Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Loading.... 75% complete!

Μου πήρε δυο εβδομάδες να προσαρμοστώ στη νέα μου καθημερινότητα. Αν προσαρμόστηκα δηλαδή,  γιατί ακόμα δεν ξέρω που πατάω και που βρίσκομαι αλλά έχω όμως σίγουρα δυο εβδομάδες που άλλαξα ζωή και έχω ευτυχώς πολύ χρόνο μπροστά μου για να σκεφτώ τι θα κάνω μαζί της.  Μουδιασμένη και αμήχανη, κοιμάμαι πολύ, κάνω περιπάτους όταν ο καιρός και η διάθεση το επιτρέπει όχι τίποτα σπουδαίο, ίσα- ίσα για το ξεμούδιασμα αλλά αν φανταστείς πως τρία χρόνια τώρα καθόμουν οχτώ ώρες σε μια καρέκλα αλυσοδεμένη στην κυριολεξία άλλες οκτώ ώρες ήμουνα ένα οριζοντιωμένο πτώμα στο κρεββάτι και τις υπόλοιπες οκτώ τις περνούσα στην καλύτερη σέρνοντας το τομάρι μου από καναπέ σε πολυθρόνα και από πολυθρόνα μέχρι την εξώπορτα για να ανοίξω στον ντελιβερά, ε τότε μπορείς να πεις πως είναι θεαματική η αλλαγή αυτοί οι μικροί περίπατοι και δεν είναι οι μόνοι. Δυο εβδομάδες τώρα, τρώω καλύτερα, κοιμάμαι καλύτερα, ξυπνάω καλύτερα, πάω βόλτες, σχεδιάζω ταξίδια, ακούω μουσική, απολαμβάνω τη σιωπή...

Ζεσταίνομαι καίγοντας τις ελπίδες των μετρίων, τις δικές μου τις έχω κάψει προ πολλού! Ακούω Mozart αντί για γαμωσταυρίδια που είναι οι καθημερινοί μου ήχοι. Διαβάζω Καλογεροπούλου δε με συγκινεί, φτιάχνω μια βιβλιοθήκη στο σαλόνι σχετικά μικρή δε θα χωρέσει τόσο μπούκωμα, σίγουρα θα υπάρξει κι άλλη. Μαζεύω βιβλία από κούτες, από το πατρικό, αναζητώ μάταια βιβλία που δάνεισα για "λίγο" αλλά από την άλλη σκέφτομαι πως θα ξημερώσει μια μέρα που δεν θα έχει κανένα νόημα το μάζεμα... Το απόγευμα περιμένω τη Σουζάνα να μου κόψει το μαλλί , όσο πιο κοντό τόσο το καλύτερο και είμαι σε μια φάση που θέλω να τα κόψω όλα τους ανθρώπους, το φαι, τις συναναστροφές. Είναι που κόπηκε το μέσα μου φως, σαν ανίδεη δεν ξέρω από τσάκρα, μάκρα και λοιπά αλλά κόπηκε αυτή η ενέργεια που ζέσταινε το μέσα μου, που έκανε τους άλλους να με ερωτεύονται , κόπηκε εκείνο το εσωτερικό φως που με έκανε να λάμπω, και είναι όλα τόσο θολά κρύα και σκοτεινά. Αν φύγει αυτή η ενέργεια τι μένει άραγε; Κάποιο...

Ο Μύλος του παππά- Λάρισα Ή ρθε το 2017 με χατζάρες έξω και πυρετό μέσα, ήρθε και με ρίζωσε στο σπίτι για τα καλά,  μια η άδεια,  μια οι αποκλεισμοί από τα χιόνια, αν και πριν με χτυπήσει ο πυρετός με υπεράνθρωπες προσπάθειες έφτανα στη δουλειά που δεν είχαμε ούτε θέρμανση αλλά ούτε νερό πουθενά και με τρομακτικούς γυρισμούς από αυτή που στην αρχή είχανε λίγη πλάκα με χιλιάδες χαζοφωτογραφίες στο χιόνι αλλά στο τέλος κατάντησαν μια ταλαιπωρία! Α' Αρχαίο θέατρο Λάρισας   Κάπως έτσι μπήκε το δεκαεφτά με επίσημη ενδυμασία την πιτζάμα, με χουχουλιάρικα πρωινά με καφέ στον καναπέ, με Μάρκες , με σπασμένο κρεβάτι, με φίλους  στο σπίτι και με πολλές ζημιές σε αυτό αλλά όχι από τον χιονιά! Οι περισσότεροι στη θέση μου μπορεί να δυσανασχετούσαν από την κλεισούρα και το έχω ζήσει κι εγώ στο παρελθόν αυτό το αίσθημα της μούχλας και της απραξίας αλλά επειδή τα τελευταία τρία χρόνια γαμιέμαι καθημερινώς στη δουλειά , μπορώ να σας πω άνετα ότι χρειάζομαι ακόμα έν...

Μόλις έχω φάει τη μπουγάτσα με κρέμα! Από το άγριο χάραμα τρώω, λίγη τούρτα που έμεινε από τα χθεσινά γενέθλια του μπαμπά, ένα απομεινάρι κορμού που έκανε η μαμά, ένα τόστ με μαύρο ψωμί, γαλοπούλα και light κασέρι, ένα σνίτσελ κοτόπουλο ολόκληρο με φέτα και κάτι πατάτες από τις χθεσινές μπριζόλες, ένα χυμό φράουλα χωρίς ζάχαρη, μπουγάτσα με κρέμα 170 γρ, μπουγάτσα κοτόπουλο κι αυτή 170 γρ δεν την έφαγα όλη όμως γιατί έσκασα και φυσικά ένα φρέντο καπουτσίνο σκέτο, γιατί ο σκέτος είναι που κάνει τη διαφορά! Αν είχα φάει κάτι παραπάνω θα μεγάλωνε και η ανάρτηση αλλά δεν μπορώ να τα κάνω όλα για την έμπνευση τέλος πάντων! Πρώτα τρώμε και μετά γράφουμε... Η ώρα είναι ακόμα μια, έχω ξυπνήσει πουρνό- πουρνό και το βράδυ μας έχουν καλεσμένους έξω για φαγητό, δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου, μα έξω έχει κρύο και μ'έχει πιάσει μια λαιμαργία. Όταν γύρω σου όλοι αδυνατίζουν, πάνε σε γυμναστήρια προσέχουν τον εαυτό τους και το έτερον ήμισυ έχει αδυνατίσει κι έχει κάνει κορμ...