Για ένα κολάν και ένα φουστάνι !

Πέμπτη βράδυ , φοράω το μαύρο-σέξι κολάν μου και το ρίχνω στην γυμναστική ,η μουσική στα τέρματα ! Μετά από ώρα καταφέρνω να ακούσω το θυροτηλέφωνο που χτυπούσε επίμονα .
Ναι είναι η γνωστή φωνή της δεκαεννιάχρονης Κοζανίτισσας (σαν την τυρόπιτα που λέμε ) συμφοιτήτριας μου , μπορείτε να την λέτε και Τάνια, από το Σουλτάνα !
Είχαμε συνεννοηθεί να έρθει από το σπίτι μου να την φτιάξω ενόψει του πάρτυ που κάνει η σχολή στο Fuego , εγώ φυσικά δεν πήγα , όχι γιατί δεν γούσταρα, αλλά εγώ με ένα ποτό δεν γίνομαι καλά και τα οικονομικά μου αυτόν τον καιρό δεν είναι για περισσότερα !
Ναι έχω ταλέντο και σε αυτό η ρουφιάνα ,με τα θεϊκά μου χέρια τους κάνω όλους ανθρώπους, με εμένα πάλι δυσκολεύομαι ! Έχω κατεβάσει λοιπόν που λέτε τον μισό Hondo στον καναπέ , έχω φέρει καθρέφτες πιστολάκια , λακ και βούρτσες , έχω κάνει καλή κατάσταση δηλαδή!
Με το επαγγελματικό πιστολάκι στο χέρι , της καίω τα μυαλά και τα μαλλιά με 2000 watt , την βάφω σπέσιαλ ! Καλά μιλάμε την έκανα θεά την γκόμενα , αφού μετά την έφτυνα συνέχεια για να μην την ματιάσω, λέμε την ΕΚΑΝΑ ΘΕΑ ΡΕ ! Αφού έχω τελειώσει λοιπόν το έργο μου , και κάθομαι στον καναπέ να χαλαρώσω συνειδητοποιώ ότι μου έχουν τελειώσει τα τσιγάρα , αλλά έχουν τελειώσει και της Τάνιας , και τι δεν της έταξα για να πάει να μου πάρει τίποτα αυτή ! Της λέω άμα πάμε μαζί θα έρθεις; Ναι μου λέει ! Φοράω που λέτε το σπόρ μπουφανάκι μου , βάζω τα σπορτεξάκια μου , φοράω ακόμα εκείνο το σέξι μαύρο κολάν που λέγαμε , το μαλλί κοτσιδάκια έτοιμη για τζόκιν ήμουνα και κατεβαίνουμε προς αναζήτηση λίγης νικοτίνης !

Πετροπούλου και Κοκκίνου γύρω στις εντεκάμιση , μόλις έχουμε κατέβει από το σπίτι μου , ένα σπορ κόκκινό αυτοκίνητο με δυο μεντραχαλέους μέσα, σταματάει ακριβώς μπροστά μας , το παράθυρο του οδηγού ανοίγει!
Που πάτε καύλες μου (η μάλλον το είπε, που πάτε γκαύλες μου !!!) Εγώ αδιάφορη και ψύχραιμή προχωράω κανονικά , η Τάνια δυσκολεύεται στην ανηφόρα , φοράει τη στενή τη φούστα έχει και το δεκάποντο , δράμα η κατάσταση , το αυτοκίνητο πίσω μας σπινάρει , ωραία λέω φύγανε οι παπάρες! Τι ήθελα και το είπα δεν προλαβαίνουμε να φτάσουμε στη Μανωλοπούλου και Μανωλοπούλου με Κοκκίνου τσουπ να πάλι μπροστά μας ! Πω-πω τι μανάρι είσαι εσύ κοίτα και χαμόγελο που έχει , τα κοπλιμέντα στην Τάνια πήγαιναν γιατί εγώ μόνο που δεν δάγκωνα εκείνη την ώρα , όχι να τους χάριζα και χαμόγελο! Συνέχισαν αυτοί να λένε τα δικά τους , άρχισα κι εγώ να περπατάω λίγο πιο γρήγορα, σταμάτα μου λέει η Τάνια , δεν μπορώ να πιάσω το ρυθμό σου ,καλά λέω , πάω λίγο πιο αργά , τι το’ θελα Κοκκίνου και 28ης Οκτωβρίου , τσουπ να οι μαλάκες πάλι μπροστά μας ! Ελάτε μανάρια μου να σας πάμε μια βόλτα , μπροστά μας το ψιλικατζίδικο , λέω δεν μπορεί θα φύγουνε .

Μπαίνουμε στο ψιλικατζίδικο παίρνουμε τα τσιγάρα οι τύποι έξω ακριβώς από το ψιλικατζίδικο ,μπείτε μανάρια μου μέσα να σας πάμε βόλτα , τα νεύρα μου, γκρρρρρ, μου ερχότανε να του πω γάμα μας κι εσύ και η βόλτα σου ! Προχωράμε, οι τύποι φεύγουνε σπινάροντας πάλι, λέω έτσι είστε , κυνηγητό θέλετε θα σας δείξω εγώ , χαχαχα! Κοιτάω την Τάνια και της λέω , ρε δεν σε ξαναφτιάχνω άμα είναι να τραβάω τέτοια για να πάρω ένα πακέτο τσιγάρα , την σέρνω λοιπόν , προχώρα της λέω , δε με νοιάζει αν σε χτυπάνε οι γόβες , έλα πάρε τα πόδια σου… Θα πάμε από αλλού της λέω , παίρνουμε όλο ευθεία την 28ης Οκτωβρίου , και στρίβουμε στην Μπιζανίου , κατεβαίνουμε την Μπιζανίου και φτάνουμε πάλι Μανωλοπούλου οι τύποι πουθενά ωραία λέω γλυτώσαμε ! Τι ήθελα και το έλεγα ! Τους βλέπω από μακριά είναι σταματημένοι Μανωλοπούλου και Κοκκίνου , μας βλέπουνε και σπινάρουνε , όχι ρε πούστη λέω ! Πάλι ο τύπος λέει τις μαλακίες του , γυρνάω τον κοιτάω στα μάτια και χαμογελάω εκνευρισμένα , είμαστε μπροστά ακριβώς από το στενό που ήμουνα και στο πρώτο βιντεάκι που είχα ανεβάσει , ανάμεσα από μια τράπεζα κι ένα βιβλιοπωλείο , μπαίνουμε στο στενό που βγάζει σε ένα πάρκινγκ και σε έναν ακάλυπτό πολυκατοικίας και πιο κάτω έχει και ένα άλλο στενάκι που ίσα-ίσα χωράει ένα αυτοκίνητο και βγάζει ακριβώς έξω από το σπίτι μου ! Μανάρια μου που πάτε από εκεί λέει ο τύπας !
Προχώρα της λέω που μου τα πέταξες όλα απέξω , τι τραβάω η χριστιανή! Καταδίωξη κανονική , μα και αυτοί τέτοια επιμονή δεν το έχω ξαναδεί αυτό το πράγμα .Δεν έχω βάλει καθόλου σάλτσα παραθέτω τα γεγονότα ακριβώς όπως έγιναν !Δεν προλαβαίνουμε να κατέβουμε το στενό και ακούμε το αυτοκίνητο να έρχεται από την Πετροπούλου , στα δεξιά μας είναι μια είσοδος πολυκατοικίας, έλα μπες εδώ της λέω, θα κοιτάξουν δεν θα μας δούνε και θα φύγουνε , σιγά μην μπούνε μέσα , δεν θα χωράει το αυτοκίνητο ! Τι ήθελα και το είπα η ρουφιάνα , ο αθεόφοβος μπαίνει μέσα ΕΛΕΟΣ!!!!!!! Τσουπ , μόλις πλησιάζει με ελαφρά πηδηματάκια κι ενώ έχω σκουπίσει το μισό αυτοκίνητο ξεγλιστράω και φεύγω η Τάνια με ακολουθεί , ο μαλάκας κάνει όπισθεν , μπροστά μας η είσοδος της πολυκατοικίας μου , βγάζω τα κλειδιά βιαστικά και μπαίνουμε μέσα ! Φυσικά και είδανε που μπήκαμε , μαλακία , αλλά τι να έκανα να μην πήγαινα σπίτι μου , για τους μαλάκες!
Μετά από τόσο κυνηγητό αρχίσαμε να καπνίζουμε το ένα μετά το άλλο, είχε περάσει ήδη μια ώρα και η άλλη δεν ήθελε να φύγει ! Τελικά όταν άκουσε την πόρτα της Ζωής από απέναντι να ανοίγει , άνοιξε κι αυτή την ρώτησε αν πάει στο πάρτυ, αυτή είπε ναι και φύγανε μαζί !
Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας δεν ξανά φτιάχνω γκόμενες !

Που να γυρίζεις...

Ξημερώματα του Αγίου Νικολάου ,ανοίγω τη βρύση , γεμίζω την μπανιέρα με καυτό νερό κι αφρόλουτρα , ρίχνω το κορμί μου μέσα της και βυθίζομαι χαζεύοντας τους αφρούς που επιπλέουν , η αίσθηση του καυτού νερού πάνω στην σάρκα μου με ανακουφίζει . Εξαγνίζομαι .
Τη σιωπή σπάει η φωνή του Σιδηρόπουλου που έρχεται από το διπλανό δωμάτιο , σαν σήμερα πριν δεκαέξι χρόνια μια ώρα σαν κι αυτή χανόταν πάνω σε κάποια υγρά πλακάκια , κι όμως η φωνή του είναι εδώ …

Το μόνο φως που υπάρχει είναι αυτό του ολόγιομού φεγγαριού , που εισβάλει δειλά μέσα από το μικρό παραθυράκι του μπάνιου , ελπίζω πως απόψε θα καταφέρω να κοιμηθώ σπίτι μου , γιατί τα τελευταία βράδια , παίρνω τους δρόμους κι όπου με βγάλει.

Κοιμάμαι πάνω σε ξένα σεντόνια , σε ράντζα , καναπέδες και κρεβάτια γνωστών και φίλων, μεθοκοπάω μέχρι το ξημέρωμα , γελάω μέχρι δακρίων , ακούω τους άλλους καθώς μου ξερνούν τα εσώψυχα τους, τους κρατώ στοργικά το κεφάλι πάνω από τη λεκάνη , καθώς αυτοί κλαίνε-γελάνε και μου εξομολογούνται τα πιο απόκρυφα μυστικά τους , κι εγώ είμαι πάντα εκεί για να τους ψιθυρίσω ένα μεθυσμένο δεν πειράζει στο αφτί . Ξυπνάω νωρίς το πρωί , φτιάχνω καφέ και τους χαζεύω να κοιμούνται , αφήνω ένα σημείωμα πάνω στο κουτάκι της ζάχαρης , φεύγω κλείνοντας την πόρτα πίσω μου σιγά , έχει πια ήδη για τα καλά ξημερώσει κι όλα έχουν ξεχαστεί . Στο δρόμο νιώθω περίεργα , για ακόμη μια φορά ανακαλύπτω πως με ελκύουνε οι αδύναμες φύσεις , πως ασυνείδητα πάντα ερωτεύομαι τα πάθη των ανθρώπων .

Gkrrrrr

http://www.pyrgos.teipat.gr/index.php

Αγχωμένη Μαλακία

Το κείμενο που ακολουθεί είναι καθαρά μια Αγχωμένη Μαλακία !
Εδώ και δυο μέρες έχω βάλει και παίζει στο μπλόγκ μου , το τραγουδάκι του Γιάννη του Μηλιώκα , «Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μαλάκες …»

Με εκφράζει ο στίχος, και ιδιαίτερα αυτή την περίοδο το κομμάτι που λέει :
Μου ‘ρχεται ρεύμα τριάντα

Του τηλεφώνου σαράντα

Νερό και νοίκι εξήντα

Και τα κοινόχρηστα δεκαεφτά
Το πρόβλημα ξεκινάει από τις αρχές του προηγούμενου μήνα , όταν τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη πέφτανε βροχή . Η ψυχούλα μου το ξέρει πόσα χρόνια από τη ζωή μου έχασα , και πως με χίλια ζόρια έβγαλα το μήνα . Ο Δεκέμβρης για άλλους μπορεί να μπήκε γιορτινός , για μένα όμως μπήκε κακός , στραβός και ανάποδος ..

Η φτώχεια θέλει καλοπέραση λένε , κι αυτό το κατάλαβα καλά , σήμερα ξεχρέωσα ότι περισσότερο μπορούσα , περιμένω και αύριο κάτι ψιλά που μου χρωστάνε από Θεσσαλονίκη και θα τα ξεχρεώσω όλα , αλλά από εκεί και πέρα μέχρι τις 20 του μήνα , δεν θα έχω πάνω μου ούτε δεκάρα τσακιστή ! Εδώ που τα λέμε δεν θα έχω ούτε το εισιτήριο για να γυρίσω στο σπίτι μου , αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία .

Αυτές οι λέξεις δεν έχουν καν νόημα που γράφονται , απλά ίσως με βοηθήσουνε να νιώσω λίγο καλύτερα , με το να εκφράσω όλα όσα βασανίζουν το κεφάλι μου , τον τελευταίο μήνα .
Κατά έναν περίεργο τρόπο , έπεσαν όλα μαζί , αυξήσεις και περικοπές , χρωστούμενα , επιπλέον έξοδα από το πουθενά και για να είμαστε και δίκαιοι άσκοπες σπατάλες .

Όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα την σημερινή μου κατάσταση . Προτιμώ να ξεχρεώσω τα πάντα παρά να χρωστάω , κι ας μην έχω να φάω , γιατί τα χρωστούμενα μου δημιουργούν ένα επιπλέον άγχος…

Ειλικρινά είναι η πρώτη φορά που έρχομαι σε τόσο δύσκολη κατάσταση , και αλήθεια είναι μια από τις πιο ψυχοφθόρες περιόδους της ζωής μου . Προχθές καθώς συζητούσα με τον φίλο μου το Δημήτρη , με ρώτησε να του πω τα προβλήματα μου. Όταν του είπα ότι το μόνο πρόβλημα μου αυτή την περίοδο είναι το οικονομικό , εκείνος γούρλωσε τα μάτια και μου είπε . Είσαι ο πρώτος άνθρωπος που ρωτάω να μου πει για το πρόβλημα του και δεν μου λέει για τα προσωπικά ή τα αισθηματικά του . Τότε εγώ του είπα , ότι πάνω κάτω τα καταφέρνω σε αυτούς τους τομείς , αλλά ακόμα κι αν δεν είναι έτσι , αλήθεια δεν μου μένει στιγμούλα , ούτε καν μια ανάσα για να σκεφτώ κάτι άλλο , έχω έναν μόνιμο κόμπο στο λαιμό για το πώς θα ξεχρεώσω , και για μένα φαντάζει πολυτέλεια να σκεφτώ και να νιώσω το οτιδήποτε άλλο .
Αυτό ίσως είναι και ένας άλλος λόγος που έχω μπλοκαριστεί τελείως , και η εύθραυστη φαντασία μου δεν μπορεί να αντέξει με τίποτα το σφυροκόπημα της αντικειμενικής πραγματικότητας , οπότε δεν μπορώ να είμαι ο εαυτός μου , ούτε να γράφω όπως παλιά για φύκια και μεταξωτές κορδέλες !
Μοναξιά και αφραγκιά σίγουρα δεν πάνε πακέτο και τον τελευταίο καιρό αυτό το έχω καταλάβει καλά ! Μ’αρέσει η μοναξιά , αλλά κάτι τέτοιες ώρες σαν κι αυτή , είναι πραγματικά αβάσταχτη . Τον τελευταίο μήνα αρρώστησα δυο φορές , τα φάρμακα και οι γιατροί τσουχτεροί , την πνευμονία την πρόλαβα στο παρά πέντε , μα δεν είχα την πολυτέλεια να κάτσω στο κρεβάτι μου ούτε για ένα λεπτό.
Το σπίτι ήταν έτοιμο να καταρρεύσει και να με καταπλακώσει , όταν τελικά μπόρεσα να ξανασταθώ στα πόδια μου , σιγά σιγά άρχιζα να βάζω τα πράγματα σε μια τάξη , και η φασίνα ήταν εκεί και με περίμενε ανελέητη. Όλοι θέλανε λεφτά κι έπρεπε καθημερινά να κάνω τούρ στην πόλη για να τους τα στάζω κι εγώ να μην έχω ούτε για να πάρω σερβιέτες , όχι δεν κάνω πλάκα δανεικές ήταν κι αυτές τον περασμένο μήνα . Επί τέσσερεις μέρες έπινα έναν ληγμένο ελληνικό λουμίδη με ζαχαρίνη , γιατί δεν είχα λεφτά να πάρω ούτε ζάχαρη μα ούτε και καφέ!

Τελικά δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω, όλη αυτή η κατάσταση μου φαίνεται κωμικοτραγική! Απλώς σιγά-σιγά έχω σταματήσει να τα σκέφτομαι όλα αυτά , διότι πέρασα μια πιεστική κατάσταση , μόνο με τις σκέψεις του πως θα μπορέσω να ανταπεξέλθω , κι εκεί τσακίστηκα . Τα πράγματα σήμερα είναι χειρότερα από χθες , αλλά τουλάχιστον έχω βρει μια τεράστια ψυχική δύναμη από τα συντρίμμια μου , όχι δεν θα κλάψω και δεν θα μιζεριάσω άλλο , δεν βγαίνει τίποτα .
Ξέρω ότι όλα και όλοι περιμένουν από μένα , αλλά επειδή πια είναι θέμα επιβίωσης, θα σφίξω τα δόντια . Το απόγευμα κι όλας θα πάω στη δουλειά που μου προτείνανε .
Δεν έχει σημασία πως θα καταφέρω να τα προλάβω όλα , όλοι από παντού πιέζουν . Από τη σχολή με τις υποχρεωτικές παρακολουθήσεις και με τις εργασίες γκουμούτσες , τα ιδιαίτερα στα Γερμανικά , τις εξετάσεις , το διάβασμα , τα κοινόχρηστα , τα ενοίκια , η Δ.Ε.Η , το νερό , ο π(ΟΤΕ) (που έκανα διακανονισμό αλλιώς αν ήθελα να τον πληρώσω ολόκληρο έπρεπε να βγω στην πιάτσα) , από τους γονείς που φωνάζουν ότι τρως πολλά και κάθε μήνα στέλνουν όλο και λιγότερα .
Κι όταν γυρνάω σπίτι σωματικά και ψυχολογικά ράκος , δεν είναι κανείς εκεί να με πάρει μια αγκαλιά , να μου φέρει ένα ποτήρι νερό , να κάτσει να με ακούσει να του πω τα προβλήματα μου , να μοιραστεί τις δουλειές μαζί μου , να με φροντίσει όταν είμαι άρρωστη , να δώσει ένα χεράκι βρε αδερφέ να με ξελαφρώσει …
Στρίβω ακόμη ένα τσιγάρο , το απολαμβάνω όσο μπορώ γιατί σκέφτομαι ότι μπορεί να κάνω μέρες να το ξαναδώ , όσο για το Marlboro lights , έχω τόσο καιρό να το δω , που δεν θυμάμαι καν πως είναι το πακέτο !
Στην αρχή της φοιτητικής μου ζωής , έλεγα πάντα δεν δανείζω δεν δανείζομαι ..
Πολλά έλεγα τότε , έχω δανείσει περισσότερες φορές από ότι έχω δανειστεί , μακάρι κάποτε να μπορώ να έχω την άνεση πάντα να δανείζω και μακάρι να μην ξαναβρεθώ σε αυτή τη θέση και να μην έχω ανάγκη κανέναν , γιατί χθες ένιωσα τρομερά άσχημα , και απογοητεύτηκα αρκετά .
Χθες μέσα στον πανικό μου ζήτησα μια οικονομική βοήθεια από συγγενικό μου πρόσωπο που στο παρελθόν είχα βοηθήσει αμέτρητες φορές οικονομικά και όχι μόνο , με δανεικά που τα περισσότερα ήταν αγύριστα σε περιόδους που ούτε κι εμένα μου έτρεχαν από τα μπατζάκια , η συμπεριφορά που εισέπραξα ήταν απαράδεχτη , θα κατανοούσα απόλυτα αν μου έλεγε ότι δεν είχε να μου δανείσει , αλλά τελικά είναι αυτό που λέμε , πολλές φορές δεν έχει σημασία το τι λες , αλλά πως το λες .

Υ.Σ Ωχ αμάν,γιατί τα πεντοχίλιαρα δεν είναι πετσετάκια να παίρνω με τη σέσουλα να γράφω ραβασάκια.

Βάλε λίγο ακόμα …

Ταπ-Ταπ –Ταπ … Ο τριαντάρης αθλητικογράφος μου χτύπησε την πλάτη , μου έσφιξε το χέρι και μου είπε :Δουλειά σου βρήκαμε , να σου βρούμε κι έναν άντρα και δεν έχεις να πας πουθενά , κι ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του . Κι όλα αυτά ενώ ήταν έξι το πρωί , ο Άρης έψαχνε τα κλειδιά από το αυτοκίνητο , η φωτιά στο τζάκι άρχισε να σβήνει , τα δυο άδεια Johnnie ήταν πάνω στο τραπεζάκι , το ποτήρι μου ήταν ανάμεσα στα άλλα μισοάδειο , η Λένα μισό νυσταγμένη μου έκανε μια καταπληκτική αγκαλιά και μου είπε , τι θα κάνω εγώ χωρίς εσένα , τώρα που θα φύγεις , ενώ ήξερε καλά ότι θα με έβλεπε τη Δευτέρα , κι ότι θα με είχε σίγουρα για ακόμη ένα χρόνο εδώ… Ο Δημήτρης δεν είπε πολλά τα είχε πει όλα εκείνο το βράδυ , διστακτικά προσπαθούσε να αποσπάσει τα mail μου και τα τηλεφωνά μου, αλλά κατάλαβε ότι δεν ήταν κατάλληλη η στιγμή και το έκοψε , εξάλλου είχε μια σιγουριά στα μάτια , ότι αν τα ήθελε θα μπορούσε να τα βρει .

Μπήκα στο σπόρ αμάξι του Άρη που θα με γύριζε σπίτι , ένας αγχωμένος , άνεργος , εργένης τριανταπεντάρης οικονομολόγος , που σε όλη την διαδρομή της επιστροφής , μου εξιστορούσε την αποτυχημένη του ζωή . Μόλις είχε αφήσει την Αθήνα πίσω του και όλα τα λογιστήρια των εταιριών που δούλεψε κατακαιρούς , από επιπλάδικα μέχρι εταιρίες με είδη κομμωτικής , για οχτακόσια ευρώ το μήνα …
Μπήκα στο σπίτι μετά από δώδεκα ώρες απουσίας , έξω άρχισε να ξημερώνει και οι καμπάνες να χτυπάνε , σήκωσα το ακουστικό και σε πήρα , τελικά αυτό που χρειαζότανε για να ξαναβρώ την παλιά Σοφία , ήταν δυο-τρία Johnnie παραπάνω και η λογοδυάρια με έπιασε και πάλι … Θαύμαζα τον εαυτό μου καθώς σου μιλούσα , είχαμε βρει ξανά την επικοινωνία μας , αλλά με θαύμαζα περισσότερο γιατί τα έλεγα ωραία η ρουφιάνα …
Ήταν γύρω στις πεντέμιση το απόγευμα της Αγίας Αικατερίνης , όταν πήρα το τρένο , βαγόνια του προαστιακού πάνω σε ράγες από εποχή Τρικούπη , τι ειρωνεία; Σε δέκα λεπτά είχα φτάσει ήδη στο σπίτι της Λένας , η διάθεση μου δεν ήταν και η καλύτερη, δύσκολες οι ισορροπίες τελικά … Η Λένα σήμερα θα έκλεινε τα 29 , δεν είχε ούτε ένα χρόνο παντρεμένη , καθόμασταν και πίναμε καφέ , ενώ εκείνη πηγαινοερχότανε στην κουζίνα της , μετά στολίσαμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο της μαζί , κάπως νωρίς βέβαια , αλλά το είχε έθιμο λέει κάθε φορά στα γενέθλια της να στολίζει το δέντρο … Το σπίτι δεν άργησε να γεμίσει κόσμο , πρώτη φορά έβλεπα τόσους δημοσιογράφους μαζεμένους σε ένα σαλόνι, κι όμως άλλες παρουσίες μου τράβηξαν την προσοχή … Άκουγα τις συζητήσεις , από ένα σημείο και μετά η προσοχή έπεσε πάνω μου , όλοι την είχαν δει μέντορες , στην αρχή έκατσα να ακούσω ,ποιος ξέρει ίσως κάτι που δεν ξέρω θα μάθαινα έλεγα , κι όμως τα πράγματα δεν ήταν έτσι όπως τα περίμενα …
Μετά ήρθε και η συνηθισμένη ερώτηση . Πόσο χρονών είσαι ; Πόσο με κάνεις είπα . Εεε, μικρούλα είσαι γύρω στα 25 . Απογοητεύτηκα είναι η αλήθεια . Η Λένα πετάχτηκε για να σώσει την κατάσταση και αφού φανέρωσε την πραγματική μου ηλικία είπε ότι σκέφτομαι πολύ ώριμα γι’ αυτό το λόγο με κάνει παρέα . Αγγούρια με λουλούδια δηλαδή . Η βραδιά άρχισε να έχει ενδιαφέρον όταν μείναμε οι πέντε μας , ο Σοφοκλής , η Λένα , ο Άρης , ο Δημήτρης κι εγώ χαλαρώσαμε στους καναπέδες και το αλκοόλ άρχισε να ρέει άφθονό …
Τον τελευταίο καιρό έχουν παραλύσει τα πάντα , δυσκολεύομαι να γράψω ακόμα και μια λέξη , δυσκολεύομαι να βρω τον εαυτό μου , σιγά –σιγά όμως επανέρχομαι , δεν μπορεί όλα κάποτε θα φτιάξουν , κι αν δεν φτιάξουν , δεν βαριέσαι …