drama queen

Υπάρχει μέσα μου μια ανεξάντλητη πηγή πόνου. Μπορώ να μη κλάψω μπροστά στη θέαση των πιο αποτρόπαιων πράξεων, μπορώ να γελοιοποιήσω με κακόγουστο τρόπο τον μεγαλύτερο ανθρώπινο πόνο, όμως κάθε φορά που θα αγγίξω την (πληγή-πηγή μου), θα περάσουν μέρες για να σταματήσω τα κλάματα .

Θα γινόμουνα μια υπέροχη drama queen ,αφού έχω την κρυφή τέχνη των δακρίων στο τσεπάκι, τουναντίον είμαι γνωστή στον περίγυρο μου για το χιούμορ μου καφρικο ή μη. Το χιούμορ είναι το μακιγιάζ των θλιμμένων, κι εγώ έχω ξεμείνει από μαντιλάκια ντεμακιγιάζ .

Βιώνω τη ζωή μου πάντα σε έναν τόνο πιο ψηλό από ότι φτάνω, με κίνδυνο να την γεμίσω με παραφωνίες και τα κατάφερα. Σήμερα όμως τραγουδώ τη μελωδία της ευτυχίας γιατί βρήκα μια αγκαλιά για να κλαίω

Τυχερός άνθρωπος για μένα,είναι αυτός που μπορεί και κλαίει ακόμα, αλλά όχι από πόνο από ανάγκη. Δεν ντρέπομαι να ξεγυμνώνομαι μπροστά σου, ήρθε η ώρα να με δεις πραγματικά γυμνή.

Traffic Jam In Memory Lane

Sometimes I just don't know where I'm going to,
Yeah, will you help me pass away my time,
And sometimes I just can't see any reason to,
I have never been that wise,

So cast your eyes but it's over,
Saturday's, the day now,
You got it all wrong,
There's a traffic jam in memory lane,
I'm gonna try to trick myself out,
You got it all wrong,

and I find it hard to find my eccentricity,
Yeah, will you help me throw away my time,
You fire the cars that give you electricity,
I think you know it,
Hardly exercise its minds,

I just can't believe we're down this far,
I just can't believe we slipped this far,
I just can't believe I'm down this far,
In this memory lane, traffic jam,

So cast your eyes but it's over,
Cause Saturday's a day now, you got it all wrong,
And there's a traffic jam in memory lane,
I'll never try to trick myself out, you got it all wrong,
I'll never try to trick myself out, you got it all wrong.

Puressence live στη Λάρισα-Μύλος 1927, με Rosebleed/Fall In Parts
Είδος:
Μουσική/Τέχνες - Συναυλία
Δίκτυο:
Παγκόσμιες
Έναρξη:
Τετάρτη, 2 Δεκεμβρίου 2009 στις 9:00 μ.μ.
Λήξη:
Πέμπτη, 3 Δεκεμβρίου 2009 στις 1:00 π.μ.
Τοποθεσία:
Μύλος 1927, Λάρισα

3 παιζουν στην Πατρα

My best friends George-Achilleas

Του αίματος το βυσσινί

Όταν θα σβήσει το καντηλάκι
της ύπαρξης μου,μικρό κεράκι
δώσε μου μία,μονάχα μία
μοναδική μου ευκαιρεία
να σε γευτώ,να σε αφήσω
όπως μου πρέπει να σ'αποχαιρετήσω

Σαν το Χριστό,σαν το ληστή
σαν τερατάκι βυσσινί
θα σηκωθώ,θ'αναστηθώ
σαράντα μέρες θα σταθώ
στο πέταλο να τραγουδώ
τον τελευταίο ασπασμό
να σου τον δώσω κι ας χαθώ

Που θα χαθώ,θα σκορπιστώ
θα γίνω χώμα και νερό
θα πάω να έβρω τα παιδιά
που φύγαν απ'τη συντροφιά
και θα κοιτάμε τη ζαριά
που αποφασίζει τη χαρά
την λύπη,την παρηγοριά

Μα θα'χω ζήσει αρκετά
για να γνωρίζω τα μικρά
του είναι μου τα μυστικά
αυτά που δίνεις στα παιδιά
για ν'άντιδρούνε στη ζωή
αιώνια και για μια στιγμή

Το όνομα μου θα σβηστεί
το στίγμα μου θα ξεχαστεί
μα εγώ θα έχω σταθερά
θα ζω μαζί σου νοερά
ολούθε και παντοτινά
μέσα στο σκούρο σου βαθύ
του αίματος το βυσσινί

Υ.Σ«Του αίματος το βυσσινί» Το ποίημα το έγραψε και το απήγγειλε ο αδελφός μου Δημήτρης Χολέβας

Π.Παντελεήμονας Πιερίας

Ταβάνι

Ενώνω τις πατούσες μου και προσπαθώ να ακουμπήσω τις άκρες των γονάτων μου στο έδαφος,κοιτάζω προς τα πάνω,η ομίχλη έχει φύγει και ο ήλιος έχει ανατείλει,ξαφνικά σε είδα να πετάς πολύ ψηλά μα δεν ξαφνιάστηκα,το ήξερα,το περίμενα κι έτσι κάθομαι και σε χαζεύω.

Όλοι μας έχουμε το προσωπικό μας ταβάνι,άλλοι σε υπόγεια,σε τριώροφα και ουρανοξύστες,ελάχιστοι από εμάς το φτάνουμε ή έστω προσπαθούμε να το αγγίξουμε. Μπορεί να μην το παραδέχομαι,αλλά μέσα μoυ ξέρω ότι κάπου το χρωστάω ότι βρήκα και εκτίμησα το δικό μου τριώροφο και κάθε μέρα το παλεύω να φτάσω στο ταβάνι του, άλλες περιόδους της ζωής μου πιο έντονα και άλλες πιο χαλαρά,από την άλλη χάρη σε μένα δεν έχασα τις υπόλοιπες χαρές της ζωής,μόνο και μόνο για να φτάσω το ταβάνι μου,δεν είναι τα πάντα σε αυτή τη ζωή το ταβάνι,ελπίζω πως εσύ έμαθες από μένα αυτό, αλληλοβοηθηθήκαμε δεν νομίζεις;

Ξέρω ότι σιωπηλά και απομονωμένα τα βράδια με παρακολουθείς,ξέρω πως κλείνεις τα μάτια και ώρες-ώρες, αναρωτιέσαι τι κάνω, αν είχες δίκαιο για την πορεία μου ή όχι, ίσως τελικά να ήσουν και ο μόνος που επιβεβαιώθηκες.

Άρχισα να αιωρούμαι το βλέπεις,οι πατούσες μου είναι ακόμα ενωμένες και οι άκρες των γονάτων μου ακουμπούν,σε ένα μείγμα από άζωτο,οξυγόνο,υδρογόνο,όζον, σκόνης κλπ. Νιώθω πιο ανάλαφρη από ποτέ,μην ανησυχείς δεν προσπαθώ να σε φτάσω έχω καταλάβει πως θα ήταν μάταιη οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια,συνέχισε,συνέχισε δεν έπιασες ακόμα το ταβάνι σου έχεις πολύ δρόμο ακόμα,εγώ εδώ από τα χαμηλά θα σε παρακολουθώ μέχρι τη στιγμή που θα χαθείς από το βλέμμα μου,τότε θα ξέρω ότι τα κατάφερες,συνέχισε …

Γιατί έτσι