Ξύπνα,φάε,τρέχα,ανέβα,φτιάξε,στείλε,διαμαρτυρήσου.Συμπαραστάσου,βοήθα,άπλωσε το χέρι, φρόντισε, χάιδεψε, κοιμήσου, χαμογέλα… Άλλη μια μέρα στο γραφείο,ο εγκέφαλος σήμερα δεν θα ξυπνήσει,αντιστέκεται σθεναρά,η πρώτη γουλιά καφέ που πίνω με λαχτάρα μου καίει τη γλώσσα και τα σωθικά,αλλά εκείνος αμετανόητος,αρνείται να δουλέψει.
Βρες νέες ιδέες,γίνε παραγωγικός και άρες,μάρες,κουκουνάρες κι εγώ σκέφτομαι γέλια και αγκαλιές μαζί σου,τα αντίδοτα μου στην καθημερινότητα …
Πρωινό ξύπνημα,από αυτά που δεν θες με τίποτα να αποχωριστείς το μαξιλάρι σου,έξω σκοτάδι,κινήσεις μηχανικές που κάνω αισίως εδώ και έξι μήνες,βάζω ότι βρω,φτιάχνω ένα χλιαρό ness,(αφού δεν προλαβαίνει να ζεσταθεί το νερό),κλείνω την πόρτα,στάση, λεωφορείο,δουλειά,γραφείο,άνοιγμα pc,μέσα σε όλες μου τις αρμοδιότητες είναι κι αυτή του να βάζω καφέ στην καφετιέρα,αφού οι περισσότεροι έρχονται μετά από μένα (γαλλικός φουντούκι που λέει και η γιαγιά στη διαφήμιση).
Και ω ναι σήμερα ήρθα μισή ώρα αργότερα γιατί με πλάκωσε το πάπλωμα και πάλι ήρθα πρώτη,κάτι γίνεται εδώ,μάλλον με παρακολουθούν για να τους φτιάχνω τον καφέ τους. Μέσα στην απαισιοδοξία και τη βία των καιρών και μέσα στα φωτάκια και τους άγιους Βασίληδες των δρόμων,στα μάτια μου αναβοσβήνουν καμπάνες,στολίζω το δέντρο στη δουλειά,έρχονται γιορτές και για μένα προσωπικά σημαίνει λίγο περισσότερο χώσιμο στη δουλειά,αποχή από τα μελομακάρονα,συναντήσεις με φίλους,μελαγχολία και ταξίδια στα χιόνια μαζί με την πιο όμορφη φάτσα του κόσμου,που μ’ αγαπάει και με αντέχει ακόμα(Βουλγαρία σου ερχόμαστε(Банско дойдеш,με τόσο λίγες μέρες άδεια δεν είμαστε και για πιο μακριά,από το νέο έτος όμως,ε μωρό;)!
21 μέρες πριν τα Χριστούγεννα κι εγώ είμαι στη δουλειά ακούω μελωδία και Σαββόπουλο «Χριστούγεννα πάντα τσακωνόμαστε» τρώω στη ζούλα κάτι θεσπέσια μπισκότα,σκέφτομαι το βράδυ που θα σε βρω και θα αράζουμε δίπλα στο τζάκι,εγώ και εσύ πτώματα από τη δουλειά,να με φιλάς να με κοιτάς στα μάτια και να μου τραγουδάς: «Μια κορφή χρυσή κι αγκαλιά μου εσύ. Κόψε τους μαλάκες κι έλα δως μου Πάλι το φιλί στην Ανατολή Και στην άκρη του καινούργιου κόσμου»
Χώνω τα ακουστικά πιο βαθειά στα αυτιά,με τους χαζούς που έμπλεξα,δεν μπορώ να ακούω τις υστερίες τους,θυμάμαι που κάποτε με είχανε πει χαζή και ίσως να είχανε και δίκαιο αλλά που να είχανε να κάνουνε με αυτούς που έχω να κάνω εγώ κάθε μέρα,τότε αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους φωστήρες θα έπρεπε να είχανε αυτοκτονήσει από την ηλιθιότητα του κόσμου,τους συμπονώ και τους καταλαβαίνω,η καλύτερη παρέα της εξυπνάδας μετά τη γνώση είναι η μοναξιά… Περιμένω το απόγευμα…
Χριστούγεννα πάντα τσακωνόμαστε! Και τι σου χρωστώ και τι μου χρωστάς. Μια τύφλα εν τέλει μοιραζόμαστε. Κάντο ν'αλλάξει αν μ'αγαπάς.
Λάμπουν τα Χριστούγεννα στον καθρέφτη Μπάλες ασημένιες και χιόνι πέφτει Για να 'ρθει ο χρόνος να γίνει Άγραφο χαρτί.
Χριστούγεννα πάντα έχουμ' εμφύλιο / Κάτω στην αυλή βρέχει καθρεφτάκια Δως μου ειρήνη εννιά μηνών / Γόμες και κιθάρες και μολυβάκια Θα αναβοσβήνω σαν δεντρύλλιο / Για να φανταστεί ο χιονάνθρωπός της γειτονιάς Κοντά σου ιδέες θα γεννώ Τη νέα δουλειά θα εγκυμονώ / Τα στιχάκια της χρονιάς
Κι επί ένα χρόνο γιορτινό Στο γλυκό βουνό Με των μάγων το άστρο θ'ανεβαίνω Χρόνια παιδικά και συντρόφους του έργου Ό,τι άλλο πλάι μου να 'ναι ξένο.
Μια κορφή χρυσή κι αγκαλιά μου εσύ. Κόψε τους μαλάκες κι έλα δως μου Πάλι το φιλί στην Ανατολή Και στην άκρη του καινούργιου κόσμου.
Και ως τ'άλλα Χριστούγεννα Θα έχω ανεβάσει τη δουλειά Να μη γυρίσω στα παλιά στενά της αγοράς τους.
Καλά Χριστούγεννα! Μες απ'το μάτι της δουλειάς να 'ρθουν χαρούμενα!
Κι ως τ'άλλα Χριστούγεννα Θα την έχω ανεβάσει τη δουλειά Και στην άλλη απογραφή Η δική μας μετοχή Την καινούργια της να βρει αξία.
Και ως τ'άλλα Χριστούγεννα Με το μάτι της δουλειάς Και το μάτι της καρδιάς Να προλάβω τα τρεχούμενα.
Χριστούγεννα πάντα είν' επώδυνο / Ήρθαν τα Χριστούγεννα να μας ζήσει Να ξαναδώ το φως γυμνό / Το μωρό αγορές να φωταγωγήσει Να σπαρταρά το περιεχόμενο / Και ζαχαροπλάστης ο χρόνος πάλι να γενεί Να ιδρώνω λες και ξεγεννώ / Από την παραμονή Κράτα το χέρι μου ενώ....
Στέκομαι μπροστά στο σπουδαίο, ανεβαίνω σε σκαμπό,τεντώνομαι,κάνω λωρίδα το μαλλί και δεν το πιάνω,είναι γελοίο να κάνεις το σπουδαίο και γελοιωδέστατο να νομίζεις ότι είσαι.
«Σημασία δεν έχει να καταλάβεις τον κόσμο, αλλά τη θέση σου μέσα σε αυτό» τάδε έφη Albert … και εμένα η θέση μου ποτέ δεν μου αρέσει.Πιάνω μπροστά , διάδρομο, παράθυρο , πάω και γαλαρία , τίποτα, πάντα πιστεύω-(η δυστυχία μου είναι ότι ξέρω) ότι υπάρχει πιο πάνω.
Χθες σε άκουγα και με έπιασαν τα γέλια - sophie_jamaica και reggae και ρασταφάριαν και γράφεις εκεί ψαγμενιές στο blog και ροκ τραγουδάκια και κλάιν, κι αν το εστιατόριο δεν είναι gourmet δεν έχει!!!!
Όντως έτσι είναι,μ’ αρέσει να λιώνουν θεσπέσιες γεύσεις μέσα στο στόμα μου,να πίνω απίστευτα κρασιά ενώ φοράω φούτερ και οι δίπλα μου,ένα σακάκι,μια γραβάτα ή ζαρτιέρες να σηκώνουν τα κινητά τους και να λένε: Μισό λεπτό,να σας δώσω τη γραμματέα μου να τα σημειώσει!!!!!
Πεθαίνω για τέτοιες φάσεις και την ίδια ώρα προσπαθώ να μην πνιγώ,από το αλα κρεμ μανιτάρι που μου έχει κολλήσει στο λαιμό.Δεν ανήκω πουθενά,δεν είμαι trendy,δεν είμαι χάι,δεν είμαι χλίδα,δεν είμαι rock,pop,reggae,δεν είμαι ανάρχα,κουλτουριάρα, μορφωμένη ή αμόρφωτη, δεν είμαι πλούσια, ούτε φτωχή, δεν είμαι χοντρή ούτε αδύνατη, δεν είμαι ψηλή ούτε κοντή.Τι είμαι;Μέτρια;;;;;Τι ζω;Μια μέση ζωή;Έχω αλλεργία στα μέτρια,παθαίνω αμόκ στα μέτρια,εδώ και χρόνια πίνω τον καφέ μου σκέτο.
Κι αφού όσο τεντώνομαι δεν φτάνω πιο ψηλά,τότε τα παίρνω στο κρανίο,κατεβαίνω από το σκαμπό,χαλάω το μαλλί και πιάνω γωνία με τα χέρια σταυρωτά,με ύφος ξινισμένο,σαν του παιδιού που δεν του παίρνουν παγωτό.Μένω καιρό κάτω, ασφυκτιώ,πιάνω γωνία,εύκολη λύση,όταν δεν μπορείς να πας πιο πάνω,πιάνεις γωνία,κρίνεις,το παίζεις ψαγμένος και κάποιοι σε θεωρούν και σπουδαίο!Ουυυυ,τέλειο μέρος για την ματαιοδοξία μου η γωνία σκέφτηκα…
Υπάρχει μέσα μου μια ανεξάντλητη πηγή πόνου. Μπορώ να μη κλάψω μπροστά στη θέαση των πιο αποτρόπαιων πράξεων, μπορώ να γελοιοποιήσω με κακόγουστο τρόπο τον μεγαλύτερο ανθρώπινο πόνο, όμως κάθε φορά που θα αγγίξω την (πληγή-πηγή μου), θα περάσουν μέρες για να σταματήσω τα κλάματα .
Θα γινόμουνα μια υπέροχη drama queen ,αφού έχω την κρυφή τέχνη των δακρίων στο τσεπάκι, τουναντίον είμαι γνωστή στον περίγυρο μου για το χιούμορ μου καφρικο ή μη. Το χιούμορ είναι το μακιγιάζ των θλιμμένων, κι εγώ έχω ξεμείνει από μαντιλάκια ντεμακιγιάζ .
Βιώνω τη ζωή μου πάντα σε έναν τόνο πιο ψηλό από ότι φτάνω, με κίνδυνο να την γεμίσω με παραφωνίες και τα κατάφερα. Σήμερα όμως τραγουδώ τη μελωδία της ευτυχίας γιατί βρήκα μια αγκαλιά για να κλαίω
Τυχερός άνθρωπος για μένα,είναι αυτός που μπορεί και κλαίει ακόμα, αλλά όχι από πόνο από ανάγκη. Δεν ντρέπομαι να ξεγυμνώνομαι μπροστά σου, ήρθε η ώρα να με δεις πραγματικά γυμνή.
Sometimes I just don't know where I'm going to, Yeah, will you help me pass away my time, And sometimes I just can't see any reason to, I have never been that wise,
So cast your eyes but it's over, Saturday's, the day now, You got it all wrong, There's a traffic jam in memory lane, I'm gonna try to trick myself out, You got it all wrong,
and I find it hard to find my eccentricity, Yeah, will you help me throw away my time, You fire the cars that give you electricity, I think you know it, Hardly exercise its minds,
I just can't believe we're down this far, I just can't believe we slipped this far, I just can't believe I'm down this far, In this memory lane, traffic jam,
So cast your eyes but it's over, Cause Saturday's a day now, you got it all wrong, And there's a traffic jam in memory lane, I'll never try to trick myself out, you got it all wrong, I'll never try to trick myself out, you got it all wrong.
Puressence live στη Λάρισα-Μύλος 1927, με Rosebleed/Fall In Parts Είδος: Μουσική/Τέχνες - Συναυλία Δίκτυο: Παγκόσμιες Έναρξη: Τετάρτη, 2 Δεκεμβρίου 2009 στις 9:00 μ.μ. Λήξη: Πέμπτη, 3 Δεκεμβρίου 2009 στις 1:00 π.μ. Τοποθεσία: Μύλος 1927, Λάρισα
Όταν θα σβήσει το καντηλάκι της ύπαρξης μου,μικρό κεράκι δώσε μου μία,μονάχα μία μοναδική μου ευκαιρεία να σε γευτώ,να σε αφήσω όπως μου πρέπει να σ'αποχαιρετήσω
Σαν το Χριστό,σαν το ληστή σαν τερατάκι βυσσινί θα σηκωθώ,θ'αναστηθώ σαράντα μέρες θα σταθώ στο πέταλο να τραγουδώ τον τελευταίο ασπασμό να σου τον δώσω κι ας χαθώ
Που θα χαθώ,θα σκορπιστώ θα γίνω χώμα και νερό θα πάω να έβρω τα παιδιά που φύγαν απ'τη συντροφιά και θα κοιτάμε τη ζαριά που αποφασίζει τη χαρά την λύπη,την παρηγοριά
Μα θα'χω ζήσει αρκετά για να γνωρίζω τα μικρά του είναι μου τα μυστικά αυτά που δίνεις στα παιδιά για ν'άντιδρούνε στη ζωή αιώνια και για μια στιγμή
Το όνομα μου θα σβηστεί το στίγμα μου θα ξεχαστεί μα εγώ θα έχω σταθερά θα ζω μαζί σου νοερά ολούθε και παντοτινά μέσα στο σκούρο σου βαθύ του αίματος το βυσσινί
Υ.Σ«Του αίματος το βυσσινί» Το ποίημα το έγραψε και το απήγγειλε ο αδελφός μου Δημήτρης Χολέβας
Ενώνω τις πατούσες μου και προσπαθώ να ακουμπήσω τις άκρες των γονάτων μου στο έδαφος,κοιτάζω προς τα πάνω,η ομίχλη έχει φύγει και ο ήλιος έχει ανατείλει,ξαφνικά σε είδα να πετάς πολύ ψηλά μα δεν ξαφνιάστηκα,το ήξερα,το περίμενα κι έτσι κάθομαι και σε χαζεύω.
Όλοι μας έχουμε το προσωπικό μας ταβάνι,άλλοι σε υπόγεια,σε τριώροφα και ουρανοξύστες,ελάχιστοι από εμάς το φτάνουμε ή έστω προσπαθούμε να το αγγίξουμε. Μπορεί να μην το παραδέχομαι,αλλά μέσα μoυ ξέρω ότι κάπου το χρωστάω ότι βρήκα και εκτίμησα το δικό μου τριώροφο και κάθε μέρα το παλεύω να φτάσω στο ταβάνι του, άλλες περιόδους της ζωής μου πιο έντονα και άλλες πιο χαλαρά,από την άλλη χάρη σε μένα δεν έχασα τις υπόλοιπες χαρές της ζωής,μόνο και μόνο για να φτάσω το ταβάνι μου,δεν είναι τα πάντα σε αυτή τη ζωή το ταβάνι,ελπίζω πως εσύ έμαθες από μένα αυτό, αλληλοβοηθηθήκαμε δεν νομίζεις;
Ξέρω ότι σιωπηλά και απομονωμένα τα βράδια με παρακολουθείς,ξέρω πως κλείνεις τα μάτια και ώρες-ώρες, αναρωτιέσαι τι κάνω, αν είχες δίκαιο για την πορεία μου ή όχι, ίσως τελικά να ήσουν και ο μόνος που επιβεβαιώθηκες.
Άρχισα να αιωρούμαι το βλέπεις,οι πατούσες μου είναι ακόμα ενωμένες και οι άκρες των γονάτων μου ακουμπούν,σε ένα μείγμα από άζωτο,οξυγόνο,υδρογόνο,όζον, σκόνης κλπ. Νιώθω πιο ανάλαφρη από ποτέ,μην ανησυχείς δεν προσπαθώ να σε φτάσω έχω καταλάβει πως θα ήταν μάταιη οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια,συνέχισε,συνέχισε δεν έπιασες ακόμα το ταβάνι σου έχεις πολύ δρόμο ακόμα,εγώ εδώ από τα χαμηλά θα σε παρακολουθώ μέχρι τη στιγμή που θα χαθείς από το βλέμμα μου,τότε θα ξέρω ότι τα κατάφερες,συνέχισε …
