Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Κυριακή, Οκτωβρίου 18, 2015

Ξέμπαρκες σκέψεις πριν τη μετακόμιση

Φοβάστε τόσο πολύ τι θα πει ο κόσμος και τη γνώμη έχουν οι άλλοι για σας; Αλήθεια αυτοί οι άλλοι και αυτός ο κόσμος σας ρώτησαν στα αλήθεια πως νιώθετε; Ξέρουν στα αλήθεια ποιοι είστε ή πως περνάτε; Αρχίδια ξέρουν κι αυτά πρέπει να ξέρουν. Μην αυταπατάστε ότι σας ξέρουν ή ότι η κοινωνική δικτύωση σας ενώνει. Αλήθεια γιατί να σας ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων; Γιατί να διαμορφώνεται τις ζωές σας σύμφωνα με το πόσο σας θαυμάζουν ή όχι οι γύρω σας; Σήμερα κάποιοι σας αποθεώνουν και αύριο μπορεί να σας πετούνε πέτρες. Κόψτε καλύτερα τέτοιες εξαρτήσεις. Η προσωπική σας ευτυχία έχει να κάνει με την αυτογνωσία σας.

Ξέρεις κάποιον μόνο όταν τον έχεις ζήσει και μονάχα όταν με κάποιον τρόπο στάθηκες, έζησες πλάι του και πάλι ξέρεις μονάχα ότι ο άλλος θέλει να ξέρεις, γιατί καταβάθος ούτε και ο ίδιος δεν ξέρει πολλά για τον εαυτό του.Μην φοβάστε λοιπόν κανέναν σας παρά μονάχα τη συνείδηση σας γιατί με αυτή θα ζήσετε την υπόλοιπη ζωή σας, και πως την φτιάξατε τη ζωή σας , δική σας επιλογή και πως θα την ζήσετε πάλι το ίδιο.

Είναι ένα Κυριακάτικο φθινοπωρινό προς χειμωνιάτικο πρωινό, με κούπα starbucks, καλοκαιρινή από τo Μαϊαμι, ακούω ράδιο από την τηλεόραση,όχι οξύμωρο πια, έχω μια υπέροχη θέα με τραβηγμένες τις κουρτίνες, την γειτόνισσα με το λάστιχο να πλένει την αυλή της, την πρασινάδα από τα δέντρα και παραδόξως μένω καράκεντρο.

Να αυτό θα μου λείψει τώρα που θα φύγουμε κι από αυτό το σπίτι, αυτή η θέα, η άλλη πλευρά της πόλης. Όταν ήρθαμε εδώ είχα μεγάλες προσδοκίες για τρελά πάρτυ και έμπνευση, είχα καταφέρει να φύγω για δεύτερη φορά από το πατρικό και νόμιζα πως θα ήταν κι αυτό σαν το φοιτητικό. Η πραγματικότητα τα ήθελε κάπως αλλιώς τα πράγματα,κούραση, πρωινό ξύπνημα, εργαζόμενο κορίτσι για πέντε δεκάρες, ύπνος , δουλειές του σπιτιού, υποχρεώσεις, λογαριασμοί και άγιος ο Θεός!Ζήσαμε αξιόλογες στιγμές παρόλα αυτά και μια καθημερινότητα δυο χιλιάδες δεκαπέντε, καταλαβαίνεις...

Την Παρασκευή κοιμήθηκα στις έξι το απόγευμα και ξύπνησα στις εφτάμιση η ώρα πουρνό, πουρνό Σαββάτου !Δυο πράγματα μου λείπουν πάρα πολύ, ύπνος και ελεύθερος χρόνος και όταν μου έρχονται μάλλον το παρακάνω μαζί τους αλλά για εμένα αυτά τα δυο κι άλλα δυο είναι ο ορισμός της ευτυχίας...

Πάω να απολαύσω τον ελεύθερο μου χρόνο λοιπόν και όπως είπαμε, όσο μίζερα, ανέραστα, βολεμένα, επαναστατικά, ταξιδιάρικα κι αν ζείτε, ζήστε όπως θέλετε, όπως μπορείτε και πάνω από όλα χωρίς να σας καίγεται καρφί για τις παπαριές των άλλων...

Ξέμπαρκες σκέψεις πριν την μετακόμιση, πριν το τελευταίο μαλμποράκι στο πακέτο...

Πέμπτη, Οκτωβρίου 15, 2015

Τριάντα

Ραψάνη-photoshoot:sophie_jamaica

Φτάνεις τα τριάντα και απογοητεύεις τον δεκαεννιάχρονο εαυτό σου ή έτσι νομίζεις μέχρι να φτάσεις τα σαράντα. Μικραίνεις τα μεγάλα όνειρα, μακραίνεις τις γρήγορες ανάσες και τώρα πια φοβάσαι πιο συχνά κι ας έκανες τα πάντα για λίγη ασφάλεια. Εκείνο που πραγματικά νοσταλγείς είναι ότι τότε δεν υπολόγιζες, δεν φοβόσουν, δεν ζητούσες σιγουριές και με έναν περίεργο τρόπο τις είχες. Ξημέρωνε καβαλούσες το τρένο κι όπου σ'εβγαζε και σε έβγαζε πάντα σε οάσεις, άσχετα αν μεγαλώνοντας μουρμουρίζεις ξανά και ξανά μέσα από τα δόντια το γνωστό σου μότο "είδες άμμο και νόμιζες πως ήταν ακρογιαλιά. Έρημος ήταν δικέ μου, έρημος..."

Καταβάθος δεν προδίδεις τίποτα, απλά μεγαλώνεις κι ίσως δεν χωράς. Μεγαλώνεις και για να χωρέσεις όλο και κάτι πρέπει να κόψεις, να συμβιβαστείς, να επιβιώσεις, να ζήσεις αν μπορέσεις. Τώρα πια δεν νοιάζεσαι μόνο για τον κώλο σου παίρνεις κι άλλους στο λαιμό σου κι έτσι καλμάρεις, λουφάζεις για λίγο,δεν ζεις το ίδιο επικίνδυνα μα ούτε και ανώδυνα.

Εντάσσεσαι ή δεν εντάσσεσαι ή απλά τριγυρνάς, μέχρι να πιαστείς, όχι τυχαία από μια φάκα, όταν πας συνειδητά προς τα εκεί για να φας το τυράκι σου. Συσσωρεύεις γνώσεις,μεταπτυχιακα,το παίζεις μάγκας στο trivial, μπορείς να εντυπωσιάζεις με τις γνώσεις και τις λέξεις κανέναν πιτσιρικά γκόμενο μα όλα αυτά τα έχεις βαρεθεί, το έχεις παίξει απέραντες φορές αυτό το παιχνιδάκι έχεις χορτάσει. Κλείνεις τους κύκλους σιγά, σιγά. Δεν τρέχεις, αγαπάς και μένεις κάπου που δεν έχεις καμία ανάγκη για εντυπωσιασμούς πια.

Αλλάζεις ιδιότητες ή απλά φορτώνεσαι κι άλλες, χάνεις την ιδιότητα της φοιτήτριας παίρνεις την ιδιότητα της άνεργης, γίνεσαι σύζυγος, εργαζόμενη, μάνα κι όλα αυτά κουβαλάνε τόσες σκοτούρες πάνω τους. Είναι πραγματικά τόσος φορές, απέραντες οι φορές που θέλεις να είσαι απλώς εσύ κι αυτό το εσύ δεν προσδιορίζεται με τίποτα, η αύρα δεν προσδιορίζεται.

Δεν σε πειράζει η βαρετή δουλειά σου και οι μαλάκες που έχεις πάνω από το κεφάλι σου, δεν σε πειράζει που δεν έκανες και μάλλον δεν θα κάνεις μεγάλη καριέρα πάντα χεσμένη την είχες, σε τρώει περισσότερο που δεν έδωσες περισσότερο αέρα στα μεράκια σου, που για κάποιον γαμημένο λόγο το βάζεις στα πόδια από όλα όσα σου δίνουν ευχαρίστηση, όχι απλά δεν τα κυνηγάς όπως παλιά μα τα αποφεύγεις διαολεμένα σαν παλιούς συμμαθητές μήπως σε σταματήσουν στο δρόμο κι αρχίσουν αυτές τις σπαζαρχίδικες ερωτήσεις του τύπου πως τα πας με τη ζωή σου, ίσως φοβάσαι να τα αντιμετωπίσεις μήπως και τυχόν σε ρωτήσουν κι αυτά με εμάς τι έκανες ρε μεγάλε;

Τελικά συμφιλιώνεσαι με τον δεκαεννιάχρονο εαυτό σου κι εκείνος έκανε τις μαλακίες του, του τις έχεις συγχωρέσει καιρό πριν μερικές φορές τις νοσταλγείς κιόλας αλλά όπως δεν μπορείς να φανταστείς και δεν θέλεις να τις ξαναζήσεις έτσι κι αυτός μπορεί να ξενερώνει με την μετάλλαξη σου σε τριαντάρα. Στο κάτω-κάτω όποια ηλικία κι αν έχεις δεν παύεις να είσαι ΕΣΥ.

Our Choice...

Δεν πρόκειται για προγαμιαίο σεξ, όταν δεν πρόκειται να παντρευτείς μ' αυτόν που κάνεις σεξ.

Matt Berry

Κυριακή, Οκτωβρίου 11, 2015

Εκπαιδευμένοι στο οίδημα: Πτώματα φύλλων

Εκπαιδευμένοι στο οίδημα: Πτώματα φύλλων: www.momentography.gr - by nan8iela8keto Ακούω τον ήχο του φθινοπώρου της καφετιέρας των πεσμένων φύλλων της πίσω αυλής ...

Πέμπτη, Οκτωβρίου 01, 2015

Πάρτο σερί (μια μέρα θα πεθάνεις).

Δεκαπενταράκι

Πληκτρολογώ blogger.com, απίστευτο συναίσθημα!Είχα να ποστάρω κάτι από αρχές του χρόνου και τι χρόνος Jah μου! Σε αντίθεση με το δεκατεσσεράκι που μου έβγαλε την Παναΐα, το δεκαπενταράκι μου (σαν παλιός βαθμός από τα μαθηματικά μου ακούγεται αυτό)ήταν υπέροχο, όσο υπέροχα μπορούν να είναι τα χρόνια σήμερα.

Η απίστευτη εμπειρία ζωής ήταν το υπερατλαντικό ταξίδι και η περιπετειώδης προσγείωση στο Μαϊαμι, οι βαλίτσες που χάθηκαν και ξαναβρέθηκαν στη Τζαμάικα, η κρουαζιέρα στην Καραϊβική, ο τρελός χορός στην Αϊτή, το προσκύνημα στα Άγια χώματα της Τζαμάικα και οι παρανομίες μας στο Μεξικό. Ένα όνειρο ζωής έγινε πραγματικότητα, η sophie_jamaica πήγε Τζαμάικα ευτυχώς ήταν αρχές καλοκαιριού πριν τα capital controls, πριν κλείσω τα τριάντα, πριν το δημοψήφισμα.

Ίσως κάποτε κάτσω να γράψω το οδοιπορικό μας στην Καραϊβική και ανεβάσω πολλές- φωτογραφίες αλλά εκεί που κατέληξα είναι πως,η ομορφιά, το φως, ο πολιτισμός και το κλίμα αυτής της χώρας δεν συγκρίνεται με τίποτα στον κόσμο και δεν θα πω σαν την Χαλκιδική δεν έχει, γιατί ούτε Θεσσαλονικιά είμαι, ούτε και τρελαίνομαι με την Χαλκιδική(Ποσείδι και Καλύβας τόσα χρόνια φτάνει)αλλά θα βγω, θα το φωνάξω, θα το πω, πως σαν την Ελλάδα ΠΟΥΘΕΝΑ!

Κι ύστερα ήρθαν οι διακοπές στην Θάσο, ανήμερα δεκαπενταύγουστου και δώθε που ούτε η Τζαμάικα μου έλειπε πια, ούτε η γαμάτη μεξικάνικη pina colada, ούτε με ένοιαζε που τριγυρνούσαμε με σπασμένο λάστιχο μετά τον Παράδεισο και όχι προς παράδεισο...

Παντρεύτηκα την τελευταία μέρα της άνοιξης πριν την Τζαμάικα και τρεις μέρες αφού είχα γίνει για πρώτη φορά θεία κι ακόμα δεν έχω μεγάλη εμπειρία για να δώσω συμβουλές για τους απανταχού παντρεμένους, ξέρω να πω μονάχα πως είναι διγαμία να αγαπάς και να ονειρεύεσαι όπως είπε και ο Οδυσσέας κι εγώ με λίγο φόβο αλλά με πάρα πολύ πάθος ακόμα ονειρεύομαι και αγαπώ.