Πλάνα αρχείου

Πάει κι αυτό το Πάσχα, θα μπορούσε κάλλιστα να καλυφθεί και με πλάνα αρχείου. Προστέθηκαν κάποιες φάτσες, λείπανε μερικά αγγλό-γερμανικά από το τραπέζι αλλά «παρών» έδωσε όπως και κάθε χρόνο το αρνί πλάι στο κοκορέτσι. Γέλια είχαμε, χορούς είχαμε και το τζάκι αναμμένο! Καταπιεζόταν ο πολύγλωσσος πατέρας , που μιλούσε στα αγγλικά στον συνταξιούχο εισαγγελέα, ενώ εκείνος του απαντούσε «Δύο είναι τα μειονεκτήματα μου, ότι είμαι κοντός και δεν ξέρω ξένες γλώσσες» . Ο δεκαοχτάχρονος, ξάδερφος από τον Βόλο, έκανε όνειρα πως φέτος είναι το τελευταίο Πάσχα που βλέπει τις φάτσες μας για την ακρίβεια ήταν και το πρώτο αφού ονειρεύεται να γίνει εμποροπλοίαρχος  στην Ύδρα…

Κάπως έτσι πέρασε και φέτος το Πάσχα στη Ραψάνη, διαβάζοντας τα άπαντα του Καρυωτάκη, το 10 του Καραγάτση, τους Προσανατολισμούς του Ελύτη (το πήρα από την δημοτική βιβλιοθήκη της Λάρισας, είναι εκδόσεις του 1987 και με ημερομηνία εισαγωγής στην βιβλιοθήκη το 1989 και όλες οι σελίδες ήταν άκοπες. Συμπέρασμα, τόσα χρόνια δεν το διάβασε κανείς…), όσο για το Μπολιβάρ  του Εγγονόπουλου , μαγευτικό , ίσως γιατί το διάβασα από την δεύτερη έκδοση (Ίκαρος 1962) οι σημειώσεις για το ποίημα στο τέλος είναι κατατοπιστικότατες, χωρίς αυτές ίσως να μην καταλάβαινα και τίποτα για το ποίημα αλλά και πάλι μου ήρθε να βάλω τα κλάματα από τα νεύρα. Η συγκεκριμένη έκδοση εμπεριείχε και οκτώ έγχρωμους πίνακες του Εγγονόπουλου, τους οποίους δεν βρήκα ποτέ γιατί απλά τους είχανε κλέψει…

Εκείνο που με ταρακούνησε περισσότερο ήταν η συνέντευξη του Στίβεν Πρέσσφιλντ στον Μάκη Προβατά στο μεγαλοσαββατιάτικο ΒΗΜagazino . Ξαναγράφω εδώ μερικές από τις απαντήσεις του.

Είναι τελικά η επιτυχία απλώς μια κατάσταση του μυαλού;

"Όταν ζεις σε μια κατάσταση  μετριότητας νιώθεις καλά και ασφαλής . Γιατί είσαι ήδη στον πάτο και δεν κινδυνεύεις να πας παρακάτω. Δεν είσαι εκτεθειμένος σε τίποτε, κάνεις παρέα με φίλους, που και αυτοί είναι στην ίδια κατάσταση με εσένα, και είστε όλοι μια χαρά. Όταν όμως αποφασίσεις να ρισκάρεις, να βγεις μπροστά και να γράψεις εσύ το βιβλίο της ζωής σου, να εμφανιστείς επί σκηνής και να εκτεθείς, με την πιθανότητα να εξευτελιστείς και να νιώσεις πραγματική αποτυχία, τότε έρχεται ο φόβος της επιτυχίας και η αντίσταση σου που λέει: «Μια χαρά είσαι όπως είσαι, γιατί να αλλάξεις ;». Αυτός είναι ο φόβος της επιτυχίας. Οι άνθρωποι δεν τον αντιλαμβάνονται ιδιαίτερα, όμως υπάρχει, και τους συγκρατεί από το να κάνουν σπουδαία πράγματα στη ζωή τους.»

(Αχ, εγώ που τον αντιλαμβάνομαι αυτό τον φόβο; Εγώ που περνάω καλά και νιώθω ασφαλής στην μετριότητα μου; Όσο για τους φίλους μου, εκείνοι κι αν έχουν πιάσει πάτο άρα με τραβάνε κι εμένα πιο κάτω… )

Κάποιος έχει πει ότι «Κάθε φορά που ένας φίλος μου πετυχαίνει, κάτι σπάει μέσα μου»

«Υπάρχει μεγάλη αλήθεια σε αυτό. Όλοι μας έχουμε παρατηρήσει ότι όταν κάποιος αποφασίσει να ρισκάρει για να επιτύχει και να πάρει την τύχη στα χέρια του, συνήθως όλοι, ακόμη και η οικογένεια του, προσπαθούν να τον αποτρέψουν και να τον τραβήξουν κάτω»

Πιστεύεται ότι το κύριο καθήκον ενός συγγραφέα, κυρίως ιστορικού, είναι να «απογοητεύσει» τη χώρα του;

«Μου αρέσει αυτό. Πιστεύω επίσης ότι πρέπει να είσαι απόλυτα ειλικρινής. Και ας απογοητεύσεις και την οικογένεια σου . Και όλους αν χρειαστεί.

Και  μερικές τελευταίες γραμμές από τη συνέντευξη.

«Ξεκουνήσου και άσε το βόλεμα, γιατί δε θα βγάλεις άκρη. Μόνο ο καθένας μας μπορεί να πάρει τη ζωή του στα χέρια του και να την βελτιώσει ή να την αλλάξει!

Όλη μας η ζωή είναι μια πάλη με την αυτοκαταστροφη και τις δυνάμεις που μας υπονομεύουν εσωτερικά: η τεμπελιά, η αναβλητικότητα, η αλαζονεία, ο φόβος είναι μερικά ελαττώματα που πρέπει να διαχειριστούμε. (Κοίτα να δεις λίγο πολύ από όλα έχω!)

Χριστός Ανέστη λοιπόν σε όλους σας, φιλιά πολλά και ιδιαίτερα στον Πύργο που μου λείπει και στη Μαρία  που με διαβάζει από εκεί… 


ΣΤΙΒΕΝ ΠΡΕΣΣΦΙΛΝΤ