Γιατί γράφω

Γράφεις επειδή το έχεις ανάγκη. Ακόμα κι αν γράφεις αστεία, εύθυμα, ανεβαστικά … υπάρχει μια ανάγκη μέσα σου που σε σπρώχνει προς τα εκεί. Ήσουν ο πιο φτωχός/
άσχημος/ παρεξηγημένος/ μόνος/ αποτυχημένος/ δαρμένος στο σχολείο; Δεν επικοινωνούσες με το περιβάλλον σου; Δε σε καταλάβαιναν οι γονείς σου; Έχεις την τάση να κλείνεσαι σε φανταστικούς κόσμους και να χαζεύεις τα ντουβάρια με τις ώρες; Ήσουν ερωτευμένος/ η με άτομο που σε είχε στο κλάσιμο επί χρόνια; Τότε μπορεί να αισθάνεσαι διακαώς την ανάγκη να γράψεις. (Και μεταξύ μας, αν δεν το κάνεις, δεν θα είσαι και η ψυχή της παρέας ακριβώς…)

Θα πεις, εκατομμύρια άνθρωποι περνάνε τέτοια και χειρότερα αλλά δεν γίνονται συγγραφείς. Ναι, αλλά όσοι γίνονται τελικά συγγραφείς έχουν περάσει εκατομμύρια τέτοια και χειρότερα. Έχουν κάτι μέσα τους που είναι κενό, για λόγους που μόνον πολυετής ψυχανάλυση μπορεί να εξηγήσει(εγώ ξέρω το κενό μου!), έχουν μια τρύπα, ένα αδειανό σημείο στο βάθος της ψυχής τους, μια αδηφάγο ανάγκη επικοινωνίας που δεν τους αφήνει να κλείσουν μάτι. Γράφουν πιστεύοντας ότι θα γεμίσει η τρύπα ή γράφουν επειδή αυτό τους προσφέρει ανακούφιση. Γράφουν επειδή το γράψιμο είναι μεγάλη ικανοποίηση, στα όρια της ευτυχίας, και μόνον όταν γράφεις συστηματικά μπορείς να το καταλάβεις αυτό. Γράφουν επειδή έτσι μόνον βγάζουν άκρη με τη ζωή, με τους άλλους, με οτιδήποτε. Γράφουν επειδή αν σταματήσουν θα πάνε κατευθείαν στο Δαφνί. Τέλος γράφουν επειδή είναι η μόνη λύση.

Μανίνα Ζουμπουλάκη «Πώς να γράψεις» IntroBooks