Δευτερολεπτοδείκτης

Είναι μεσημέρι είμαι μόνη στο σπίτι και έχει απόλυτη ησυχία,έξω ο ήλιος λάμπει και το μόνο που ακούγεται είναι τα πουλιά που τιτιβίζουν και ο δευτερολεπτοδείκτης από το ρολόι που μετράει αργά και βασανιστικά το χρόνο…

Έχω έναν απίστευτο πονοκέφαλο και ένα μεγάλο καρούμπαλο στην κορυφή του κεφαλιού μου ύστερα από ένα δυνατό χτύπημα στη δουλειά …

Νιώθω ζαλισμένη (!) είμαι ζαλισμένη,τις τελευταίες μέρες κατουράω κάτι σαν αίμα αλλά δεν πονάω καθόλου, στην αρχή νόμιζα ότι είναι από τα παντζάρια μα πάνε μέρες που έχω να φάω και πάλι τα ίδια …

Τώρα που το γράφω το συνειδητοποίησα τόσες μέρες το παραβλέπω και είναι και αυτή η θλίψη στην καρδιά που ότι κι αν κάνω δεν παραβλέπεται είναι κι αυτός ο ήλιος που κρύφτηκε πίσω από τα σύννεφα λες και ντρέπεται να βγει και να φωτίσει όλα όσα γίνονται…

Έχω τόσα όνειρα και τόση δίψα για ζωή, πάντα είχα απίστευτη αγάπη για τη ζωή αλλά ντρέπομαι να χαρώ και να ζήσω, ντρέπομαι να χαμογελάσω μέχρι και να κάνω έρωτα όταν έξω από την πόρτα μου σκοτώνονται άνθρωποι,ντρέπομαι να συνεχίζω να αδιαφόρω αλλά ούτε ξέρω και τι πρέπει να κάνω

Θυμήθηκα χθες μέσα στο αυτοκίνητο που μου είπες ότι πρέπει να διαλέξουμε μεριά , δεν μπορείς να φανταστείς πόσο εξοργίστηκα και πόσο τρόμαξα με τον τρόπο που σκέφτεσαι, κάποτε έλεγα πως δεν με τρομάζει τίποτα, τώρα βρήκα κάτι να φοβάμαι …

Δεν μπορεί να το πιστεύεις αυτό, ήταν απλά ένα κακό όνειρο που είδα χθες και από τέτοια βλέπω πολλά τον τελευταίο καιρό . Μα πόσο χαζή είμαι, όλοι εκεί έξω ακόμα κι εγώ μερικές φορές αναγκαστήκαμε ή θέλαμε να πιάσουμε ένα μετερίζι και να αγωνιστούμε πλάι σε αυτό.

Δεν είμαι με κανέναν , αφήστε με μόνη μου να πεθάνω μέσα στα κόκκινα κάτουρα μου, αφήστε με στη γωνιά μου με τον πονοκέφαλο μου και την απέραντη θλίψη μου .

Ξέρω πια ότι μπορεί να μην βρω ποτέ δουλειά ή να κάνω αυτό που ονειρεύτηκα, ξέρω ότι δεν θα πάρω ποτέ σύνταξη και ίσως να μην προλάβω να γυρίσω όλον τον κόσμο , ξέρω ότι μάλλον δεν θα γεννήσω παιδιά , ούτε θα παντρευτώ ποτέ, τουλάχιστον πρόλαβα να σε αγαπήσω …

Αυτό είναι το σήμερα κι αν μας αφήσουν μπορεί και να το ζήσουμε, δεν ξέρω ποιοι θα είναι οι πιο τυχεροί αυτοί που θα φύγουν ή αυτοί που θα μείνουν για να δουν τη συνέχεια ,αλλά όσα σκατά κι αν είναι το σήμερα και το αύριο που έρχεται όσο πιο κάτω κι αν έχει, για ένα να είσαι σίγουρος ότι η ιστορία θα επαναλαμβάνεται για πάντα …

σ.χ

00's

Νιώθω πανευτυχής που έζησα την παιδική μου ηλικία στα 90’s,η υπερβολική αισιοδοξία της δεκαετίας ταίριαζε γάντι με την αθωότητα εκείνων των χρόνων μου.

Ενηλικιώθηκα στις αρχές των 00’s και η ενήλικη ζωή με απογοήτευσε,όπως και η δεκαετία,ήταν η πιο ακατάλληλη δεκαετία για την αρχή της ζωής μιας ολόκληρης γενιάς…

Το ίδιο και τα 10’s που μόλις άρχισαν …

Πιστεύω στις τυχερές και άτυχες γενιές,πιστεύω πως μια γενιά μεγαλουργεί και μια τα κάνει όλα πουτάνα και συνεχώς βρισκόμαστε στο μηδέν.Η ζωή κυλάει,τα πράγματα αλλάζουν,δεν μπορεί να μην έγινε τίποτα καλό,απλά σας είπα,μια γενιά κάνει ένα βήμα μπροστά και η επόμενη μας πάει δέκα πίσω,και πάλι από την αρχή …

Ατέρμονο κυνηγητό,δεν ελπίζω πια ότι μπορεί να αλλάξει τίποτα,εύχομαι μόνο στη ρουλέτα της ζωής τα παιδιά μου να ανήκουν στη γενιά που θα τα κάνει όλα πουτάνα και το αγγούρι θα χρειαστεί να το βγάλει η επόμενη …Γιατί αντιδράς;Μήπως έτσι δεν είναι ;Όπως λέει και ο Μάνος,προσέξτε να μην σας δώσουν το μπαλάκι.Εμείς γεννηθήκαμε με δέκα μπαλάκια αγκαλιά…

Δανικοί ερεθισμοί

Θέλεις να μάθεις ποια είμαι ; Πρώτον να ξέρεις ότι γράφω αυτό το κείμενο γιατί δανείστηκα την έμπνευση ενός περιέργου ξωτικού που γνώρισα κάποτε …
Ποτέ δεν έχω γράψει με δανεισμένη έμπνευση. Μα τι λέω; Όλα δανεικά είναι τελικά κι αν μ’αρέσει να γράφω το οφείλω στους ερεθισμούς μου , στους δανεικούς ερεθισμούς μου…

Αν θέλεις να μάθεις για μένα άσε με να κεράσω πρώτη εγώ, μόνο μη με αφήσεις να σε κερνάω για πάντα , όταν δεν σου μιλάω για τη δουλειά σημαίνει ότι δεν κάνω κάτι που να μου δίνει την δυνατότητα να κομπάζω γι αυτό κι όταν μιλάω γι αυτή ακατάπαυστα σε παρακαλώ διέκοψε με, με τρόπο .

Ρώτησε με για τη ζωή μου, που τελικά την έφτιαξα και με έφτιαξε κι εκείνη και θα σου μιλάω με τις ώρες για τις απίστευτες ονειρικές στιγμές μου, για τους ανθρώπους και τα ξωτικά που πέρασαν από μέσα της , είμαι πραγματικά περήφανη για τη ζωή που έχω ζήσει μέχρι τώρα, της έδωσα πολλή αγάπη και πολλά λάθη κι αυτή μου το ανταπέδωσε με παραμύθι….


Μη με ρωτάς για την οικογένεια μου , θα σου πω αν θέλω , ότι και όσα θέλω. Μη με ρωτάς για τις κρυφές πληγές μου και μην ψάχνεις γι αυτές , έχω περισσότερα κρυφά μυστικά από όσα νομίζεις , κι ο λόγος ; Μη με κοιτάξεις με συμπόνια , θα σε μισήσω, κι αν σου μιλήσω απλά σώπα, μόνο να αλαφρύνω θέλω κι αν ποτέ το κάνω σε σένα, θα σημαίνει ότι θα σ’ αγαπάω πραγματικά , σπάνιο αλλά συμβαίνει …

Άφησε με να σε πλησιάσω και θα σε ακούω για ώρες , θα σου σταθώ και θα σε συμβουλεύσω γιατί πάντα θα μου το ζητάς ακόμα κι όταν από μέσα μου θα λέω, όχου μωρέ, κάνε μαζί μου ένα τσιγάρο στο διάλειμμα από τη δουλειά , χαμογέλα μου όταν με βλέπεις πεσμένη ….

Δεν νομίζω ότι ποτέ θα μάθεις για μένα , δεν θα σου πω τίποτα για εκείνον, εκείνος είναι μόνο για μένα και με κάνει ευτυχισμένη κάθε φορά που ανοίγω τα μάτια και τον βλέπω δίπλα μου να μου χαμογελάει, είμαι ευτυχισμένη ….

ordinary life

ordinary life

στίχοι, μουσική: Α. Μπογιατζής



see, the stars are shimmering tonight

been no observer but an earthly delight

stress that out, but I see no light

be the guest in my ordinary life



you'll find me in no places where spirit fills the air

meet me in my office, on the streets, or in my car

no room for you to breathe like a twenty year's wife

be a guest in my ordinary life



MEET ME ON THAT CLOUD, I AM SORRY, I CAN'T SHOUT LOUD

CAN'T SEE NOTHING OF YOU, BLACKOUT BEFORE MY EYES

CAUSE I LIVE AN ORDINARY LIFE



meet me out in a dark and dense wood

an invitation to reguide my childhood

you know better what is wrong and what is right

be the host in my ordinary life

Πάσχα στο σπίτι στο χωριό-Ραψάνη