Θα γράφω εσαεί

Το όνειρο 

Σκέφτομαι μερικές φορές  πως βρέθηκα εδώ, εδώ που είμαι σήμερα. Τι μεσολάβησε όλα αυτά τα χρόνια; Άραγε η ζωή μου ήταν προδιαγεγραμμένη; Κι αν όχι, μήπως απλά ο χαρακτήρας μου και οι καταστάσεις που έζησα, την διαμόρφωσαν; Όσα βήματα έχω κάνει μέχρι εδώ, περίμενα ότι θα τα έκανα ή διαρκώς εξέπληττα τον εαυτό μου και τους άλλους;

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ μου δεν είχα ξεκάθαρους στόχους, ποτέ δεν έκανα μακροπρόθεσμα πλάνα ζωής αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο, μέσα μου ήξερα, σαν να είχα διαλέξει τον τρόπο που έζησα μέχρι εδώ. Το δικό μου μέλλον μπορούσα τελικά να το προβλέψω, ότι έγινα και ότι έκανα μέχρι τώρα, μέσα μου το ήξερα πολύ πριν μου συμβεί.

Αρά τι είμαι μέντιουμ ;

Έχω πνευματικό χάρισμα;

Σίγουρα όχι, απλά αν όλοι μας καθόμασταν και ακούγαμε τα μέσα μας, αν βλέπαμε λίγο πιο προσεκτικά  τις κινήσεις μας και πως αντιδρούμε στα πράγματα, πάνω-κάτω θα ξέραμε. Το ίδιο συμβαίνει και με τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας, τις καταστάσεις που μας περιβάλλουν, την κοινωνία στην οποία ζούμε, τη χώρα  στην οποία ζούμε, τους αγαπημένους μας ανθρώπους. Αν τους κοιτάξουμε όλους λίγο πιο προσεκτικά, μπορούμε άνετα να δούμε την πορεία τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μερικές φορές, δεν μπορούμε να πέσουμε έξω στις προβλέψεις μας  ή ότι  μπορούν να μας εκπλήξουν ευχάριστα ή δυσάρεστα αλλά το 95% των κινήσεων τους το ξέρουμε.

Νιώσε το χαρακτήρα, ξεκλείδωσε τον και θα δεις μπροστά στα μάτια σου, όλη την ζωή του και όλα τα μυστικά του, μέχρι και το γιατί αντιδράει έτσι θα ξέρεις. Είσαι έτοιμος να γράψεις το μυθιστόρημα της ζωής σου ή έστω να το καταλάβεις και να το αποκωδικοποιήσεις .

Υπάρχει μοίρα τελικά; Ναι υπάρχει και την φτιάχνει ο χαρακτήρας μας.

Από την εφηβεία μου και μετά όπου άρχισαν και αυτές οι υπαρξιακές αναζητήσεις γιατί μέχρι τότε ζούσα μια υπέροχη πολύχρωμη παιδική ηλικία, ήξερα πάνω- κάτω, σε τι είμαι καλή, σε τι δεν είμαι , τι φοβάμαι και τι είμαι ικανή να κάνω. Πως μου αρέσει να περνάω την ώρα μου, πως φανταζόμουνα το μέλλον μου. Δεν μπορώ να πω ότι δεν με έχω εκπλήξει  μερικές φορές αλλά και πάλι κατά κάποιο τρόπο, ήξερα ότι θα τα κατάφερνα μέσα μου απλά έπρεπε πρώτα να παλέψω με τις ανασφάλειες και τις φοβίες μου όταν  έπρεπε να ξεπεράσω τα όρια μου, τα δικά μου περιχαρακώματα. 


Άλλες τόσες με έχω απογοητεύσει  ή έχω προσπαθήσει να πείσω τον εαυτό μου ότι άλλαξα ή ότι συμβιβάστηκα ή ότι μπορώ να ζήσω τη ζωή σαν να ήμουνα κάποια άλλη , αλλά αυτός ο χαρακτήρας, δε σε αφήνει, βγαίνει ώρες-ώρες στην επιφάνεια και σε  φέρνει πάλι στο δρόμο σου.  Στον σωστό ; Στον λάθος; Δεν ξέρω, αναλόγως το χαρακτήρα (:P) όλοι ήρθαμε εδώ για να παίξουμε ένα ρόλο και η ζωή του καθενός η δικιά του παράσταση . Άλλοι ήρθαμε να παίξουμε το θύμα, τον κακό,τον μπερδεμένο,  τον όμορφο, τον άσχημο, τον τσιγκούνη, τον σπάταλο, τον συγγραφέα, τον άχρηστο , τον έξυπνο, τον ήρωα, τον τεμπέλη, την διάνοια  ή όλα αυτά μαζί .

Έτσι λοιπόν εγώ ήξερα ανέκαθεν ότι θα γράφω, δεν είναι και τίποτα σπουδαίο, δεν σώζω ζωές, ούτε σβήνω φωτιές, απλά γράφω. Το έκανα από τότε που  έμαθα γραφή και ανάγνωση. Δεν μπορώ να ξέρω αν αυτό με βγάλει κάπου αλλού, αν γίνω ποτέ μεγάλη και τρανή συγγραφέας ή μάλλον επειδή με ξέρω, ξέρω και την απάντηση αλλά θα την κρατήσω για μένα.

Προς το παρόν διαβάζω, να κάτι που δεν μπορούσα να φανταστώ. Διαβάζω και μαγεύομαι από τα αριστουργήματα - παράλληλα απογοητεύομαι κιόλας. Που πας ρε καραμήτρο, λέω. Σίγουρα δεν θα γράψεις ποτέ σαν αυτούς. Θα γράψεις; Θα γράψεις καλύτερα; Συναναστρέφομαι με ανθρώπους που γράφουν, που έχουν διαβάσει και συνειδητοποιώ ότι είτε έχω δρόμο ακόμα να διανύσω ή ας το πάρω απόφαση ότι μέχρι εκεί μπορώ και να ησυχάσω.  Ότι κι αν κάνω, θα γράφω εσαεί.