Ήταν όλοι τους παιδιά μου ...
Αναρτήσεις
Μισή Ώρα
Μισή Ώρα Μήτε σε απέκτησα, μήτε θα σε αποκτήσω ποτέ, θαρρώ. Μερικά λόγια, ένα πλησίασμα όπως στο μπαρ προχθές, και τίποτε άλλο. Είναι, δεν λέγω, λύπη. Aλλά εμείς της Τέχνης κάποτε μ’ έντασι του νου, και βέβαια μόνο για λίγην ώρα, δημιουργούμεν ηδονήν η οποία σχεδόν σαν υλική φαντάζει. Έτσι στο μπαρ προχθές — βοηθώντας κιόλας πολύ ο ευσπλαχνικός αλκολισμός — είχα μισή ώρα τέλεια ερωτική. Και το κατάλαβες με φαίνεται, κ’ έμεινες κάτι περισσότερον επίτηδες. Ήταν πολλή ανάγκη αυτό. Γιατί μ’ όλην την φαντασία, και με το μάγο οινόπνευμα, χρειάζονταν να βλέπω και τα χείλη σου, χρειάζονταν να ’ναι το σώμα σου κοντά. [Α67. 1917] Κ. Π. Καβάφης, στα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, σ.101, Εκδόσεις Ίκαρος - Ikaros Publishing
20 χρόνια μετά...
“Το σπουδαίο είναι να βρεθείς σε μιαν αγκαλιά γυναίκας που εξακολουθεί να είναι για χατίρι σου αιωνίως είκοσι χρονών.” Οδυσσέας Ελύτης, 2 Νοεμβρίου 1911 – 18 Μαρτίου 1996 | Εν λευκώ (Τα μικρά έψιλον) | εκδόσεις Ίκαρος Ούτε καν είκοσι, μόλις που είχα προλάβει να κλείσω τα δεκαεννιά όταν κατέβηκα από εκείνο το τρένο...
Της μαμάς μου
Το καλοκαίρι ήμουν με την κόρη μου στην ξύλινη σοφίτα της δημοτικής βιβλιοθήκης της Ραψάνης όταν η αξιαγάπητη βιβλιοθηκονόμος της την ρώτησε ποιο βιβλίο ήθελε να διαβάσει και εκείνη απάντησε: - Της μαμάς μου! -Μα οι μαμάδες δεν γράφουν βιβλία της απάντησε! Αν και δεν συμφωνώ καθώς οι μαμαδες μεταφορικά και κυριολεκτικά γράφουν τα περισσότερα και συναρπαστικότερα βιβλία του σύμπαντος καθώς εκείνες επηρεάζουν είτε θετικά είτε αρνητικά χιλιάδες ανθρώπους και ζωές εκεί έξω, δεν είπα κάτι μόνο αρκέστηκα να παρώ το βιβλίο που μας πρότεινε η Χάιδω. Τις τελευταίες μέρες επίσης η μητέρα μου τρώγεται συνεχώς για το πότε θα διαβάσει βιβλίο μου επιτέλους καθώς όπως λέει η κουτσή Μαρία γράφει ότι μαλακίες της κατέβει και το εκδίδει κιόλας! Ένα καμπανάκι μέσα μου χτύπησε οι γυναίκες της οικογένειας ζητούν επιτακτικά να διαβάσουν το βιβλίο μου αχαχα . Το κακό είναι ότι δεν θα ήθελα να γίνω άλλη μια κουτσή Μαρία άσε που στη βράση κολλάει το σίδερο έπρεπε να το είχα κάνει νωρίτερα τότε...
Η γυναίκα στη κουζίνα, ο ανάπηρος στο κρεβάτι του, ο ψυχικά ασθενής στο υπόγειο και ο γκέι στη ντουλάπα του.
Γράφει ο Νικόλαος Γιατρωμανωλάκης του οποίου τον πατέρα είχα την τύχη να έχω καθηγητή. Συνυπογράφώ και με τα δύο χέρια . Σε λίγες μέρες, 299 στρέιτ βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου (και ένας γκέι χάρη στα παιχνίδια με τις λίστες που έκανε η Πλεύση Ελευθερίας) θα αποφασίσουν για τα δικαιώματα ημών των ΛΟΑΤΚΙ (κάποιων εξ ημών για την ακρίβεια) και των παιδιών μας (τα οποία ειρήσθω εν παρόδω δεν είναι σώνει και ντε ΛΟΑΤΚΙ). Παρότι η διαδικασία για να φτάσουμε ως εδώ έμοιαζε κάποιες φορές με παρωδία, είναι μια ιστορική στιγμή, απλώς και σε αυτήν την περίπτωση όπως σχεδόν γίνεται με όλα τα σημαντικά πράγματα στην Ελλάδα έχουμε καταφέρει να τα απαξιώσουμε και αποδομήσουμε πριν καλά-καλά συμβούν. Στην συγκεκριμένη περίπτωση μάλιστα, η αποδόμηση είναι στερεοφωνική: Από τη μία από όλον τον ομοφοβικό συρφετό και οχετό (αυτές τις μέρες στα αλήθεια κατάλαβα γιατί χρησιμοποιούν το συνθετικό φοβία στην ομοφοβία), και από την άλλη από ακτιβιστές υπέρ των ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιωμάτων ορισμένοι ε...
