Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Εννιά μήνες μαμά σου,σ'αγαπώ τόσο πολύ! 

Σήμερα έλαβα ένα μήνυμα στο messenger:  "Παραιτήθηκες κι έφυγες Τζαμάικα;" Απάντησα:   "Όχι ακόμα, Τζαμάικα πήγα ήδη!" Είναι Ιούνιος έξω βρέχει ασταμάτητα και έχει ψύχρα, πίνω πρωινό ζεστό καφεδάκι, έχω δυο πράσινα ματάκια να με κοιτάζουν και να λιώνω και τις σταγόνες της βροχής να πέφτουν στην απέναντι μονωμένη ταράτσα και να σχηματίζουν κύκλους.Αναρωτιέμαι αν γενικά ήμουν κουλ άνθρωπος και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές κουλ είμαι αλλά δεν ήμουν πάντα και ούτε για πόσο ακόμα θα μπορώ να είμαι ξέρω. Τι να είναι άραγε κουλ; Να βγάλεις βιβλίο; Να ταξιδέψεις σε όλο τον κόσμο;Στο διάστημα; Να ζήσεις το όνειρο σου; Να βρεις το χάπι που γιατρεύει τη βλακεία; Σίγουρα για τον καθένα μας ίσως να'ναι κάτι διαφορετικό. Ας τα πάρουμε από την αρχή,  ήμουν κουλ καταρχάς γιατί μπορούσα, ήταν οι συνθήκες τέτοιες, λόγω ηλικίας, οικονομικής άνεσης, έλλειψης υποχρεώσεων, ωραίων εποχών προ κρίσης και άλλα πολλά και μετά μια ωραία πρωία που δεν ήταν μια...

Σημειώστε μέρα, ώρα και τα σχετικά, οδήγησα πρώτη φορά ολομόναχη το αμάξι,το δικό μου αμάξι,με ανοιχτό παράθυρο, στο πλάι τη θάλασσα και το ραδιόφωνο ανοιχτό,ουαούυυυυυυυ! Μπορεί να έχω το δίπλωμα καμιά δεκαριά χρόνια και το αυτοκίνητο  ενάμιση μήνα, μπορεί να έχω οδηγήσει με τη μπέμπα,τον άνδρα μου μέχρι και τη προγιαγιά της αλλά μόνη μου ποτέ, μεγάλη ελευθερία. Αντε τώρα πρέπει να πάω στο φίλο μου το Γιώργο επιτελους και τους γονείς μου για καφέ και μετά νομίζω έκλεισα. Είμαι μεγάλη driver με το αυτόματο ;)

Ανεβαίνω στη σκαλίτσα όπως στη βιβλιοθήκη για να φτάσω τα ψηλά ράφια, αυτή τη φορά δεν ψάχνω για κάποιο μυθιστόρημα που θα με συναρπάσει, κατεβάζω τις κουρτίνες, βγάζω ένα, ένα τα τσιγκελάκια και σκέφτομαι το βράδυ, το βαθούλωμα στον καναπέ, το netflix , το la casa de papel που θα δω και για ακόμη μια φορά θα επιβεβαιώσω πως βρήκα τη γλώσσα που έχω την τέλεια προφορά, όσο για τις κουρτίνες θα τις αναλάβει το καθαριστήριο. Πάντως τώρα που το σκέφτομαι άχρηστες είναι, το σπίτι δείχνει πολύ καλύτερο χωρίς αυτές κι από τους απέναντι δεν έχουμε να κρύψουμε τίποτα , ούτε καν τους άντυτους κώλους μας τους δείχνουμε  έτσι κι αλλιώς στο instagram. Όμως να πως μια κουρτίνα μπορεί να σου χαλάσει επιτέλους την ρουτίνα και να διακόψει  τις συνεχείς επαναλαμβανόμενες  κινήσεις, να κάνει τις παρεμβολές της, με εποχικότητα κι αυτή, του χρόνου πάλι, χωρίς υπαρξιακά ζούμε πεθαίνουμε... Γράφω για να ξεμουδιάσω τα δάχτυλα, να μην ξεχάσω τον ήχο από το πληκτρολόγιο, να μην ξεχάσω ...

Η τέλεια ώρα για απομόνωση είναι αργά το βράδυ Κυριακής μετά από καλοκαιρινή μπόρα. Το παράθυρο ανοιχτό και τόσα πράγματα να σε κάνουν να ανατριχιάσεις, η νύχτα, το δροσερό αεράκι, τα ακουστικά στ'αφτιά,η φωνή του Leonard, οι μουσικάρες, η απόλυτη σιωπή έξω από αυτά. Τζίζας τι απόλαυση! Πόσο μου έχει λείψει αυτό το βραδινό, κρυφό ραντεβού με την πάρτη μου, κανένας και τίποτα πάνω από το κεφάλι μου, κανείς και τίποτα στις σκέψεις μου, μόνο εγώ κι η μουσική, μόνο εγώ και οι λέξεις. Τόσο αυτονόητο παλιότερα, τόσο σπάνιο πια γιατί αν έμαθα κάτι από αυτή την αγάπη που ανέτειλε απ΄τα σπλάχνα μου είναι  ότι το να γίνεις γονιός είναι αυτή η υπέρτατη χαρά που σε συνδέει με την ανθρωπότητα και καταφέρνει σοβαρά να πλήξει το εγώ σου. Σιγά τα λάχανα θα μου πεις,  το εγώ μου το είχα πλήξει τόσο ανεπανόρθωτα πολύ πριν γίνω μάνα οπότε δεν ήταν αυτό που με ζόρισε, μόνο αυτό δε με ζόρισε. Είναι που μεγαλώνοντας είσαι αναγκασμένος να χάσεις πολλές φορές το μυαλό σου κι αν καταφ...

2004 Θυμάμαι εκείνη τη μέρα που έκλεισα την πόρτα πίσω μου και έμεινα για πρώτη φορά μόνη στο φοιτητικό μου ρετιρέ, η αλήθεια είναι πως με πήραν τα κλάματα πριν ακόμα οι γονείς μου μπουν στο ασανσέρ, έβαλα στα τέρματα Natural Mystic για να μην ακουστούν τα μυξοκλάματα μου και μέσα σε λίγη ώρα χόρευα και γελούσα μόνη μου για την ενήλικη και ελεύθερη ζωή που ήταν μπροστά μου και έπρεπε να ζήσω.  Τα πρώτα βράδια μου κακοφαινόταν που δεν άκουγα το ροχαλητό του πατέρα μου από το δίπλα δωμάτιο ή έστω μια ανάσα, με τον καιρό το συνήθισα και άρχισα να κοιμάμαι με την τηλεόραση ανοιχτή έπειτα μου ήταν εξίσου δύσκολο να συνυπάρξω έστω και μια μέρα με κάποιον στο ίδιο σπίτι και να που έφτασα σήμερα να ξυπνώ μέσα στο άγριο χάραμα από το κλάμα του παιδιού μου αδιαμαρτύρητα, πληκτρολογώντας με το δεξί και κουνώντας την κουδουνίστρα με το αριστερό. Επειδή πια όπως θα έχετε διαπιστώσει γράφω σπάνια είναι εύκολο να συμπεράνετε πως πια δουλεύω πιο πολύ το αριστερό! Τότε ήταν αθώες επ...