Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Κάπως έτσι ήμουν στα 20! Γεννήθηκες πριν δεκατέσσερα χρόνια από μια εικοσάρα φοιτήτρια, από τότε μέχρι τώρα έχει έρθει ο κόσμος ανάποδα, τα ξέρεις στα γράφω τόσα χρόνια, μόνο το φοιτήτρια με ακολουθεί ατέρμονα, όχι στην ίδια σχολή, αυτή δεν υπάρχει καν, σαν να μην υπήρξαμε κι εμείς, το παρελθόν μας, σαν να μας διέγραψαν. Βλέπω με αρκετή συμπάθεια και αγάπη τη δημιουργό σου και με μια ενδόμυχη ζήλια για τα νιάτα της, τη φρεσκάδα της, τη δημιουργικότητα της, την αφέλεια της, όλα της. Κάποιοι μπορεί μέσα σε δεκατέσσερα χρόνια να μην άλλαξαν καν, να τα κατάφεραν, να μην έπεσαν στην παγίδα, εγώ πάλι έπεσα, μεγάλωσα, γέμισα τη ζωή μου ένα σωρό ευθύνες, υποχρεώσεις, παιδιά και δουλειές, έκανα όλα όσα η κοινωνία περίμενε από εμένα και ελάχιστα από όσα περίμενε ο εικοσάχρονος εαυτός μου. Αυτή τη στιγμή που σου γράφω πάλι εγκυμονώ , όπως εγκυμονούσα και σε εσένα, όνειρα, ιδέες, ζωή. Ζωή εγκυμονώ και τώρα,  μια νέα ζωή  και ότι αυτό συνεπάγεται, χαρά, αγάπη, χλωμό πρόσωπο, μαύ...

My baby's coming back now on the next train I can hear the whistle blowing, I can hear the mighty roar I can hear the horses prancing in the pastures of the Lord Oh the train is coming, and I'm standing here to see And it's bringing my baby right back to me Well there are some things too hard to explain But my baby's coming home now, on the 5:30 train Καλό μήνα μικρέ, μπορεί να μην έχω το χρόνο που θέλω μαζί σου αλλά να ξέρεις πως σ'αγαπώ... Σήμερα έρχεται ο μπαμπάς...

Με γεμάτο στομάχι από σουτζουκάκια απολαμβάνω το μεσημεριανό μου καφέ για χώνεψη μαζί με κομμάτια σοκολάτας. Απόλαυση, από τις λίγες που μου έμειναν. Μπορεί  λοιπόν να τα έχω όλα κομμένα λόγω εγκυμοσύνης αλλά η καφεΐνη είναι κάτι που δεν έκοψα ποτέ και αν κρίνω από το πρώτο μου παιδί μπορώ να συνεχίσω άφοβα νομίζω. Το σπίτι άδειο και πεντακάθαρο να μυρίζει Azax, καφέ και κανέλα, μουντάδα έξω απ'το παράθυρο και χαμηλός φωτισμός μέσα, με την αγαπημένη μου μουσική να γεμίζει το χώρο. Γιατί πόσα ζουζούνια να αντέξει ένα νευρικό κλονισμένο σύστημα εγκυμονούσας, πόσες ψίχες στο πάτωμα και δαχτυλιές στα τζάμια, πόσο κυνηγητό με την δίχρονη κόρη μες στο σπίτι; Όχι ότι ήμουν και ποτέ καμιά παστρικιά το αντίθετο θα έλεγα αλλά είναι αυτός ο ατέρμονος αγώνας που ότι καθαρίζεις ή συμμαζεύεις παύει να είναι στη θέση του μέσα σε πέντε λεπτά και εντάξει να αντέξεις τον τσαπατσούλη εαυτό σου αλλά όταν αυτός μαγικά πολλαπλασιάζεται και είσαι πλέον εσύ η μάνα που πρέπει να συμμαζέψει τα ...

Μεσιάζοντας τα τριάντα, το κοντέρ τα έχει γράψει τα χιλιομετράκια του και εντάξει στα τριάντα κάτι και βγάλε δεν είσαι ακόμα για απόσυρση αλλά δεν είσαι κι εκείνο το χαζοχαρούμενο δεκαεννιάχρονο που μερικές φορές θα σκότωνες για να ξαναγίνεις. Είσαι πια μια μεστή μιλφάρα όσο κι αν δεν το παραδέχεσαι, όσο ξένη κι αν ακούγεται στα δικά σου αφτιά τούτη η αργκό λέξη. Ο μόνος συνειρμός σου με το μίλφ, είναι αυτός με τον Κωνσταντινίδη, τίποτα περισσότερο κι αν στη μετεφηβεία σου ήσουν ένα άγριο νιάτο και θηλυκό τώρα σίγουρα είσαι κάτι άλλο.  Η ανάγκη για άγρια περιπέτεια στα νιάτα σε έφερε πολλές φορές στα άκρα, σε έκανε να τεντώσεις  τα  όρια σου, τελικά ήταν πολύ πιο στενά και μικροαστικά από ότι φανταζόσουνα ή από ότι ήθελες να λες ή από ότι ποτέ σου παραδέχτηκες, όσο μποέμ και αν προσπάθησες να ζήσεις, τόση όση ήταν τελικά η περιπέτεια που μπόρεσες και γεύτηκες, μετά απλά δεν ήθελες άλλο, δεν μπορούσες, ξερνούσες κοντά σε μουσάτους ποιητάδες, μυαλά ξουράφια, σου γ...

2/10/2018 Σαν σήμερα έγινα μάνα. Σε γέννησα με αυτόν τον τρόπο που λέμε φυσιολογικά . Το ρολόι απέναντι έγραφε εικοσιδύο και εικοσιτέσσερα, μα σ ύμφωνα με όλα τα χαρτιά γεννήθηκες και εικοσιπέντε. Οι πόνοι με είχανε πιάσει από τις εφτά η ώρα το απόγευμα με το που μπήκε ο Οκτώβρης. Θα ήταν ψέμα να ισχυριστώ πως η ζωή μου έχει την οποιαδήποτε σχέση με αυτή που είχε πριν σε γεννήσω. Στην αρχή τα πράγματα είναι ισοπεδωτικά, γι αυτό θεωρώ πως όλες οι νέες μαμάδες θέλουν στήριξει, μετά απλά συνηθίζεις! Εξακολουθώ να πιστεύω ότι είσαι το πιο σημαντικό πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου, όλα τα άλλα είναι προσωπικές μικρό ή μεγαλό ματαιοδοξίες που έκανα ή θα κάνω. Που θέλησα ή δεν θέλησα αρκετά. Φυσικά υπήρξα και πριν από εσένα, φυσικά υπάρχω και τώρα, η ζωή είναι όλη δικιά σου όπως και η δική μου εξάλλου. Τώρα που έγινα μάνα λοιπόν εκτιμώ και σέβομαι λίγο παραπάνω όλες εκείνες τις γυναίκες που από επιλογή ή όχι δεν έγιναν μάνες ή που από επιλογή ή όχι έγιναν. Είναι κ...

Είμαι μια Βασιλική που δε με λένε Βάσω. Είμαι ένα μοναδικό κορίτσι σε ένα σόι αγοριών.  Νονός μου είναι ο Ματούλης, ούτε εκείνον τον λένε έτσι είναι το συνωμοτικό. Χαϊδευτικά με φωνάζουνε Σίλια. Αν ζούσα στη Ραψάνη θα με φωνάζανε Τσικούλα ή Τσικιά. Γεννήθηκα πρωτότοκη αργά το βράδυ μιας Δευτέρας. Το όνομα το πήρα απ' τη γιαγιά μα έχω και παππού Βασίλη κι είναι κι εκείνος ένας Βασίλης που δεν έγινε ποτέ του Βασιλάκης. Βασιλάκη έχω τον πρώτο μου ξάδερφο, ένας και μοναδικός και ζουρζουβίλης που λέει και η γιαγιά.  Όλοι λένε πως είμαι όμορφη επειδή γεννήθηκα Οκτώβρη, τότε γεννιούνται οι όμορφες, μη βλέπεις τη μαμά, αυτή είναι μια αυγουστιάτικη εξαίρεση. Έχω ένα τρίγωνο elfικό αυτί και ένα στρογγυλό, το τρίγωνο το πήρα απ'τη μαμά, έχω δυνατά χέρια, γαλλική μύτη, ζουμερά χείλη και μάτια σε όλες τις αποχρώσεις του μελί και του πράσινου ανάλογα με τη διάθεση και το φως. Είμαι πεισματάρα και σχεδόν πάντα γίνεται το δικό μου. Τώρα τελευταία άρχισα να περπατώ με την περπατούρα το...

Λοιπόν αυτό που κυρίως κάνω αυτό τον καιρό είναι τη μάνα και δεν εννοώ στα χαρτιά. Είναι απασχόληση όχι πλήρους ωραρίου αλλά εικοσιτετράωρου, εφταήμερου και βάλε χωρίς ρεπό,  άντε με κανένα ρεπό αν και όποτε μπορέσουν οι γιαγιοπαππούδες. Οι άτεκνες φίλες μου με ρωτάνε αν είναι δύσκολο, δε θα πω ψέματα, φυσικά και είναι δύσκολο, σχεδόν παύεις να υπάρχεις αλλά το βρίσκω παιχνιδάκι μπροστά στο γκισέ του ΟΑΕΔ. Σίγουρα η μαμαδοσύνη θέλει υπομονή, αγάπη, χρόνο και μαμάδες που να έχουν χορτάσει το εγώ τους.  Ο καιρός που πρέπει να γυρίσω στη δουλειά πλησιάζει, αναρωτιέμαι τι θα κάνω με το παιδί μου και με πιάνει φρίκη. Ξέρω ότι στη θέση μου και σε χειρότερη βρίσκονται πάρα πολλές γυναίκες. Σκέφτομαι τις εργαζόμενες στον ιδιωτικό τομέα. Ποιον ιδιωτικό τομέα; Στην Ελλάδα βρισκόμαστε, ας είμαστε ρεαλιστές όλες πάνε στο σπίτι τους, αναγκαστικά.  Εκείνες που μένουν να παλεύουν είναι οι  μητέρες που βρίσκονται στο ελεύθερο επάγγελμα. Δεν ξέρω αν υπάρχουν ακόμα γυναίκες καρι...