Καθώς διασχίζω με μάτια ορθάνοιχτα χώρες της προστυχιάς με τη καρδιά ενός θηρίου γελοίου και παράτολμου

Καθώς άπλωνα το γιαουρτάκι με λίγα λιπαρά πάνω στο τσουρουφλισμένο αγύμναστο κορμί μου,χαζεύοντας τα σημάδια του,που εδώ και μέρες δεν λένε να υποχωρήσουν θυμήθηκα πως πριν λίγες ώρες έξυνα αμέριμνα τα χθεσινά τσιμπήματα από χιλιάδες γαμημένα κουνούπια,πίνοντας την παγωμένη carib κάτω από την ομπρελίτσα,πλαισιωμένη από χαμογελαστές φάτσες, γιατί ναι,οι φίλοι μου αν και έχουν πολλές πληγές χαμογελούνε πάντα.

Άκουγα reggae,και το μόνο που έλειπε για να μου δώσει την ψευδαίσθηση της ευτυχίας ήταν μια βουτιά στη θάλασσα,που η γαμημένη περίοδος, δεν μου επέτρεψε να απολαύσω. Ξεκινήσαμε για ένα απίστευτο διήμερο, εγώ, ο Αχιλλέας και ο Γιώργος, που αν και ήμασταν χρόνια φίλοι, κάποτε χαθήκαμε τελείως για να ξαναγίνουμε αχώριστοι.

Ξεκινήσαμε τρεις και πριν το καταλάβουμε μας κάνανε ντου και τα άλλα τα αλάνια και γίναμε πολλοί, τους αγαπάω τους φίλους μου, γιατί ποτέ δεν μου ζήτησαν τίποτα, έδιναν πάντα χωρίς να περιμένουν κάτι από μένα κι εγώ ασυναίσθητα έκανα το ίδιο γι αυτούς.

Δεν φανερώνω τα μέσα μου εύκολα, ίσα-ίσα σκάβω μια τεράστια γούρνα στην άμμο και κρύβομαι μέσα της, αλλά οι φίλοι μου, πάντα με βρίσκουν.Είναι φορές που ξέρουν πως δεν θέλω να βγω από το λάκκο μου, πως δεν θέλω να μιλήσω κι αυτό το ξέρουν, κι έρχονται και μου τραγουδούν κι ανάβουν φωτιές πάνω από το λάκκο μου, για να μη νιώθω μόνη. Έτσι και τώρα, τα πίναμε το βράδυ στο μπιτσόμπαρο, καθένας μας ένα μυθιστόρημα από μόνος του, στο σπίτι λες και μας κούρδισες κοιμηθήκαμε ταυτόχρονα και ξυπνήσαμε μαζί( όταν εγώ άρχισα να φωνάζω από τους πόνους περιόδου!!!!)

Το μεσημέρι σκάσανε μύτη και ο Νίκος, η Ντίνα, ο Βασίλης, ο Γιάννης κλπ και έγινε το σώσε!

Όσο κι αν κλείνομαι μέσα μου,όσο κι αν πονάω μέσα μου,όσο κι αν μένω στο λάκκο μου, το ότι δεν έπαθα ασφυξία το χρωστάω στους φίλους μου,γιατί δυστυχώς όλοι νομίζουν ότι είμαι ο πιο δυνατός άνθρωπος που ξέρουν και πως μπορώ να αντέξω περισσότερα από εκείνους,δυστυχώς είναι αλήθεια,έρχονται ώρες που προσεύχομαι να’ μουν πιο αδύναμη ή έστω να μπορούσα να το καμουφλάρω.

Παλιότερα δεν με πείραζε ο δρόμος μου,ήμουνα ευτυχισμένη και περήφανη, το έβγαζα προς τα έξω και με μια επίφαση μαγκιάς που έκανα αυτή τη ζωή που έκανα, όσο μεγαλώνω και νιώθω ότι γερνάω,αισθάνομαι πως ο δρόμος αυτός είναι πολύ μοναχικός, μαγκιόρικος,ζόρικος και ηρωικός, και δεν ξέρω αν έχω τα κότσια να συνεχίσω στις ίδιες ράγες με αυτό το βαγόνι.

Δειλιάζω,φοβάμαι,βλέπω τις νορμάλ ζωές να περνούν και να με προσπερνούν,τις βλέπω, τις ζηλεύω,πάω να αλλάξω πορεία,κάνω ένα βήμα,δειλιάζω,πάω προς τα πίσω,κι όσο κι αν πονάει ο δρόμος που διάλεξα να ζω, νομίζω πως γεννήθηκα για να τον περπατήσω,αλλά πια συνειδητοποιημένα,χωρίς καμία επίφαση μαγκιάς,απλά σκύβω το κεφάλι,γλείφω λίγο γιαουρτάκι από το μπούτι μου,κλείνω το μάτι στον Αχιλλέα που οδηγάει δίπλα μου και του φωνάζω,στρίψε αριστερά,δεν είναι για εμάς οι ευθείες!

Υ.Σ Στο gcast παίζει Tori Amos-Siren
Y.Σ 2

Τα κανονικά παιδιά γεννιούνται κανονικά
Μεγαλώνουν κανονικά ονειρεύονται κανονικά
Ερωτεύονται κανονικά και πεθαίνουν κανονικά

Πες μου μαμά

Πες μου τι γίνεται μ' εκείνα τα παιδιά

Που αν και γεννιούνται κανονικά
Δε μεγαλώνουν κανονικά
Δεν ονειρεύονται κανονικά
Ούτ' ερωτεύονται κανονικά

Πες μου μαμά...

Πες μου αν πεθαίνουν

Πες μου αν πεθαίνουν κανονικά