Καφές στον Παγασητικό

Χθες Κυριακή , με δανεικά τσιγάρα, αμάξι και λεφτά , ακολούθησα τον παλιό δρόμο για Βόλο . Θες για να γλιτώσω τα διόδια ;(που πια θα τα πληρώνουμε πήγαινε -έλα ). Θες γιατί ήθελα να περάσω έξω από το κτήμα με τους στρουθοκαμήλους ; Θες γιατί ένιωθα άλλη σιγουριά ; Έφτασα, όπως και να’ χει . Είχα να επισκεφτώ το Βόλο από το 2006, όχι και το νομό Μαγνησίας βέβαια…
Δεν πίστευα ποτέ πως αφορμή για να επισκεφτώ ξανά τον Παγασητικό , θα ήταν η υποφαινόμενη , που δεν είναι άλλη από την πρώην συμφοιτήτρια μου(μιας και πια εγώ δεν φέρω αυτή την ιδιότητα, λέμε τώρα …. ) και κατά δυο χρόνια μικρότερη μου εκ Κοζάνης ορμώμενη Τάνια Γαβράνη .
Σνόμπαρε την τελετή στην αρχαία Ολυμπία και είπε να αδράξει τις μέρες αργίας λόγω 25ης Μαρτίου όχι στην Ηλεία , αλλά στην Μαγνησία .
Στον πολύωρο καφέ μας, παρέα με τα πλοία του ΝΑΤΟ λίγο πιο πέρα , τα νέα που μου έφερε ήταν ευχάριστα και δυσάρεστα μαζί….. Χαιρόμουνα τόσο που την έβλεπα ξανά ….
Έτσι με αυτό τον τρόπο, και την αρχή να την κάνω από το Βόλο , άρχισε ο χορός των συναντήσεων με τους παλιούς συμφοιτητές . Την Πέμπτη αναχωρώ για Χανιά , μεγάλη χάρη σου Αντρίκο…

Υ.Σ Αφιερωμένο στην Τάνια .
Ξέρω πως τα λόγια , βιάζουν τη σιωπή ,
γεμίζει ο χώρος ηδονές μια πλαστική στιγμή,
μια τρύπα μέσα στα σύννεφα , μια τρύπα στο κορμί ,
κοιτάζω στον καθρέφτη, το τέλος μου είναι εκεί .
Και θα χαθώ, θα χαθώ, θα χαθώ ένα πρωί σε μια ελεύθερη ιδέα αναρχική εκεί που ο έρωτας θα είναι πάντα γιορτή , θα χαθώ, θα χαθώ, ένα πρωί
Πέτρος Θεοτοκάτος