ούτε καν...

και μοσχαράκι αλέσαμε και από Ταρκόφσκι σκαμπάζουμε και όλα στο μπλέντερ μπήκαν και η ύπαρξη μας εξαϋλώθηκε για να υπάρξει μια άλλη...

Μάνα εγώ διάλεξα να μη γίνω κι έτσι έκρινα πάντα με το μάτι του παιδιού. Ξέρετε πότε κατάλαβα τι τρελή θυσία κάνουν οι μητέρες που μένουν στο σπίτι για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους; Όταν  ήμουν φοιτήτρια κι έκανα για ένα εξάμηνο baby sitting σε τρία αξιολάτρευτα παιδάκια στη Νέα Κηφισιά. Πήγαινα σπίτι τους στις 7 το πρωί (δηλαδή ξυπνούσα 5.30!) και έφευγα 7 το βραδάκι. Περνούσα τέλεια μαζί τους. Παίζαμε, ψήναμε κουλουράκια, γελούσαμε.

Όμως όταν έπαιρνα το τρένο να κατεβώ στην Αθήνα να συναντήσω τους συμφοιτητές και τις συμφοιτήτριές μου, αυτοί συζητούσαν για τέχνη, πολιτική και επιστήμη κι εγώ στεκόμουν βουβή ανάμεσά τους. Ένιωθα ότι ήμουν ένα ούφο από άλλον πλανήτη. Στο μυαλό μου κολυμπούσαν πάμπερς και αλεσμένο μοσχάρι με καρότα. Η ανησυχία μου δεν ήταν αν ο «Καθρέφτης» του Ταρκόφσκι ήταν η καλύτερή του ταινία, αλλά αν θα κατάφερνα τον Κωστάκη να φάει φρουτόκρεμα αύριο. Μου έπαιρνε τουλάχιστον μια δυο ώρες να επανέλθω στην κανονική πνευματική μου φάση. Ε λοιπόν, τότε κατάλαβα τι  τεράστια θυσία κάνουν αυτές οι γυναίκες.

Και οι περισσότερες δεν κάνουν τη θυσία επειδή τη διάλεξαν, αλλά επειδή η κοινωνία με τον τρόπο της τους είπε ότι αν δεν το κάνουν είναι εγωίστριες και άπονες. Τους μπαμπάδες η κοινωνία δεν τους κρίνει ποτέ- ακόμα κι αν τελικά ασχολούνται με τα παιδιά τους μισή ώρα κάθε βράδυ και καμιά Κυριακή…

Φτάνει όμως καλές μου μαμάδες, δώστε στον μπαμπά τη μισή δουλειά που του αναλογεί, κάντε τη δουλειά σας χωρίς τύψεις και  και πιείτε ένα ποτό στην υγειά σας!

(κι επειδή δεν είπα ποτέ ευχαριστώ στη δική μου μαμά παρά μόνο σε μια αφιέρωση βιβλίου -σιγά το ευχαριστώ δηλαδή- το λέω τώρα. Την ακούω βέβαια να μου λέει από το υπερπέραν "λίγο αργά το θυμήθηκες. Τώρα που έγινα φωτογραφία δίπλα στο φυτό;". Don't we all ρε μάνα;)

Λένα Διβανή.

 

Μπορεί να κοιμάμαι όρθια αλλά έχω γεμάτη αγκαλιά  

Γιασεμί...

❤️

Πάμε κουπάκι...

Όλα είναι δρόμος και κυρίως ανηφορικός γιατί καλά τα Yolo αλλά κάποια στιγμή μπαίνεις στην πραγματική ζωή και καταλαβαίνεις (...) είτε μπεις στα είκοσι είτε στα σαράντα είτε όποτε, γιατί αν δεν μπεις μην θαρρείς πως μας ξεγέλασες μάλλον εσύ είσαι ο χαμένος καθώς πέρασες από εδώ και δεν πήρες χαμπάρι τίποτα! 

Κι όμως αυτή η πραγματική ζωή όσο τραχιά κι αν είναι, τελικά είναι ωραία και είναι ακόμα πιο ωραία γι' αυτούς που αν και έχουν πλήρη επίγνωση της δυσκολίας και της ματαιότητας της την παλεύουν τη ζωή, τη ζουν, προσπαθούν και τραβούν την ανηφόρα, κατακτούν βουνοκορφές ενίοτε οροσειρές ολόκληρες κι από εκεί η θέα είναι απέραντη, αυτό δεν σημαίνει ότι πάντα βρίσκονται σε αυτές, αλίμονο, τις περισσότερες μέρες απλά σκαρφαλώνουν ή αν προτιμούν αλλάζουν σπορ και τραβούν κουπί κάνοντας rafting στον Αχέροντα...

Σε αυτό το ατελείωτο κουπί της ζωής σας εύχομαι να βρείτε ανθρώπους που να ξέρουν να κωπηλατούν, να έχουν μάθει να κατακτούν κορυφές γιατί αλλιώς είτε θα σας τραβήξουν στον πάτο ή αν είστε μάγκες και δεν χαμπαριάζετε, θα βρεθείτε πριν καλά καλά το καταλάβετε να τραβάτε μόνοι σας την ανηφόρα και εντάξει δεν έγινε και τίποτα αφού το γνωστό "μόνοι ερχόμαστε και μόνοι φεύγουμε" είναι ίσως από τις ελάχιστες απόλυτες αλήθειες της ζωής αλλά στη διαδρομή ρε παιδιά, στη διαδρομή; Θες με κάποιον να μοιραστείς τούτη τη θέα, για αυτό να βρείτε σωστούς συνοδοιπόρους για μια ωραία διαδρομή...

P.S "I am learning how to compromise the wild dream ideals and the necessary realities without such screaming pain." Sylvia Plath

19η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης