Neanderthal Blogger

Υπάρχουν ειδήσεις που δεν χωράει ο νους. Από χθες προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ότι έφυγε τόσο ξαφνικά, ένας άνθρωπος που γνώριζα μια ζωή – συμμαθητής μου από το δημοτικό, ένας άνθρωπος που έβλεπα μέχρι πρόσφατα στις παιδικές χαρές, καθώς πηγαίναμε τα παιδιά μας να παίξουν, ο μεγάλος του γιος ήταν συνομήλικος με τον δικό μου... Δεν ήμασταν ποτέ στενοί φίλοι, εξάλλου μετά το δημοτικό αν δε με απατάει η μνήμη μου ο Χρήστος συνέχισε τα σχολικά του χρόνια στο 5ο Γυμνάσιο και Λύκειο Λάρισας ενώ εγώ στο 2ο και μετά χαθήκαμε, όταν φύγαμε από την πόλη για σπουδές και άλλες τέτοιες περιπλανήσεις της ζωής. Εκείνο που θυμάμαι από εκείνον ήταν πως ήταν πάντα ένα χαμογελαστό παιδί και ένας από τους δύο καλύτερους μαθητές στο δημοτικό μαζί με τον Αποστόλη τον Τσιμπλούλη που τώρα είναι γιατρός στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο Georgetown των ΗΠΑ.  Τα τελευταία χρόνια λέγαμε ένα «γεια», ένα χαμόγελο στον δρόμο, κι όμως… το νέο του χαμού του με χτύπησε δυνατά. Ίσως γιατί ήταν συνομήλικος. Ίσως γιατί η ...

Καλά τα έλεγε ο Τριαντάφυλλος!

Τρένο φεύγει — μια αγκαλιά κρατάει ολόκληρη εποχή. Αγαπήθηκαν αληθινά, χωρίς φόβο, χωρίς εγγυήσεις. Εκείνος έφυγε — άλλος κόσμος, άλλος εαυτός, αλήθεια. Εκείνη έμεινε, κρατώντας τη ζωή της σαν τετράδιο. Δυο παιδιά κοιμούνται, κι εκείνη γράφει μόνη να μην ξεχαστεί. Εκείνη δεν ακολουθεί. Στο μόνο που αυτός τα κατάφερε πιο πολύ — ήταν στα χρήματα. Καθαρή ψυχή, μα στις ρωγμές της λάμπει λίγη φωτιά. Εκείνη γελά — όσοι πέρασαν καλά δεν έμαθαν τίποτα.

Σαμόλης και ξερό ψωμί!  

Δεν προλάβαμε να βάλουμε καν μια καμπαρντίνα άντε μια φορά κι άμα και από το τιραντέ στο χειμωνιάτικο μπουφάν κι έτσι και η ζωή μας τρέχει με ταχύτητες ασύλληπτες, έλεγα σε μια φίλη ότι ο γιος μου θα γίνει έξι τον Φεβρουάριο και ούτε καν το πίστευε! Εδώ έγινα εγώ σαράντα καλέ και η κόρη το μεγάλο μας αστέρι αισίως οκτώ και κάναμε ένα πάρτυ από αυτά που πιστεύω ότι θα θυμάται για καιρό ίσως και για όλη της τη ζωή γιατί εγώ εκείνα τα χρόνια τα θυμάμαι καλύτερα από όλα! Στο γραφείο η ζωή κυλά ήρεμα αν και σκάβουν για τον κυκλικό κόμβο και η πολυκατοικία σχεδόν χοροπηδάει χορεύοντας σάμπα χειρότερα και από σεισμό ενώ ο συνάδελφος ακούει "Sodade" καθώς είναι ακόμα πρωί και όλοι πίνουν τους ζεστούς καφέδες τους εγώ πήρα καπουτσίνο και τον πασπάλισα με κανέλα Κεϊλάνης που έκανε όλο το χώρο να μυρίσει υπέροχα.  Δεν είναι εύκολα, απλά ρίχνω λίγο κανέλα σε όλα για να αντέξω! Πουθενά τίποτα δεν είναι εύκολο στο αστικό τοπίο, με δουλειά που έρχεσαι αχάραγα που έχει απαιτήσεις και με δυο ...

Δεν είμαι κουκουβάγια αν και είναι το πουλί της Σοφίας, δεν ξέρω καν αν σου αξίζουμε, ούτε καν αν σου προσφέρουμε όσα αξίζεις, γιατί έπρεπε να σου χαρίσουμε τα πάντα. Είσαι έτη φωτός πιο μπροστά από εμάς, πανέξυπνη, πανέμορφη, εμείς απλά σε υπεραγαπάμε και κάνουμε ότι μπορούμε, όλα τα άλλα τα κάνεις μόνη σου και τα κάνεις πέρα από εξαιρετικά, φάνηκες από τα πρώτα δευτερόλεπτα της ζωής σου τι άνθρωπος θα γίνεις και μας το επιβεβαιώνεις κάθε μέρα.....  Το Σάββατο στο πάρτυ σου θα γίνει ο χαμός!Aloha!

«Δεν φοβάμαι τον θάνατο.   Φοβάμαι να μην με θυμηθεί κανείς».   — Post , χωρίς likes .   Ο Μάνος Ο Μάνος δεν είχε πια ούτε πρόσωπα ούτε φωνές γύρω του. Το δωμάτιο μύριζε φάρμακο και παλιό καπνό. Η ανάσα του κόμπιαζε. Κάθε βράδυ άνοιγε την οθόνη σαν να ήταν παράθυρο. Δεν του μιλούσε κανείς. Έγραφε μικρά κομμάτια, κι έπειτα έσβηνε. Τις ώρες που δεν άντεχε άλλο, πατούσε «δημοσίευση».   «Σήμερα η σκιά μου μου φάνηκε ξένη. Περπατούσε πιο γρήγορα από μένα».   Κανείς δεν απάντησε. Ένα τυχαίο emoji από έναν παλιό συμφοιτητή, που μάλλον δεν ήξερε ότι ο Μάνος σάπιζε στο ίδιο του το σώμα.   Το κρεβάτι του μιλούσε πιο πολύ απ’ τους ανθρώπους. Τα σεντόνια κρατούσαν το αποτύπωμα της αρρώστιας. Η πόρτα δεν χτυπούσε. Ούτε τηλέφωνο, ούτε μήνυμα. Σκέφτηκε να καλέσει βοήθεια, μα ύστερα κατάλαβε: δεν ήθελε βοήθεια. Ήθελε να υπάρχει.   Καμιά φορά σήκωνε το κινητό και έβγαζε φωτογραφία το χέρι του. Ραβδωτό από τις φλέβες.   «Έτσι μοιάζει η ζωή όταν αποχωρεί. Σαν...

Το ταξίδι στην Αθήνα ανήμερα της ονομαστικής μου εορτής ήταν κάτι παραπάνω από αστραπή, θύμιζε κάτι από διαδρομή  του Flash! Επέλεξα το ΚΤΕΛ, γιατί όπως λέει και ο φίλος μου ο Αδαμαντίδης, "Από τον Πύργο της Βαβέλ έφυγα νύχτα με το ΚΤΕΛ για να γλυτώσω"  κι αν και κατέβηκα με τον Γιάννη που όποτε κατεβαίναμε μαζί Αθήνα έπαιρνε χωρίς δεύτερη κουβέντα το αμάξι αυτή τη φορά νομίζω τον έπεισα να μην και καλά έκανα! Μου έπεσε το σαγόνι, όταν κάναμε την διαδρομή σε τρεισήμισι ώρες ενώ μας προσέφεραν δωρεάν καφέ, νερό, αναψυκτικά και μικρά κουλουράκια και υπήρχε και τουαλέτα εντός του λεωφορείου που όντως λειτουργούσε, άσε που στα Mikel όταν δείξαμε το εισιτήριο της αναχώρησης στον έναν καφέ ο άλλος ήταν δώρο, όλα αυτά στο πήγαινε, γιατί στο έλα από τον σταθμό Λιοσίων, η εμπειρία θύμιζέ κάτι απ' τα παλιά, στριμωξίδι, ξεραΐλα, άρπαγμα covid στα σίγουρα και τέσσερις γεμάτες ώρες μέχρι να φτάσουμε να φιλήσουμε και πάλι θεσσαλική γη και είπα και εγώ τόση αναβά...