Neanderthal Blogger

Τζα, γυρνώντας από τη δουλειά... Κάτι άρχισε να κάνει το γυμναστήριο 😂

Ακούω τις θάλασσες και τα ποτάμια σου Ακούω το γέλιο σου ακούω το κλάμα σου Τις μελωδίες που γεννιούνται στα σπλάχνα σου Τις πολιτείες και τους ανθρώπους που ταξιδεύουν κάτω απ' το δέρμα σου Ακούω την αλήθεια σου κι ακούω το ψέμα Και μια μικρή ζεστή αγωνία μου γλυκαίνει το αίμα Ακούω την Αγάπη Ακούω την Αγάπη Ακούω την Αγάπη και δεν ακούω τις σκέψεις μου Ακούω τους ήλιους και τους πλανήτες σου Ακούω τις χαρές σου ακούω τις λύπες σου Τις αρμονίες που γεμίζουν τις νύχτες σου Τους εραστές σου και τους τρελούς που ξενυχτάν κάτω απ' το δέρμα σου Ακούω την αλήθεια σου κι ακούω το ψέμα Και μια μικρή ζεστή αγωνία μου γλυκαίνει το αίμα Ακούω την Αγάπη Ακούω την Αγάπη Ακούω την Αγάπη και δεν ακούω τις σκέψεις μου

Κάποιοι καλό περνούν όσο εγώ παρακολουθώ αισίως το τελευταίο μάθημα για το δεύτερο πτυχίο μου στη Δημόσια Διοίκηση. Εντάξει πρώτη Ιουλίου συνάντηση για μπουγέλο! 

Βρίσκομαι σε μια φάση ζωής που έχω κάνει μεγάλη διαδρομή από τα σταυροδρόμια και τα μεγάλα ναι και τα μεγάλα όχι. Πήρα τον δρόμο μου, αυτόν που διάλεξα και τον έχω περπατήσει αρκετά για να γυρίσω πίσω. Προφανώς και θα βρεθούν κι άλλα μονοπάτια κι άλλες διαδρομές στο διάβα μου αλλά προς το παρόν δεν αχνοφαίνεται κάτι είναι μακρύς ο δρόμος και το μονοπάτι ανηφορικό και από ότι φαίνεται δεν έχω φτάσει ούτε καν στα μισά της διαδρομής όμως την απολαμβάνω κι ας πήρα πεπατημένο αλλά δύσκολο δρόμο, ο καθένας έτσι κι αλλιώς τον περπατάει διαφορετικά όμως δεν έχω δεύτερες σκέψεις για δρόμους που δεν πήρα ή προσπέρασα.  Τιμώ τους συνοδοιπόρος μου, τον ίδιο μου τον εαυτό, την διαδρομή μου και μέχρι το επόμενο σταυροδρόμι είμαι εδώ για να φτάσω αυτή τη διαδρομή μέχρι τέλους. 

Μάνα εγώ διάλεξα να μη γίνω κι έτσι έκρινα πάντα με το μάτι του παιδιού. Ξέρετε πότε κατάλαβα τι τρελή θυσία κάνουν οι μητέρες που μένουν στο σπίτι για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους; Όταν  ήμουν φοιτήτρια κι έκανα για ένα εξάμηνο baby sitting σε τρία αξιολάτρευτα παιδάκια στη Νέα Κηφισιά. Πήγαινα σπίτι τους στις 7 το πρωί (δηλαδή ξυπνούσα 5.30!) και έφευγα 7 το βραδάκι. Περνούσα τέλεια μαζί τους. Παίζαμε, ψήναμε κουλουράκια, γελούσαμε. Όμως όταν έπαιρνα το τρένο να κατεβώ στην Αθήνα να συναντήσω τους συμφοιτητές και τις συμφοιτήτριές μου, αυτοί συζητούσαν για τέχνη, πολιτική και επιστήμη κι εγώ στεκόμουν βουβή ανάμεσά τους. Ένιωθα ότι ήμουν ένα ούφο από άλλον πλανήτη. Στο μυαλό μου κολυμπούσαν πάμπερς και αλεσμένο μοσχάρι με καρότα. Η ανησυχία μου δεν ήταν αν ο «Καθρέφτης» του Ταρκόφσκι ήταν η καλύτερή του ταινία, αλλά αν θα κατάφερνα τον Κωστάκη να φάει φρουτόκρεμα αύριο. Μου έπαιρνε τουλάχιστον μια δυο ώρες να επανέλθω στην κανονική πνευματική μου φάση. Ε λοιπόν, τότε κατάλαβα τι...

  Μπορεί να κοιμάμαι όρθια αλλά έχω γεμάτη αγκαλιά