυχή. Συσσωρεύω απίστευτη ποσότητα αρνητικής ενέργειας και δουλειάς μέχρι τελικής πτώσεως γιατί δεν ανήκω στο μέσο όρο του δημοσίου υπαλλήλου που τα ξύνει. Πολλές φορές αρκούν μονάχα λίγες μέρες άδειας για να επανέλθω στην απόλυτη μου ευτυχία και το χαμόγελο επανέρχεται στα χείλη μου. Χρειάζονται μοναχά μερικές μέρες άδειας για να χορεύω σαν τρελή, να παίζω κιθάρα με τις ώρες, να γεμίζω ενέργεια, να γίνομαι φουλ δημιουργική, να ταξιδεύω, να βρίσκομαι με φίλους, να ζω έτσι όπως πρέπει να ζει κανείς τη ζωή, με χαμόγελα και όνειρα...


υ.σ Φιλιά και στην κουτσή Μαρία που είμαι σίγουρη ότι θα με θυμηθεί κι αυτή και θα στείλει κάτι στο inbox για μια εξυπηρέτηση! 

υ.σ Προφανώς και δεν με συμπαθούν όλοι αλλά c'est la vie! 

Σάββατο, Νοεμβρίου 12, 2016

Έντεκα μικροί Νοεμβρ(υ)οι εκπαιδευτηκαν στο οίδημα

Έντεκα μικροί Νοέμβριοι εκπαιδευτηκαν στο οίδημα. Με δαυτον τον πιο σκληρό απ'ολους.Περυσι είχα γράψει την επετειακή ανάρτηση για τα δέκα χρόνια του blog.Απο τότε προστέθηκε ένας χρόνος κι αμέτρητες καθημερινές απώλειες.Δεν άλλαξα τίποτα από όσα ήθελα να αλλάξω και η ζωή συνέχισε να παίρνει ότι αυτή νομίζει ότι της αρκεί,αφηνοντας με να παλευω με εκείνη και με όλα αυτά τα θα'θελα.Αυριο κλείνουν έντεκα χρόνια "Εκπαυδεμενοι στο οίδημα", έντεκα χρόνια που δυστυχώς παλευω πλάι στη λογική των άλλων...


Εκπαιδευμένοι στο οίδημα: Δέκα Χρόνια Εκπαιδευμένοι στο Οίδημα: Επετειακή ανάρτηση... 13 Νοεμβρίου 2005... Σαν σήμερα πριν ακριβώς δέκα χρόνια στο  φοιτητικό ρετιρέ της Τ.Πετροπούλου μαζί με ...

Παρασκευή, Νοεμβρίου 11, 2016

A Thousand kisses deep

Don't matter if the road is long
Don't matter if it's steep
Don't matter if the moon is gone
And the darkness is complete
Don't matter if we lose our way
It's written that we'll meet
At least, that's what I heard you say
A thousand kisses deep
I loved you when you opened
Like a lily to the heat
You see, I'm just another snowman
Standing in the rain and sleet
Who loved you with his frozen love
His second hand physique
With all he is and all he was
A thousand kisses deep
I know you had to lie to me
I know you had to cheat
You learned it on your father's knee
And at your mother's feet
But did you have to fight your way
Across the burning street
When all our vital interests lay
A thousand kisses deep
I'm turning tricks
I'm getting fixed
I'm back on boogie street
I'd like to quit the business
But I'm in it, so to speak
The thought of you is peaceful
And the file on you complete
Except what I forgot to do
A thousand kisses deep
Don't matter if you're rich and strong
Don't matter if you're weak
Don't matter if you write a song
The nightingales repeat
Don't matter if it's nine to five
Or timeless and unique
You ditch your life to stay alive
A thousand kisses deep
The ponies run
The girls are young
The odds are there to beat
You win a while, and then it's done
Your little winning streak
And summon now to deal with your invincible defeat
You live your life as if it's real
A thousand kisses deep
I hear their voices in the wine
That sometimes did me seek
The band is playing Auld Lang Syne
But the heart will not retreat
There's no forsaking what you love
No existential leap
As witnessed here in time and blood
A thousand kisses deep

Παρασκευή, Οκτωβρίου 07, 2016

ICH LEB IM GHETTO EINER UNGESAGTEN BLÄUE



Έχεις αρχίσει επικίνδυνα να εξαπλώνεσαι. Επεκτείνεσαι και με κυριεύεις μα σ' αφήνω γιατί    μονάχα έτσι μου απαλύνεις την πραγματικότητα κι όλο μεγαλώνεις. Δεν ξέρω ακριβώς αν  λείπεις μα δεν μπορώ πια να απολαύσω ούτε καν τη μοναξιά μου γιατί όποτε κι αν μένω μόνη μου είσαι πάντα εκεί, είναι σαν να έχεις αντικαταστήσει την ψυχή μου, είναι σαν να είμαι εσύ.

Αναρωτιέμαι συνεχώς αν στην άλλη άκρη του ουρανού, στην άλλη άκρη του ωκεανού στην άλλη άκρη του παραλογισμού η δικιά μου χαμένη ψυχή κυριεύει εσένα.  Εδώ ριζώνεις χωρίς καμιά ελπίδα για τίποτα, ριζώνεις και εγκαθιδρύεσαι μέχρις ότου με αντικαταστήσεις, μέχρις ότου πάρω τη μορφή σου και εξαϋλωθώ, μέχρις ότου πεθάνω και σταματήσω να σε κουβαλάω.

Όταν κλαίω κάτι με συγκρατεί να μην πεθάνω από το κλάμα, να μην πνιγώ από τα αναφιλητά, όταν μου κόβεται η ανάσα, όταν πέφτω στη μαυρίλα μου, το μόνο που με σώζει είσαι εσύ που δεν υπάρχεις πουθενά και ενώ φαινομενικά είναι σαν να σώζομαι από το τίποτα, σώζομαι από έναν ίσκιο, τον ίσκιο σου. Μέχρι την τρέλα, μέχρι την τρέλα. Μέχρι να μεταλλαχθώ , μέχρι να με ρουφήξουν για πάντα οι σκέψεις μου, μέχρι να κλειστώ και να ζήσω αιωνίως μέσα τους, μέχρι να σε ξαναβρώ...

Υ.Σ  kunst ist selbstzerstörung. die  aufgabe des künstlers ist es sich:zug
runde:zu:richten.  B.H

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 27, 2016

Van a por nosostros



Ήμουν πια κουρασμένη.Είχα ξαπλώσει πάνω σε μια ζωή που δεν άντεχα πια κι είχα κι εγώ μεγαλώσει για να μπαίνω σε τρένα κι όπου με βγάλει, άσε που δεν είναι καιροί να βασίζεσαι στον ΟΣΕ. Ποτέ δεν ήταν. Σας μιλάω εκ πείρας!Ψάχνοντας το νόημα της ζωής ή τουλάχιστον μια ζωή με νόημα, αφαιρέθηκα για λίγο από το πιάνο του πέμπτου ορόφου ενώ ισχυριζόμουν στον εαυτό μου πως όχι μόνο το είχα βρει, το είχα πιάσει κιόλας γερά απ'τα κέρατα. Το θέμα είναι πως ακόμα κι αν το είχα βρει δυσκολεύομουν να το κάνω πράξη, γιατί κάθε πρωί ξυπνούσα και συνειδητοποιούσα πως τα είχα κάνει θάλασσα. 

Είναι αυτή η νοσταλγία που με πιάνει για το πάθος που είχα όταν ονειρεύτηκα τη ζωή που ήθελα να ζήσω στο εφηβικό μου δωμάτιο και ξυπνώ και τη βλέπω πως έχει καταντήσει. Θυμάμαι τη διαδρομή  και τους ανθρώπους που συνάντησα κι  ήταν όλα και όλοι τους τόσο εντάξει και αναρωτιέμαι που στον πούτσο τα σκάτωσα και τρώω στη μάπα πλεον τόσους αχρείους ; Να έφταιξαν οι καιροί, κάποιες επιλογές ή μήπως απλά δεν προσπάθησα αρκετά; Οι δισταγμοί μου, οι φόβοι μου; Ίσως να έφταιξε και η καλή διαγωγή σε έναν κόσμο γεμάτο καθάρματα. Τελικά όλα έφταιξαν.

Μας την είχαν στημένη,αυτό έφταιξε.

Βούρτσισε τα δόντια σου, πλύνε τα πόδια σου, ράψε το πουλόβερ, βάψε τα νύχια, άλλαξε τις μπαταρίες, φάε τις μύξες, πιες τον αφρό,παντρέψου την, παντρέψου την, παντρέψου την, πάρε προφυλάξεις, σκέψου το μέλλον σου.Μας την έχουν στημένη.Οι διεθνείς ορδές από μανάδες και αντιπροσώπους και δημοσίους υπαλλήλους και τσιντσιλά και ηθικολόγους νυφίτσες που επιθυμούν να σε πάνε από το χεράκι στη σύνταξη.Πιες το σιρόπι, αγόρασε ένα καλό αυτοκίνητο, κόψε το κάπνισμα, μην το παίζεις αυτό, άλλαξε δουλειά, βελτίωσε την εικόνα σου, πήγαινε ν'αγοράσεις γαρίδες, ράψε το μανίκι, ράψε το μανίκι, ράψε το μανίκι, προσευχήσου στην εικόνα.Μας την έχουν στημένη.Με τα βασιλικά τους πόδια και τ'αποσπάσματα τους και τους κανόνες τους και τις πυξίδες τους και τους γνώμωνες τους και τα κυριακάτικα κοστούμια τους. Χτενίσου,καθάρισε τα παπούτσια σου, μύρισε την βενζίνη, πες ναι στο αφεντικό σου, δες τις ειδήσεις, μην κοιμάσαι για μεσημέρι,άσε αυτό το χαμόγελο,νιώσε ένοχος,τελείωσε τη σούπα, τελειώσε τη σούπα, τελειώσε τη σούπα, γίνε υπεύθυνος.Μας την έχουν στημένη.Μας τελείωσε η νιότη. Φτάνει πια με την τεμπελιά.Πρέπει να αποκτήσουμε συναίσθηση. Ζήτω τo οιδιπόδειο σύμπλεγμα.Ζήτω!Δικό μου το λάθος.Πλήρωσε τους λογαριασμούς ,κουστούμι με γιλέκο,κοιμήσου με πιτζάμες, κάνε τη Δευτέρα αργία,κάνει οικογένεια,γιατί δεν αδυνατίζεις,τι μούτρα είναι αυτά,πλύνε τα χέρια,βάψε τα χείλια, γιατί το λές αυτό, γιατί το λες αυτό, όλα έχουν ήδη γραφτεί.Μας την έχουν στημένη.Ο 'Εντισον και ο Ουάσιγκτον και Αϊνστάιν και ο Φρόιντ και ο Χίτλερ και ο Κοπέρνικος και οι Σέρχιο και Εστιμπαλίθ και ο Φον Μπράουν και ο δον Σαντιάγο Ραμόν Καχαλ.Μας την έχουν στημένη.Για τις αμαρτίες μας. Για τις αμαρτίες μας. Για τις αμαρτίες μας. Για τις αμαρτίες μας.Μας την έχουν στημένη.Κάθε χρόνο πιο κοντά.Κάθε μέρα πιο φανερά.Κάθε ρουφηξιά πιο γλυκιά.Κάθε ανάμνηση πιο μακριά.Μας την έχουν στημένηΜας την έχουν στημένηΜας την έχουν στημένηΜας την έχουν στημένηΣε όλους μας

Ποιος να'ναι άραγε;

Μήπως του μοιαζω;

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 18, 2016

Κυριακή είναι θα περάσει...


Προσπαθούσε μανιωδώς να με ψυχολογήσει πριν το ρίξει στα σεμινάρια και την επαγγελματική ψυχολογία. Απορώ που έβρισκε το ενδιαφέρον. Αν ήξερε κάτι για μένα; Κουράδες ήξερε και δε λέω ότι φταίει αλλά αγνοούσε ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου και καλά έκανε. 


Έζησα όλη μου τη ζωή προσπαθώντας πάντα να μην τραβήξω τα βλέμματα, οπότε ήταν φυσικό να με εκνευρίζει που είχα γίνει αντικείμενο παρατηρήσεις χωρίς να ρωτηθώ. Τώρα που το σκέφτομαι χωρίς καν να προκαλέσω, τώρα αν έθιξα τον εγωισμό οποιουδήποτε δικό του πρόβλημα σκέφτηκα. 

Έπαψα να παρατηρώ και να αναλύω τους ανθρώπους , μου το απαγορεύει η καθημερινότητα μου πια, μου το απαγορεύει και η καθημερινή ανελέητη τριβή μαζί τους, οι περισσότεροι είναι τόσο μπάσταρδοι που όχι απλά δεν αξίζει να τους παρατηρήσεις και να γράψεις κάτι γι αυτούς, οι περισσότεροι αξίζουν και πρέπει να μείνουν στην προσωπική τους μιζέρια και  αφάνεια.

Με έχουν απογοητεύσει τόσο οι άνθρωποι , όχι ότι ποτέ τους είχα και σε μεγάλη εκτίμηση, φαντάσου και να τους είχα δηλαδή αλλά ότι θα ήταν τόσο τιποτένιοι ούτε αυτό το περίμενα. Αθώα γαρ, ναι ακόμα. 

Τώρα με τις γάτες είναι αλλιώς η κατάσταση κι αν οι μπάσταρδοι τις λένε μπάσταρδες είναι γιατί ποτέ δεν τους συγχώρεσαν ότι μπορούν και μόνες τους, ότι είναι ανεξάρτητες.

Ο γάτος γουργουρίζει, ζεσταίνει, κατανοεί , ψυχολογεί και θεραπεύει. Μα δε θέλω τίποτα τώρα πια από να τον πάρω αγκαλιά ...




Ραψ