Happy End!

Τελευταία μέρα και για φέτος , επιβάλλεται το happy end! Μια τέτοια χρονιά σαν το 2005 θα έπρεπε να έχει ένα συγκλονιστικό ανεπανάληπτο τέλος , κι όμως όσο συγκλονιστικό κι αν ήταν το 2005 βλέπω να ρίχνει αυλαία ήσυχα και απλά !
Αυτή η χρονιά ξεκίνησε με εμένα πάνω σε ένα τρένο με προορισμό του την Αθήνα , και μετά από λίγες ώρες ολομόναχη έπαιρνα από τους Αμπελόκηπους το μετρό για Δουκίσσης Πλακεντίας –Αεροδρόμιο κι έτσι βρέθηκα στο Ελ. Βενιζέλος . Όχι Άννα. Δεν ήμουνα εγώ για αεροπλάνα. Δεν θα έφευγα εγώ , όπως και δεν έφυγα και ποτέ , ήμουν εκεί και περίμενα τον Υιό του Θεού το μονογενή!!
Τολμώ να πω ότι μέσα στο 2005 έφαγα τρομερή αναβάθμιση , μέχρι και τη στάχτη από τα τσιγάρα μου στα τασάκια του Φουαγιέ της Λυρικής έριξα ! Αυτή η χρονιά με ερωτεύτηκε και την ερωτεύτηκα κι εγώ! Με απογείωσε , με κολάκεψε, με ταπείνωσε , με πρόδωσε, με απογοήτευσέ , με προσγείωσε και με έκανε να απογειωθώ ξανά ! Ήταν μια χρονιά του υπερθετικού . Μεγάλη αγάπη, μεγάλες στιγμές , μαζί με μεγάλους ανθρώπους . Μεγάλα λόγια , αλλά και μεγάλες πράξεις , μεγάλες ιδέες και μεγάλα ταξίδια , μεγάλες απώλειες , μεγάλη πίκρα και ένα φραπέ μέτριο με-γάλα , μερικές αξίες δεν αλλάζουν με τίποτα ότι χρονιά κι αν μπαίνει! Στην τελική μένει μόνο η μεγάλη καρδιά , δεν πάει στο καλό και η Ιπποκράτους ; Κοπελιά, δικός σου είναι ο τσαχπίνης ;Μπράβο-μπράβο και δώσε ναυτάκι Συριανό με την τραγουδιάνα!
Κλείνω τα μάτια όμως , και το μόνο που μένει είναι οι καλές στιγμές με όλους τους ανθρώπους, που βρέθηκαν κοντά μου και αυτή τη χρονιά και μου χάρισαν ανεπανάληπτες στιγμές , που σπατάλησαν μαζί μου το χρόνο τους και βρέθηκαν κοντά μου και στις κακές και στις καλές μέρες μου. Το δεύτερο μισό του 2005 από τον Ιούλιο και μετά συνεχίστηκε σε λιμάνια, καμπίνες, με ατελείωτα ξημερώματα στον Πειραιά , ατελείωτες τσικουδιές στα Χανιά, με εμένα να έχω κάνει το Πειραιάς –Ηράκλειο Πειραιάς –Χανιά, Πειραιάς –Ρέθυμνο, Παγκράτι –Κολιάτσου! Αυτό το καλοκαίρι ήταν από τα καλυτερότερα μου κι ας τελείωνε ο Ιούλιος , κι ας βρισκόμουν στη Σίνα με ένα τρελό που ήθελε ντε και καλά να μου βαρέσει τατουάζ ! Έτσι κι αλλιώς από όλη τη χρονιά μόνο εκείνο το καυτό Κυριακάτικο μεσημέρι να θυμάμαι 24/07, στα Everest στο Κολωνάκι μονό εγώ, εσύ και τα περιστέρια , να έχουμε λιώσει από το γέλιο , μου φτάνει για να έχω ακόμα ένα υπέροχο χαμόγελο στα χείλη ακόμα και τις δύσκολές στιγμές, και να μπορώ να πω, πως ναι, γνώρισα μέσα σε αυτή τη χρονιά ανθρώπους που άξιζαν τον κόπο !Ήρθε και ο Σεπτέμβριος χωρίς ιδιαίτερο άγχος, αφού με βρήκε να χρωστάω μονάχα ένα μάθημα και μέχρι αρχές Οκτωβρίου να ταξιδεύω από πρωτεύουσα στην συμπρωτεύουσα και πάει λέγοντας ! Αλλά το σκηνικό από τον Οκτώβρη και μετά άρχιζε να αλλάζει ήρθε η ώρα, έπρεπε να κρατήσω μια υπόσχεση που είχα δώσει 26 Μαΐου κάπου στην Αθήνα ,πως από εδώ και εμπρός θα κοιτάξω εμένα και μόνο εμένα , τα σχέδια μου , και θα κάνω ότι μπορώ για να πραγματοποιήσω επιτέλους τα όνειρα μου . Νόμιζα πως δεν είχα στόχους και όνειρα , αλλά δεν ήταν έτσι, μάλλον είχα πάρα πολλά που περίμεναν στη σειρά και επειδή δεν γινότανε κανένα ,είχε αρχίσει και με είχε πάρει από κάτω, κι όμως να που σιγά-σιγά όλα αλλάζουν! Το 2005 ήρθε να κλείσει με αρκετή δουλειά , αρκετές ευθύνες , χωρίς ταξίδια ούτε καν μέχρι την Πάτρα, αλλά καθηλώθηκα μόνο στη διαδρομή Τ.Πετροπούλου- Ρ. Φεραίου! Αλλά παρ’ όλα αυτά μου χάρισε τη Rock Αποπλάνησή στον αέρα και αξιόλογες γνωριμίες που με το ζόρι θέλανε να με κάνουν χειμερινή κολυμβήτρια και να με παίρνουν σε εκδρομές στα βουνά! Κι όμως δεν μπορώ να πω πέρασα υπέροχα , αλλά εγώ καγιάκ δεν έκανα, στη μνήμη των Ινδιάνων και του τελευταίου αρχηγού τους Jeronimo!
Υστέρα από όλα αυτά εκείνο που μπορώ να ευχηθώ για το 2006, δεν είναι τίποτα άλλο από το να είναι σαν το 2005 και καλύτερο!

Υ.Σ Και όπως έλεγε και ο Μακρυγιάννης "Μεγάλοι άνθρωποί ,μεγάλα λάθη , οι μικροί θα κάνουν μικρά"