Λιώνουν τα μάτια μου στο φως της τηλεόρασης

Το σπίτι μοσχοβολάει καφέ. Η φωνή του Αγγελάκα εισβάλει στο δωμάτιο από το iTunes ενώ αμυδρά από την κουζίνα ο γνώριμος ήχος της καφετιέρας «φτύνει» τον γαλλικό μου στο πιρέξ σκεύος της . Γαλλικός, Jacobs, κλασσικός , χωρίς αρώματα και μαλακίες , σκέτος , πικρός σαν τον καπνό μου .

Απογευματάκι, ο ήλιος δύει , ένα κόκκινο σημάδι στο μάγουλο , να δηλώνει πως μόλις ξύπνησα , ο γνώριμος πόνος στο σβέρκο , επιμένει . Τόσα χρόνια με νανουρίζουν τα τηλεμάρκετινγκ των ελληνικών καναλιών και ακόμα να πάρω εκείνο το μαξιλάρι με την λακουβίτσα . Να σου πω έχω να το δω σε τηλεμάρκετινγ από τα τέλη του 90 , τώρα μόνο όργανα γυμναστικής και κρέμες ομορφιάς, μέχρι και τα τηλεμάρκετινγκ του 2000 ανιαρά .
Ωραίος σύντροφος η τηλεόραση , να σε νανουρίζει το βράδυ , ίσως να είναι και ο μοναδικός λόγος που δεν την έχω σπάσει ακόμα , αν και τώρα τελευταία βλέπω και λίγο ΣΚΑΙ, τη λέω την αμαρτία μου , δεν ξέρω έχει κάτι , απλά «κάτι» διαφορετικό .

Όχι δεν θα πω πάλι και τι ωραία ήταν τότε που βλέπαμε Jammin και Comfuzio , καλή και η νοσταλγία , αλλά έλεος θέλουμε κάτι καινούργιο επιτέλους . Οι άνθρωποι της με χαλάνε , όχι τόσο το στιλ των εκπομπών. Για παράδειγμα , η Βέφα Αλεξιάδου και ο Στάθης Παναγιωτόπουλος έχουν κάνει εκπομπή μαγειρικής , αλλά η μέρα με τη νύχτα μην τρελαθούμε κιόλας , αυτό εννοώ , δεν ξέρω αν με πιάνεις .

Έτσι όπως την παρατηρώ τώρα σκονισμένη στη γωνιά της ,χμ… όντως κλειστή είναι πιο όμορφη…