Βγάλτε το δα από τα Μουδανιά!

Άνοιξα μηχανικά την πόρτα . Κατευθύνθηκα προς το ασανσέρ . Τον τελευταίο καιρό συνήθως πάω από τις σκάλες κι ας μένω στον πέμπτο, λέω πως γυμνάζομαι. Έβαλα τα ακουστικά θα άκουγα και πάλι το ίδιο τραγούδι, το ίδιο τραγούδι από τους Radiohead που ακούω σχεδόν κάθε πρωί πριν πάω στη σχολή(Creep). Ποιος είπε πως οι φοιτητές κάνουνε διακοπές; Πρέπει να του κάνουμε μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση. Το ταξίδι μέχρι το ισόγειο ατελείωτο, κάτι ψάχνω μέσα στις τσέπες μου, όχι δε είναι εισιτήριο, δεν περνάει ελεγκτής από εδώ, αναπτήρα έψαχνα, πάλι δεν κοιμήθηκα καλά το βράδυ. Ξύπνησα στο παραπέντε από τον μελωδικό ήχο που έβγαινε από το ξυπνητήρι του κινητού μου. Της αϋπνίας το ανάγνωσμα πρόσχωμεν . Τέλος διαδρομής . Έφτασα στο ισόγειο. Πόσο με χαλάνε τα κρύα πρωινά, ούτε καφέ πρόλαβα να πιω, ανάβω το πρώτο τσιγάρο και έπονται κι αλλά πολλά, πότε η νικοτίνη δεν μου είναι αρκετή . Κατευθείαν για καφέ στο κυλικείο και στο καπάκι μάθημα.. Όλα μηχανικά. Είμαι κυκλωμένη από υπολογιστές, τα καλώδια από τα ποντίκια τυλίγονται πάνω μου κι εκεί που πνίγομαι , αρχίζει το μάθημα κι εγώ βυθίζομαι, δεν μιλάω ποτέ για το κρύο, αλλά τον τελευταίο καιρό ντύνομαι μόνο με χιόνι…. Αλλά ακόμα και μπροστά από την οθόνη, εγώ βλέπω ορίζοντα , όπως και ο διπλανός μου, είναι ο μόνος τρόπος για να συνυπάρξουμε… Συνεχίζω να πνίγομαι χωρίς να νοιάζεται κανείς, εξάλλου όποιος σώσει τον εαυτό του σώθηκε ….. Με διακόπτει η σπαστική φωνή μιας συμφοιτήτριας, όσο εγώ προσπαθούσα να πνιγώ , που όλο νάζι και χάρη ζητάει σημειώσεις κι εγώ λέω ναι. Έτσι είναι, δεν σε εκπαιδεύουν να λες όχι , αυτό είναι δική σου ευθύνη . Σιγά-σιγά ο εγκέφαλος μου μπαίνει σε λειτουργία , δεν σκέφτομαι πια ποντίκια να με πνίγουν, ούτε βλέπω κανέναν ορίζοντα στην οθόνη, μόνο το Cool Edit υπάρχει μπροστά, σε λιγάκι θα έχω φτιάξει κι όλας την δικιά μου δημιουργία, διάρκειας 1,5 λεπτού και πολύ είναι. Προσγειώνομαι στο πληκτρολόγιο, το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι μετά πρέπει να πάω από τη βιβλιοθήκη. Οι καιροί ου μενετοί, ο Νοέμβρης φεύγει. Η βδομάδα των παθών αρχίζει, από τις 12/12 και μετά κάθε μέρα παραδίδω και μια εργασία.. Και αλίμονο να έχω κάνει μία ολοκληρωμένη. Τέλος μαθήματος. Χτυπάει το κινητό, η Έλλη, το θέμα για την άλλη εκπομπή, νιώθω λες και θα μας λογοκρίνουνε. Η γενιά μας η γιάπικη, της λέω. Κανένας λογικός συνειρμός στη συζήτηση μας. Απορώ κι αν κατάλαβε τι της έλεγα, το μόνο που άκουγα ήταν ένα, ωραία-ωραία, πάρα πολύ ωραία. Που σκατά το είδε το ωραίο; Τέλος συζήτησης. Σκέφτομαι. Πώς θα αναλύσω εγώ αυτό το θέμα, ότι κι αν πω αποποιούμαι της ευθύνης, ιδέα της Ζωής ήτανε. Εγώ την μόνη επαναστατικού περιεχομένου τοποθέτηση της εποχής μου που ξέρω, είναι αυτή του Πανούση «ΒΓΑΛΤΕ ΤΟ ΔΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΟΥΔΑΝΙΑ» Κάποια περισσότερα κατηγορώ θα έχει εκείνη για τη γενιά μας, λόγω ΚΝΕ !!! Το κινητό θα χτυπήσει ξανά και ξανά , θα μου προτείνουν καφέ πάλι στα ίδια και τα ίδια, θα πάω σε έναν έτσι και στα γρήγορα, θα κερδίσω στο τάβλι, για να χάσω αλλού. Θα φάω το γνωστό σάντουιτς από το Αλαντίν στο χέρι για να γεμίσω την άδεια κοιλιακή μου χώρα, το μόνο που θα λείπει από μέσα είναι τα πόδια του delivery boy! Και μετά η ιστορία είναι ίδια και απαράλλακτη…. Θα τρέχω, θα τρέχω, θα τρέχω …. Μου λείπει ένα ταξίδι. Δεν θα προλάβω να πω την επιθυμία μου και το Τζίνι θα βγει από το στομάχι μου(φταίει η coca-cola light),κι αμέσως θα πραγματοποιήσει την επιθυμία μου.
Μόλις έχω φτάσει λίγο έξω από την εξώπορτα της ετοιμόρροπης πολυκατοικίας όπου διαμένω. Θα μπω μέσα και ανοίγοντας την πόρτα του ασανσέρ θα απολαύσω το μακρύ ταξίδι μου μέχρι τον πέμπτο . Θα μπω στο σπίτι θα κλείσω την πόρτα και με όση δύναμη μου απέμεινε θα φωνάξω «ΒΓΑΛΤΕ ΤΟ ΔΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΟΥΔΑΝΙΑ»
Τέλος Νοέμβρη.

Υ.Σ «Το παρελθόν δεν είναι πάρα η αρχή μιας αρχής , και όλα όσα υπάρχουν και έχουν υπάρξει ,δεν είναι παρά το αχνό φως της αυγής» Χέρμπερτ Τζόρτζ Γουέλς