Happy Anniversary

Happy Anniversary

Δυο χρόνια είναι αυτά: 

Τα παρακάτω κείμενα που ακολουθούν τα μάζεψα από ένα τετράδιο σημειώσεων. Τα περισσότερα από αυτά είναι ατελή και βρισκόταν σκόρπια εδώ και εκεί, κυρίως σε γωνίες του τετραδίου. Όλο κάτι πήγαιναν να πουν αλλά τα περισσότερα έμειναν ανολοκλήρωτα και ξεκρέμαστα! Μόνα,ασήμαντα, κουτσουρεμένα, είναι όμως κι αυτά κάτι από εμένα! Σας τα παρουσιάζω λοιπόν και τα αφιερώνω στον Γ.

Απόγνωση

Έχω καταρρεύσει. Είμαι στο δωμάτιο 205, ενός ξενοδοχείου στη Φλώρινα. Βρίσκομαι σε παραλήρημα ενώ η τηλεόραση παίζει «Νοικοκυρές σε απόγνωση» Δεν την κοιτάζω καν, από τότε που την άνοιξα έμεινε εκεί. Κλαίω, τα νεύρα μου έχουν σπάσει. Είμαι νηστική, αδιάθετη και κουρασμένη ενώ έχω την αίσθηση πως η εμφάνιση μου είναι χειρότερη κι από αυτή της ματωμένης μου σερβιέτας που μόλις άλλαξα. Δεν το περίμενα αυτό το ξέσπασμα από τον και καλά σκληρό εαυτό μου. Μου λείπουν όλα, νιώθω άδεια. Έκλαψα, ξέσπασα, πέρασε

29/10/2010 22:29 Φλώρινα

Τρύπα στο καλσόν

Ακολούθησε τη γνωστή διαδρομή του γυρισμού. Κατέβηκε όπως πάντα στη στάση –Μύλου . Τώρα πια μένουν στον τέταρτο όροφο πολυκατοικίας χωρίς ασανσέρ. Έχει συνηθίσει το ανέβασμα των σκαλιών και δεν λαχανιάζει . Ανοίγει την πόρτα και πετάει τα κλειδιά στο κατάλευκο τραπεζάκι ΙΚΕΑ. Είναι χιλιομαρκαρισμένο από τους καφέδες . Αραδιάζει το κορμί της πάνω στον σκουρόχρωμο μπλε καναπέ και βγάζει απαλά τα καινούργια της μποτίνια. «Όχι ρε γαμώτο» Μια τεράστια τρύπα ξεπροβάλει στο καλσόν της, πάνω στο μεγάλο δάχτυλο!

29/11/2010- Λάρισα

Αμόλα Καλούμπα

Τελειώνω.

Αμόλα καλούμπα

κι εσύ τραβάς το σπάγκο

Τελειώνω

κι εσύ ακόμα αγκαλιά με τα

πρέπει

Αν σε έπνιγαν

μπορεί

να σε δικαιολογούσα

Όλα τόσο όσο

Τελειώνω

Ευτυχισμένη

Που δε με διάβασες

Λάρισα 24/02/2011

Νοικοκυρά

Τι να μαγειρέψω σήμερα;

Η κουζίνα με πνίγει

Τα ζώδια τα ανήμερα

Η τηλεόραση ανοίγει

Λέει Κριό, βάζω κατσαρόλα

Να καθαρίσω τα κρεμμύδια

Δε θέλω, ας πάρουν μια απ’ όλα

Κάθε μέρα τα ίδια

Λάρισα 28/2/2011

Πατέρας

Τώρα καταλαβαίνω τον πατέρα. Κλείνοντας την πόρτα της τουαλέτας, έδινε στον εαυτό του, μια ολιγόωρη φυγή απ’ την πραγματικότητα, των τριών παιδιών του, έναν εκ των οποίων ανάπηρο, της καταθλιπτικής συζύγου, της επικριτικής κοινωνίας, της προσωπικής φιλοδοξίας που του κατακρεούργησαν. Η γνώση απαλύνει την ψυχή του κι αν όχι αυτό, σίγουρα τον κάνει να ξεχνάει… Φύση αισιόδοξος, χαλαρώνει με την αφόδευση και όταν τελειώνει ανοίγει την πόρτα του μπάνιου και παρά τα εξήντα δυο του χρόνια, πιστεύει ακόμα ότι υπάρχει ελπίδα και αν όχι πουθενά αλλού, σίγουρα μέσα στο μπάνιο του και πάνω στον μπιντέ του.

Λάρισα 21/11/2010 22:22

Φαντάρος

Πριν πάω φαντάρος, δούλευα μπάρμαν. Νυχτοκάματο, πενήντα ευρώ. Είχα χτίσει κορμί, πέφταν οι γκόμενες!

Δημητράκης

Ο Δημητράκης έγινε κοτζάμ Δημήτρης, πήγε φαντάρος, τράνεψε. Λεφτά δεν είχαμε, ούτε ευκαιρίες, ο Δημητράκης τα έφτιαξε μόνος του. Μια λαχτάρα μας έδωσε, τότε που ήταν δεν ήταν τριών ετών. Μετά μόνο χαρές. Τώρα είναι σπουδαγμένος, γεμάτος επαίνους και βραβεία. Καθηγητής στο εξωτερικό.

Ασανσέρ

Τόσο μεγάλη πολυκατοικία και το ασανσέρ ασφυκτικά μικρό. Δε θα του έβγαιναν του μηχανικού τα σχέδια. Μια ζωή ανεβοκατεβαίνω μέσα στο ίδιο ασανσέρ. Πάνω στην οροφή γραμμένη με μπλάνγκο η λέξη “comfuzio” . Θα το’ χα γράψει όταν πήγαινα γυμνάσιο. Τότε όταν κάποιος έμπαινε στην είσοδο, εγώ κρυβόμουν πίσω από την κολόνα μέχρι να βεβαιωθώ πως ανέβηκε και μετά έμπαινα

Bus

Τι να σου πω ρε φίλε. Της πουτάνας έγινε στο bus. Ένας τυπάς τα πήρε στην κράνα με τον διπλανό του . Κλαιν μάιν δηλαδή και καλά τον σκουντούσε  ο διπλανός κάθε φορά που ήθελε να περάσει κάποιος. Κλαψομουνιάρης ο τύπος. Ευτυχώς δικέ μου, άδειασε μια θέση και πήγε εκεί τον κώλο του ο μακρυλαίμης. Την ξαναείδα την γκαντεμόφατσα με το καπέλο στο σταθμό Σαιν Λαζάρ. Ήταν με ένα τύπο  και του τα έπρηζε για το παλτό του.

Φλώρινα 1/4/2011

Μαρία

Ήξερε δεν ήξερε, έπρεπε να μάθει. Να μάθει να κολυμπάει στη ζωή. Γεννήθηκε φτυμένη  αλλά δεν κόλλησε. Έτσι κι αλλιώς να είναι καλά τα δάνεια και οι πιστωτικές. Όλη η χώρα είχε μάθει να ζει με δανεικά.  Την έλεγαν Μαρία και ήταν κι αυτή τόσο συνηθισμένη όσο και τ ’όνομα της . Γεμάτη κατασκευασμένα απωθημένα . Αγόρασε Τσερόκι , στο σπίτι δεν είχανε να φάνε. Όταν ήρθε η κρίση, έχασε τη δανεική ζωή της.  Ήθελε δεν ήθελε έμαθε και αυτοκτόνησε. Κρίμα. Η μετά κρίσης εποχή ήταν μια από τα ίδια. Οι τράπεζες πουλούσαν όνειρα.  

Χαλάνδρι 29/1/2011

Καφενείο

Ήταν χίλιοι δυο μες το καφενείο

Όλοι τους φουμάρανε και φέρναν άσσο-δυο

Με τα καλαμάκια ρουφούσαν τα παγάκια

Παίρνανε ανάποδες γυρνούσαν τα τασάκια

Δε θέλω γάλα στο φραπέ

Ούτε και φρέντο καπουτσίνο

Θέλω μονάχα να σε δω

Τα ρέστα να σου δίνω

 Φλώρινα 29/5/2011

ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Κι αν τότε ήταν δειλία

Στην ώριμη ηλικία

Έγινε συμβατικότητα

Και μια ουτοπία

Του έφτανε να βολευτεί

Στο δημόσιο να μπει

Να φάει και να πιει

Να βγάλει το γνωστό του βουλευτή

Να κρατάει σημαία κομματική

Να φωνάζει ζήτω η μίζα η ελληνική

Μνημόσυνο πρέπει να κάνουμε στην καλοπέραση αυτή

Τα χρόνια αυτά έχουν περάσει ανεπιστρεπτί

Θα στήσω μνημείο στη λήψη σου Έλληνα, αυτή

Το μνημόνιο είναι εδώ για να σε ηγηθεί

Λάρισα –Πλατεία Ταχυδρομείου 20/2/2011