Γυρίζοντας από τη σημερινή συνέντευξη, μια από αυτές που δεν πίνεις ποτέ τον καφέ που σου προσφέρουν, κάθομαι αναπαυτικά στην πολυθρόνα του σαλονιού μιας και το καθιστικό είναι κατειλημμένο, απλώνω τα πόδια στο τραπεζάκι που βογκάει από το άχρηστο χαρτομάνι των χθεσινών κυριακάτικων και αρχίζω να γράφω.
Στην αρχή πίστευα ότι είναι δύσκολο να κάνεις 4 με 5 συνεντεύξεις την εβδομάδα, σιγά- σιγά γίνεται ρουτίνα . Το δίσεκτο 2008 φτάνει στο τέλος του και όπως κάνω κάθε χρόνο από το 2005 και μετά, αρχίζω τα μνημόσυνα. «Γέρε χρόνο φύγε τώρα πάει η δική σου η σειρά ήρθε ο νέος με τα δώρα με τραγούδια με χαρά.» Δεν ξέρω με πόση χαρά θα έρθει, αλλά πάντα ήλπιζα στα νέα πράγματα. Το 2008 όμως μου έδωσε τόσα όσα δεν πήρα τα τελευταία πέντε χρόνια και αδιαμφισβήτητα σε αντίθεση με το 2007 που το είχα χαρακτηρίσει ως την πιο «ντούκου» χρονιά, το 2008 ήταν η πιο δημιουργική και παραγωγική χρονιά μου, αυτό δεν είναι απαραίτητα και καλό όμως. Έφυγα από τον Πύργο, πήρα πτυχίο, άσχετα αν δεν μας το δώσανε ακόμα, πέρασα από διάφορα ραδιόφωνα που δεν στέριωσα σε κανένα, πήρα δίπλωμα οδήγησης, πήρα τον πρώτο μου μισθό, αφού πρώτα είχα περάσει και είχα βγάλει την πρώτη κάρτα ανεργίας μου από τον ΟΑΕΔ, ξεχρέωσα την κάρτα που είχε ακόμα υπόλοιπο από το περσινό Λονδίνο, την ξανά χρέωσα πάλι με χαρά, πήρα μέρος στο Roots & Routes, πήγα στην Πράγα, στην Φλωρεντία όχι για διακοπές όμως αφού ξεσκίστηκα στη δουλειά αλλά ήταν ίσως από τις 10 καλύτερες μέρες της ζωής μου. Διέσχισα όλη την Ιταλία αφού έμεινα κοντά στον ένα μήνα και με ένα διάλλειμα 4 ημερών που επέστρεψα Ελλάδα, πέρασα το πιο ανεπανάληπτο οικογενειακό Πάσχα κάνοντας τον γύρο της Σικελίας. Ήπια τον πιο αγχωμένο καφέ με τον Θανάση στο Κερατσίνι και έφυγα με 10 μποφόρ για Χανιά. Αααα
JUMP NEWS μπείτε έχουμε προβλήματα ακόμα, αλλά όπου να’ ναι θα είμαστε εδώ και να είστε επιεικείς ο Θανάσης φτιάχνει τη σελίδα ενώ παράλληλα είναι ναυτάκι στη Σαλαμίνα, μια έξω να φτιάχνει το site, μια μέσα! Όταν όλο αυτό το comfuzio τελείωσε, κατέβηκα και πάλι στα νοτιοδυτικά να θυμηθώ τα παλιά, περνώντας τόσο όμορφα όσο δεν είχα περάσει 4 χρόνια στον Πύργο και συνεχίζοντας τις διακοπές μου στο Γαλαξείδι. Μέσα στο καλοκαίρι μου τη βάρεσε και πήρα το ECDL, γιατί όταν ζεις στην Ελλάδα, απογοητεύεσαι τόσο που ή θα φύγεις έξω ή θα θελήσεις κι εσύ όπως οι μισοί Έλληνες να μπεις στο δημόσιο, και ναι ομολογώ με ντροπή ότι το σκέφτηκα. Στη Φλωρεντία έμαθα από μια Σοπράνο, ενώ τραγουδούσαμε μαζί ότι έχω φωνή όπως είπε και μου πρότεινε να πάω από το ΔΩΛ, κάτι που τελικά δεν έκανα όταν μέσα Αυγούστου κι ενώ οι άλλοι τα πίνανε στις παραλίες εγώ έπιασα δουλειά στην εφημερίδα χάρη στο blog μου και τότε κατάλαβα τι θα πει ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ! Οι πρώτοι μήνες ήταν αναγνωριστικοί, κουραστικοί και όμορφοι αλλά μέσα στον γενικό πανικό που επικρατούσε με άτομα να μπαίνω-βγαίνουν και την δημιουργία ενός ραδιοφώνου στα σπάργανα και με τελειωτικό χτύπημα την και καλά οικονομική κρίση πριν το καταλάβω απολύθηκαν οι μισοί από την εφημερίδα κι εγώ έμεινα να δουλεύω part-time με έναν μισθό που έφτανε μόνο για τα τσιγάρα μου, αφού ξανάρχισα το κάπνισμα μέσα Νοέμβρη ενώ το είχα κομμένο από τον Απρίλιο. Να’ μαι λοιπόν εδώ να στέκομαι στα πρησμένα πόδια μου, να περιμένω τις γιορτές για να αποδράσω, μένοντας σε μια δουλειά με τόσο αβεβαιό μέλλον που δεν ξέρω καν αύριο αν θα δουλεύω ακόμα, για να αγοράζω τις τσίχλες μου, στριμωγμένη και στεναχωρημένη που παρόλο τον ιδρώτα που έριξα δεν κατάφερα να φύγω από την σιγουριά του πατρικού μου σπιτιού. Είμαι εδώ περιμένοντας από το 2009 μια καλύτερη ευκαιρία, πολλές φορές την ονειρεύομαι μακριά από τη Λάρισα και την Ελλάδα, άλλες πάλι είναι πολλά που δεν με αφήνουν να το κάνω, το 2008 για μένα ήταν πολλά περισσότερα από αυτές τις αράδες. Είναι η μοναδική χρονιά που θα μπορούσα να γράψω τα περισσότερα για αυτή κι όμως γράφω λίγα γιατί είναι ακόμα στενάχωρα εδώ, αλλά όχι πια φοβισμένα όπως παλιά.
Καλή Χρονιά σε όλους σας και μην ξεχνάτε πως όλα όσα ζούμε είναι μια ατελείωτη φάρσα.Τίποτα δεν θα'ναι όπως παλιά.... Υ.Σ Δεν ειν' αργά δεν ειν' αργά ποτέ
Φτάνει να θέλεις να επιμένεις να πιστεύεις
Για νέες ήττες για νέες συντριβές
Για όσα ποθείς μονάχα αξίζει να παλεύεις
Γι' άλλη μια χρεοκοπία κι άλλη μια υποταγή
Κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία
Γι' άλλη μια θεραπεία κι άλλη μια υποτροπή
Κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία
Δεν ειν' νωρίς δεν ειν' νωρίς ποτέ
Στάσου στα πόδια σου μη πέφτεις, μη νυστάζεις
Για νέες πίκρες για νέες συμφορές
Για όσα σου ανήκουνε ξεκίνα μη διστάζεις
Γι' άλλη μια θεραπεία κι άλλη μια υποτροπή
Κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία
Γι' άλλη μια ισορροπία κι άλλη μια ανατροπή
Κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία
Ξύπνησαν πάλι οι άθλιες σκουριασμένες ορδές
Λυσσασμένες θρησκείες πατρίδες οικογένειες
Σκούζουν και σφάζονται για ένα καλύτερο χθες
Μα οι σημαίες τους ανεμίζουν βρωμερές και νικημένες
Μη λες ποτέ, ποτέ μη λες ποτέ
Τ' αύριο πάντοτε θα' ναι μια άλλη μέρα
Καινούριοι θρήνοι και πιο βαθιές πληγές
Σε περιμένουνε λιγάκι παραπέρα
Γι' άλλη μια ιδεολογία κι άλλη μια διαστροφή
Κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία
Γι' άλλη μια κτηνωδία γι' άλλη μια σφαγή
Κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία
Μη σταματάς μη σταματάς ποτέ
Ο πιο αδίστακτος εχθρός μέσα σου στέκει
Μπορείς αν θες παντοτινά να κλαις
Φτάνει να ξέρεις που πονάς για να χτυπιέσαι
