One Love-"Εδώ"

Ξημέρωσε μια υπέροχη μέρα,με μια προκαταβολή σε μια αντιπροσωπεία αυτοκινήτων, ετοιμαστείτε,σε λίγο καιρό,τέσσερεις θα με κουβαλάνε!Ζω την πιο αβέβαιη φάση της ζωής μου,ελπίζω σε πολλά και δεν περιμένω τίποτα,γνωρίζω αρκετό κόσμο και δεν θυμάμαι κανέναν.Η καρέκλα του γραφείου μου έχει γεμίσει καρφίτσες,δεν μπορώ να στρώσω τον κώλο μου κάτω,από παλιά το είχα αυτό,δεν το έπαθα τώρα, θέλω πάλι να οργώσω την Ελλάδα. Μην νομίζετε ότι μ’ αρέσει να ζω έτσι,με μια βαλίτσα στο χέρι και να τριγυρνάω, αλλά μια ζωή μένω ανικανοποίητη,έχω τόσες πολλές τάσεις φυγής γιατί ποτέ και πουθενά δεν βρήκα κάτι τόσο δυνατό,για να με ολοκληρώσει και να με κάνει να μείνω «εδώ».
Μέχρι να βρω το δικό μου «εδώ»,μέχρι να σταθεροποιήσω την γαμημένη ζωή μου, απλά διέρχομαι από έδω κι από εκεί,απ’τις ζωές σας,απλά περνάω, σπαταλάμε λίγο χρόνο και αφήνω σε όλους και από μια ανάμνηση,να με έχετε να με θυμάστε. Όμως εγώ δεν θέλω να ζω με αναμνήσεις, θέλω να ζω πάντα σε παρόντα χρόνο, γι αυτό συνέχεια με θυμάμαι με μια βαλίτσα στο χέρι, να βάζω στα άπλυτα τις παλιές αναμνήσεις για να χωρέσουν μέσα οι καινούργιες και να έχω ωραίες ιστορίες να διηγούμαι στους φίλους μου. Εδώ και έξι χρόνια η ίδια ιστορία, ταξίδια, μυρωδιές,αγκαλιές, άνθρωποι,γλέντια, γέλια, αποχωρισμοί, ξύλο, βρισίδια, έρωτες, απιστίες, πουστιές, ψυχολογικά προβλήματα, κρίσεις πανικού, διαλυμένες σχέσεις, ανεργία, πόνος, ζήλεια, ξύδια, λεφτά, χιλιόμετρα, αδρεναλίνη, πόσο ακόμα; Θέλω να βάλω τις παντόφλες του παππού μου, θέλω να κάτσω στην κουνιστή καρέκλα της γιαγιάς, θέλω να πάρω σύνταξη από την τρέλα κι αυτή δεν με αφήνει, θέλω να βρω ένα «εδώ» για να αγαπήσω και να κοιμάμαι και να ξυπνάω δίπλα σε αυτό, να μην κουνιέμαι με τίποτα!
Μέχρι τότε, μέχρι να βρω το «εδώ», που πια αρχίζω και το παίρνω απόφαση ότι μπορεί και να μην το βρω ποτέ ή απλά το δικό μου «εδώ» να χωράει μόνο μέσα σε μια βαλίτσα, θα ζω, όπως έμαθα, φτερό στον άνεμο και μέρα με τη μέρα οι αγέρηδες θα με σκληρύνουν πιο πολύ, μόνο φοβάμαι ,ξέρεις φοβάμαι μήπως στο τέλος δεν μου μείνει ψυχή, με τόσες γρατσουνιές από τους αγέρηδες,βαρέθηκα να γλείφω πληγές.


Ανεβάζω καθυστερημένα, μια φωτό με το μπαμπουλίνο μου, επί το έργο , μεγάλος ψήστης στη Ραψάνη, καθώς και τα σκουλαρίκια γατουλίνες που μου έφερε από την Ισπανία η Αικατερίνη, γιατί να πω ευχαριστώ για τα σκουλαρίκια ή για τις άπειρες φιλοξενίες στη Θεσσαλονίκη;



- Κάνε μια ευχή με μια λέξη
- Όχι πόνος.
- Μα αυτές είναι δυο
- Στα αρχίδια μου.
Γιάννης Αγγελάκας