Ο χρόνος δεν αλλάζει. Τον Δεκαπενταύγουστο γιορτάσαμε ξανά την αφελή μας πίστη , και το πρωί της επομένης κοιμηθήκαμε μ’ ένα μεθυσμένο, βλακώδες χαμόγελο στα χείλη …
Μαζεύονται πάντα τον Δεκαπενταύγουστο , θαρρείς την ίδια ώρα και κατηφορίζουν εδώ και τόσα χρόνια τον ίδιο δρόμο . Πως τον περιμένουν τον Δεκαπενταύγουστο !
Ναι οι καταστηματάρχες τον περιμένουν για να αρμέξουν !
Νυχτερινός ουρανός με χειμωνιάτικες διαθέσεις , προμηνύει, πως ο Σεπτέμβρης πλησιάζει απειλητικά ντυμένος σαν νυφούλα , μέσα σε άσπρα σύννεφα και κάτω από τις δαντέλες του , κρύβει ένα περίστροφο και περιμένει καρτερικά την ώρα του... Άραγε θα οπλίσει ;
Το Αυγουστιάτικο φεγγάρι έφερε και πάλι τον καύσωνα λίγο πριν ρίξει την αυλαία του , ίσως πάλι ήθελε να εναντιωθεί με όλες του τις δυνάμεις , στον καταθλιπτικό και φθινοπωρινό Σεπτέμβρη που έρχεται, ίσως ο Αύγουστος να προσπαθεί να μας μάθει για ακόμα μια φορά, πως είναι τρόπος ζωής να είσαι στρατιώτης του θετικού !
Επιστροφή στην πόλη, καύσωνας… Δίπλα μου πέρναγαν σα χαμένοι διάφοροι, με άδεια σκοτεινιασμένα μάτια. Πολλοί μιλούσαν μόνοι τους « Πρέπει αύριο να δώσω τη δόση για το δάνειο , γαμώ την πουτάνα μου»!Συσσωρευμένα πρέπει που ξεχάστηκαν για λίγο μέσα στη ραστώνη του καλοκαιριού .
Τρέξε μικρούλη, θα κλειστούμε και πάλι στην τεράστια κλωβομηχανή μας , τα κεφάλια μέσα, αλλά μη ξεχάσεις να ελπίζεις πως τα Αυγουστιάτικα φεγγάρια θα ξαναρθούν , γιατί αλλιώς θα σε κατακλύσει ο τρόμος .
Τέτοια εποχή πάντα μελαγχολώ , γιατί θα ξυπνήσω ένα πρωινό κι έξω θα βρέχει, θα ξυπνήσω ένα πρωινό και δεν θα είσαι εκεί , για να νιώσω την αισιοδοξία που με πλημμυρίζει καμιά φορά, όταν κολλάς πάνω μου και με φιλάς στο στόμα, όταν κολλάω πάνω σου και σε σκάβω με το στήθος μου .
Τροχιές που συναντήθηκαν από σύμπτωση ! Έξω ο αέρας θα λυσσομανά , τα κλαδιά θα γέρνουν και θα υποκλίνονται στο φεγγάρι, μα εγώ και τότε με μια κούπα καφέ και με ένα βιβλίο στο χέρι θα πρέπει να μείνω άγρυπνη , και θα αρχίσει να μοιάζει ο χρόνος χωρισμός και η νύχτα θα πέφτει , μα δεν θα τρίβομαι πάνω σου, ούτε θα είσαι εκεί για να σου πω «κρυώνω», θα τυλίγομαι σε κουβέρτες και θα τρίβομαι με σημειώσεις!!!!
Ο Σεπτέμβρης θα σφύζει από γεγονότα και έμπρακτη ζωή, κι αν συναντηθήκαμε από σύμπτωση, δεν είναι αυτό που μας έκανε να αισθανθούμε, αλλά η προσπάθεια ,ας για να συμπορευθούνε οι τροχιές μας …
Μη φοβάσαι όμως Commendatore, μας περιμένει στο τέλος αυτής της δύσκολης ένα «Φάντασμά της όπερας» καλά εσένα σε περιμένει κι ένα Βερολίνο, αλλά στο τέλος δεν θα αλλάξει τίποτα , ότι εποχή και να μπει , πάντα θα έχουμε φίλους ή συμφοιτητές ή συνεργάτες που βλέπουν τηλεόραση ενώ εμείς κάποια ταινία της κουλτουροσυμφοράς !
Ήρθε η ώρα να διπλώσεις σφιχτά την αιώρα, να τσουρουφλιστείς τελευταία φορά για φέτος από τις νότες της θάλασσας . Μπορείς να φοράς και στην πόλη το αντιηλιακό σου, για να σου θυμίζει ο αρωματικός υδρογονάνθρακας , αφρώδη χάδια κάτω από κοκκοφοίνικες …
Πέμπτη, Αυγούστου 17, 2006
Πέμπτη, Ιουλίου 06, 2006
Για τον Κυριάκο ….
Στις 13 Ιουλίου, ημέρα Πέμπτη, ο δικός μας Θανά(σ)ης θα εμφανιστεί στο Κηποθέατρο Λάρισας σε μια συναυλία διαφορετική από τις άλλες, που οργανώθηκε για σκοπό ιερό.Ένα παλικάρι 18 χρονών έμεινε ανάπηρο από ατύχημα πέρσι το καλοκαίρι και είναι ανάγκη να συγκεντρωθούν άμεσα χρήματα προκειμένου να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση, αφού υπάρχουν βάσιμες ελπίδες να σταθεί ξανά στα πόδια του. Την πρωτοβουλία πήραν συμμαθητές του από το 2ο Λύκειο, ενώ ανάμεσα στους ανθρώπους που ευαισθητοποιήθηκαν και πρωτοστατούν στην προσπάθεια αυτή είναι και οι γιοι του Θανάσ’(η), ο Κωνσταντής και ο Αριστοτέλης. Στη συναυλία θα παίξουν δύο μαθητικές μπάντες και μια φοιτητική, ενώ ο Θανάσης θα συμμετάσχει - αφιλοκερδώς εννοείται - παίζοντας τρία τέσσερα κομμάτια με το λαούτο του. Για να εξηγούμαστε, δηλαδή. Δεν πρόκειται για συναυλία του Παπακωνσταντίνου. Γνωρίζω ότι ο συναυλιοτουρισμός στον οποίο με ζήλο οι επιδίδεται (και πολύ καλά κάνει) η πλειοψηφία των κατοίκων της κοιλάδας βασίζεται σε άλλα στάνταρ. Να πάμε κάπου, να ακούσουμε τη μπάντα να παίζει τρεις-τέσσερις ώρες, να ταδιδέψουμε με τα τραγούδια, να «φτιαχτούμε», να ξεδώσουμε, να αφήσουμε την καρδιά και το μυαλό μας ελεύθερα, να πετάξουμε σε ορυχεία σκοτεινά τα σκουπίδια που κουβαλάμε και να γεμίσουμε θετική ενέργεια. Κι αυτό είναι το φυσιολογικό, έτσι; Για να μην παρεξηγηθώ. Εδώ, όμως, έχουμε να κάνουμε με μια ιδιαίτερη περίπτωση. Αν υπάρχει μια ελπίδα αυτό το παιδί να μην περάσει όλη την υπόλοιπη ζωή του στο καροτσάκι, νομίζω ότι - εφόσον μπορούμε - θα είναι σπουδαίο να βάλουμε κι εμείς το χεράκι μας, ώστε αυτή την πιθανότητα να την κυνηγήσουμε και να την εξαντλήσουμε. Και μακάρι να τη δούμε να γίνεται βεβαιότητα και πραγματικότητα. Δεν ξέρω πόσοι θα είχαν τη δυνατότητα και το κουράγιο να μετακινηθούν από άλλες πόλεις για να ακούσουν τον Θανάση να παίζει μόνο τρία τέσσερα τραγούδια. Μακάρι το κίνητρο της προσπάθειας να γίνει καλά ένα παλικάρι 18 χρονών να είναι αρκετά ισχυρό, όσο οι μουσικές του Θανάση. Βεβαίως, είναι θέμα προσωπικό και φυσικά κανενός οι ευαισθησίες δεν κρίνονται από το αν θα δώσει «το παρών» ή όχι. Αλίμονο. Απλά σκέφτομαι ότι η ταλαιπωρία (ίσως) μιας ημέρας για μας, μπορεί και να χαρίσει μια ολόκληρη (φυσιολογική) ζωή σε έναν νέο άνθρωπο. Πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο. Και μια παράκληση: Ακόμη κι εσείς που για διάφορους λόγους ενδεχομένως να μην είστε παρόντες, προσπαθήστε να το διαδώσετε σε όσους περισσότερους μπορείτε. Θα επανέλθω σε σύντομο διάστημα και με νέα υπενθύμιση. Θα σας ζαλίσω, αλλά δικαιολογήστε με αυτή τη φορά. Κι επίσης συγχωρήστε με αν έγινα λιγάκι μελό. Είναι θέμα ανθρωπιάς, νομίζω. Θα ήταν πολύ αισιόδοξο το μήνυμα αν αυτή η κοιλάδα έδειχνε με τη δράση της ότι δεν είναι απλώς μια παρέα ατόμων που γουστάρει την ίδια μουσική (όχι ότι είναι μικρό πράγμα αυτό), αλλά μια μεγάλη αγκαλιά που μπορεί να χωρέσει και να βοηθήσει ανθρώπους που έχουν πραγματική ανάγκη. Σκεφτείτε τι δώρο θα ήταν για τον Κυριάκο (έτσι είναι το όνομά του, αν δεν κάνω λάθος) να περπατήσει ξανά. Να κάνει αυτό που σχεδόν όλοι μας θεωρούμε αυτονόητο για τους εαυτούς μας.
Χάρης Alvaro Γεωργούλας
Υ.Σ 2 Λύκειο σε αυτό που πέρασα κι εγώ τα καλύτερα μου χρόνια… Θυμάστε για τον Τασούλη του πρώτου ορόφου που σας έλεγα είναι μέλος από το ένα συγκρότημα που θα εμφανιστεί στη συναυλία που θα γίνει για τον Κυριάκο , έχω αρκετούς λόγους για να είμαι ευαισθητοποιημένη σε αυτό το θέμα , μακάρι όλη η Λάρισα να είναι εκεί…
Τρίτη, Ιουλίου 04, 2006
Ραχάτι και άγιος ο Θεός
Είναι τρεις το πρωί , έχει μπει ο Ιούλης , η ραστώνη κυριαρχεί τα πάντα , ραχάτι και άγιος ο Θεός που λέμε ! Κάθομαι δίπλα από μια ανοιχτή μπαλκονόπορτα, κάτω από το παρελθόν των προγόνων μου , έχει δροσιά , παράξενο για τη Λάρισα ε;
Κρεμασμένα μετάλλια στους τοίχους , αυτό έμεινε, και νιώθω μια απερίγραπτη συγκίνηση … Όχι- όχι για τα μετάλλια , μπροστά στη θέαση τους δεν νιώθω τίποτα απολύτως , κατά βάθος μου είναι εντελώς αδιάφορα …
Συγκινούμαι όμως από την απόλυτη ησυχία που κυριαρχεί τα πάντα εδώ μέσα και κυρίως εμένα… Από το πρωί φλέρταρα με την ιδέα να λερώσω αυτό το χαρτί με λέξεις, να γεμίσω ασφυκτικά κάθε σειρά του τετραδίου , να θυμηθώ τις παλιές, καλές μέρες, γιατί όπως και να το κάνουμε , άλλη εκτόνωση είναι να γράφεις στο χαρτί και να αντικρίζεις κατάματα το συναισθηματικό σου κόσμο , μέσα από τις διακυμάνσεις που έχει ο γραφικός σου χαρακτήρας , κι άλλο να εκτονώνεσαι πάνω σε ένα keyboard ! Ακόμα πιο άχαρη μου φαντάζει η διαδικασία μεταφοράς από το χαρτί στο pc … Μόνο τον ήχο του ρολογιού ακούω , έναν ήχο που περνάει απαρατήρητος , όταν το σπίτι γεμίζει με κόσμο, και σήμερα όπως είπα και πριν από το πρωί ήθελα να γράψω, αλλά μια τα τρένα , μια ο ύπνος που μου έλειπε, μια η Νούλα που ήρθε να σπαταλήσει λίγο χρόνο μαζί μου, πέρασε η ώρα χωρίς να το καταλάβω, μα η ανάγκη μου για γράψιμο , με περίμενε υπομονετικά ! Μέσα σε αυτό το σπίτι που μεγάλωσα έρχονται ατελείωτες αναμνήσεις στο νου , κι όμως ούτε αυτές είναι που με συγκινούν … Τελικά πρέπει να είμαι αηδιαστικά εσωστρεφής , γιατί προσπαθώντας να θυμηθώ παλιότερες στιγμές συγκίνησης , όλες κυμαίνονται στο ίδιο μοτίβο , εγώ, η γωνιά μου , το τασάκι μου , η ησυχία μου και τα τσιγάρα μου…Αχ, φυσάει τώρα ένα δροσερό αεράκι μουδιάζει το κορμί μου , είχα καιρό να νιώσω πάνω μου αυτή την γλυκιά αίσθηση του κρύου αέρα , γιατί αυτός από το κλιματιστικό , όπως και να το κάνουμε δεν σου προσφέρει την ίδια απόλαυση ! Τα νέα που άκουσα με έκαναν να ανησυχήσω και να σπάσουν για λίγο τη γαλήνη μου , δεν πτοήθηκα όμως , με περιμένουν τόσες όμορφες στιγμές , ας δώσω λίγο χώρο και για τις άσχημες που θα έρθουν , δεν μου αρέσει η μονοτονία …
Έπαψα πια να στεναχωριέμαι που μου λείπουν τόσοι άνθρωποι , θα έρθει η ώρα να βρεθούμε ξανά όλοι μαζί αγκαλιά , τώρα που όλοι είναι μακριά , μου αρέσει στα αλήθεια που είμαι μόνη μου , το απολαμβάνω …
Κρεμασμένα μετάλλια στους τοίχους , αυτό έμεινε, και νιώθω μια απερίγραπτη συγκίνηση … Όχι- όχι για τα μετάλλια , μπροστά στη θέαση τους δεν νιώθω τίποτα απολύτως , κατά βάθος μου είναι εντελώς αδιάφορα …
Συγκινούμαι όμως από την απόλυτη ησυχία που κυριαρχεί τα πάντα εδώ μέσα και κυρίως εμένα… Από το πρωί φλέρταρα με την ιδέα να λερώσω αυτό το χαρτί με λέξεις, να γεμίσω ασφυκτικά κάθε σειρά του τετραδίου , να θυμηθώ τις παλιές, καλές μέρες, γιατί όπως και να το κάνουμε , άλλη εκτόνωση είναι να γράφεις στο χαρτί και να αντικρίζεις κατάματα το συναισθηματικό σου κόσμο , μέσα από τις διακυμάνσεις που έχει ο γραφικός σου χαρακτήρας , κι άλλο να εκτονώνεσαι πάνω σε ένα keyboard ! Ακόμα πιο άχαρη μου φαντάζει η διαδικασία μεταφοράς από το χαρτί στο pc … Μόνο τον ήχο του ρολογιού ακούω , έναν ήχο που περνάει απαρατήρητος , όταν το σπίτι γεμίζει με κόσμο, και σήμερα όπως είπα και πριν από το πρωί ήθελα να γράψω, αλλά μια τα τρένα , μια ο ύπνος που μου έλειπε, μια η Νούλα που ήρθε να σπαταλήσει λίγο χρόνο μαζί μου, πέρασε η ώρα χωρίς να το καταλάβω, μα η ανάγκη μου για γράψιμο , με περίμενε υπομονετικά ! Μέσα σε αυτό το σπίτι που μεγάλωσα έρχονται ατελείωτες αναμνήσεις στο νου , κι όμως ούτε αυτές είναι που με συγκινούν … Τελικά πρέπει να είμαι αηδιαστικά εσωστρεφής , γιατί προσπαθώντας να θυμηθώ παλιότερες στιγμές συγκίνησης , όλες κυμαίνονται στο ίδιο μοτίβο , εγώ, η γωνιά μου , το τασάκι μου , η ησυχία μου και τα τσιγάρα μου…Αχ, φυσάει τώρα ένα δροσερό αεράκι μουδιάζει το κορμί μου , είχα καιρό να νιώσω πάνω μου αυτή την γλυκιά αίσθηση του κρύου αέρα , γιατί αυτός από το κλιματιστικό , όπως και να το κάνουμε δεν σου προσφέρει την ίδια απόλαυση ! Τα νέα που άκουσα με έκαναν να ανησυχήσω και να σπάσουν για λίγο τη γαλήνη μου , δεν πτοήθηκα όμως , με περιμένουν τόσες όμορφες στιγμές , ας δώσω λίγο χώρο και για τις άσχημες που θα έρθουν , δεν μου αρέσει η μονοτονία …
Έπαψα πια να στεναχωριέμαι που μου λείπουν τόσοι άνθρωποι , θα έρθει η ώρα να βρεθούμε ξανά όλοι μαζί αγκαλιά , τώρα που όλοι είναι μακριά , μου αρέσει στα αλήθεια που είμαι μόνη μου , το απολαμβάνω …
Δευτέρα, Ιουνίου 12, 2006
Αντίο Σαλονίκη!
Δέκα χρόνια πάρε-δώσε , δέκα χρόνια χιλιόμετρα , δέκα χρόνια έρωτας , δέκα χρόνια γεμάτα υποσχέσεις ..
Όπου κι αν στρίψω σε αυτή την πόλη καραδοκούν σε κάθε γωνιά , συσσωρεμένες αναμνήσεις … Όπου κι αν πάω πάντα επιστρέφω εδώ, ποτέ περισσότερο από τη στιγμή …
Πριν δέκα χρόνια ερωτεύτηκα αυτή την πόλη , ερωτεύτηκα τη Σαλονίκη! Της υποσχέθηκα τότε αιώνια αγάπη , και στα κόκκινα παγκάκια της παραλίας κάτω από τον Λευκό Πύργο , που τώρα πια αποτελούν παρελθόν, όπως και τόσα άλλα που έζησα στη νύμφη του βορρά , της ορκίστηκα αιώνια πίστη, της υποσχέθηκα πως κάποια μέρα θα ζούσα στην αγκαλιά της , κι αυτή με πίστεψε και για να μην είμαι και αχάριστη μου τα έδωσε όλα για όλα…
Για αρκετά χρόνια είχαμε σχέση εξ’ αποστάσεως , δεν υπήρξα βλέπεται ποτέ μόνιμος κάτοικός Θεσσαλονίκης , δεν κράτησα την υπόσχεση που είχα δώσει σε αυτή την πόλη ή μήπως τελικά απλά δεν ήρθε ακόμα η ώρα; Η αλήθεια είναι ότι όταν της έδινα τη ψυχή μου δεν ήθελα να την εξαπατήσω , αλήθεια ήθελα να της παραδοθώ ολοκληρωτικά , όχι μόνο το επιδίωξα να μείνω σε αυτή την πόλη, αλλά ήταν και ένα από τα μεγαλύτερα όνειρα μου .
Σε κάθε μακροχρόνια σχέση όμως και μάλιστα εξ’ αποστάσεως , υπάρχει όπως πάντα τριβή, συνήθεια , απιστία . Φεύγει ο ενθουσιασμός του πρώτου καιρού καθώς κυλά ο χρόνος … Δεν ξέρω πως τα κατάφερα, μα καθώς πέρασαν τα χρόνια εγώ άρχισα να απομακρύνομαι όλο και πιο πολύ από κοντά της … Η απόσταση μεγάλωνε από τα 150 χιλιόμετρα , φτάσαμε στα 500 και μετά στα 600 , κι όμως το πάθος μου για αυτήν ήταν τόσο μεγάλο που ακόμα κι όταν τα χιλιόμετρα έγιναν περισσότερα εγώ δραπέτευα από την Πελοπόννησο και χανόμουνα για μέρες , εβδομάδες , μήνες στην αγκαλιά της , και κάθε φορά που έφευγα, ο ίδιος γλυκός πόνος , γιατί ήξερα πως ότι και να γίνει θα ξαναγύριζα, πως ότι και να γίνει κάποια μέρα θα ξαναγύριζα και θα έμενα για πάντα, μην ξεχνάτε πως είχα δώσει μια υπόσχεση !
Τα τελευταία δυο χρόνια όμως τα πράγματα άλλαξαν , η ζωή με πήγε αλλού , την απατούσα ασύστολα , με διάφορες πόλεις , όμως ξέρω πως εκείνο που την πλήγωνε πιο πολύ ήταν που είχα αρχίσει ήδη να την ξεχνάω και να με μαγεύει η μεγαλύτερη αντίζηλος της , η Αθήνα !
Όπως και να το κάνουμε όμως η Θεσσαλονίκη είχε κάτι που πάντα με τραβούσε κοντά της , κάτι που δεν ένιωσα ποτέ για την Αθήνα , κι έτσι μετά από μεγάλη αγάπη έγινε ερωμένη μου !
Στη μικρή ζωή μου είναι αλήθεια πως οι καλύτερες και οι περισσότερες αξιοσημείωτες αναμνήσεις που έχω είναι από αυτή την πόλη , τους πιο ακριβούς μου πόθους και τα μεγαλύτερα μυστικά μου τα έχω τραγουδήσει στο Θερμαϊκό … Κι όμως την συνήθισα , δεν νιώθω πια το ρίγος που διαπερνούσε το κορμί μου , κάθε φορά που βρισκόμουν στην αγκαλιά της , πότε στην Καλαμαριά , πότε στα Κάστρα , στο Γεντί- κουλέ , πότε στη Ναβαρίνου , στην Καμάρα , στην Παπάφη , ας μην συνεχίσω, αυτή την πόλη μετά από τόσα χρόνια τολμώ να πω , πως την έχω μάθει καλά πια και από την καλή και από την ανάποδη , κι αν τώρα πήρα πάλι το δρόμο προς το νότο και βλέπω φωτισμένο τούτο το βράδυ με την Πανσέληνο το Κάστρο του Πλαταμώνα , δεν πονάω πια , ξέρω πως ότι κι αν γίνει , πόλη σαν τη Θεσσαλονίκη που να με κάνει να νιώθω τόσα πολλά , που να μου δώσει τόσες όμορφες στιγμές και αναμνήσεις , τότε , τώρα και για πάντα, δεν θα βρεθεί πουθενά στον πλανήτη …
Χθες όμως καθώς ήταν φωτισμένη , δεν άντεξε άλλο , μου ζητούσε απαντήσεις , ήθελε να της ξεκαθαρίσω τη θέση μου, βαρέθηκε πια να περιμένει… Δεν ήξερα τι να της πω, ήμουν πάνω στο καραβάκι που έκανε βόλτα στο Θερμαϊκό κάτω από ήχους reggae , με μια μπύρα στο χέρι και την έβλεπα έτσι όπως δεν την είχα ξαναδεί ποτέ και απαιτούσε να της δώσω μια απάντηση… Έκανε κρύο , τα μαλλιά μου δεν σταματούσαν να ανεμίζουνε , είδα και σένα που ήσουνα έτοιμος να δακρύσεις , είναι κοινό μυστικό εξάλλου, πως η Θεσσαλονίκη είναι ξελογιάστρα , ποιος την έχει ζήσει και να μην την έχει ερωτευτεί έστω και λίγο ; Τότε ήρθε η ώρα και της είπα το μεγάλο αντίο , ένα αντίο που δεν φανταζόμουνα ποτέ ότι θα της πω , δεν κράτησα την υπόσχεση μου και ούτε θέλω να ζήσω στη Θεσσαλονίκη πια, δεν θέλω να την απομυθοποιήσω άλλο, θέλω να μείνει για πάντα η πιο αγαπημένη , έτσι κι αλλιώς πάντα θα επιστρέφω , να παίρνω τη δόση μου από το Βαρδάρη , έχω τα μισά όνειρα μου αφημένα εδώ, έχω τις μισές αναμνήσεις μου εδώ , τη μισή μου ζωή τολμώ να πω , ανθρώπους που αγαπάω … Ποιος ξέρει όμως ίσως κάποτε να με εκδικηθεί γι’ αυτό μου το αντίο και να με φυλακίσει αιώνια στην αγκαλιά της …
Υ.Σ «Εμείς για αλλού τραβήξαμε κι αλλού η ζωή μας πάει…»
Όπου κι αν στρίψω σε αυτή την πόλη καραδοκούν σε κάθε γωνιά , συσσωρεμένες αναμνήσεις … Όπου κι αν πάω πάντα επιστρέφω εδώ, ποτέ περισσότερο από τη στιγμή …
Πριν δέκα χρόνια ερωτεύτηκα αυτή την πόλη , ερωτεύτηκα τη Σαλονίκη! Της υποσχέθηκα τότε αιώνια αγάπη , και στα κόκκινα παγκάκια της παραλίας κάτω από τον Λευκό Πύργο , που τώρα πια αποτελούν παρελθόν, όπως και τόσα άλλα που έζησα στη νύμφη του βορρά , της ορκίστηκα αιώνια πίστη, της υποσχέθηκα πως κάποια μέρα θα ζούσα στην αγκαλιά της , κι αυτή με πίστεψε και για να μην είμαι και αχάριστη μου τα έδωσε όλα για όλα…
Για αρκετά χρόνια είχαμε σχέση εξ’ αποστάσεως , δεν υπήρξα βλέπεται ποτέ μόνιμος κάτοικός Θεσσαλονίκης , δεν κράτησα την υπόσχεση που είχα δώσει σε αυτή την πόλη ή μήπως τελικά απλά δεν ήρθε ακόμα η ώρα; Η αλήθεια είναι ότι όταν της έδινα τη ψυχή μου δεν ήθελα να την εξαπατήσω , αλήθεια ήθελα να της παραδοθώ ολοκληρωτικά , όχι μόνο το επιδίωξα να μείνω σε αυτή την πόλη, αλλά ήταν και ένα από τα μεγαλύτερα όνειρα μου .
Σε κάθε μακροχρόνια σχέση όμως και μάλιστα εξ’ αποστάσεως , υπάρχει όπως πάντα τριβή, συνήθεια , απιστία . Φεύγει ο ενθουσιασμός του πρώτου καιρού καθώς κυλά ο χρόνος … Δεν ξέρω πως τα κατάφερα, μα καθώς πέρασαν τα χρόνια εγώ άρχισα να απομακρύνομαι όλο και πιο πολύ από κοντά της … Η απόσταση μεγάλωνε από τα 150 χιλιόμετρα , φτάσαμε στα 500 και μετά στα 600 , κι όμως το πάθος μου για αυτήν ήταν τόσο μεγάλο που ακόμα κι όταν τα χιλιόμετρα έγιναν περισσότερα εγώ δραπέτευα από την Πελοπόννησο και χανόμουνα για μέρες , εβδομάδες , μήνες στην αγκαλιά της , και κάθε φορά που έφευγα, ο ίδιος γλυκός πόνος , γιατί ήξερα πως ότι και να γίνει θα ξαναγύριζα, πως ότι και να γίνει κάποια μέρα θα ξαναγύριζα και θα έμενα για πάντα, μην ξεχνάτε πως είχα δώσει μια υπόσχεση !
Τα τελευταία δυο χρόνια όμως τα πράγματα άλλαξαν , η ζωή με πήγε αλλού , την απατούσα ασύστολα , με διάφορες πόλεις , όμως ξέρω πως εκείνο που την πλήγωνε πιο πολύ ήταν που είχα αρχίσει ήδη να την ξεχνάω και να με μαγεύει η μεγαλύτερη αντίζηλος της , η Αθήνα !
Όπως και να το κάνουμε όμως η Θεσσαλονίκη είχε κάτι που πάντα με τραβούσε κοντά της , κάτι που δεν ένιωσα ποτέ για την Αθήνα , κι έτσι μετά από μεγάλη αγάπη έγινε ερωμένη μου !
Στη μικρή ζωή μου είναι αλήθεια πως οι καλύτερες και οι περισσότερες αξιοσημείωτες αναμνήσεις που έχω είναι από αυτή την πόλη , τους πιο ακριβούς μου πόθους και τα μεγαλύτερα μυστικά μου τα έχω τραγουδήσει στο Θερμαϊκό … Κι όμως την συνήθισα , δεν νιώθω πια το ρίγος που διαπερνούσε το κορμί μου , κάθε φορά που βρισκόμουν στην αγκαλιά της , πότε στην Καλαμαριά , πότε στα Κάστρα , στο Γεντί- κουλέ , πότε στη Ναβαρίνου , στην Καμάρα , στην Παπάφη , ας μην συνεχίσω, αυτή την πόλη μετά από τόσα χρόνια τολμώ να πω , πως την έχω μάθει καλά πια και από την καλή και από την ανάποδη , κι αν τώρα πήρα πάλι το δρόμο προς το νότο και βλέπω φωτισμένο τούτο το βράδυ με την Πανσέληνο το Κάστρο του Πλαταμώνα , δεν πονάω πια , ξέρω πως ότι κι αν γίνει , πόλη σαν τη Θεσσαλονίκη που να με κάνει να νιώθω τόσα πολλά , που να μου δώσει τόσες όμορφες στιγμές και αναμνήσεις , τότε , τώρα και για πάντα, δεν θα βρεθεί πουθενά στον πλανήτη …
Χθες όμως καθώς ήταν φωτισμένη , δεν άντεξε άλλο , μου ζητούσε απαντήσεις , ήθελε να της ξεκαθαρίσω τη θέση μου, βαρέθηκε πια να περιμένει… Δεν ήξερα τι να της πω, ήμουν πάνω στο καραβάκι που έκανε βόλτα στο Θερμαϊκό κάτω από ήχους reggae , με μια μπύρα στο χέρι και την έβλεπα έτσι όπως δεν την είχα ξαναδεί ποτέ και απαιτούσε να της δώσω μια απάντηση… Έκανε κρύο , τα μαλλιά μου δεν σταματούσαν να ανεμίζουνε , είδα και σένα που ήσουνα έτοιμος να δακρύσεις , είναι κοινό μυστικό εξάλλου, πως η Θεσσαλονίκη είναι ξελογιάστρα , ποιος την έχει ζήσει και να μην την έχει ερωτευτεί έστω και λίγο ; Τότε ήρθε η ώρα και της είπα το μεγάλο αντίο , ένα αντίο που δεν φανταζόμουνα ποτέ ότι θα της πω , δεν κράτησα την υπόσχεση μου και ούτε θέλω να ζήσω στη Θεσσαλονίκη πια, δεν θέλω να την απομυθοποιήσω άλλο, θέλω να μείνει για πάντα η πιο αγαπημένη , έτσι κι αλλιώς πάντα θα επιστρέφω , να παίρνω τη δόση μου από το Βαρδάρη , έχω τα μισά όνειρα μου αφημένα εδώ, έχω τις μισές αναμνήσεις μου εδώ , τη μισή μου ζωή τολμώ να πω , ανθρώπους που αγαπάω … Ποιος ξέρει όμως ίσως κάποτε να με εκδικηθεί γι’ αυτό μου το αντίο και να με φυλακίσει αιώνια στην αγκαλιά της …
Υ.Σ «Εμείς για αλλού τραβήξαμε κι αλλού η ζωή μας πάει…»
Θεσσαλονίκη μου μεγάλη φτωχομάνα
εσύ που βγάζεις τα καλύτερα παιδιά
Θεσσαλονίκη μου μεγάλη φτωχομάνα
όπου κι αν πάω σ' έχω πάντα στην καρδιά
Θεσσαλονίκη μου ποτέ δε σ' απαρνιέμαι
είσ' η πατρίδα μου το λέω και καυχιέμαι
Θεσσαλονίκη με τα τόσα σου μεράκια
βγάζεις τα πιο όμορφα κορίτσια στον ντουνιά
βράδια μποέμικα τραγούδια στα σοκάκια
γλέντια ξενύχτια μες στην κάθε γειτονιά
Θεσσαλονίκη μου ποτέ δε σ' απαρνιέμαι
είσ' η πατρίδα μου το λέω και καυχιέμαι
Θεσσαλονίκη μου κι αν είμαι μακριά σου
πάντα θυμάμαι τ' όνομά σου το γλυκό
αχ πώς νοστάλγησα να ξαναρθώ κοντά σου
κι ας ξεψυχήσω μπρος τον πύργο το λευκό
Θεσσαλονίκη μου ποτέ δε σ' απαρνιέμαι
είσ' η πατρίδα μου το λέω και καυχιέμαι
Δευτέρα, Ιουνίου 05, 2006
Γιατί η μαμά μου έχει περιουσία !
Μένω άφωνη , κοιτάω αυτά τα δυο κουρασμένα μάτια, είχα περάσει για να πω μια καλησπέρα .
Τι το ήθελα κι εγώ;
Δεν πήγαινα στην ευχή της Παναγίας ;
Στα καλά καθούμενα , δέχτηκα μια απερίγραπτη επίθεση , η ατμόσφαιρα πλημμύρισε από μένος, χολή ,πικρία και μια απερίγραπτη οργή , κι όλα αυτά γιατί ; Γιατί η μαμά μου έχει περιουσία ! Μη γελάτε ρε, έτσι όπως σας το λέω είναι !
Τα τελευταία δυο χρόνια έχω κάτσει πολλές φορές στο σκαμνί του κατηγορουμένου, και πρέπει να απολογηθώ γιατί οι δικοί μου είναι ευκατάστατοι , γιατί αυτό είναι, πλούσιους εγώ δεν θα μπορούσα να τους πω , αλλά όλα αυτά δεν έχουν και καμία σημασία .
Σημασία έχει το μένος μερικών ανθρώπων , δεν ξέρω τι μπορεί να βλέπανε τα συγκεκριμένα μάτια πάνω μου , πάντως σίγουρα ότι και να βλέπανε ήταν γεμάτα υποκρισία . Μου είχανε πει να προσέχω , αλλά εγώ όπως πάντα στην κοσμάρα μου!
Μια ζωή για εκείνο που παλεύω είναι για το δικαίωμα όλων μας στην διαφορετικότητα , μου αρέσει να περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που έχουν διαφορετική άποψη από εμένα , μου αρέσει να συζητάμε , χωρίς απαραίτητα να πρέπει να πείσουμε τον άλλο να δει το δικό μας άσπρο. Γιατί κάτι τέτοιο, ίσως να είναι αδύνατον , όταν αυτός από γεννησιμιού του το αντιλαμβάνεται μαύρο!
Αυτά τα μάτια που ξεχείλιζαν από μίσος , με έχουν κατηγορήσει πολλές φορές , κι ας μην το ξέρουν , δεν χρειάζεται να μιλήσουν , βλέπω το φθόνο , σε αυτά τα μάτια , και λέω μέσα μου γιατί ; Δεν έχω τίποτα απολύτως να χωρίσω με κανέναν , αλλά μη με σταυρώνεις , που δεν έχω την ίδια άποψη μαζί σου , που εδώ που τα λέμε την ίδια έχω , αλλά όταν υπάρχει προκατάληψη , τι να το κάνεις !
Κρίμα, κρίμα , χιλιάδες συσσωρεμένα απωθημένα , μίσος που πίστευα πως στις μέρες μας έχει χαθεί , κάνω πως δεν καταλαβαίνω , πως είμαι από άλλο πλανήτη , μιλάω ζεστά και ευγενικά γιατί πάντα στη ζωή μου απέφευγα τους καυγάδες , αλλά σίγουρα αν συνεχιστεί αυτό θα υπάρξει μέρα που θα χάσω την ψυχραιμία μου !
Γιατί δεν υπάρχει χειρότερος φασισμός από αυτόν , δεν δέχομαι να μου βάζουνε ταμπέλες ,να μην μου επιτρέπουν να διαφέρει η γνώμη μου , το έχω αποδείξει με τη στάση ζωής μου ότι δεν ανήκω πουθενά ,δεν περιορίζομαι , έχω πάντα το μυαλό μου ανοιχτώ .
Η μοναδική πολυτέλεια που έχω στη ζωή μου , είναι να είμαι ελεύθερος, σκεπτόμενος άνθρωπός και τίποτα άλλο, όσοι με ξέρουν και με ξέρουν καλά , ξέρουν πως ποτέ δεν είχα την ανάγκη να δειχτώ , δεν είμαι εξαρτημένη από τα υλικά και ούτε θέλω να αποδείξω τίποτα σε κανέναν ,ποτέ δεν κόμπασα για κάτι !
Τα ρούχα μου δεν κοστίζουν μια ολόκληρη περιουσία , δεν νιώθω την ανάγκη να φανώ μέσα από αυτά , δεν με φοράνε ,τα φοράω !
Έχω αγανακτήσει αυτή είναι η αλήθεια, δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω για να πάψει αυτό το μένος , λευκό πανί θα σηκώνω , πέτρες θα μου ρίχνουνε !
Ρε, μάνα δεν με αποκληρώνεις να τελειώνουμε ;
Το μόνο σίγουρό είναι ότι πρέπει να μπω στο Γκίνες , πρέπει να είμαι από τους ελάχιστους ανθρώπους που αυτά που πιστεύουνε αυτά εφαρμόζουνε και στη ζωή τους ! Γι’ αυτό μίλησα πριν για υποκρισία , δεν μπορείς να φωνάζεις για κάτι και να κατηγορείς τους άλλους γιατί δεν το κάνουν , όταν εσύ ο ίδιος που το πιστεύεις δεν το κάνεις. Γιατί όλοι οι άλλοι που δεν σε ακολουθούν δεν είναι υποκριτές , απλά καλύτεροι από σένα.
Κάνουν τουλάχιστον αυτό που πιστεύουν !
Σάββατο, Ιουνίου 03, 2006
Δεν είναι που...
Δεν είναι που δεν θα είσαι εδώ να μου ξεμπλέξεις τα μαλλιά από τα σκουλαρίκια , δεν είναι που όταν μπαίνω στη θάλασσα δεν θα είσαι εκεί να μου πετάς νερό , δεν είναι που όταν θα περπατώ στο δρόμο δεν θα μου κρατάς το χέρι …. Όχι δεν είναι που στην κουζίνα θα κάθομαι το πρωί και θα πίνω μόνη μου τον καφέ χωρίς εσένα , ούτε που δεν θα σε έχω δίπλα μου για να γκρινιάζω… Όχι δεν είναι που τα βράδια θα κοιμάμαι μόνη μου και δεν θα είσαι εκεί για να με πάρεις αγκαλιά …
Να μωρέ ξέρεις είναι που όταν ανέβηκες στο τρένο δεν σου φώναξα πως σ’ αγαπάω , δεν σου είπα ότι θα μου λείψεις… Γυρίζοντας σπίτι είδα ένα ψυγείο ΕΨΑ σε ένα μαγαζί στη Γερμανού γεμάτο από τις αγαπημένες σου βυσσινάδες και λυπήθηκα που δεν το είχα ανακαλύψει πιο νωρίς για να σου πάρω μια να έχεις για το ταξίδι .
Μπήκα σπίτι και τίποτα δεν είχε αλλάξει, στο ψυγείο τα ψώνια που είχαμε κάνει μαζί, είχανε μείνει και μερικά από τα φαγητά που μου είχες μαγειρέψει , είναι ίσως τα μοναδικά που μπορώ να φάω ξαναζεσταμένα! Στο γραφείο ξεχασμένος ο καφές σου που σου είχα φτιάξει πριν από λίγο, και να, χτυπάει το θυροτηλέφωνο , ξαφνιάζομαι , λέω να ήρθε για να πιει την τελευταία γουλιά από τον καφέ του , μα όχι ήταν μια κοπέλα που μου ζητούσε να της ανοίξω για κάτι διαφημιστικά φυλλάδια από το Μαρινόπουλο . Μα έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούσες να ήσουνα εσύ , εγώ η ίδια σε έβαλα στο τρένο , μα ήθελα να πιστεύω πως ήσουνα εσύ, πως σταμάτησες το τρένο και ξαναγύρισες για να συνεχίσεις τον καφέ σου μαζί μου , να μου δώσεις ένα ακόμα φιλί ! Κάθισα στη βεράντα μου έφτιαξα καφέ , πήρα και τα τσιγάρα για παρέα , είδες που όταν είμαστε μαζί δεν τα έχω και πολύ ανάγκη , είμαι περισσότερο εθισμένη σε σένα παρά σε αυτά , στη δίπλα καρέκλα κάθετε η γάτα μας , και μου παραπονιέται που δεν την άφησα να έρθει μαζί σου να πάτε το βράδυ στο Ηρώδειο να δείτε μαζί την Συμφωνική Ορχήστρα της Βιέννης , βλέπεις πήρε από εσένα και εδώ στον Πύργο δεν έχω και πουθενά για να την πάω !
Είπα να διαβάσω, την Δευτέρα θα ξεκινούσε η εξεταστική , αλλά το κλείσαμε το μαγαζί κι εμείς, ήτανε να πάω και από μια συμφοιτήτρια μου για να διαβάσουμε , μα με βλέπω να παίρνω άλλο δρόμο και να πηγαίνω κι εγώ προς την κατάληψη,
« Μαριέτα Γιαννάκου τις καταλήψεις άκου και ρώτα τον Αρσένη τι σε περιμένει» αχ βρε Μαριέτα , να ξέρεις κι εμάς τι μας περιμένει , κουλουβάχατα τα είχε κάνει και ο Αρσένης , κουλουβάχατα κι εσύ , γιατί να βρεθείτε και οι δυο στο δρόμο μας ;
Έτσι βρίσκομαι κι εγώ σε αναμονή , ακόμα δεν ξέρω αν θα δίνουμε μέσα στον Ιούλιο , αν θα λιώνουμε κάτω από μεγάλες θερμοκρασίες ή θα μεταφέρουμε το πανηγύρι της εξεταστικής για το Σεπτέμβρη , μέχρι να μάθω θα συνεχίσω να πάω στο «Ελληνικό» να πίνω μπύρες και να τσακίζω τις λαχταριστές του ποικιλίες !Θυμάσαι εκεί που πίναμε μαζί τις μπύρες μας την Τρίτη το βράδυ , που μας κερνούσε και ο Απ’ αλλού! Τελικά οι τυχαίες συναντήσεις είναι οι καλύτερες , τώρα περιμένω με ανυπομονησία να κάνουμε μια ωραία συνάντηση οι μπλόγκερς της Ολυμπιακής γης , αν είναι μάλιστα όλοι σαν τον Απ’ αλλού σίγουρα θα περάσουμε ωραία ! Θα συνεχίσω να αλείφομαι με αντιηλιακά και να ξαπλώνω την κορμάρα μου στις παραλίες του νομού ! Έκανα την αρχή μαζί σου στη Ζαχάρω , είχα πάει και στο delMar , ελπίζω να με περιμένουν κι άλλες ηλιόλουστες μέρες , στη Σκαφιδία , στον Άγιο Ανδρέα , στο Κατάκολο , στη Σπιάντζα , στον Καϊάφα … Προς το παρόν γεμίζω το τασάκι με αποτσίγαρα και σκέφτομαι ότι ίσως αξιωθώ μέχρι να φύγω από εδώ να εξερευνήσω και την ορεινή Ηλεία !
Ανάβω κι άλλο τσιγάρο κόβω βόλτες στη μεγάλη βεράντα στον πέμπτο , φτάνω στη γωνιά που σε έπαιρνα αγκαλιά γιατί κρύωνα κι ας είχε μπει ο Ιούνης , και αγναντεύω τον Πύργο , και την κατάμαυρή από πίσσα Πετροπούλου , να βλέπω και το αυτοκίνητο με τις Βολιώτικες πινακίδες , που θα πάει σκέφτομαι θα περάσει ο καιρός και θα ανηφορήσω κι εγώ προς τα πάνω , να πλατσουρίζω ξανά μαζί σου στα νερά του Παγασητικού! Σβήνω το τσιγάρο και μπαίνω στο σπίτι που παντού υπάρχει η μυρωδιά σου , κάθομαι μπροστά από τον υπολογιστή που μου έφτιαξες εσύ , αν περίμενε από εμένα … Καιρός να πάω στην κουζίνα να τσιμπήσω τίποτα και μετά να πάρω τους δρόμους …
Να μωρέ ξέρεις είναι που όταν ανέβηκες στο τρένο δεν σου φώναξα πως σ’ αγαπάω , δεν σου είπα ότι θα μου λείψεις… Γυρίζοντας σπίτι είδα ένα ψυγείο ΕΨΑ σε ένα μαγαζί στη Γερμανού γεμάτο από τις αγαπημένες σου βυσσινάδες και λυπήθηκα που δεν το είχα ανακαλύψει πιο νωρίς για να σου πάρω μια να έχεις για το ταξίδι .
Μπήκα σπίτι και τίποτα δεν είχε αλλάξει, στο ψυγείο τα ψώνια που είχαμε κάνει μαζί, είχανε μείνει και μερικά από τα φαγητά που μου είχες μαγειρέψει , είναι ίσως τα μοναδικά που μπορώ να φάω ξαναζεσταμένα! Στο γραφείο ξεχασμένος ο καφές σου που σου είχα φτιάξει πριν από λίγο, και να, χτυπάει το θυροτηλέφωνο , ξαφνιάζομαι , λέω να ήρθε για να πιει την τελευταία γουλιά από τον καφέ του , μα όχι ήταν μια κοπέλα που μου ζητούσε να της ανοίξω για κάτι διαφημιστικά φυλλάδια από το Μαρινόπουλο . Μα έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούσες να ήσουνα εσύ , εγώ η ίδια σε έβαλα στο τρένο , μα ήθελα να πιστεύω πως ήσουνα εσύ, πως σταμάτησες το τρένο και ξαναγύρισες για να συνεχίσεις τον καφέ σου μαζί μου , να μου δώσεις ένα ακόμα φιλί ! Κάθισα στη βεράντα μου έφτιαξα καφέ , πήρα και τα τσιγάρα για παρέα , είδες που όταν είμαστε μαζί δεν τα έχω και πολύ ανάγκη , είμαι περισσότερο εθισμένη σε σένα παρά σε αυτά , στη δίπλα καρέκλα κάθετε η γάτα μας , και μου παραπονιέται που δεν την άφησα να έρθει μαζί σου να πάτε το βράδυ στο Ηρώδειο να δείτε μαζί την Συμφωνική Ορχήστρα της Βιέννης , βλέπεις πήρε από εσένα και εδώ στον Πύργο δεν έχω και πουθενά για να την πάω !
Είπα να διαβάσω, την Δευτέρα θα ξεκινούσε η εξεταστική , αλλά το κλείσαμε το μαγαζί κι εμείς, ήτανε να πάω και από μια συμφοιτήτρια μου για να διαβάσουμε , μα με βλέπω να παίρνω άλλο δρόμο και να πηγαίνω κι εγώ προς την κατάληψη,
« Μαριέτα Γιαννάκου τις καταλήψεις άκου και ρώτα τον Αρσένη τι σε περιμένει» αχ βρε Μαριέτα , να ξέρεις κι εμάς τι μας περιμένει , κουλουβάχατα τα είχε κάνει και ο Αρσένης , κουλουβάχατα κι εσύ , γιατί να βρεθείτε και οι δυο στο δρόμο μας ;
Έτσι βρίσκομαι κι εγώ σε αναμονή , ακόμα δεν ξέρω αν θα δίνουμε μέσα στον Ιούλιο , αν θα λιώνουμε κάτω από μεγάλες θερμοκρασίες ή θα μεταφέρουμε το πανηγύρι της εξεταστικής για το Σεπτέμβρη , μέχρι να μάθω θα συνεχίσω να πάω στο «Ελληνικό» να πίνω μπύρες και να τσακίζω τις λαχταριστές του ποικιλίες !Θυμάσαι εκεί που πίναμε μαζί τις μπύρες μας την Τρίτη το βράδυ , που μας κερνούσε και ο Απ’ αλλού! Τελικά οι τυχαίες συναντήσεις είναι οι καλύτερες , τώρα περιμένω με ανυπομονησία να κάνουμε μια ωραία συνάντηση οι μπλόγκερς της Ολυμπιακής γης , αν είναι μάλιστα όλοι σαν τον Απ’ αλλού σίγουρα θα περάσουμε ωραία ! Θα συνεχίσω να αλείφομαι με αντιηλιακά και να ξαπλώνω την κορμάρα μου στις παραλίες του νομού ! Έκανα την αρχή μαζί σου στη Ζαχάρω , είχα πάει και στο delMar , ελπίζω να με περιμένουν κι άλλες ηλιόλουστες μέρες , στη Σκαφιδία , στον Άγιο Ανδρέα , στο Κατάκολο , στη Σπιάντζα , στον Καϊάφα … Προς το παρόν γεμίζω το τασάκι με αποτσίγαρα και σκέφτομαι ότι ίσως αξιωθώ μέχρι να φύγω από εδώ να εξερευνήσω και την ορεινή Ηλεία !
Ανάβω κι άλλο τσιγάρο κόβω βόλτες στη μεγάλη βεράντα στον πέμπτο , φτάνω στη γωνιά που σε έπαιρνα αγκαλιά γιατί κρύωνα κι ας είχε μπει ο Ιούνης , και αγναντεύω τον Πύργο , και την κατάμαυρή από πίσσα Πετροπούλου , να βλέπω και το αυτοκίνητο με τις Βολιώτικες πινακίδες , που θα πάει σκέφτομαι θα περάσει ο καιρός και θα ανηφορήσω κι εγώ προς τα πάνω , να πλατσουρίζω ξανά μαζί σου στα νερά του Παγασητικού! Σβήνω το τσιγάρο και μπαίνω στο σπίτι που παντού υπάρχει η μυρωδιά σου , κάθομαι μπροστά από τον υπολογιστή που μου έφτιαξες εσύ , αν περίμενε από εμένα … Καιρός να πάω στην κουζίνα να τσιμπήσω τίποτα και μετά να πάρω τους δρόμους …
Παρασκευή, Μαΐου 26, 2006
Της γκαντεμιάς το ανάγνωσμα
Νύχτες γυρισμών , κάτω από φώτα αισιοδοξίας , νύχτες που περπατώ στους δρόμους ενός τόπου που ένιωθα ξένου και τώρα του ανήκω . Μέρες γεμάτες πορείες που τελικά μόνο χάσιμο χρόνου δεν ήτανε . Πρέπει να μην ξεχάσω να μου θυμίσω πως κατάφερα να επιζήσω κάτω από αρκετά δύσκολες στιγμές , μέσα σε ένα μισαλλόδοξο περιβάλλον που τώρα κατάφερα να κατακτήσω το σεβασμό του , πρέπει να κρατήσω τα φώτα της αισιοδοξίας ανοιχτά , περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Τώρα που μου έχω αποδείξει πως για όλα αυτά που κάποτε ορκιζόμουνα πως δεν μπορώ να καταφέρω, τα κατάφερα, για όλα αυτά που στο παρελθόν φάνταζαν αδύνατα και πλέον έχουν περάσει στη σφαίρα του αυτονόητου . Πρέπει, γιατί είναι αλήθεια πως τα τελευταία βράδια με επισκέπτονται οι φόβοι μου και καταφέρνουν να με αποδυναμώνουν , να με κάνουν να ξεχνώ ότι είμαι αρκετά πιο δυνατή από αυτούς. Φοβάμαι και οι μέρες μου δεν με βοηθάνε , είναι από αυτές που απλά μου συσσωρεύουν προβλήματα , είναι από αυτές που τρέχω και δεν φτάνω να μπαλώσω τρύπες , μπαλώνω μια και ανοίγει άλλη . Και το σπίτι μου δεν με βοηθά, καταρρέει κι αν δεν κάνω κάτι θα πέσει να με πλακώσει , τώρα που όλα πάνε στραβά βρήκε κι αυτό να αποδιοργανωθεί . Και όταν λέω σπίτι εννοώ τα ντουβάρια , αυτούς τους γνώριμους τέσσερεις τοίχους που αφουγκράζονται τους φόβους μου , γιατί από έμψυχό υλικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο μέσα εδώ , είμαι μονάχη μου και μόνη μου πρέπει να τα βρω , μόνη μου πρέπει να τα βρω και με τους τοίχους μου . Υπό κατάρρευση το σπίτι μου κι εγώ !Όποιο ξύλο κι αν χτυπήσω , όση θυμίαμα κι αν ανάψω δεν θα αλλάξει τίποτα , το μόνο που πρέπει να κρατήσω είναι η ψυχραιμία μου , το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να γελάσω δυνατά με την γκαντεμιά που με δέρνει ή να παραδεχτώ πως το σπίτι μου έχει κυριευθεί από κακά δαιμόνια !!! Όλες οι λάμπες του σπιτιού μου αποφάσισαν να καούν ή μάλλον να κάνουν μια φαντασμαγορική έκρηξη η μια μετά την άλλη , οι κλειδαριές να χορεύουν σάμπα , σαν να επαναστατούν και να μην θέλουν να κάνουν τη συνηθισμένη τους κίνηση , λες και είμαι ανεπιθύμητη στο ίδιο μου το σπίτι , βάζω το κλειδί στην κλειδαριά κι αντί να ανοίξω την πόρτα αυτή κάνει ότι γουστάρει και παίρνει σβούρες , κι εγώ παίρνω σβούρες και κάνω τον ακροβάτη στον πέμπτο και πηδάω από μπαλκόνια . Οι βρύσες τρέχουν και το pc μου αποφάσισε να με εγκαταλείψει την ώρα που το έχω ανάγκη!
Κι όλα αυτά σημαίνουν χρήμα , ένα χρήμα που δεν μου τρέχει από τα μπατζάκια , ένα χρήμα που κυνηγάω να το βρω για να γεμίσω άλλες τρύπες πιο παλιές …
Κι όμως θα καταφέρω να φανώ πιο δυνατή από τους φόβους μου , δεν θα τους κάνω τη χάρη , θα πεισμώσω ενάντια σε όλα αυτά που μου πάνε στραβά τον τελευταίο καιρό , για να έρθουν και άλλες νύχτες γυρισμών , κάτω από ήχους προσδοκιών , κάτω από φώτα αισιοδοξίας και ο Θεός βοηθός !
Κι όλα αυτά σημαίνουν χρήμα , ένα χρήμα που δεν μου τρέχει από τα μπατζάκια , ένα χρήμα που κυνηγάω να το βρω για να γεμίσω άλλες τρύπες πιο παλιές …
Κι όμως θα καταφέρω να φανώ πιο δυνατή από τους φόβους μου , δεν θα τους κάνω τη χάρη , θα πεισμώσω ενάντια σε όλα αυτά που μου πάνε στραβά τον τελευταίο καιρό , για να έρθουν και άλλες νύχτες γυρισμών , κάτω από ήχους προσδοκιών , κάτω από φώτα αισιοδοξίας και ο Θεός βοηθός !
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
