Δευτέρα, Απριλίου 26, 2010

00's


Νιώθω πανευτυχής που έζησα την παιδική μου ηλικία στα 90’s,η υπερβολική αισιοδοξία της δεκαετίας ταίριαζε γάντι με την αθωότητα εκείνων των χρόνων μου.

Ενηλικιώθηκα στις αρχές των 00’s και η ενήλικη ζωή με απογοήτευσε,όπως και η δεκαετία,ήταν η πιο ακατάλληλη δεκαετία για την αρχή της ζωής μιας ολόκληρης γενιάς…

Το ίδιο και τα 10’s που μόλις άρχισαν …

Πιστεύω στις τυχερές και άτυχες γενιές,πιστεύω πως μια γενιά μεγαλουργεί και μια τα κάνει όλα πουτάνα και συνεχώς βρισκόμαστε στο μηδέν.Η ζωή κυλάει,τα πράγματα αλλάζουν,δεν μπορεί να μην έγινε τίποτα καλό,απλά σας είπα,μια γενιά κάνει ένα βήμα μπροστά και η επόμενη μας πάει δέκα πίσω,και πάλι από την αρχή …

Ατέρμονο κυνηγητό,δεν ελπίζω πια ότι μπορεί να αλλάξει τίποτα,εύχομαι μόνο στη ρουλέτα της ζωής τα παιδιά μου να ανήκουν στη γενιά που θα τα κάνει όλα πουτάνα και το αγγούρι θα χρειαστεί να το βγάλει η επόμενη …Γιατί αντιδράς;Μήπως έτσι δεν είναι ;Όπως λέει και ο Μάνος,προσέξτε να μην σας δώσουν το μπαλάκι.Εμείς γεννηθήκαμε με δέκα μπαλάκια αγκαλιά…

Τετάρτη, Απριλίου 14, 2010

Δανικοί ερεθισμοί


Θέλεις να μάθεις ποια είμαι ; Πρώτον να ξέρεις ότι γράφω αυτό το κείμενο γιατί δανείστηκα την έμπνευση ενός περιέργου ξωτικού που γνώρισα κάποτε …
Ποτέ δεν έχω γράψει με δανεισμένη έμπνευση. Μα τι λέω; Όλα δανεικά είναι τελικά κι αν μ’αρέσει να γράφω το οφείλω στους ερεθισμούς μου , στους δανεικούς ερεθισμούς μου…

Αν θέλεις να μάθεις για μένα άσε με να κεράσω πρώτη εγώ, μόνο μη με αφήσεις να σε κερνάω για πάντα , όταν δεν σου μιλάω για τη δουλειά σημαίνει ότι δεν κάνω κάτι που να μου δίνει την δυνατότητα να κομπάζω γι αυτό κι όταν μιλάω γι αυτή ακατάπαυστα σε παρακαλώ διέκοψε με, με τρόπο .

Ρώτησε με για τη ζωή μου, που τελικά την έφτιαξα και με έφτιαξε κι εκείνη και θα σου μιλάω με τις ώρες για τις απίστευτες ονειρικές στιγμές μου, για τους ανθρώπους και τα ξωτικά που πέρασαν από μέσα της , είμαι πραγματικά περήφανη για τη ζωή που έχω ζήσει μέχρι τώρα, της έδωσα πολλή αγάπη και πολλά λάθη κι αυτή μου το ανταπέδωσε με παραμύθι….


Μη με ρωτάς για την οικογένεια μου , θα σου πω αν θέλω , ότι και όσα θέλω. Μη με ρωτάς για τις κρυφές πληγές μου και μην ψάχνεις γι αυτές , έχω περισσότερα κρυφά μυστικά από όσα νομίζεις , κι ο λόγος ; Μη με κοιτάξεις με συμπόνια , θα σε μισήσω, κι αν σου μιλήσω απλά σώπα, μόνο να αλαφρύνω θέλω κι αν ποτέ το κάνω σε σένα, θα σημαίνει ότι θα σ’ αγαπάω πραγματικά , σπάνιο αλλά συμβαίνει …

Άφησε με να σε πλησιάσω και θα σε ακούω για ώρες , θα σου σταθώ και θα σε συμβουλεύσω γιατί πάντα θα μου το ζητάς ακόμα κι όταν από μέσα μου θα λέω, όχου μωρέ, κάνε μαζί μου ένα τσιγάρο στο διάλειμμα από τη δουλειά , χαμογέλα μου όταν με βλέπεις πεσμένη ….

Δεν νομίζω ότι ποτέ θα μάθεις για μένα , δεν θα σου πω τίποτα για εκείνον, εκείνος είναι μόνο για μένα και με κάνει ευτυχισμένη κάθε φορά που ανοίγω τα μάτια και τον βλέπω δίπλα μου να μου χαμογελάει, είμαι ευτυχισμένη ….

Τρίτη, Απριλίου 13, 2010

ordinary life



ordinary life

στίχοι, μουσική: Α. Μπογιατζής



see, the stars are shimmering tonight

been no observer but an earthly delight

stress that out, but I see no light

be the guest in my ordinary life



you'll find me in no places where spirit fills the air

meet me in my office, on the streets, or in my car

no room for you to breathe like a twenty year's wife

be a guest in my ordinary life



MEET ME ON THAT CLOUD, I AM SORRY, I CAN'T SHOUT LOUD

CAN'T SEE NOTHING OF YOU, BLACKOUT BEFORE MY EYES

CAUSE I LIVE AN ORDINARY LIFE



meet me out in a dark and dense wood

an invitation to reguide my childhood

you know better what is wrong and what is right

be the host in my ordinary life

Κυριακή, Μαρτίου 21, 2010

Νιαου




Δεν θα μπορούσα να ζητήσω περισσότερα από τη ζωή αν και η λέξη ανικανοποίητο είναι συνώνυμο της προσωπικότητας μου… Έχει ήλιο παντού, είμαι ευτυχισμένηηηηηηηηηη, πάω να φτιάξω ένα καπουτσίνο και που είστε θα τα ξαναπούμε

Τετάρτη, Μαρτίου 17, 2010

ΟΡΚΩΜΟΣΙΑ


Με 2 χρόνια καθυστέρηση μας κάνουν και τελετή ορκωμοσίας, αυτά είναι,τουλάχιστον κάτι σαν πτυχίο μας είχανε δώσει, με κανά χρόνο καθυστέρηση και τώρα τελετή αυτά είναι !!!!!!


Ηλειακή γη σου'ρχομαι... Το ξέρω πως ποτέ δεν θα περίμενα να το πω αυτό,αλλά μου έλειψε η παρακμή σου,μου έλειψαν οι φάτσες που είχα σιχαθεί να βλέπω,μου έλειψε εκείνος ο τόπος που κάθε μέρα καταριόμουνα και ευχόμουνα να είχα φύγει,μου έλειψαν όλα,γιατί εκεί πέρασα από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου …

Οι 33 σπουδαστές οι οποίοι θα ορκιστούν την Παρασκευή 26 Μαρτίου (12 :00) στο Λάτσειο Δημοτικό Μέγαρο είναι οι εξής :


* Αγγελική – Ελένη Κακαλή
* Αλέξανδρος – Οδυσσεύς Τσακαλίδης
* Αναστασία Παπαευσταθίου
* Ανδρέας Τσέτσος
* Ανδρέας Φραγκιουδάκης
* Άννα Πασκάλη
* Ανριάνα Γκουγκουλή.
* Αρχόντισσα Κοκοτσάκη
* Βασιλική Κουρούμπαλη
* Βασιλική Χατζηαποστόλου
* Γεώργιος Λουκανίκας
* Δέσποινα Ντίο
* Δημήτρης Βαλαβάνης
* Δημήτρης Ρούβαλης
* Δημήτρης Σούρας
* Δημήτρης Ταράνης
* Διονύσιος – Γεράσιμος Γαλιατσάτος
* Ελεονώρα – Αικατερίνη Καλογιάννη
* Ευάγγελος Ανδρουλάκης
* Ιωάννα Αργυροπούλου
* Ιωάννης Καποδίστριας
* Ιωάννης Μπαρμπαγιάνης
* Λεονώρα Νατσή
* Μαρία Χαραλάμπους
* Μιράντα Σπύρου
* Παναγιώτα Αλεξανδροπούλου
* Παρασκευή Κιμπρικτσή
* Παρασκευή Μουστάκα
* Σεραφείμ Κυριακού
* Σοφία Χολέβα
* Στυλιανή Καραγιάννη
* Φραγκίσκος Καλομενόπουλος
* Χρήστος Τινάνας

Τρίτη, Μαρτίου 16, 2010

Μέτρημα




Τους ανθρώπους της ζωής μου
κάθησα να τους μετρήσω
τους παρόντες,τους απόντες
κανα δυό περαστικούς.
Όσους ήρθαν για να μείνουν
όσους έφυγαν πρίν γίνουν,
τους κοινόχρηστους,τους ξένους,
τους πολύ προσωπικούς.

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί,
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό,τι με μελαγχολεί.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί,
σ'ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή.

Τους ανθρώπους της ζωής μου
θα'θελα να τους κρατήσω,
τα αγρίμια,τους αγγέλους,
και τους πιο κανονικούς.
Όσους άφησαν σημάδι,
όσους πήρε το σκοτάδι,
τους εκείνους,τους τυχαίους,
τους πολύ προσωπικούς.

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί,
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό,τι με μελαγχολεί.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί,
σ'ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή.

Άνθρωποι μόνοι,που άφησαν σκόνη,
φιλίες κι αγάπες που πήραν οι δρόμοι,
κλεμμένοι,κρυμμένοι,κρυφά δανεισμένοι,
τυχαίοι,γενναίοι,δειλοί,φοβισμένοι,
δικοί μου και ξένοι,γλυκοίς και θλιμμένοι,
σε σχέσεις,σε σπίτια καλά κλειδωμένοι,
χαρούμενοι,άσχετοι,συνεπιβάτες,
μποέμ καλλιτέχνες,παιδιά με γραβάτες,
εχθροί μου και φίλοι,μικροί και μεγάλοι,
που δίνουν με μέτρο,που κάνουν σπατάλη,
αγάπες που έμοιαζαν να'χουν αξία,
και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία,
Δύστυχοι συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμα,
η λογική κι όσοι ζουν με το αίσθημα...

Φοβάμαι πως χάνω το μέτρημα...

Νύχτες με ουρά



Περίληψη

Μια φορά κι έναν καιρό μπορεί να είχαν και οι άνθρωποι ουρά, γιατί άκουγα πολλές φορές τους μεγάλους να λένε «Πονάει η ουρά μου», «Με χτύπησε στην ουρά», αλλά τη δική μου δεν την είδα ποτέ, όσο και να έψαχνα στον καθρέφτη. Το λέω αυτό γιατί μου φαίνεται παράξενο να έχουν ουρά τα πράγματα και να μην έχει ο ίδιος ο άνθρωπος που τα φτιάχνει. Μπορεί όμως να φοβάται πως, έτσι κι αποκτήσει κάτι τέτοιο, θα γίνει αυτός ζώο, τώρα που τα έχει εξοντώσει όλα κι έχει κρατήσει μερικά σε μάντρες για να ξεγελάει τα παιδάκια. Άλλωστε ποτέ δε συμπάθησε τις ουρές, εκτός κι αν επρόκειτο για «Λεφτά με ουρά», «Παράδες με ουρά», «Λίρες με ουρά». Κανείς δεν έδωσε σημασία στο άλλο, που έλεγε «Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά».

Συνήθως κοιμάμαι νωρίς και συνήθως με ξυπνάει γύρω στις τέσσερις κάποιο όνειρο, που ώσπου να το εξηγήσω δε σηκώνομαι από το κρεβάτι. Σκάλιζα σήμερα το μυαλό μου απορημένος μ’ αυτό που πέρασε από πάνω μου. Τη λέξη «ουρά» είχα να τη δω ή να την ακούσω χρόνια κι έβλεπα για πρώτη φορά κάτι τέτοιο στον ύπνο μου. Και μάλιστα παρέα με μια άλλη λέξη, που είχα ξεχάσει ότι υπήρχε. «Λεφτά με ουρά», αυτό έγραφε στο πλακάτ που κρατούσε το όνειρό μου και γέλασα με το πόσο γρήγορα έλυσα το γρίφο. «Νύχτες με ουρά λοιπόν», είπα δυνατά και σηκώθηκα να συνεχίσω το γράψιμο από κει που το άφησα χθες.



Αντώνης Σουρούνης

O Aντώνης Σουρούνης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1942. Όταν τελείωσε το γυμνάσιο, έφυγε για τη Γερμανία, όπου είχαν ήδη μεταναστεύσει όλοι του οι συγγενείς. Mετά από μερικά εξάμηνα σε γερμανικά και αυστριακά πανεπιστήμια, ο συγγραφέας διακόπτει τη φοίτηση και ταξιδεύει δουλεύοντας. Eργάστηκε από τραπεζικός υπάλληλος μέχρι ναυτικός και από hotel boy μέχρι επαγγελματίας παίκτης ρουλέτας.
Βιβλιογραφία

* Από τις Εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορούν:
* Οι συμπαίχτες, 2008
* Μερόνυχτα Φραγκφούρτης, 2008
* Υπ' όψιν της Λίτσας, 2007
* Μισόν αιώνα άνθρωπος, 2007
* Τα τύμπανα της κοιλιάς και του πολέμου, 2007
* Το μπαστούνι, 2007
* Πάσχα στο χωριό, 2007
* Το μονοπάτι στη θάλασσα, 2006
* Ο δρόμος για την Ομόνοια, 2005
* Κυριακάτικες ιστορίες, 2002
* Γκας ο γκάνγκστερ, 2000
* Ο Χορός των Ρόδων, 1994
* Οι πρώτοι πεθαίνουν τελευταίοι, 1989

Αλεξάνδρας


Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Πρώτη εκτέλεση: Νατάσα Μποφίλιου

Φτάσαμε στην Αλεξάνδρας ξημερώματα
να γλιτώσεις τους αποχαιρετισμούς
γύρω βρώμικα καφέ με ξένα ονόματα
προσκαλούνε μέσα τους περαστικούς
μήπως θες κάτι να φας να σε κρατήσει
μουσική στ' ακουστικά σου σιγανή
αποφεύγεις έτσι όποιον σου μιλήσει
σε ρωτάω κι ανεβάζεις τη φωνή

Και να κάνεις τη στιγμή συνηθισμένη
το αντίο, πάντα αντίο θα σημαίνει

Σ' ένα χάρτη με στυλό τραβάς το δρόμο σου
και τσιγάρα στρίβεις για τη διαδρομή
ένας τρόπος να σκοτώσεις, λες, το χρόνο σου
ένας τρόπος να σκοτώσεις τη στιγμή

Και να γύριζες να δεις, τι θα 'χε γίνει
αφού τίποτα δε διαρκεί στη μνήμη

Ένα τζιν μπουφάν φθαρμένο για το κρύο
κι ένας σάκος που σε λίγο θα εκραγεί
μ' ένα σάλτο μπαίνεις μες στο λεωφορείο
δε μ' αφήνεις τελευταία επιλογή...
Έφευγες από Αλεξάνδρας τα χαράματα
μ' ένα αρχαίο πούλμαν μπλε-πορτοκαλί
να μη δω το πρόσωπό σου μες στα κλάματα
με το χνώτο είχες θαμπώσει το γυαλί.

Και να σ' έβλεπα να κλαις, τι θα 'χε γίνει
αφού ο χρόνος τελικά όλα τα σβήνει

Πουλιά


Είναι πουλιά που πετάνε
Κι αλλά που κάθονται
Στη φωλιά, περιμένοντας
το πρώτο και το τελευταίο τους σάλτο
σ.χ