Roots&Routes

Καθώς ο αέρας ξερίζωνε τα πάντα στο πέρασμα του χθες στη Λάρισα και παρέσερνε πλήθος στρινγκ από τις ταράτσες των πολυκατοικιών , μαζί με λαμαρίνες από πρόχειρες προκάτ κατασκευές στις ταράτσες , που φεύγανε και έσπαγαν μπαρμπιζ γνωστών κουμπάρων και όχι μόνο, και ενώ στο Βόλο ο Τούρκος διοικητής της ναυτικής δύναμης του ΝΑΤΟ Maritime Group Two, Sinan Ertugrul που έχει καταπλεύσει από το περασμένο Σάββατο και θα αποπλεύσει την Πέμπτη , δήλωνε ικανοποίηση για τη θερμή φιλοξενία των Ελλήνων και τόνιζε ότι η αντιπολεμική διαδήλωση που έγινε στην πόλη το περασμένο Σάββατο , ενάντια στην παρουσία της νατοϊκής δύναμης δεν τους αφορά καθόλου μα καθόλου και δηλαδή στα αρχίδια τους , αφού «πρόκειται για εσωτερικό θέμα της χώρας μας» όπως λέει ο κύριος Sinan γιαβρούμ ,sina na nai! Και ενώ όλα αυτά συνέβαιναν εδώ , μαζί με τις μεγάλες φωτιές σε Μηλίνα και Σκόπελο , μια άλλη φωτιά , λίγο πιο νότια και πιο δυτικά άναβε και πάλι .

Άναψε η φλόγα στην Ολυμπία , μαζί με διαμαρτυρίες τριών μελών της Οργάνωσης «Δημοσιογράφοι χωρίς Σύνορα». Μεταξύ των τριών μελών της οργάνωσης ήταν και ο γενικός γραμματέας της Ρομπέρ Μενάρ, ο οποίος την Κυριακή τιμήθηκε από τον Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί με το παράσημο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής .

« Αν η Ολυμπιακή Φλόγα είναι ιερή , τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ακόμα περισσότερο . Δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε την κινεζική κυβέρνηση να αποκτήσει την Ολυμπιακή φλόγα , ένα σύμβολό ειρήνης , χωρίς να καταγγείλουμε τη δραματική κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα , λιγότερο από πέντε μήνες πριν την έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων» αναφέρεται σε ανακοίνωση των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα , στο Παρίσι .

Κι ενώ όλα αυτά και άλλα πολλά συμβαίνουν στη Θεσσαλία , στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο , εγώ χωνεύω τον μπακαλιάρο σκορδαλιά που έφαγα, τις γαρίδες σαγανάκι και άλλα πολλά λόγω της εορτάζουσας μητέρας . Πίνω ένα εσπρεσάκι στα γρήγορα και συμπληρώνω τη φόρμα συμμετοχής στο http://www.rootsnroutes.gr/ .

Το ελληνικό Roots&Routes,μετά από δυο επιτυχημένους κύκλους δράσεων στην Αθήνα το 2006 και 2007 αντίστοιχα , ξεκινά αυτές τις μέρες έναν τρίτο κύκλο , με βάση τη Λάρισα και αναζητά νέα ταλέντα στη μουσική, το χορό και στα media .

To Roots & Routes ανιχνεύει, εμπνέει και εκπαιδεύει νέους ταλαντούχους μουσικούς , χορευτές και media δημιουργούς οι οποίοι από μόνοι τους δεν έχουν πρόσβαση σε καθιερωμένες καλλιτεχνικές σκηνές , ΜΜΕ και σχολές τεχνών .

Στο R&R τα νέα ταλέντα έχουν την ευκαιρία να δουλέψουν με καταξιωμένους καλλιτέχνες και επαγγελματίες των media , για να καλλιεργήσουν και να αξιοποιήσουν το ταλέντο τους , με τελικό αποδέκτη το ευρύ κοινό .Για την περαιτέρω εξέλιξη των επιλεγμένων ταλέντων , το δίκτυο R&R αναπτύσσει συνεργασίες με εταιρίες παραγωγής , τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς , χώρους παραστάσεων και σχολές τεχνών , ώστε να παρέχει στους νέους μια μεγάλη γκάμα δραστηριοτήτων σε συνέχεια των αρχικών:ομαδική διδασκαλία , καλοκαιρινό σχολείο (Summerschool) , παραγωγή υλικού προώθησης και εκπαίδευση πάνω στα media .

Ο χώρος που θα φιλοξενήσει όλες τις δράσεις του κύκλου και τη συναυλία-παρουσίαση του R&R στις 20 Απριλίου , είναι το «Stage».(στο ποτάμι , πίσω από το λιμανάκι , για αυτούς που δεν ξέρουν που πέφτει .)

Αξίζει να σημειωθεί πως επίσημος προσκεκλημένος αυτού του κύκλου είναι ο δημοφιλής τραγουδιστής, μουσικός και ποιητής Γιάννης Αγγελάκας , με τον οποίο τα επιλεγμένα ταλέντα θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν masterclass και να δώσουν κοινή συναυλία στο «Stage» στις 20 Απριλίου . Οι επόμενες ακροάσεις θα πραγματοποιηθούν στο «Stage» στις 6 και 11 Απριλίου 2008, και οι ενδιαφερόμενοι καλούνται να δηλώσουν συμμετοχή είτε online στον διαδικτυακό τόπο http://www.rootsnroutes.gr/ είτε στα τηλέφωνα :2410-554026(Δήμητρα ΚΕΕ),2410-253097&6932853971(Stage)και 6943956171(Σ.Μου.Θ).

Άντε και του χρόνου φουντούνια αδέρφια ….

Αφιερωμένο τραγούδι για σήμερα «Ο λύκος της ψυχής μου»-Magic de spell

Εγώ μεγάλωσα με αρχές , ανατροφή και συμβουλές
Και από αυστηρούς γονείς οι δάσκαλοι και οι συγγενείς σε μένα είχαν ποντάρει
Να γίνω το καλό παιδί , αρνάκι άσπρο και παχύ της μάνας το καμάρι .

Μα ο λύκος της ψυχής μου τραγουδάει , στο δάσος της ζωής μου ξενυχτά, ο λύκος της ψυχής μου τραγουδάει, κανείς το λύκο δεν τον κυβερνά .

Μα τις ελπίδες τους αυτές, εγώ τις πρόδωσα που λες
Και από θρεφτάρι στο μαντρί, καλύτερα με συγκινεί να γίνω εγώ μακάρι ,
Λύκος μαύρος και λιγνός, του πατέρα του καημός
Αντί στη γυάλα ψάρι .

Μα ο λύκος της ψυχής μου τραγουδάει , στο δάσος της ζωής μου ξενυχτά, ο λύκος της ψυχής μου τραγουδάει, κανείς το λύκο δεν τον κυβερνά .

Καφές στον Παγασητικό

Χθες Κυριακή , με δανεικά τσιγάρα, αμάξι και λεφτά , ακολούθησα τον παλιό δρόμο για Βόλο . Θες για να γλιτώσω τα διόδια ;(που πια θα τα πληρώνουμε πήγαινε -έλα ). Θες γιατί ήθελα να περάσω έξω από το κτήμα με τους στρουθοκαμήλους ; Θες γιατί ένιωθα άλλη σιγουριά ; Έφτασα, όπως και να’ χει . Είχα να επισκεφτώ το Βόλο από το 2006, όχι και το νομό Μαγνησίας βέβαια…
Δεν πίστευα ποτέ πως αφορμή για να επισκεφτώ ξανά τον Παγασητικό , θα ήταν η υποφαινόμενη , που δεν είναι άλλη από την πρώην συμφοιτήτρια μου(μιας και πια εγώ δεν φέρω αυτή την ιδιότητα, λέμε τώρα …. ) και κατά δυο χρόνια μικρότερη μου εκ Κοζάνης ορμώμενη Τάνια Γαβράνη .
Σνόμπαρε την τελετή στην αρχαία Ολυμπία και είπε να αδράξει τις μέρες αργίας λόγω 25ης Μαρτίου όχι στην Ηλεία , αλλά στην Μαγνησία .
Στον πολύωρο καφέ μας, παρέα με τα πλοία του ΝΑΤΟ λίγο πιο πέρα , τα νέα που μου έφερε ήταν ευχάριστα και δυσάρεστα μαζί….. Χαιρόμουνα τόσο που την έβλεπα ξανά ….
Έτσι με αυτό τον τρόπο, και την αρχή να την κάνω από το Βόλο , άρχισε ο χορός των συναντήσεων με τους παλιούς συμφοιτητές . Την Πέμπτη αναχωρώ για Χανιά , μεγάλη χάρη σου Αντρίκο…

Υ.Σ Αφιερωμένο στην Τάνια .
Ξέρω πως τα λόγια , βιάζουν τη σιωπή ,
γεμίζει ο χώρος ηδονές μια πλαστική στιγμή,
μια τρύπα μέσα στα σύννεφα , μια τρύπα στο κορμί ,
κοιτάζω στον καθρέφτη, το τέλος μου είναι εκεί .
Και θα χαθώ, θα χαθώ, θα χαθώ ένα πρωί σε μια ελεύθερη ιδέα αναρχική εκεί που ο έρωτας θα είναι πάντα γιορτή , θα χαθώ, θα χαθώ, ένα πρωί
Πέτρος Θεοτοκάτος

Κάτι απογεύματα με καφέ και τσιγάρο ...

Κάθε αξιοπρεπές τέλος ενός ταξιδιού , πρέπει να σε βρίσκει με πρησμένα πόδια από το περπάτημα , πλημμυρισμένο από καινούργιες εικόνες , γεύσεις , μυρωδιές , κουβαλώντας μια κούραση στην πλάτη που όμως είναι τόσο γλυκιά και εκτιμάτε ακόμα περισσότερο , όταν ξέρεις πως είναι να δουλεύεις τις αργίες , όταν όλοι οι άλλοι , πετούν χαρταετούς , ψήνουν αρνιά ή κόβουν βασιλόπιτες κι εσύ χτυπάς κάτι αεροπλανικά δεκάωρα ή και δωδεκάωρα στη δουλειά .
Τότε ξέρεις πως η μια κούραση δεν έχει καμία σχέση με την άλλη και πως κάποιες τέτοιες στιγμές , προσεύχεσαι να σε αξιώσει ο θεός να βγάλεις χιλιάδες φουσκάλες στα πόδια σου , περπατώντας και ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο , παρά να κάνεις οτιδήποτε για να κανείς καριέρα .
Το ταξίδι στην Πράγα ήταν υπέροχο , τουλάχιστον αποφύγαμε για λίγο τις σπαστικές διακοπές ρεύματος, τη βρόμα από τα σκουπίδια και την ελληνική τηλεόραση . Μετά την άφιξη μας βέβαια , δεν μπορώ να πω ότι άλλαξαν πολλά πράγματα .
Η επάνοδος μου στα πάτρια εδάφη είναι γεγονός εδώ και λίγους μήνες. Τέσσερα ολόκληρα χρόνια απουσίαζα από την Θεσσαλική πρωτεύουσα(μια θητεία Τζανακούλη δηλαδή , πάλι καλά ) κι όμως κάποιες αξίες δεν αλλάζουν ποτέ , όπως η ασφυκτικά γεμάτες βυσσινή κερκίδες του Αλκαζάρ κάθε Κυριακή , η μποτιλιαρισμένη Ηρώων Πολυτεχνείου και τα καταπληκτικά ρυζόγαλα της μαμάς.
Γυρίζοντας εδώ δεν υπήρχαν συναισθήματα , ήμουν άδεια . Ήταν τέτοια η κούραση, μέχρι να κλείσω την πόρτα της Τ.Πετροπούλου πίσω μου, που δεν μου είχε μείνει χρόνος ούτε να βήξω , πόσο μάλλον να αισθανθώ , και μετά σου λένε έφαγες τον γάιδαρο στην ουρά θα κωλώσεις ;Έλα όμως που η μπαμπέσα η ουρά είναι χοντρόπετση και δύσπεπτη , σου βγάζει την Παναγία … Δεν ένιωσα ηττημένη , επέλεξα συνειδητά και ίσως και λίγο εξαναγκαστικά να γυρίσω εδώ από όπου άρχισα .
Εκείνο που με κάνει να γελάω μερικές φορές , είναι όταν θυμάμαι τον εαυτό μου να λέει με μια αφελή σιγουριά πως θα πάω να ζήσω στην Αθήνα και τον συμφοιτητή μου τον Βαγγέλη να με κοροϊδεύει γι αυτό, και να μου λέει γάμα την πουτάνα την Αθήνα εγώ θα γυρίσω στα Χανιά , θα καλλιεργώ χασισοφυτείες και θα περνάω την ζωή μου φίνα.
Ο Βαγγέλης ήθελε ηρεμία κι εγώ ήθελα άγχος , καυσαέριο και ένταση , με αυτά φτιαχνόμουνα , έλα όμως που η ζωή τα φέρνει αλλιώς . Ακόμα δεν έχω καβαλήσει το τρακτέρ να πάω να οργώσω τα χωράφια της μάνας μου , ο Βαγγέλης όμως μια χαρά γιάπης , με το ωράριο του στην Αθήνα χτυπάει κάρτα , περνάει και φίνα .
Το πρόβλημα με μένα μια ζωή ήταν ο συγχρονισμός , ποτέ δεν βρισκόμουνα στο σωστό μέρος τη σωστή ώρα. Πολλά σωστά μέρη , σε ακατάλληλες ώρες , ίσως να φταίω κι εγώ που μια ζωή βιαζόμουν . Έφτασα κουρασμένη εδώ , μα και αποφασισμένη να αρπάξω τη ζωή από τα μαλλιά και ω του θαύματος στην αρχή για πρώτη φορά ένιωσα τόσο τυχερή .
Δεν είχα ούτε μια μέρα που είχα γυρίσει στη Λάρισα και διάβασα στην εφημερίδα ότι ανοίγει ένας καινούργιος ραδιοφωνικός σταθμός και ζητάει τα αυγά και τα πασχάλια .Πήρα τηλέφωνο πήγα από εκεί , ο μπάρμπας ενθουσιάστηκε ή τουλάχιστον έτσι έδειχνε , ήξερε και τον πατέρα μου, ο ιδιοκτήτης τελικά ήταν φίλος του πατέρα μου , μου είπαν ότι θα με πάρουν τηλέφωνο ακόμα παίρνουν …..
Πήγα να μιλήσω στον διευθυντή μιας αρκετά μεγάλης εφημερίδας εδώ , γνωρίζοντας από πριν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να με πάρουν για δουλειά , αλλά επειδή αυτός είχε μεγάλη υποχρέωση στον πατέρα μου , με κάλεσε στο γραφείο του για να μου κάνει μάθημα επαγγελματικού προσανατολισμού , και να με πείσει να αλλάξω επάγγελμα και να ασχοληθώ με κάτι άλλο !!!
Εκεί που είχα απογοητευτεί , την άλλη μέρα ακριβώς βλέπω στην εφημερίδα , πάλι μια αγγελία από έναν αρκετά δυνατό ραδιοφωνικό σταθμό της Λάρισας , δεν χάνω τίποτα είπα και πήρα τηλέφωνο . Πήγα μου φέρθηκαν πολλοί φιλικά , με βάλανε και έκανα ντέμο , τους άρεσα . Με ρώτησαν ποια είναι τα μουσικά μου ακούσματα , τους το είπα ξεκάθαρα αν και ήξερα πως δεν ήταν αυτό που ήθελαν να ακούσουν, έκανα το σταυρό μου που εδώ δεν ήξερε κανείς τον πατέρα μου , και με αντιμετώπιζαν όλοι σαν τη Σοφία και όχι σαν την κόρη του Βασίλη .
Με ρώτησε ευθέως , αν μπορώ να κάνω εκπομπή με κουτσομπολιό γιατί αυτό πουλάει σήμερα , κι αν ξέρω να παίζω εμπορικά λαϊκά και ντιριντάχτα , αμέσως μετά αφού μου είχε πει ότι όποιος αποφασίζει να κάνει ραδιόφωνο πρέπει να γουστάρει αυτό που κάνει .
Το πρώτο μου λάθος είναι ότι είπα ναι . Μετά επί μια εβδομάδα σχεδόν πήγαινα στο σταθμό για να μάθω , για να λέμε και τα καλά , επειδή έχει τύχει να βρεθώ και σε άλλους εργασιακούς χώρους , το περιβάλλον εκεί μέσα ήταν το πιο φιλικό και ευχάριστο που έχω βρεθεί ποτέ μου .
Από την πρώτη μέρα όμως χτύπησα ένα δεκάωρο εκεί μέσα και τα έπαιξα , ήταν ξεκάθαρη μαζί μου πλήρωναν καλά, αυτή είναι επίσης μια άλλη αλήθεια που δεν μπορώ να παραβλέψω , κολλούσαν ένσημα και όλα τα σχετικά , βέβαια έκανες από την καθαρίστρια , την γραμματέα , την ηχολήπτρια , την μουσικό παραγωγό , την δημοσιογράφο , την καφετζού , όλα σε ένα , πώς να συμπληρωθεί το οχτάωρο .
Όλα αυτά δεν με χαλάσουν πολύ , αν και από εκεί που το κωλοβαρούσα όλη μέρα , το να τρώω τέτοιο πήξιμο ήταν λίγο ζόρι , αλλά ποιος τα γαμάει όλα αυτά μακάρι να μπορούσα να έκανα αυτό που γούσταρα , και σου σφουγγάριζα και όλο το σταθμό , όσο για τα λεφτά , με τη σιγουριά της τσέπης του μπαμπά από πίσω ποτέ δεν αντιμετώπισα καμιά δουλειά σαν βιοποριστικό μέσο(ακόμα) .
Πήγαινα ερχόμουνα , ξυπνούσα από τις 6 το πρωί , και όσο περνούσαν οι μέρες όλο και τα αυτιά μου δεν άντεχαν άλλο ντιριντάχτα και κλαρίνο . Μια μέρα βγήκα και στην εκπομπή μιας κοπέλας εκεί, εξαιρετική στη δουλειά της μόνο που εγώ δεν είχα τίποτα να πω , ούτε μπορώ να το παίξω ανάλαφρη , ούτε συμμερίζομαι αυτού του είδους την ψυχαγωγία , ούτε μπορώ εντέχνως να το παίζω χαζή, όπως κάνει η Μενεγάκη , ούτε με ενδιαφέρει να κουτσομπολεύω , ούτε γούσταρα αυτό που έκανα .
Παρόλα αυτά εγώ συνέχιζα να πάω , και η αφεντικίνα συνέχισε να με ρωτάει πως τα βλέπω τα πράγματα και αν μπορώ να ανταπεξέλθω και το δεύτερο λάθος μου είναι πως εγώ έλεγα ναι ,βέβαια εκείνη δεν ήταν καθόλου χαζή , ο τρόπος που έλεγα ναι ήταν σαν να της φώναζα όχι , παρόλα αυτά αυτή συνέχισε να με θέλει και να με δοκιμάζει .
Ευτυχώς το τριήμερο έφυγα από όλη αυτή την κατάσταση και έστω και για λίγο ξέφυγα , αν και μίσησα τον εαυτό μου που λέρωσα το iPod ,με τραγούδια του Πετρέλη, του Μάη, του Γιασεμή, του Βέρτη και κάθε καημένου , βλέπετε ήμουν εντελώς άσχετη , έπρεπε να κάνω εντατικά μαθήματα .
Στο πίσω μέρος του μυαλού μου , πάντα σκεφτόμουνα τον αδερφό μου , αλλά και τους φίλους μου εδώ , τι κράξιμο θα φάω Θεέ μου αν ξεκινήσω ….Ντρεπόμουνα γι αυτό που θα έκανα. Φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να έκανα καμία αναφορά στο blog μου γι αυτό .
Δεν άντεξα άλλο, όταν γύρισα από την Πράγα πήγα από το γραφείο της αφεντικίνας , της είπα κάτι παπαρίες ότι δήθεν βρήκα μια δουλειά στην Αθήνα και δεν θα μπορέσω να συνεργαστώ μαζί τους , στη μάνα μου είπα ότι βρήκαν κάποια με περισσότερη πείρα και δεν με πήραν , περιττό να σας πω ότι έγινε ο χαμός .
Από τη μια η μάνα μου να οδύρεται που δεν με πήραν στη δουλειά , κι αυτή η κουλτούρα θα σε φάει και τι σε πείραζε να λες πέντε παπαρίες και να σε πληρώνουν , κι εγώ της έλεγα μα εγώ δεν είχα πρόβλημα αυτοί δεν με πήραν ! Από την άλλη ο πατέρας μου μόνο που δεν χοροπηδούσε από την χαρά του , σαν να μην θέλει να δουλέψω καθόλου βρε παιδί μου , αυτόν τον άνθρωπο αλήθεια δεν μπορώ να τον καταλάβω . Μην στεναχωριέσαι παιδί μου, μου είπε και με μου έκανε ταπ-ταπ στην πλάτη, θα σου ανοίξω εγώ δικιά σου δουλειά !!!!
Να σας πω , δεν ήταν εύκολο για μένα να πω όχι, το θέμα είναι ότι δεν μπορούσα να πω με τίποτα ναι , οι λόγοι αρκετοί . Από τη μια δεν ήταν αυτό που έψαχνα , από την άλλη όπως είχε πει και η αφεντικίνα , για να κάνεις καλό ραδιόφωνο πάνω απ’ όλα πρέπει να γουστάρεις αυτό που κάνεις κι εγώ δεν το γούσταρα καθόλου , θα μπορούσα να προσποιηθώ , αλλά πιστέψτε με μου δόθηκαν πολλές ευκαιρίες και τις έχασα όλες γιατί δεν μπορούσα να προσποιηθώ , αυτό πληρώνω στη ζωή μου .
Από την άλλη να γαμιέμαι 6 μέρες την εβδομάδα κάνοντας κάθε μέρα κάτι που δεν μου αρέσει και να ξυπνάω και από τις 6 το πρωί , μου ήρθε ζόρι .Τόσα χρόνια τεμπελαριό, τώρα θα συμμορφωθώ;Ξέρω πως κάποτε θα το κάνω αλλά είπα να το αφήσω για αργότερα .
Μετά σας είπα και πριν ίσως αν δεν είχα την σιγουριά του μπαμπά από πίσω να είχα πάει πολύ πιο μπροστά στη ζωή μου .
Κατά τα άλλα περνάω όμορφα , διαβάζω απίστευτα πολλές ώρες , από λογοτεχνικά αριστουργήματα , μέχρι τις οδηγίες χρήσεως του Tide!Πολλές ώρες μου παίρνει και η πτυχιακή μου που με αυτά που έγιναν και με τα blogs την κάνει ιδιαίτερα επίκαιρη . Πίνω απίστευτα λίτρα πανάκριβου καφέ , σε ότι καφετέρια υπάρχει στη Λάρισα και στα περίχωρα και συζητώ κάτι για part-time για ένα ένθετο περιοδικό μιας εφημερίδας …

Πράγα

http://www.strangerfestival.com/

Viva Larissa -Forza Thessalia!

Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς που σκύβουν …

«Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς που σκύβουν
Πάνω από ένα καθαρό κομμάτι χαρτί
Μέσα σε βρόμικες διαλυμένες κάμαρες
Γεμάτοι οργή κι απόγνωση
Αποφασισμένοι ωστόσο
Να το λεκιάσουν με λέξεις
βρόμικες λέξεις
άγιες λέξεις
λέξεις κλειδιά
ιδέες φαντάσματα
λυτρωτικές φράσεις
Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς τους μανιακούς του λόγου
Να γλείψω το μελάνι από τα δάχτυλα τους
Να φιλήσω τα παραμορφωμένα του μέτωπα
Να συμμαζέψω τις τσαλακωμένες τους ονειρώξεις
Να διορθώσω τα ορθογραφικά λάθη του έρωτα τους
Να τους καθησυχάσω
Να τους πείσω πως δεν χρειαζόμαστε άλλο αίμα γι’απόψε
Πως χορτάσαμε
Κι ύστερα να τους βάλω στο κρεβάτι
Και να τους νανουρίσω»
Γιάννης Αγγελάκας
(«Πως τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε ;»-«Νέα σύνορα»-Α.Α ΛΙΒΑΝΗ)




Επέστρεψα πάλι στη γωνιά μου , στην πιο στενή , πιο γνώριμη και πιο ζεστή γωνιά του κόσμου .Δεν ξέρω, ίσως κι εσείς να έχετε μια ..Ακούμπησα τον αγκώνα και τον άφησα να γλιστρά πάνω στο γυαλί του γραφείου . Κάτω από το γυαλί μια πράσινη τσόχα και στη μέση η «γυμνή» φωτογράφιση (μεγεθυμένη φυσικά) , των παιδιών από το Comfuzio, που είχε δημοσιευθεί στο περιοδικό «01»στο τεύχος του Απριλίου εν έτη 1996 .
Ο αγκώνας σταματάει το πατινάζ στο γυαλί και σταθεροποιείται μπροστά σε μια στοίβα βιβλίων , ανοίγω ρυθμικά την παλάμη μου , όχι δεν θα με φασκελώσω …Ακουμπάω με το μέτωπο το κουρασμένο αναμαλλιασμένο κεφάλι μου στην παλάμη . Μα γιατί είναι τόσο βαρύ ;
Κάθομαι εδώ και περιμένω , μέσα σε μια χαοτική κάμαρα , που μοιάζει με αποθήκη , κούτες , βιβλία , εκατομμύρια βιβλία , ρούχα πολυφορεμένα και καινούργια και μια μικρή βαλίτσα κάτω από το κρεβάτι να με περιμένει … Ξημερώματα Σαββάτου θα βρεθώ στο αεροδρόμιο Μακεδονίας , με τσέχικες κορώνες στην τσέπη , μπας και αγοράσω καμιά μαριονέτα , για να μην νιώθω μοναξιά , πως μόνο τις δικές μου τις κλωστές έχουν και παίζουν .Να ξεχαστώ , και να αποβάλω την τεράστια μαλακία που έφαγα στη μάπα τις τελευταίες μέρες , από διευθυντές εφημερίδων που πάσχουν από το σύνδρομο της παρτούζας (ξέρεις την παίρνει ένας και την διαβάζει όλο το τετράγωνο ).. Θα πιω λύτρα Pilser Urguell και κανένα σφηνάκι Becherovka , άντε και θα πιω και κανένα ποτηράκι Frankovka που θα κάνει καλό και στον πεσμένο μου σίδηρο .Θα συνεχίσω τη δίαιτα μου με τα άγλυκα γλυκά τους , αλλά θα την χαλάσω τρώγοντας , μοσχαράκια-χοιρινά και όλα τα πιάτα ντίγκα στα μανιτάρια … Ένα υπέροχο τετραήμερο διάλλειμα θα είναι , χωρίς λαγάνες , ταραμοσαλάτα και κανέναν χαρταετό . Γιατί όσο κι αν αμολάω την καλούμπα μου , ο χαρταετός όλο και πιο χαμηλά πετά , όλο μου φλερτάρει μ ε το έδαφος , όλο και προσγειώνεται, τουλάχιστον ομαλά … Δυο αποδράσεις ακόμα έχω σχεδιάσει για τον Μάρτιο, εντός και οι δυο , μια κοντινή και μια μακρινή (Αντρέα σου έρχομαι…)
Σήκωσα το κεφάλι , ναι είναι πιο ελαφρύ , όταν σκέφτεσαι ταξίδια , όταν πια η αίσθηση του να φεύγεις δεν είναι μια ψευδαίσθηση αλλά η πραγματικότητα , όταν έχεις ακόμα την δυνατότητα να ελπίζεις χωρίς να κρέμεσαι από κανενός τα αρχίδια …Ναι είναι πιο ελαφρύ , γιατί αν έπαιρνα στα σοβαρά όλες τις μαλακίες που μου έχουν πει μέχρι τώρα στη ζωή μου θα έπρεπε να είχα αυτοκτονήσει . Ναι είναι πιο ελαφρύ γιατί σκέφτομαι πως φέτος το Πάσχα θα ψήσω μαζί με τον αδερφό μου το αρνί , κι ας ξέρω πως θα περάσω από την Σκύλλα και την Χάρυβδη στην κυριολεξία !!!
*Φωτό από το σπίτι της Τ.Πετροπούλου , λίγο καιρό πριν την μετακόμιση !

Το τρίτο το μακρύτερο …

Ο μεγαλύτερος μύθος στον οποίο μπορεί να πιστεύει κανείς , είναι πως σε αυτή τη ζωή, παίρνει ο καθένας αυτό που του αξίζει … Η «ζωή» δεν έχει προσωπικά με κανέναν μας , αυτό πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε , δεν μας παίρνει , ούτε μας δίνει τίποτα , εμείς κάνουμε παιχνίδι , κι αν όχι πάντα , σίγουρα κάποια στιγμή θα κάνουμε εμείς τη «μάνα» και θα μοιράσουμε την τράπουλα …

Στη ζωή παίρνουμε αυτό που διεκδικούμε κι όχι αυτό που μας αξίζει . Από την άλλη ξέρω αρκετούς που διεκδίκησαν και πήραν το τρίτο το μακρύτερο , υπάρχει πάντα και αυτή η πιθανότητα , όλα μια πιθανότητα είναι !Οι πιθανότητες είναι με το μέρος μου αυτή τη χρονική περίοδο , αφού δεν πρόλαβα , να πάρω ανάσα και ήδη πήγα σε μια συνέντευξη για δουλειά . Μόλις άνοιξε ένας καινούργιος ραδιοφωνικός σταθμός , περιμένω τηλέφωνο , κι αν μου κάτσει ; Που λέει και η διαφήμιση … Μπορεί και το τηλέφωνο ποτέ να μην χτυπήσει , έτσι κι αλλιώς εγώ όλο για εφημερίδα ψάχνω , ραδιόφωνο μου κάθεται …

«…Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα…», τι σας έλεγα πριν , στη ζωή παίρνει κανείς αυτό που διεκδικεί , αρκεί να έχει έναν συγκεκριμένο στόχο βρε παιδί μου, να ξέρει τι ψάχνει, τι έχασε και τι διεκδικεί !!

Όσο για τα blogs , τι να πω εγώ ; Θέλετε την άποψη μου ; Μπα…. Για ακόμα μια φορά απλώς λέω πως η άποψη είναι σαν τις κωλοτρυπίδες όλοι έχουμε από μια !!! Αυτό που θέλω να σχολιάσω εγώ είναι … Ότι για πολλοστή φορά μου φάνηκαν γελοίοι οι μεγάλο-τηλεοπτικοί Δημοσιογράφοι…. Μα ναι μόνο γελοίος γίνεσαι όταν μιλάς για κάτι που δεν ξέρεις , και λες χοντρές μαλακίες , είναι σαν εγώ να πάω να κάνω διάλεξη για τη πυρηνική φυσική , και μετά τους φταίει η Άντζελα …

Υ.Σ Τι είναι η αντικειμενικότητα ; Πολλές υποκειμενικές απόψεις μαζί …




Ευρωπαϊκό Βραβείο Νέων δημοσιογράφων με θέμα τη διεύρυνση της ΕΕ

Παράθεση
http://www.eujournalist-award.eu/fileadmin/Content/downloads/press/poster_GR.pdf