Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Συνάντηση μεσημεριανή, πρώτη. Η αμηχανία ασυνόδευτη, ίσως γιατί δεν είχα να περιμένω τίποτα. Επικοινωνία σε μια διαφορετική γλώσσα. Ριγμένος ο εαυτός μου στην καρέκλα. Το κίτρινο πουκάμισο για συνοδεία, ακούω. Είναι ζεστά και όμορφα, ματιά καθαρή, λόγος γρήγορος,  καφές νερουλός τίποτα το ιδιαίτερο.  Λόγια πολλά υποσχόμενα, μου θυμίζουν κάτι από μένα. Θα φταίνε οι  αναγκαστικές μου  προσγειώσεις  αλλά ποτέ δεν είναι αργά για μια καινούργια απογείωση.  Απλωμένο χέρι για μια νέα αρχή, για κάτι ΆΛΛΟ. Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα Γιώργο και μοιραστήκαμε τις μεσημεριανές μας σκέψεις...   Λόγια του κόσμου μην ακούς, έχεις να κάνεις με κακούς .                              Αλέκος Σακκελάριος Κοιτά να δεις που έχουμε και παρόμοιο γραφικό χαρακτήρα "... Κοιμάσαι ήρεμος ένα βράδυ , όταν το φεγγάρι παίρνει να γεμίζει, και σε πιάνει απροετοίμαστο στον ύ...

Οι φίλοι μου στα σπίτια τους...

 Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011 Τριακόσιες εξήντα έξι μέρες. Τόσες όσοι και οι φίλου του στο φάσεμπουκ. Έψαχνε διέξοδο. Ξενύχτης . Το πατρικό του, βολικό κούμπωμα στην τρύπα της ζωής του. Ονειρευόταν, πως ίσως να μπορούσε να τους μοιάσει, να έβγαζε κι αυτός μια χαρωπή φωτογραφία μπροστά από το άγαλμα της Ελευθερίας. Οι περισσότεροι φευγάτοι από επιλογή ή από ανάγκη. Χάζευε τις ξενιτεμένες τους φωτογραφίες, με την αυτοπεποίθηση του να καθαρίζει πατώματα.    Μέσα Οκτώβρη, το πρώτο  κρύο, οι πρώτες σταγόνες. Τα σκουπίδια ξεχύνονται στους δρόμους, η βροχή τα παρασέρνει. Άνθρωποι πέφτουν από τις ταράτσες και αυτοκτονούν άλλοι αυτοπυροβολούνται άλλοι ελπίζουν ακόμα. Η ζωή συνεχίζεται, όπως κάνει πάντα. Κάποιες γενιές χάνονται κι αυτή εδώ υποχρεωμένη να ζει μια παρατεταμένη εφηβεία.  Καλοκαίρι , πλατεία. Στο παγκάκι γραμμένο ένα σύνθημα.  «Των τοκογλύφων τσιράκι. Γαμιέται η Μαρία Δαμανάκη»  Ηθικό δίδαγμα. Ποτέ δεν την πληρώνει αυτός που φτα...

Κάποιος με καταράστηκε δεν εξηγείται αλλιώς εκεί που έλεγα τι όμορφα θα περνούσαμε στην παραλία... Δεν είναι μόνο ο καιρός που είναι το λιγότερο φθινοπωρινός, είναι που αρρώστησα στα καλά καθούμενα , με πυρετούς, ανελέητο βήχα, πόνο στο στήθος και την αντιβίωση στην τσέπη. Τι να πω; Διάβασα το Γυάλινο Κόσμο και ήταν λες και ήμουνα εγώ η Λώρα,  λες και έχω παίξει κι εγώ σε αυτό το έργο και παίζω ακόμα. Πάω να συνεχίσω τις μεταφράσεις μου. Έξω ο καιρός θυμίζει Νοέμβρη, ίσως να είναι κι αυτό ένα σημάδι για το τέλος του παλιού κόσμου, γιατί πολλά δεν θα είναι από εδώ και πέρα όπως ήταν χθες.  Τα όνειρα εξακολουθούν να τρέχουν σαν χείμαρρος όπως και το συνάχι μου, το δεύτερο θα το σταματήσω με αντιβιοτικά, τα δε πρώτα τρώνε πάντα πόρτα απ'την πραγματικότητα αλλά εξακολουθούν να τρέχουν στη δική τους διάσταση. Μπουμπουνίζει πάλι, σωστός κατακλυσμός...

Φορτώνω τον Maci, με δίσκους, βιβλία, ταινίες, έρευνες και εργασίες. Γράφω τη λίστα για το σούπερ μάρκετ ακούγοντας Ρόδες και Βρώμικο. Πίνω φρέντο καπουτσίνο σπιτικό. Τι άλλο θέλουμε; Αντηλιακά, αντικουνουπικά για πριν και μετά το τσίμπημα! Τα παιδιά στην τηλεόραση τα έχω βαρεθεί! Παρωδούν μάλλον αυτό που λέγεται πολιτική και πίσω από τις λέξεις  θα κρύβεται πάντα ο Αλέξης . Έξω μπουμπουνίζει , συννεφιές και όμως η πόλη με διώχνει μπορεί κι εγώ να θέλω να την διώξω από πάνω μου. Ανοίγω για λίγο το παράθυρο, βρεγμένο χώμα και μεθυστική μυρωδιά ακακίας. Φυσάει πάλι, σκέφτομαι τα παιδιά στην παραλία. Μετράω τις μέρες και ξαφνικά σκοτεινιάζουν  όλα και ανοίγουν οι ουρανοί! Την Παρασκευή κι αυτή η μπόρα θα είναι πλέον παρελθόν. Μια βδομάδα παράλια μετά Σαλόνικα για έκθεση βιβλίου και Ρόδες και μετά πάλι πίσω στην αμμουδιά. Κάποια μέρα θα γυρίσω όλο τον κόσμο, μέχρι τότε ας διαβάσω λίγο Μπέκετ... Samuel Beckett: Not I Note: Written in English in spring 1972. First perfor...

Ξημερώματα μακριά απ'τη Θάλασσα τις μπύρες και τις αντρικές παρέες Πίσω στο κλουβί, με τα μικρά τετράγωνα και τα φωτεινά ορθογώνια Το σχήμα του τρόμου τετράγωνο Χαιδεύω τα βιβλία μου Διαβάζω έξι λέξεις και φεύγει το σκοτάδι Έχω τηλεόραση, υπολογιστή και σύνδεση στο ίντερνετ Ήπια και μια μπύρα μα κι αυτή ζεστή Η ζωή μου τρίγωνη, όχι σαν την Πλατεία ούτε σαν τα τρίγωνα Πανοράματος Ρομαντική σαν τη μυρωδιά των κομμένων λουλουδιών που σου άφησα πίσω, να εκεί  πάνω στο βάζο στο τραπέζι της βεράντας Που'σαι θα γυρίσω Πριν έρθουν τα τζιτζίκια πριν πιάσουν οι ζέστες Πριν κλείσουν τα σχολεία Πριν έρθουν οι θειές οι τουρίστες , οι μάνες τα τσίσα και τα κουβαδάκια Να διαβάσουμε όλοι μαζί στην παραλία τις ιστορίες του πορνόγερου όπως στα δεκατέσσερα Να φτιάξουμε φραπέ απ'το σπίτι χειροποίητο γλυκό με γάλα Να αράξουμε κάτω απ'τα πλατάνια τι κι αν δεν ήταν η ζωή μας στρόγγυλη Θα βουτήξω στη θάλασσα Μαζί με τις συμβάσεις μου Είμαι φορτωμένη Που...

Tennessee Williams [JIM lights a cigarette and leans indolently back on his elbows smiling at LAURA with a warmth and charm which lights her inwardly with altar candles. She remains by the table, picks up a piece from the glass menagerie collection, and turns it in her hands to cover her tumult .] JIM [ after several reflective puffs on his cigarette ]: What have you been doing since high school?  [ She seems not to hear him .]  Huh?  [LAURA looks up .]  I said what have you done since high school, Laura?  LAURA: Nothing much.  JIM: You must have been doing something these six long years.  LAURA: Yes.  JIM: Well, then, such as what?  LAURA: I took a business course at business college –  JIM: How did that work out?  LAURA: Well, not very – well – I had to drop out, it gave me – indigestion –  [JIM laughs gently .]  JIM: What are you doing now?  LAURA: I don’t do anything –...

Ήταν κι εκείνη μια κοκκινοσκουφίτσα. Περίμενε πως κάποιος θα βρισκότανε να την κάνει πρωταγωνίστρια στο παραμύθι του.Νόμιζε πως θα το έκανες εσύ. Ακόμα σε περιμένει σε εκείνη την κουζίνα με τον φωταγωγό. Δεν έμαθε να μαγειρεύει τίποτα άλλο εκτός από μπριζόλες. Σήμερα θα πήγαινε πάλι μια βόλτα στο δάσος. Άνοιξε το άσπρο ερμάριο της πίσω βεράντας.Τα πολύχρωμα σταράκια ακόμα εκεί, έστεκαν στραπατσαρισμένα και σκονισμένα, με τα κορδόνια τους γεμάτα κόμπους και ιστορίες. Τόσα παπούτσια, τόσες ιστορίες για να διηγηθούν. Λιωμένες σόλες, γέφυρες, τρεχάματα και τόσα μα τόσα πολλά αδιέξοδα. Δεν τα περίμενε. Παλιότερα πηδούσε μάντρες, τώρα λύνει μόνο σταυρόλεξα για να ξεχνιέται. Τα άρπαξε, απόψε θα τα φορούσε ξανά, θα τα έβαζε στα πόδια της, ήξερε ότι είχε ωραίες παραισθήσεις φορώντας τα.  Αρκεί να γυρνούσε μέχρι τις δώδεκα, γιατί μετά θα ξανάρχιζε το ίδιο βασανιστήριο της αναμονής. Δεν το άντεχε πια γι αυτό και δεν τα φορούσε συχνά. Τα είχε πάρει  από το Μοναστηράκι, ένα μεσημέρι που...

Μην αφήνεις αυτό που σε τρώει να χορτάσει... Εμένα έγινε ήδη τόφαλος :P

Το Εργαστήριο Γλώσσας και Προγραμμάτων Γλωσσικής Διδασκαλίας Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και ο Φοιτητικός Σύλλογος Π.Τ.Ν.  σας προσκαλούν σε σεμινάριο συγγραφής σεναρίου την Παρασκευή 18 Μαΐου, με διδάσκοντα τον Γιώργο Φειδά, σεναριογράφο των τηλεοπτικών σειρών Singles και Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος.  Περισσότερες πληροφορίες και δηλώσεις  συμμετοχής (παρακαλούμε όσο το δυνατόν πιο έγκαιρα):  Στο Φοιτητικό Σύλλογο Τμήματος Νηπιαγωγών και στο Εργαστήριο Γλώσσας (Άννα Βακάλη: Τηλ. 2385055152, e-mail:  avakali@otenet.gr ) Οι εγγραφές θα γίνονται στις 12:00 την ημέρα του σεμιναρίου.  

Καλοκαίρι ντάλα ήλιο Σαγιονάρα και μαγιό Δε θα μείνω άλλο στην πόλη Στα παράλια εξορμώ Βάζω μπρος τη μηχανή μου Με ντεπόζιτο μισό Και μαζί με το μωρό μου Βάζουμε αντηλιακό Το'χα όμως δα ξεχάσει Πίνοντας φραπέ γλυκό Πως θα πρέπει μπρος στην κάλπη Πάλι να ξανασταθώ Να ψηφίσω να τους βγάλω Ή να πέσω να πνιγώ; Την πετσέτα μου αρπάζω Κι αραχτός στην αμμουδιά 'Ισως βρω τρόπο ν'αλλάξω Ή πατρίδα ή μυαλά                                         σ.χ

In a Manner of speaking I just want to say That I could never forget the way You told me everything By saying nothing In a manner of speaking I don't understand How love in silence becomes reprimand But the way that i feel about you Is beyond words O give me the words Give me the words That tell me nothing O give me the words Give me the words That tell me everything In a manner of speaking Semantics won't do In this life that we live we live we only make do And the way that we feel Might have to be sacrified So in a manner of speaking I just want to say That just like you I should find a way To tell you everything By saying nothing. O give me the words Give me the words That tell me nothing O give me the words Give me the words Give me the words

Ανέβηκε το τεύχος Μαίου

Να γράψω λες και στο Art and City; Χμμμ ας ξεκινήσω με κάτι από τα παλιά :) Art and City- Πολιτιστικός Οδηγός Λάρισας