Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Στα παράξενα όνειρά μου αλεξίπτωτο φοράω σαν χρυσόσκονη κλεμμένη στον αέρα με σκορπάω. Ένα μάτι θηλυκό δε δακρύζει να με σώσει κι είναι ελεύθερη και κρύα κι αχαλίνωτη η πτώση. Δεν υπάρχει γυρισμός, όλοι τρέχουν κι εγώ μέσα με ξεγέλασε ξανά η ανάμνηση η μπαμπέσα. Το '80 μ' έχει αφήσει τη φωτιά να ξανανάψω, τις παλιές εκείνες μνήμες μάλλον πρέπει να τις κάψω. Κι εκείνο το φιλί ένα άγγιγμα με ρίγος τόσα χρόνια μακριά ο καιρός φαίνεται λίγος. Τότε το γλυκό μεθύσι ήταν κάτι σαν αστείο τώρα όλα σιωπηλά κι ένα λίκνισμα γελοίο. Το βυνίλιο ξεθωριάζει και χαϊδεύω τις στροφές του δάσκαλος ο χρόνος και ανίερες οι ουλές του. Ξένος παρατηρητής λέω πια πως δε φοβάμαι μα τα λάθη σαν ταινία μπρος στα μάτια μου περνάνε. Τις φωνές από τα λάθη κάποιος πρέπει να φιμώσει κι είναι ελεύθερη και κρύα κι αχαλίνωτη η πτώση. Να μαι μόνος μεθυσμένος πάλι να ονειροπολώ με ναυάγια αναμνήσεων φτιαγμένα από φελλό. Τι να φταίω που γεννήθηκα αγόρι με φτερά και το κάθε υγρό όνειρό μου. Μένει. Δε με διαπερνά. Και ...

-Γιατί κλαις; -Πονάνε τα χέρια μου. -Γιατί; Γιατί χρειάζεται να κουβαλάω την καρδιά μου στα χέρια μου -Γιατί δεν την έδωσες στον άγγελο που πέρασε πριν ; -Ήταν πληγωμένος , με καμένα φτερά , με φίλησε ενώ εγώ έσβηνα στην αγκαλιά του, τότε έβγαλα την καρδιά μου να του τη δώσω γιατί άνηκε σε εκείνον πια. -Και τι έγινε; -Τρόμαξε, προσπάθησε με όλη του τη δύναμη , να μου δώσει την καρδιά μου πίσω , δεν καταλάβαινα. Μου είπε ότι δεν μπορεί να κρατήσει την καρδιά μου γιατί κάποτε κάποια σαν κι εμένα του έκαψε τα φτερά . Μείνε κοντά μου του φώναξα, και τότε εκείνος το έβαλε στα πόδια και φώναζε, μην ελπίζεις σε μένα, εγώ έχω πεθάνει. -Και τώρα τι θα κάνεις; -Ο πόνος είναι δυσβάσταχτος , κάθε βράδυ κλαίω, ξέρω πως αν αγκαλιάσω κάποιον θα πεθάνω γιατί θα χρειαστεί να αφήσω κάτω την καρδιά μου, έτσι από τότε δεν μπορώ να αγαπήσω κανέναν , ούτε και να αγκαλιάσω κανέναν και μένω μόνη μου, αυτό δεν με πειράζει όμως, για μια στιγμή μονάχα ζω, σε αυτή ελπίζω και υπομονετικά συνεχίζω να κουβαλάω ...

Καθόμουνα στη βεράντα για ένα βραδινό τσιγάρο, ψάχνοντας να βρω , ένα μαγικό κουμπάκι delete και να το κάνω δαχτυλίδι. Μπορεί να μην υπάρχουν νεράιδες και μαγικά ραβδιά, αλλά σίγουρα υπάρχει κάπου αυτό το μαγικό κουμπάκι του delete και τότε για μερικά δευτερόλεπτα αναπόλησα τα φοιτητικά μου χρόνια, όχι για κανέναν άλλο λόγο, μόνο και μόνο για εκείνα τα άγρια πρωινά , που είχα μάθημα στη σχολή με την πατρινιά καθηγήτρια, που τόνιζε το χαρακτηριστικό λι στη λέξη delete, μειδίασα…. Δεν είναι του χαρακτήρα μου να αναπολώ, αγαπώ το παρελθόν μου , γιατί ίσως να είναι και η μοναδική μου κληρονομιά , αλλά μέχρι εκεί, ήμουν πάντα υπέρμαχος του ενεστώτα και ειδικά τώρα, όσο για το αύριο δεν μπορεί παρά να είναι καλύτερο, εκτός κι αν υπάρχει κάτι πιο κάτω και από την άβυσσο . Μύριζα τις άκρες των δαχτύλων μου που ευωδίαζαν τσιγαρίλα , δεν υπάρχουν ούτε μαγικά κουμπιά μου ψιθύρισα όπως κι αν τα προφέρεις, στην καρδιά δεν υπάρχουν keyboard, χορδές κι άλλες μαλακίες, το μυαλό άμα είναι να κολλήσει...

Κάτι από τα παλιά , για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούργιοι!!! Ήμουν 15 χρονών όταν ξάπλωνα και έπαιζα στην κιθάρα το Forgotten hopes κι ας φορούσα μαύρο τζιν,που στην αριστερή κωλότσεπη είχα βάλει την μάνα μου και μου είχε κεντήσει το όνομα του Bob Marley, οι κακές παρέες εκείνης της εποχής με είχαν σκαλώσει με τους Anathema … Forgotten Hopes, τραγουδάρα! Hey you rotting in your alcoholic shell Banging on the walls of your intoxicated mind Do you ever wonder why you were left alone As your heart grew colder and finally turned to stone Did I punish you for dreaming? Did I break your heart and leave you crying? Do you ever dream of escaping... Don't you ever dream of escaping? Pathetic oblivion Forgotten hopes buried in your soul's lonely grave Pathetic oblivion Remember how you were before you locked your heart away Did I punish you for dreaming? Did I break your heart and leave you crying? Do you ever dream of escaping... Don't you ever dream of escapin...

Καθώς άπλωνα το γιαουρτάκι με λίγα λιπαρά πάνω στο τσουρουφλισμένο αγύμναστο κορμί μου,χαζεύοντας τα σημάδια του,που εδώ και μέρες δεν λένε να υποχωρήσουν θυμήθηκα πως πριν λίγες ώρες έξυνα αμέριμνα τα χθεσινά τσιμπήματα από χιλιάδες γαμημένα κουνούπια,πίνοντας την παγωμένη carib κάτω από την ομπρελίτσα,πλαισιωμένη από χαμογελαστές φάτσες, γιατί ναι,οι φίλοι μου αν και έχουν πολλές πληγές χαμογελούνε πάντα. Άκουγα reggae,και το μόνο που έλειπε για να μου δώσει την ψευδαίσθηση της ευτυχίας ήταν μια βουτιά στη θάλασσα,που η γαμημένη περίοδος, δεν μου επέτρεψε να απολαύσω. Ξεκινήσαμε για ένα απίστευτο διήμερο, εγώ, ο Αχιλλέας και ο Γιώργος, που αν και ήμασταν χρόνια φίλοι, κάποτε χαθήκαμε τελείως για να ξαναγίνουμε αχώριστοι. Ξεκινήσαμε τρεις και πριν το καταλάβουμε μας κάνανε ντου και τα άλλα τα αλάνια και γίναμε πολλοί, τους αγαπάω τους φίλους μου, γιατί ποτέ δεν μου ζήτησαν τίποτα, έδιναν πάντα χωρίς να περιμένουν κάτι από μένα κι εγώ ασυναίσθητα έκανα το ίδιο γι αυτούς. Δεν φανερώνω...