Εγώ κι εσύ μαζί!

Διάβαζα τις προάλλες ένα άρθρο για τις γυναικείες φιλίες και πως αυτές εξαφανίζονται όταν κάποια γίνεται μάνα!Από κάτω υπήρχαν διάφορα σχόλια και από την μία και την άλλη πλευρά. Κάποιες άτεκνες υποστήριζαν ότι δεν εξαφανίζονται αυτές από τις ζωές των φιλενάδων-μανάδων αλλά αντίθετα εκείνες εξαφανίζονται και όταν βρίσκονται είναι αγχωμένες, κοιτάνε το ρολόι και μιλάνε όλο για τα παιδιά τους ενώ αντίθετα οι μανάδες έλεγαν ότι οι φίλες τους εξαφανίζονται διαπαντός από τις ζωές τους αντί να έχουν στήριξη σε αυτή τη δύσκολη φάση και νοιώθουν ξαφνικά μια τεράστια μοναξιά! 

Όπως σχεδόν σε όλα τα πράγματα στη ζωή έτσι κι εδώ ισχύει αυτό που λέμε πως η αλήθεια είναι κάπου στη μέση και έχοντας περάσει και από τις δύο παραπάνω φάσεις έχω να πω πως και οι δύο πλευρές έχουν τα δίκια τους. Ως κατεξοχήν μοναχικό άτομο που δεν είχε και ποτέ ιδιαίτερες φιλίες στη ζωή του η αλήθεια είναι ότι δεν ένιωσα ποτέ αυτό το συναίσθημα της εγκατάλειψης ή της βαθιάς μοναξιάς, ίσως γιατί από επιλογή την διάλεγα. Παρόλα αυτά δεν το συστήνω, είμαι σίγουρη πια ότι είσαι πιο γεμάτος και ευτυχισμένος άνθρωπος όταν είσαι  με παρέα.

Ασχέτως προσωπικών επιλογών όμως κατανοώ ότι από τότε που έγινα μάνα απομακρύνθηκα από τις ήδη απομακρυσμένες διαπροσωπικές μου σχέσεις αλλά όχι από επιλογή πιστέψτε με, ευχαρίστως να είχα φίλους που θα ερχόντουσαν να αναλάβουν τα παιδιά μου όσο θα έβλεπα τους άλλους μισούς μου φίλους ή ευχαρίστως να πιούμε καφέ σε παιδότοπους αλλά τι να σας κάνω που είμαι καλός άνθρωπος και δεν θέλω να σας φέρνω σε δύσκολη θέση!

Κατανόηση χρειάζεται και από την μια και από την άλλη πλευρά και ευτυχώς εγώ την έχω αν και δεν έχω ούτε έναν για δείγμα φίλο/φίλη που να έχει παιδιά. Υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις αλλά δεν μετράνε έχουν μεγαλύτερα παιδιά και εκ των πραγμάτων είναι σε άλλη φάση από εμάς. Ίσως και να προτιμώ να βγαίνω με ανθρώπους χωρίς παιδιά γιατί ενδόμυχα να ήθελα να ήμουν λίγο πιο ξέγνοιαστη σαν κι αυτούς αν και μια φίλη ή ένας φίλος με παιδιά θα μπορούσε να με καταλάβει πιο ουσιαστικά μιας και  θα μιλούσαμε την ίδια γλώσσα μια γλώσσα όμως που μπορεί και να θες να ξεφύγεις από αυτή όταν πας για έναν καφέ ή ένα ποτό.

Σε αυτό το σημείο θέλω να ευχαριστήσω ειλικρινά όλες τις φίλες και τους φίλους μου που παρόλο ότι σίγουρα αναγνωρίζω τον εαυτό μου στην πιο πάνω εικόνα, αγχωμένη και με το ρολόι (όχι δεν μιλάω για τα παιδιά, σπανίως και μόνο αν ερωτηθώ) όχι απλά δεν έχουν εξαφανιστεί από τη ζωή μου αλλά επιδιώκουν την παρέα μου παρόλο που έχουν φάει επανειλημμένα άκυρα από εμένα και θέλω να ξέρουν ότι μέσα μου λυσσάω  να ακολουθήσω αλλά τις περισσότερες φορές πραγματικά δεν μπορώ και δεν είμαι απομακρυσμένη από σνομπισμό αλλά από ανάγκη και πλέον πιστεύω ότι το έχουν κατανοήσει πλήρως αυτό.

Τους ευγνωμονώ που αποζητούν την παρέα μου, μου δείχνουν με τον πιο έμπρακτο τρόπο ότι  εξακολουθώ να έχω ένα μεγάλο φάσμα από ενδιαφέροντα που δεν περιορίζονται στα μαμαδοκαθήκοντα άσχετα εάν η ζωή μου κατακλύζεται από αυτά.  Επίσης μπορεί απλά να είναι και τυχαίο, το ότι όλοι οι φίλοι μου είναι άτεκνοι και άρα πιο ευέλικτοι να υπάρχουν στη ζωή μου, ίσως στο μέλλον αν κάνουν κι αυτοί παιδιά  να απομακρυνθούμε γιατί άντε να συντονίσεις το πρόγραμμα τόσων ζωών,  μην ξεχνάτε ότι δεν έχουμε μόνο τις ζωές μας να προγραμματίσουμε, έχουμε και αυτές των παιδιών μας με αποτέλεσμα πολλές φορές οι "δικές" μας να πάνε περίπατο .

Υ.Σ Αφιερώνω με όλη μου την αγάπη αυτή την ανάρτηση στην καλή μου φίλη Ματίνα, που έχει πιθανή ημερομηνία τοκετού την ίδια μέρα με τα γενέθλιά μου ! Ματίνα εγώ στα έλεγα, δεν με άκουσες όμως,χεχεχε! 

Υ.Σ2. Κι όμως έχουν έρθει για καφέ μαζί μου σε παιδότοπους(χωρίς να έχουν παιδιά) και τους βγάζω το καπέλο, εγώ αλήθεια δεν ξέρω αν το έκανα στη θέση τους!