Σκοτεινά μονοπάτια…

Μια φορά και έναν καιρό…

Ξύπνησε από τον εφιάλτη και προσπαθούσε να πατήσει και πάλι στη γη,να συνηθίσει το δέρμα της,τόσα χρόνια είχε μπει σε ένα άλλο πετσί,η εναλλαγή την τρόμαξε,τόσα χρόνια κλειδωμένη σε εκείνο το απαίσιο δωμάτιο,έψαχνε να βρει εκείνον που την είχε φυλακίσει και τον βρήκε νεκρό δίπλα της.Χαρμολύπη…

Προσπάθησε να σηκωθεί,μάταια,τα πόδια της είχαν ατροφήσει.Τόσα χρόνια δεμένη σε εκείνο το απαίσιο κρεβάτι,όλα απαίσια ήταν εκεί,όλα,εκτός από εκείνον,που αν και στην αρχή της φαινότανε ο πιο σιχαμερός από όλα,στο τέλος τον αγάπησε γιατί δεν είχε και τίποτα άλλο να αγαπήσει.

Στην πορεία της ζωής της έζησε «ξεσπώντας»,και δεν αγάπησε ποτέ κανέναν πραγματικά, γιατί τριγύρω της όλα εξακολούθησαν να είναι απαίσια μα υπήρχαν τόσοι για να αγαπήσει που δεν κοίταξε κανέναν τους.Πολλοί ήταν εκείνοι που πόθησαν το κορμί,το σάπιο μυαλό της , τις αρρωστημένες ιστορίες της, άντρες, γυναίκες, αγάπησαν την εξουσία που είχε στο μυαλό τους,τη φήμη του ονόματος της,δεν ξέρω τι θαύμαζαν,ούτε εκείνη κατάλαβε ποτέ,ήξερε πώς είχε ένα μαγικό τρόπο να παγιδεύει τους ανθρώπους στην αγκαλιά της και μετά να τους πληγώνει,να τους πνίγει σαν κουνέλια,να τους τρώει.

Δεν έμαθε ποτέ γιατί εκείνος ο γέρικος άντρας την φυλάκισε,λίγο πριν πεθάνει ένας περαστικός της είπε,πως ο μύθος λέει,πως την φυλάκισε από την πολλή αγάπη του για εκείνη,άλλοι λένε πως δεν την φυλάκισε ποτέ,μα η αγάπη του,για εκείνη φάνταζε φυλακή. Η γυναίκα χωρίς καρδιά,η γυναίκα που δεν αγάπησε ποτέ κανέναν εκτός από τον εαυτό της φώναζαν,ενώ εκείνη άναβε τσιγάρο και άκουγε Reed…

Πεθαίνω,έτσι ψιθύρισε στον εαυτό της,πεθαίνω μόνη,όπως έζησα μόνη,όλοι κάνανε λάθος,ίσως φταίω κι εγώ,πάντα έδειχνα στους ανθρώπους το ακριβώς αντίθετο από αυτό που πραγματικά ήθελα από αυτούς.Τόσοι γιατροί,τόσα φάρμακα,τόσες συνεδρίες, ψυχολόγοι και ψυχίατροι,μα δεν κατάφερα ποτέ,αυτό που όλοι εσείς μπορείτε,να μιλάτε και να σας καταλαβαίνουν.

Όχι δεν φταίνε οι άλλοι που δεν με καταλάβαιναν, μα να, όταν ήθελα σε κάποιον να πω σ’ αγαπάω, του έλεγα έλα να γαμηθούμε, όταν ήθελα να πω σε κάποιον σε έχω ανάγκη, του έλεγα βρήκα άλλον, όταν ήθελα μια αγκαλιά,έβριζα και κλωτσούσα,δεν φταίνε οι άλλοι,εγώ δεν κατάφερα ποτέ να επικοινωνήσω με τους ανθρώπους και κανένας ειδικός δεν κατάφερε ποτέ να με βοηθήσει,τώρα που τελειώνω,θέλω να πω σε όλους σας,ότι αγάπησα εκείνον τον άντρα και ας έλεγα σε όλους σας ότι τον μισούσα,θέλω να σας πω ότι οι αγκαλιές μου άρεσαν πιο πολύ από το σεξ,μα το σεξ πονούσε λιγότερο,θέλω να σας πω,πως φοβόμουνα μια ζωή να ξεγυμνωθώ μπροστά σας για να μην δείτε τις ραγάδες της καρδιάς μου…