Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Οδήγησε με στο φρικτό της τοπίο
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Θέλω να γίνω βασιλιάς των γελοίων
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη…
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Μη μ’ αφήσεις σαν σκυλί πεινασμένο
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Θέλω να μπω στη τροχιά των χαμένων
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη…
Εμπρός καλές μου αναμνήσεις , ελάτε και σαρώστε για ακόμα μια φορά το τώρα μου, σας το επιτρέπω , εξάλλου είστε ακόμα τόσο νωπές , σας παίρνει…
Τετάρτη βράδυ ,ανέκαθεν τη θεωρούσα μπάσταρδη μέρα, ξεκάρφωτή στη μέση του πουθενά , μέτρια μέρα , ίσως μου θυμίζει εμένα γι’ αυτό και την σνομπάρω!
Ενώ εγώ περνούσα καλά λοιπόν , γιατί θα ήταν ψέμα να μην πω ότι από τις 27 του Οκτώβρη μέχρι σήμερα του έδωσα και κατάλαβε , έξω γινόντουσαν κοσμοϊστορικά γεγονότα που είμαι σίγουρη πως όλοι μας λίγο-πολύ θα ξεχάσουμε με αρκετά μεγαλύτερη ευκολία από ότι νομίζουμε…
Βιασμοί , καταλήψεις , πορείες , απολύσεις , καταγγελίες , βρισίδια , αντιγραφές , τόσο σπέρμα χαμένο δηλαδή , ένας διαρκής αυνανισμός που καθόμαστε και τον τρώμε στη μάπα απαθείς , βέβαια σε μερικούς από εμάς μπορεί και να αρέσει τελικά , ποιος ξέρει ;
Κατάφερα να μείνω έξω από όλα αυτά , κατάφερα να κάνω και πάλι αξιόλογα χιλιόμετρα μαζί με τον μπαγάσα τον Γείτων , εδώ ο κόσμος καιγότανε κι εγώ στα λεωφορεία μου, στα τρένα μου ! Σάββατο να τρώω σολομούς , και γαριδο-μακαρονάδες σε ρετιρέ στον Βαρδάρη , μεσάνυχτα Δευτέρας να τον δαγκώνω στα τρένα στη Θεσσαλονίκη , Τρίτη ξημερώματα να κολλάω άσχημα στην κίνηση έξω από τον Κηφισό, και Δευτέρα βράδυ πάλι να τον δαγκώνω αγναντεύοντας το Ιόνιο , με παρέα τον ala , τον Γείτων , και τη Γωγώ …
Μετά ήταν και η επίσκεψη έκπληξη της Πόπης , που μετά από δύο χρόνια απουσίας , είπε να χτυπήσει με τα καινούργια της φορέματα , να αφήσει για λίγο το Ηράκλειο και να ανηφορίσει να δει τους παλιόφιλους της, μαζεμένες συγκινήσεις , κι όμως άντεξα …
Κι ύστερα από όλα αυτά τι μένει;
Ένα άδειο, ακατάστατο σπίτι, ένα σπίτι χωρίς εσένα, μια τελείως αναδιοργανωμένη ζωή , τα κεφάλια μέσα και πάλι λοιπόν , με την πνευμονία να καραδοκεί προ των πνευμόνων μου … Ναι εκπαιδεύτηκα να ζω μόνη, το είδες πως τρόμαξα , αλλά μετά από τόσες μέρες συνήθισα βρε μπαγάσα και μου καλάρεσε και τώρα έφυγες και τα φώτα έσβησαν κι έμεινα μόνη να κοιτάζω τον ξέστρωτο καναπέ , να μυρίζω τις ανάσες σου στους τοίχους , να γλύφω το κουταλάκι του καφέ σου …
Έμαθα να ζω μόνη , εκπαιδεύτηκα στο να ζω μόνη . Όλοι οι άντρες μου, δε με έβλεπαν ποτέ περισσότερο από τη στιγμή , πάντα χαρούμενη και φτιαγμένη με έβλεπαν , με αρκετή όρεξη για τρελλίτσες … Μοιράζομαι με κάποιον άλλο τη καθημερινότητα μου , τη ρουτίνα μου, καταρρέουν με μιας όλα όσα πίστευα μέχρι τώρα … Μοιραζόμαστε τις δυο άκρες του καναπέ , αυτό που βλέπεις είμαι εγώ, άρρωστη , άβαφη , χλωμή , με πιασμένα τα κατσαρά ατημέλητα μαλλιά μου και τις φαρδιές πιτζάμες μου με τα αρκουδάκια , σίγουρα το σεξαπίλ μου είναι στα πατώματα μα εσύ συνεχίζεις να με κοιτάζεις με το ίδιο βλέμμα,
Μόνη και πάλι με τα αποτσίγαρα μου , τα βιβλία μου , τις στάχτες στα τασάκια , πάλι τρένα και αποχαιρετιστήριοι καφέδες σε σταθμούς … Δεν είσαι εδώ και σε ψηλαφίζω με τα μάτια μέσα από τις φωτογραφίες που σε τράβηξα, ενώ μου χαμογελούσες , ενώ με εκνεύριζες...
Τι έμεινε από όλα αυτά ;
Πολλά, πάρα πολλά , τόσα που βγάζω άνετα κι αυτόν και τον επόμενο χειμώνα ...
Σήμερα το πρωί , προσγειώθηκα πάνω σε μια καρέκλα στο κυλικείο , πριν ήμουνα σε μάθημα , αλλά κοιμόμουνα αρκετά για να θυμάμαι λεπτομέρειες , καφές , τσιγάρο και τάβλι , μια τηλεόραση πάνω από το κεφάλι μου ανοιχτή , αλλά χωρίς φωνή …Η Λίτσα όπως και κάθε πρωί μας ενημέρωνε αν ξεστρατίσαμε ή όχι , όταν έφτασε λοιπόν στα λιονταράκια , έγραφε στο κάτω μέρος της οθόνης , «ο δρόμος που έχετε πάρει, είναι λαθεμένος» (ναι , λαθεμένος έγραφε , αχαχα!), έριξα τα ζάρια και έφερα εξάρες , βρε δεν πας κι εσύ βρε Λίτσα είπα ...
Τι απόμεινε από όλα αυτά ;
Έριξα τα ζάρια κι αυτή τη φορά ήταν εξάρες μωρό μου , εξάρες ….
8 Νοεμβρίου 2006 Πύργος Ηλείας. Αναδημοσίευση
