Η ζωή ξέρει...

Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά. Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι. 

Πάει καιρός

Πάει καιρός που μπολιάστηκε του δέντρου η ρίζα
κι οι αλητάμπουρες τριγύρω μου γινήκαν κυρίζα, 
ωριμάσανε, σαπίσανε και πέσανε, 
άλλοι παντρύτηκαν και πήγανε και δέσανε_
ντροπή φορέσανε και βρήκανε πολλές δικαιολογίες, 
κάποιοι ανταμώνουνε μονάχα τις αργίες, 
σα παναγίες που κεντάν τα σάβανά τους, 
φτύσαν το δρόμο που είχαν χρόνια μες στα σωθικά τους.

Στα πρακτικά τους γράφεται μόνο ό,τι δε σαλεύει 
κι αν έμεινε κανείς τρελός εδώ να το παλεύει 
να γυρεύει παλιές εικόνες κι αρώματα
και τα θαμμένα όνειρα μας στα χώματα.
Τρελοκαμώματα για όσους ράψαν μπαλώματα 
στα τρύπια βράδια τους που ζούνε στα παπλώματα.
Όσοι δε το βγαλαν δεν είχαν τσίπα, 
ενώ το είδανε το φίδι να κοιμάται στην τρύπα.

Πάει καιρός που όλα τα βλέπαμε καλά γενικά
και πιστεύαμε πως όλοι είναι καλά αρσενικά.
Τώρα γινήκαμε από αδέρφια γειτόνοι και ξένοι, 
ανταμώνουμε, όταν κάποιος πεθαίνει.

Πάει καιρός και τώρα εδώ στη γη του κανενός
σοβαρευτήκαμε χωρίς να καταλάβουμε πως_
ωραία ζωή και δυο μέτρα ουρανός, 
όλα είναι ίδια ακόμα και στη λάσπη και στο φως.

Πάει καιρός όμως θυμάμαι, ευτυχώς, 
μυρωδιές εικόνες και νιώθω τυχερός.
Πάει καιρός πολύς καιρός
που επιβίωνες, αν ήσουν αλήτης σοφός.
Πάει καιρός τώρα γεμίσαμε φως, 
σοβαρευτήκαμε χωρίς να καταλάβουμε πως, 
Πάει καιρός για να τη βγάλεις γερός, 
αδελφέ μου, αποφάσισες να ζήσεις κουφός.

Στου κουφού, λοιπόν, χτυπάω κι απόψε την πορτά
κι εκείνος ντροπιασμένος χαμηλώνει τα φώτα.
Επιμένω και ξαπλώνω στο πλατύσκαλο, 
τραγουδάω και κρατάω ονειροπίστολο_
να του ρίξω δυο καλά να `ρθει στα ίσια του
ή καναν εφιάλτη να παλεύει με τη λύσσα του.

Ανοίξτε, ρε, ανοίξτε μελλοθάνατοι!
Ποιος να μου το `λεγε ότι θα στέκονταν ασάλευτοι, 
βολεμένοι, εύκαιροι και δανεισμένοι, 
πιασμένοι από μια φούστα ή μια καρέκλα σπασμένη.
Και σαν πρώτα αντρειωμένοι, τώρα σκυμμένοι, 
καλοδιατήρητοικαι γυμνασμένοι.
Τριανταέξι άτοκες δόσεις, 
κοίτα πριν φύγεις, φίλε μου να ξεχρεώσεις.
Υποχρεώσεις βγάλ’ τα παπούτσια, μη λερώσεις 
όσα δεν έκανες, εδώ θα τα πληρώσεις.
Πάει καιρός από τα νιάτα σου τ’ ανέμελα, 
τ’ ωρα σε σκάβουν τα προβλήματα συθέμελα.
Γλυκιά σου νιότη πίσω προδότη 
θα κλειδώσω την πόρτα, αφού την κάνατε πρώτοι.

Burnin' And Lootin'

Χθες για εμένα ήταν μια υπέροχη και σημαντική μέρα της ζωής μου και σίγουρα όχι επειδή γιόρταζα... Ξέρουν όσοι θέλω να ξέρουν :) Χθες λοιπόν κάπου στους πρόποδες του Ολύμπου  άκουγα στα τέρματα  το  Burnin' And Lootin' τελικά ήταν τόσο προφητικό ή μήπως όχι;

This morning I woke up in a curfew;
O God, I was a prisoner, too - yeah!
Could not recognize the faces standing over me;
They were all dressed in uniforms of brutality. Eh!

Υ.Σ Ευχαριστώ όλους όσους με θυμήθηκαν χθες... πραγματικά νομίζω σπάσατε όλα τα ρεκόρ με θυμήκαν μέχρι και οι πέτρες ακόμα και η Ρόζα... Ναι μου συνέβει κι αυτό χθες όταν ένα άγνωστό νούμερο με κάλεσε στο κινητό. Το σήκωσα και μια γλυκιά γυναικία φωνή μου είπε: Σοφία μου χρόνια σου πολλά ότι επιθυμείς η Ρόζα είμαι... Ευχαριστώ πολύ Ρόζα μου της είπα προσπαθώντας να καταλάβω ποια μπορεί να ήταν αν και το Ρόζα δεν μου έλεγε τίποτα. Βέβαια όταν μου είπε, για πες τα νέα σου... Τα παιδιά σου τι κάνουν; Εμείς εδώ όπως τα ξέρεις, αρχίσαμε φροντιστήρια και τέτοια, χαχαχα.. τότε κατάλαβα ότι έδινε σε λάθος Σοφία τις θερμές ευχές στις αλλά όπως και να έχει εγώ τις πήρα :)

και όπως έγραφα και χθες στο fb 

Εύχομαι:
-στις Σοφίες, πίστη, ελπίδα και αγάπη......
-στις Ελπίδες, σοφία, πίστη και αγάπη...
-στις Αγάπες, σοφία, πίστη κι ελπίδα....
-και στις Πίστες, πολλά γαρύφαλλααααααααα......

Νά 'ταν η ζήλεια ψώρα, θα γέμιζ' όλ' η χώρα.

Διαβάστε το άρθρο εδώ 

Human Behavior

Κάθε φορά που γνώριζε κάποιον του έκανε πάντα την ίδια ερώτηση. "Ποιο είναι το μυστικό σου;" Είναι σαν να ήξερε πως όλοι έχουμε μέσα κάτι θαμμένο. Όσο πιο πολλές λακκούβες, όσο πιο πολλά σκαψίματα άλλα τόσα και τα μυστικά μας. Χαίρομαι τους ανθρώπους που μιλούν γι αυτά ανοιχτά και είναι και μερικοί που με το "καλημέρα σας" τους πιάνει λογοδιάρροια και στα πετάνε όλα στη μούρη. Είναι δικό σου θέμα μετά πως θα το διαχειριστείς εκείνοι ήδη το έχουν ξεφορτωθεί από πάνω τους κι ακόμα κι αν είναι τόσο βαρύ που δεν ξεφορτώνεται τουλάχιστον το μοιράζουν και ελαφραίνει. Μπορεί και η δικιά σου ζωή να θυμίζει ταινία του Ξανθόπουλου αλλά το χειρότερο σου είναι να σε συμπονέσουν και να σε λυπούνται αν και μεταξύ μας κι εσύ θα έκανες ακριβώς το ίδιο στη θέση τους. Κι έτσι σωπαίνεις, κρατάς καλά το μυστικό για πάρτη σου και μετά οι άλλοι αναρωτιούνται. Πως εσύ με την τόσο "φυσιολογική" ζωή σου τους κάνεις παρέα και τους σκουπίζεις τα δάκρυα; Βέβαια κι εσύ για να ρίξεις στάχτη στα μάτια πετάς κάτι ψίχουλα πόνου λες για τις δυο-τρεις στραβές σου, μα ποτέ γι αυτή που πραγματικά πονάει, αυτή βλέπεις δεν είναι διαχειρίσιμη. Μερικούς τους αποφεύγεις κιόλας καταλαβαίνεστε από την πρώτη ματιά. Βλέπεις πόσο ίδιοι είστε και φρικάρεις. Οι συναντήσεις μαζί τους σου προκαλούν τόσο μεγάλη αμηχανία κι έτσι σιγά -σιγά αραιώνεις. Ξέρεις ότι σε έχουν πάρει χαμπάρι και το ξέρεις γιατί το βλέπεις στα μάτια τους, εχούν αυτό το λάγνο βλέμμα της θλίψης. Μπορεί να μην ξέρουν τη θλιβερή σου ιστορία, μπορεί και να μην τους νοιάζει να την μάθουν ποτέ - έτσι κι αλλιώς τα έχουν καταλάβει όλα. Είμαστε λοιπόν κι εμείς που δεν μιλάμε κύριοι, ναι δεν μιλάμε. Διεκδικούμε το δικαίωμα μας στη σιωπή. Ακούμε τη θλιβερή σου ιστορία, σε συμπονούμε σε συμβουλεύουμε αλλά δεν θέλουμε να βγάλουμε και τον δικο μας τον καημό φόρα παρτίδα για να μετρήσουμε ποιανού η χλαπάτσα είναι μεγαλύτερη κι όλο το τριγυρνάμε. Γράφουμε και ξαναγράφουμε για χίλιες δυο παπαριές αλλά ποτέ για το πραγματικό μας το σαράκι. "Μίλα να ξαλαφρώσεις",  σου λένε κι όσες φορές το ακούς αυτό άλλο τόσο πιο μέσα σου μπαίνεις και μεγαλώνεις και το στόμα το κρατάς κλειστό και νιώθεις τελικά ότι κανείς δεν σε ξέρει,  δηλαδή το σαράκι σου αγνοεί και στην πορεία έρχονται κι άλλα μπορεί πιο μικρά ζόρια αλλά ζόρια κι εσύ πάλι δεν μιλάς. Φοράς το πιο ωραίο σου χαμόγελο και κάνεις δήθεν πως εσύ δεν ξέρεις από αυτά και ζεις. Βέβαια έρχονται στιγμές που δεν αντέχεις άλλο και σπας για λίγο τον όρκο της σιωπής σου σε λίγους εκεί ίσως που θεωρείς ότι θα σε δεχτούν με αξιοπρέπεια με μια αγκαλιά και θα σεβαστούν τη σιωπή σου. Δεν θα σε ξαναρωτήσουν ποτέ τίποτα και όλα θα είναι όπως πριν. Πουθενά δεν κολλάς. Έτσι νιώθεις. Ούτε εσύ ξέρεις γιατί κρατάς τούτη τη στάση. Θέλεις να κρατήσεις τα  μέσα σου μακριά από τα αδιάκριτα μάτια των ανθρώπουν που δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να σε ρωτούν συνέχεια για κάτι που εσύ δεν θέλεις να απαντήσεις. Επιλέγεις μια μοναχικότητα ηθελημένη, ήρεμη με αξιοπρέπεια. Κουνάς συγκαταβατικά το κεφάλι σε όλους αυτούς που "λένε" για σένα, είναι καλύτερα έτσι από να τους αφήσεις να δουν τα πραγματικά σου ζόρια. Μπορεί συνέχεια να βοηθάς και να υποστηρίζεις τους άλλους αλλά καθόλου δεν γουστάρεις το αντίθετο. Ειδικά στα δύσκολα είναι που δεν θες να δεις άνθρωπο όταν πρόκειται για σένα τον ίδιο, τελεία και παύλα.

Υ.Σ Κλεάνθη ,δεν ξέρουν αυτοί,πιάσε ένα ουισκάκι... 

Photoshoot

Μερικές από τις υπέροχες φωτογραφίες της Μαρίας

photoshoot by Maria Gogou