Τσίμπα ένα αρχίδι !

μικρή μου, άκου κάτι και μην το ξεχάσεις από εδώ και στο εξής:
Το ότι σε πίστεψα προφανώς δεν οφείλεται στην αθωότητά σου.
Μάλλον στην ηλικία σου και στο δικό μου κόλλημα να μην γίνομαι καχύποπτος.
Το παίρνουμε λοιπόν πάλι από την αρχή:
Σου έκανα comment.
Μου απάντησες "αθώα"!
Σου έστειλα μέηλ με το τηλέφωνό μου.
Μου τηλεφώνησες ξημερώματα.
Καπάκι, πήρα sms από τον Θάνο.
Δεν ήξερα ότι γνωρίζεστε τόσο καλά.
Νευρίασα γιατί δεν μου αρέσει ο έλεγχος.
Πιο πολύ απ' 'ολα όμως δεν μου αρέσει η πουτανιά.
Και συνήθως δεν φοβάμαι γιατί δεν αποσκοπώ κάπου , ούτε έχω κάτι να κρύψω.
Δεν με αφορά καθόλου το τι κάνεις.
Προφανώς ήθελα να σε πηδήξω.
Προφανώς τώρα δεν θέλω ούτε να σε ξέρω.
Μην ξαναδώ το νούμερό σου στο κινητό μου - ούτε e-mail σου.
Το μέηλ θα κοινοποιηθεί στον Θάνο.

Ο Πέτρος

Κοιμότανε γαλήνιος μέσα στο αδιάφορο σπίτι του, περικυκλωμένος από τέσσερις τοίχους, σαν μέσα σε μια κρύα και ασφυκτική αγκαλιά. Ίσως το μεγαλύτερο επίτευγμα της ζωής του ήταν αυτό, να μπορεί να κοιμάται ήρεμος, να καταφέρει να ξεφύγει από τα προστατευτικά κάγκελα του πατρικού του σπιτιού, να κατέβει στην πρωτεύουσα και να νοικιάσει ένα σπίτι στο κέντρο της Αθήνας.. Το διαμέρισμά του, ούτε πολύ μικρό ούτε πολύ μεγάλο , μέτριο σαν τη ζωή του μέχρι σήμερα, αποφάσισε ότι ήταν ώρα να τον ξυπνήσει .

Οι χτύποι του ξυπνητηριού έδωσαν το συνηθισμένο τους σύνθημα στον καναπέ ο οποίος τον πέταξε με τις κλωτσιές από την άβολη αγκαλιά του. Έμενε στον τρίτο , ούτε πολύ ψηλά , ούτε πολύ χαμηλά , μα δεν είχε και τόση σημασία. Μήτε έδαφος μήτε ουρανός διακρίνονταν από το ετοιμόρροπο μπαλκόνι του. Το μόνο που μπορούσε να δει κανείς ήταν οι τεράστιες γκρίζες πολυκατοικίες, τίποτα περισσότερο από έναν καθρέπτη της δικιάς του. Οι μπουγάδες των απέναντι του έγνεψαν καλημέρα … Πάλι είχε αποκοιμηθεί με την τηλεόραση ανοιχτή, πάλι ξύπνησε δίπλα στην τηλεοπτική μορφή ενός χαμογελαστού κουστουμαρισμένου τηλεπαρουσιαστή. Του άρεσε αυτή η αίσθηση συντροφιάς που του δημιουργούνταν όταν ξύπναγε έτσι. Κινήθηκε μηχανικά προς το μπάνιο. Καφέ θα έπινε στην δουλειά. Δεν είχε προσέξει καν τη μορφή που αντανακλώνταν στον καθρέφτη , έτσι κι αλλιώς δεν θα έβλεπε τίποτε άλλο από τον Πέτρο με το μέτριο ανάστημα, τα κουρασμένα μάτια και τα καστανά μαλλιά …

Δεν θα τον έλεγες εύκολα άσχημο μα ούτε και όμορφο. Για την ακρίβεια δεν θα έλεγες εύκολα τίποτα για αυτόν αφού είχε μία καταπληκτική ικανότητα να περνάει απαρατήρητος. Πολλές φορές του είχε συμβεί να τον μπερδέψουν με κάποιον άλλο, κι έτσι είχε καταλήξει στο συμπέρασμα πως ήταν προικισμένος με μάλλον συνηθισμένα χαρακτηριστικά. Του άρεσε αυτό. Αισθάνονταν άσχημα όταν ο κόσμος τον κοίταζε, ένιωθε ότι δεν υπήρχε λόγος για κάτι τέτοιο. Το να περνάς απαρατήρητος ήταν ευλογία μερικές φορές.

Με έναν ήχο που θύμιζε περισσότερο φτέρνισμα παρά βρυχιθμό το αμάξι πήρε μπροστά, και καθώς μία γνώριμη ραδιοφωνική εκπομπή τον ενημέρωσε ότι η θερμοκρασία κυμαινότανε σε χαμηλά για την εποχή επίπεδα, ήρθε αντιμέτωπος με το παγκοσμίως γνωστό αθηναϊκό μποτιλιάρισμα. Χαμογέλασε. Το είχε προβλέψει κι αυτό και έτσι είχε ξεκινήσει αρκετά νωρίς. Δεν είχε αργήσει ποτέ να πάει στην δουλειά του, και ούτε σήμερα θα αργούσε. Όπως και να το κάνουμε όταν δουλεύεις σε τράπεζα, η συνέπεια στην ρουτίνα της καθημερινότητας έχει μεγάλη σημασία. Σε βοηθάει να αποφεύγεις τα λάθη που μπορεί να αποβούν μοιραία, ενώ ταυτόχρονα κερδίζει την εμπιστοσύνη των πελατών.

Την κίνηση στους δρόμους την έβλεπε σαν δώρο σήμερα, καθώς του έδινε την δυνατότητα να συνέλθει πλήρως από το χθεσινό ξενύχτι πριν αντικρύσει τον διευθυντή του και χωθεί μέσα στα λογιστικά φύλλα.

Θυμήθηκε την βραδιά που πέρασε με τα παιδιά στο γνωστό συνοικιακό μπαράκι και χαμογέλασε. Του άρεσε ο εαυτός του στα μάτια των φίλων του. Πάντα κατάφερνε να τους κάνει να γελάσουν, πάντα είχαν κάτι καλό να πουν για αυτόν. Δε θα αντάλλασε με τίποτα την αίσθηση ασφάλειας που είχε όταν βρίσκονταν ανάμεσά τους. Ήταν άνθρωποι εύθυμοι, πάντα έτοιμοι για τα γνωστά πειράγματα που τους έκανε όταν του εκμυστηρεύονταν τους προβληματισμούς τους, μα ταυτόχρονα έπαιρναν πάντα την γνώμη του στα σοβαρά. Η χθεσινή του συζήτηση με τον Γιώργο ήταν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Ο Πέτρος δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί οι άνθρωποι προβληματίζονταν τόσο έντονα γύρω από το θέμα των ερωτικών σχέσεων. Ίσως να έφταιγε η περιορισμένη εμπειρία του σε αυτόν τον τομέα. Είχε μάθει να ζει μόνος, περιτριγυρισμένος από φίλες, που τον έβρισκαν αστείο και ευχάριστο, μα χωρίς κάποια ερωτική σύντροφο. Έτσι οι διαμαρτυρίες του Γιώργου σχετικά με το δίλλημα απέναντι στην καλλονή που ποθούσε και την ασχημούλα που αγαπούσε, του φαίνονταν περισσότερο σαν αλαζονεία παρά σαν πρόβλημα. Με απλό και περιεκτικό τρόπο τον είχε συμβουλεύσει να ακολουθήσει την καρδιά και όχι τα μάτια του.

«Τελικά», μονολόγησε κοιτώντας ένα φανάρι που δεν έλεγε να πρασινίσει, «Ίσως η ζωή να είναι απλούστερη όταν δεν σε θέλει καμία γυναίκα, απ’ ότι όταν σε θέλουν δύο.»

Και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του. Πράσινο.




Γείτων - sophie_jamaica Νοέμβριος 2006

Τρομαγμένο βλέμμα ...

Άντρες

Θα ήθελα πολύ να έπαιζα στο Memento … Θα ήθελα πολύ να πάψει να με τυραννάει αυτός ο γαμημένος βήχας … Θα ήθελα αύριο να μην ξυπνήσω με 40 πυρετό .Και τι κάνω γι αυτό ; Πίνω ουίσκι και ανάβω τσιγάρο … Μιλάω για λίγο με τη Γεωργία και μετά με το Γιώργο , δεν σκάβω κανενός το λάκκο , απλώς σκαλίζω τα μέσα μου …
Υπάρχουν ωραίοι άντρες εκεί έξω , ψηλοί , γεροδεμένοι , με όμορφα χαρακτηριστικά , δεν ξέρω γιατί ποτέ δεν τους κοίταξα . Ίσως γιατί εκείνοι έμειναν μονάχα εκεί να κοιτάζονται στον καθρέφτη , ίσως θεώρησα πως δεν κάνω εγώ γι αυτούς, , ειλικρινά δεν ξέρω … Με πλησίασαν ωραίοι άντρες, πραγματικά ωραίοι . Η εμπειρία μου από τους ωραίους άντρες ; Είναι ξενέρωτοι και μονόχνοτοι , και όσο για το άλλο δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα, έχουν κάτι ανάμεσα από τα πόδια τους , που τους είναι εντελώς άχρηστό , το περιποιούνται τόσο πολύ που ίσως τελικά τους αρέσει μονάχα να το βλέπουν και όχι να το χρησιμοποιούν αλλιώς . Υπάρχουν και οι μέτριοι , όσο γι αυτούς δεν έχω να πω τίποτα , τα μέτρια είναι για τους μέτριους . Υπάρχουν οι έξυπνοι , οι ρομαντικοί , οι αισθηματικοί ,οι σκληροί , εκείνοι που βλέπουν ποδόσφαιρο , οι αδύνατοι , οι χοντροί , οι σπουδαγμένοι ,οι αμόρφωτοι , οι πεταχτούληδες , οι βαρβατάντρες , όχι οι άνθρωποί δεν μπαίνουν σε καλούπια , ούτε οι άντρες μπορούν να κατηγοριοποιηθούν … Δεν έχω τη σωστή συνταγή άντρα, τόσες τζούρες σκληρός , τόσο γούτσου-γούτσου , με τόσα εκατοστά και τόση περίμετρο !Ξέρω πως οι άσχημοι γαμάνε κανονικά και με το νόμο , ξεσαλώνουνε ! Καλώς ή κακώς οι μόνοι που γαμάνε σήμερα είναι οι άσχημοι , αυτό δεν σημαίνει ότι το κάνουν και με επιτυχία πάντα , απλά το κάνουν … Αν έχετε φίλο άσχημο να ανησυχείτε γιατί σίγουρα γαμάει και την γκόμενα σας, έχουν αυτοί ένα μπιρί –μπίρι ειδικό για να ανοίγει τα πόδια των γυναικών … Τους αξίζει άλλωστε , οι γυναίκες δεν μαθαίνονται έτσι εύκολα κι αυτοί όσο να’ ναι το έχουν ψάξει για τα καλά το θέμα ..
Όσο για τους καλλιεργημένους !!!!! Τι να σας πω έχω μπερδευτεί εντελώς ! Άτιμη φάρα αυτοί ή θα γαμάνε συνέχεια , χωρίς να χάνεται βέβαια η ποιότητα, και θα σε στέλνουνε στα ουράνια ή δεν θα γαμάνε καθόλου ή θα γαμάνε που και που μια φορά το χρόνο , αλλά γι αυτούς το γαμήσι είναι σαν το ποδήλατο , δεν το ξεχνάνε ποτέ !
Αλλά και πάλι , δεν πάει να είσαι και ο Γκουσγκούνης , δεν πάει να είσαι ταλεντάρα στο άθλημα , δεν πάει να την γλείφεις κι αυτή να φτάνει τον ουρανό από τους οργασμούς , αν δεν , δεν, τελείωσε …. Δεν άντεξα και μου έφτιαξα ένα χαμομηλάκι , είπα μια φορά να ακολουθήσω την συμβουλή του Μάνου , αχ καίει το άτιμο με μέλι πάντα ε ,μην ξεχνιόμαστε … Που θέλω να το πάω; Θα δείτε που θέλω να το πάω…
Υπάρχουν κάποιες χορδές μέσα μας , μέσα μου … Δεν υπάρχουν κόλπα , ούτε μαγικά γι αυτές , δεν είναι ούτε σαν το μυαλό , ούτε σαν τις σκέψεις μου , ούτε σαν την κλειτορίδα μου , δεν έχουν καμία λογική , δεν κυριαρχούνται από κανένα συναίσθημα , δεν ερεθίζονται … Μπορεί καμιά φορά να ξεγελιούνται όταν κάποιος ξέρει καλά να τις αρπίζει , αλλά καλώς ή κακώς , μόνο ένας έχει αυτή την απαλή επιδερμίδα , που όταν τις άγγιξε , αυτές άρχισαν να παίζουν μελωδικά για εκείνον και ίσως και ποτέ να μην έπαψαν να παίζουν για εκείνον … Τι ροκιές έπαιξε , τι ατσούμπαλα τις γρατσούνισε , ποτέ δεν έμαθε να παίζει , ποτέ δεν ήξερε το μυστικό για να ανοίξουν τα πόδια , κι όμως αυτές οι χορδές , πάντα περιμένουν το δικό του άγγιγμά … Μόνο αυτός ήξερε να τις κουρδίζει με έναν δικό του τρόπο που ποτέ δεν κατάλαβα, τις κούρδιζε κι εγώ χόρευα στο ρυθμό της ευτυχίας. Μια μέρα τις έσπασε , τις ξερίζωσε και τις πήρε μαζί του , τώρα πια αυτές οι χορδές δεν υπάρχουν μέσα μου , του ανήκουν , πάντα θα του ανίκανε έτσι κι αλλιώς , μόνο που αυτός αποφάσισε να τις ξεριζώσει και να τις πάρει μαζί του , ίσως είναι το καλύτερο δώρο που μου έκανε ποτέ … Δεν ξέρω αν κρύβω κι άλλες τέτοιες χορδές μέσα μου , αν ναι σίγουρα δεν τις έχω ανακαλύψει ακόμα ….

Να σε ζουλίσω ;

Εκεί έξω κυκλοφορούν πολλές μούρες , καλές , κακές , άσχημες , όμορφές , με μεγάλεςμύτες,με τρίχες,χωρίς, μακρομάλληδες , φαλακροί , με μαύρους κύκλους ,με ρυτίδες,πουδραρισμένες φάτσες ,αμακιγιάριστες , σκοτεινιασμένες , φωτεινές.. .
Παρατηρώ τους ανθρώπους , τους παρατηρώ δεν τους προσέχω όμως , δεν μπορώ να πω ότι έχω αυτό το ταλέντο , εξάλλου τρέχω με τέτοια ταχύτητα που δεν νομίζω ότι τους δίνω την ευκαιρία να μου πουν ποιοι είναι !

Ακόμα έχω την γεύση της παντόφλας στο στόμα … Πρέπει τον τελευταίο μήνα να έχω καταναλώσει πολύ περισσότερα ξύδια από ότι τα τελευταία 21 χρόνια … Ακόμα έχω την γεύση τζατζικιού από τις πίττες του Κάββουρα στα Εξάρχεια … Τι καλή κυρία αυτή που μας τους έφτιαξε; Αμέσως με κατάλαβε …
- Είσαι από πάνω;
- Ναι
- Από ποιο μέρος ; .
- Από Λάρισα …
- Αααα! Στη Λάρισα έχω την αδερφή μου.
- Εσείς από πού είστε ; Εγώ από Βουλγαρία

Ακόμα θυμάμαι κάθε στενό στο Κεφαλάρι μέχρι να φτάσουμε στο Suca Kuca , αφού εγώ τους πήγα , ακόμα έχω αυτό το κομματάκι ρίγανη στο δόντι από τις ποικιλίες που καταβροχθίσαμε στο Θησείο , ακόμα έχω γαρύφαλλα στα μαλλιά μου από τον Απόλλωνα … Τι να σας πω ρε παιδιά , είχα γράψει κάποτε ότι νιώθω χορτασμένη , τώρα να δεις πως νιώθω .. Απολαμβάνω το γεγονός του συνεχούς γεμίσματός μου , από εμπειρίες , από εικόνες , από γεύσεις…

Θέλω τόσο πολύ να έρθεις και να με κοιτάξεις στα μάτια , για να δεις πόσο αλλήθωρη δεν είμαι , πόσο στεγνός και άδειος είσαι μπροστά μου … Για το μόνο που στεναχωριέμαι είναι που δεν είδα τα παιδιά , αφού την πρόσκληση την είδα αφότου είχα γυρίσει στην Ολυμπιακή γη !!!! Δεν μου γλιτώνετε όμως έτσι εύκολα …

Κομμένο Depon

Πονούσα λίγο … Όσο πρέπει καμιά φορά , ξέρεις … Δεν ήταν βίτσιο μου ο πόνος , απλά όταν ερχόταν δενπαραπονιόμουνα , προσπαθούσα πάντα να διασκεδάζω με τα πράγματα … Μ’αρέσει που φοβάσαι μήπως και πονέσω στο μέλλον, αυτό δίχνει ότι σε νοιάζει … Ο πόνος δεν καταλαβαίνει και πολλά , έρχεται εκεί που δεν τον περιμένεις … Δεν έχει σημασία αν βρίσκεσαι απομονωμένος σε μια χιονισμένη βουνοκορφή και τον παίζεις μόνος σου ή είσαι στην πλατεία Συντάγματός και είσαι ανάμεσα στο τσούρμο με τους αγχωμένους …

Ο πόνος είναι ίδιος και πρέπει να είναι ίδιος , γιατί είναι μερικά πράγματα που είναι μόνο για την πάρτη μας, που δεν μοιράζονται… Μα εγώ σε καταλαβαίνω ! Τι λες καλέ μου ; Παπάρια καταλαβαίνεις, και ξέρεις κάτι ; Δεν σε κατηγορώ γι αυτό , δεν θέλω να καταλάβεις , δεν υπάρχει λόγος να καταλαβείς ούτε εγώ ξέρω πως είναι όταν πονάς … Άργησα να πάρω παυσίπονο (Δώσμου το παυσίπονο μου τώρα γιατρέ μου το μωρό μου έχει φύγει, έχει φύγει , δεν ξέρω τι να κάνω πες μου τι πρέπει πες μου , και πως να διώξω αυτόν τον πόνο μακριά …) , όχι γιατί δεν είχα , απλά ήθελα για λίγο να το απολαύσω , μοναχική απόλαυση αλλά ωραία , άσε που στο τέλος είδα πως δεν χρειάστηκε !

Έφτανε μόνο ένα τηλεφώνημα, αυτό της Γεωργίας , που παρά τους πόνους μου , γελούσα σαν τρελή … Ναι όντως αυτή η κοπέλα έχει απίστευτό χιούμορ , μπορεί κάποιος βιαστικά να την παρεξηγήσει , όσο να’ ναι είναι λίγο ψωνίτσα , αλλά τελικά αυτό είναι που μ’ αρέσει σε εκείνη γιατί όπως έλεγε ένας φίλος μου ,”Αν η μετριοφροσύνη ήταν προτέρημα θα την είχα” … Μου άρεσε που παρόλο τον πυρετό της εκείνη επέμενε να φάει Coco Pops , που γελούσε με την πάρτη μου όταν της έλεγα πως δεν μπορώ να βρω ένα Depon μέσα στο κέντρο της Αθήνας, όταν μου εξηγούσε επιστημονικά τι κάνει η ασπιρίνη όταν την παίρνεις και είσαι αδιάθετη , μου άρεσε που μιλούσαμε τόσο άνετα κι ας ήταν η πρώτη φορά που μιλούσαμε στο τηλέφωνο .Τώρα πια, ξέρω ποια είναι η καλύτερη λύση στους πόνους περιόδου .. Ένα τηλεφώνημα στη Γεωργία …. Μασουλάω ένα Μιράντα , και μου θυμίζει εκείνη την γυμνάστρια στο Γυμνάσιο , ήταν κι αυτή μέσα στα όργια της Μανδηλαρά , τι να έγιναν άραγε εκείνες οι γυναίκες της Ροζ γκαρσονιέρας ; Άγνωστή η τύχη τους , έτσι κι αλλιώς τι μας νοιάζουν τώρα , τα όργια είχαν το ενδιαφέρον ...Όσο για τη Μιράντα από ότι ξέρω μια χαρά είναι και κυρία με τα όλα της όπως πάντα …

Το πρωί έκλεγα στο δρόμο , έκλαγα από τους πόνους και ήταν ένα υπέροχο ξέσπασμα . Αφορμή για όλο αυτό ήταν μια πορτοκαλάδα Ήβη … Έχω αφήσει πίσω μου την Εμπορική αυτή που βρίσκεται απέναντι από το Attica , έπρεπε κάποια στιγμή να επιστρέψω τα δανεικά , να’ναι καλά και η Λένα και ο Σοφοκλής , ήταν όντως εκεί όταν τους χρειαζόμουνα και φυσικά δεν μιλάω για τα λεφτά και μόνο … Είχα πάνω από μια ώρα στους δρόμους , και μια πορτοκαλάδα ήβη πουθενά, όταν τελικά βρήκα, φυσικά αφού πήρα τηλέφωνο και με καθοδήγησαν που να πάω να τη βρω , πήρα τη δεύτερη μεγαλύτερη χαρά της ζωής μου!!! Ποια είναι η πρώτη ; Δεν σας λέω , αν και η χαρά δεν κρύβεται …
Πονάω ακόμα , αλλά μ’αρέσει…Σε μια ώρα θα περάσουν να με πάρουν για μια τσάρκα στο Θησείο , πάλι θα φάμε σαν τα ζώα (έτσι κι αλλιώς χειρότεροι από τα ζώα είμαστε ), αλλά δεν πειράζει , όταν σου κόβεται μια απόλαυση καλό είναι να το ρίχνεις στις άλλες. Θα είναι το καλύτερο άσυλο για μένα που δραπετεύω διαρκώς …

Καβάλα 2007

Φάγαμε, ήπιαμε , φάγαμε, ήπιαμε, φάγαμε, ήπιαμε μέχρι που άλλαξε ο χρόνος …
Το συκώτι μου σιχάθηκε τα ξύδια, το στομάχι μου τα μελομακάρονα , τις πίτες , τα αρνιά , τις κότες , τους κουραμπιέδες, τις βασιλόπιτες , τις τούρτες , τις τηγανιές , τα γουρουνόπουλα και τα λουκάνικα … Το μάτι μου σιχάθηκε να βλέπει τις ίδιες στοκαρισμένες φάτσες με δέκα κιλά make up, τα αυτιά μου βαρέθηκαν τα λαϊκά άσματα και τα ντάπα ντούπα …. Ήρθε ο καιρός της κάθαρσης ….

Μπήκε καινούργιος χρόνος και όπως κι αν το αντιλαμβάνεται κανείς αυτό , εγώ ξέρω πως θα τον ζήσω κι αυτόν στον υπερθετικό , γιατί για μένα μετράει το μέγεθος , γιατί εμένα μ’αρέσουν οι μετρήσεις … Μετράω το χρόνο με μια δικιά μου μονάδα μέτρησης που καμία σχέση δεν έχει με λεπτά και δευτερόλεπτα …

Αν δεν φας μέχρι να σκάσεις , είναι σαν να μην έχεις φάει , αν δεν πιεις μέχρι να ξεράσεις είναι σαν να μην έχεις πιει , αν δεν κάνεις έρωτα μέχρι να τσούξει , είναι σαν να μην έχεις τελειώσει … Μέτρο ; Τι είναι αυτό και ποιος το βάζει ;

Το 2007 εύχομαι να γίνω λίγο περισσότερο κάθαρμα , εύχομαι να μην κάνω πάντα αυτό που λέω γιατί και τόσο καιρό που το έκανα δεν είδα να το εκτιμάει και κανένας… Εκείνο που μ’ αρέσει είναι ότι με περιμένουν τόσα πολλά που αγνοώ και αυτό είναι το καλύτερο από όλα …

Μόλις καβάλησα το 2007 και ξεκινάω, θα σας δω στο δρόμο ….

Ξημερώνει στο γαλάζιο σου το στρώμα
λιώμα ξύπνησα μα σ' αγαπώ ακόμα
στάξε εύθυμο φαρμάκι για το γλέντι
με μισή μεζούρα τζιν και λίγο αψέντι

Με ακόρντα λα μινόρε προς το γκρίζο
καμηλιέρικα τραγούδια σου σφυρίζω
σαν μικρός λαχειοπώλης ώρα μία
Πατησίων και Παραμυθιού γωνία

Θέλω σήμερα παιχνίδι με το Χάρο
στο καζίνο της καρδιάς σου να ρεστάρω
να ενωθώ μ' όλης της γης τα κατακάθια
να γευτώ όλα τα ρόδα και τ' αγκάθια

Με ακόρντα λα μινόρε προς το γκρίζο
καμηλιέρικα τραγούδια σου σφυρίζω
σαν μικρός λαχειοπώλης ώρα μία
Πατησίων και Παραμυθιού γωνία

Με ακόρντα λα μινόρε προς το γκρίζο
καμηλιέρικα τραγούδια σου σφυρίζω
σαν μικρός λαχειοπώλης ώρα μία
Πατησίων και Παραμυθιού γωνία
σαν μικρός λαχειοπώλης ώρα μία
Πατησίων και Παραμυθιού γωνία

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος