Η μεταφυσική της απουσίας

Είναι που ακόμα επιμένω να παίρνω το αστικό και να με κάνουν οι γύρο μου γύρω στα δεκαοχτώ . Είναι που διασχίζω όλη την πόλη, τις εργατικές και το ποτάμι  και στο βάθος το βουνό, για να έρθω σπίτι σου. Το περίεργο είναι πως ξέρω ότι δεν θα σε βρω αλλά η συνήθεια με φέρνει έξω από τα δυο σου ανοιχτά παράθυρα. Φωνάζω το όνομα σου και η απάντηση σιωπή και η καρέκλα στο γραφείο άδεια και στο πάρκινγκ σου το κόκκινο αμάξι να παίρνει απουσία. Κάνω μια βόλτα στη γειτονιά, κάνω αναπάντητες σε κινητό απενεργοποιημένο.  Ξαναγυρίζω στη στάση περιμένοντας το εφτά. 

Χτυπάω εισιτήριο ξανά. Κάθομαι στην ίδια θέση. Οι περισσότεροι μιλούν για μόρια, βάσεις και σχολές,αν και ο παππούς με το μπαστούνι απέναντι μου δε φαίνεται να πολυνιάζεται γι αυτά. Ένιωθα αφόρητη πλήξη όλη την ημέρα παρέα με τα βιβλία μου, με τον Σοσούρ και με τον Ντεριντά και οι βόλτες με το αστικό έδιωξαν για λίγο τούτη την  πλήξη του παράδοξα δροσερού λαρισαϊκού απογεύματος. Στη γειτονιά οι  συνομήλικες κόρες παντρεμένες άλλες και με παιδιά, του κρεοπώλη, του φούρναρη και του ψιλικατζή, στην Κύπρο, στην Γερμανία, στην Αμερική κι όλοι να εύχονται "και στα δικά σου".  

Τελικά θα αλλάξω γειτονιά, στη δικιά σου ακόμα με περνούν το πολύ για δεκαεννιά . Πίσω στην καρέκλα του γραφείου καθηλωμένη. Ιστορίες της τέχνης - θεωρίες της λογοτεχνίας... Μέσα στην "μεταφυσική της παρουσίας" ξανά χωμένη, κι εσύ μου στέλνεις :) στο facebook απ' τα ξένα... Αχ και να' ξέρες κολλητέ ότι σήμερα ζητούσα τη δική σου παρουσία απεγνωσμένα :P

Μετά βλέπω τη φάτσα σου στο skype, ακούω τα νέα σου απ'την καινούργια, κρύα σου πατρίδα. Παρατηρώ το ανακουφισμένο σου πρόσωπο, το χαμόγελο που είχα χρόνια να το δω να μοστράρει στην αρχοντομουτσουνάρα σου. 

Πετάγομαι ιδρωμένη, έξω ο τόπος βράζει, αύριο αρχίζω εξεταστική και στο κινητό μου εμφανίζεται το νούμερο σου να με καλεί!!! Καλά δεν έφυγες; Που να πάω ρε ούφο, έχω τόση ώρα που σε περιμένω να'ρθεις για καφέ  και κοιτάζω μήπως  κατέβηκες από το εφτά, με τα παράθυρα ορθάνοιχτα…

Λάρισα 27/6/2012 

σ.χ