Neanderthal Blogger

Κάποια στιγμή θα πάψω να είμαι άλογο κούρσας που θα πάει, θα γεράσω για τα καλά κι αν δεν έχω βγάλει αρθριτικά στα δάχτυλα, αποστασιοποιημένη πια από την ουσιαστική ζωή θα κάτσω να γράψω ίσως ακόμα καλύτερα κι από όταν το έκανα και ήμουν είκοσι και φοιτήτρια. Μέχρι τότε αγώνας δρόμου και αηδίες ... 

Στη μνήμη της συνονόματης γιαγιάς μου(αν και είχε δύο ονόματα στην πραγματικότητα Κλεονίκη- Σοφία), που την θυμάμαι να το τραγουδάει πάντα χαρούμενη. Μακάρι να είχα πάρει λίγη από την αισιοδοξία που είχε να βλέπει τα πράγματα και την ίδια τη ζωή. Ακόμα ένα ποτηράκι λοιπόν, έτσι κι αλλιώς την αντιπροσώπευε πλήρως το άσμα με καταγωγή από τον Τύρναβο και σύζυγο Ραψανιώτη! 

 

Θέλεις να μιλήσουμε για ψυχοπιέστικες καταστάσεις; Ζήσε ένα εικοσιτετράωρο μου και θα καταλάβεις. Εναλλαγή ρόλων ανά δευτερόλεπτό, μην σου πω καμιά φορά τους παίζω κι όλους μαζί στα δάχτυλα! Αν με εξουθενώνει; Μα φυσικά, σωματικά, διανοητικά, συναισθηματικά. Βασικά δεν με εξουθενώνει με εξαϋλώνει. Και τι κάνω γι' αυτό;  Μια βουτιά από ψηλά σε σκατουλένια θάλασσα και φτάνω πάτο. Ξέρω ότι κάποτε θα ξαναβγώ στην επιφάνεια και θα πάρω ανάσα, μόνο που αυτό το κάποτε αργεί και δεν ξέρω αν θα την βγάλω καθαρή μέχρι τότε. Γι' αυτό επείγομαι, πρέπει να βρω τα καλά ναρκωτικά μα είναι ακριβά! Όλα αυτά που στριμώχνονται στην καθημερινή μου λίστα, ούτε συμβαδίζουν, ούτε συντονίζονται με τις ανάγκες και τις αντοχές μου, τι να σου λέω τώρα ότι χθες έδινα μάθημα, Jah μου δεν με έφταναν όλα τα άλλα, ευτυχώς φτάνω στο τέλος αλλά τι να το κάνεις θα τελειώσω και μαζί θα τα τινάξω και τα πέταλα! Αν έπρεπε έστω και τώρα να  ιεραρχήσω και πάλι τις προτεραιότητες μου θα έπρεπε να ...

Πάντα απορούσα με τον Αρίστο, ον κοινωνικό και κουραφέξαλα. Όποιος με ξέρει, αν υπάρχει και κανείς πραγματικά ίσως θυμάται ότι δεν ήμουν και ποτέ η ψυχή της παρέας, τουναντίον γούσταρα φουλ μοναχικά σπορ όπως το διάβασμα, το γράψιμο και γενικά την έβρισκα τρομερά με την πάρτη μου. Προτιμούσα να σας παρατηρώ παρά να σας πιάνω κουβέντα! Δεν είναι τυχαίο ότι περισσότερο κόσμο γνώρισα μέσω του blog παρά σε μπαρ! Απέφευγα κοινωνικές συναναστροφές και λοιπές συναθροίσεις πολύ πριν τον κορονοίο και γενικά πλάσαρα αυτή την μοναχικότητα και με κάποια επίφαση μαγκιάς.  Είχα ανέκαθεν μια τρομερή αλλεργία στο «ανήκειν», στο μυαλό μου ήσασταν όλοι σας και όλα πουλημένα, τα είχα όλα απόλυτα στο ξερό μου το κεφάλι,  λες και χρειάζεται να ταυτίζεσαι απόλυτα για να ανήκεις, ποιος το κάνει αλήθεια;  Δεν ήθελα να με αντιπροσωπεύει κανείς και τίποτα και λέξεις όπως σύντροφος, αλληλεγγύη και τα τοιαύτα για μένα ήταν κενές περιεχομένου. Ίσως να φταίει η εποχή της αποδόμησης πο...

Μου λείπουν απίστευτα οι άνθρωποι... 

| Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ | 1939 - 21 Ιανουαρίου 2020 | Έναν τόπο επινόησα για να πηγαίνω όταν είμαι βαθιά λυπημένη, λυπημένη ως τους άλιωτους πάγους μέσα μου, ως τα κρυσταλλωμένα δάκρυα, ως να βγουν οι νοσταλγίες, πανθηρούλες λευκές που δαγκώνουν και τσούζούν οι δαγκωματιές τους. Λυπιού λέω τον τόπο που επινόησα για να πηγαίνω όταν είμαι βαθιά λυπημένη, μια κατάσταση που εντείνεται ακατάπαυστα αφού όλα τα ωραιοποιημένα τοπία του τέλους αρχίζουν να μυρίζουν μουχλιασμένα νερά και καρπούς σάπιους. [...] Εδώ όλες οι αποτυχίες της νιότης γίναν σιωπηλές πλατείες τα κουτσουρεμένα πάθη, σύδεντρα σκοτεινά κι οι τελευταίοι κακόμοιροι έρωτες σκύλοι κακοταϊσμένοι που πλανιόνται στα σοκάκια. Κάτι χειρότερο από γερατειά, η χώρα τούτη κατοικείται από νιάτα αμεταχείριστα.   Στη Λυπιού κλαίω συνέχεια από τότε που μου ’δειξες την αξία της λύπης. Όχι, δεν είναι το αρνητικό της γονιμότητας αλλά το θετικό της απουσίας... [...] Ας κλαίμε, λοιπόν, κι ας το λέμε χαρά χαρά γιατί είμαστε ακόμη εδώ υποφέρο...

Χθες είχα πάνω στην αλλαξιέρα τον σχεδόν δύο χρόνων γιο μου κι ενώ τον είχα βγάλει μόλις από τον μπάνιο και τον είχα σκουπίσει καλά καλά με το μπουρνούζι του, του είχα φορέσει την πάνα του, του είχα απλώσει τις κρέμες του και του είχα κάνει το απαραίτητο μασαζακι ενώ εγώ από την άλλη ημουν ομολογουμένως ένα άυπνο ράκος, μου χαμογελάει και εντελώς στα ξαφνικά μου πιάνει με τα χεράκια του το κεφάλι μου και αρχίζει να με φιλάει απανωτά! Ήταν κάτι εντελώς σοκαριστικό και αναπάντεχο ήταν σαν να ήθελε να μου πει ευχαριστώ ή σ'αγαπω δεν ξέρω αλλά ήταν ότι καλύτερο έχει συμβεί στη ζωή μου τον τελευταίο καιρό... Τελικά τίποτα δεν πάει χαμένο... Γιωργάθαν σ' αγαπώ! 

[...] “You ask If I will write a poem.  I could, I suppose write the most splendiferous one of all; but not right now.  Not when your hands are brewing warm cinnamon tea across my skin,  not when I’m trying to imagine what might happen If you began flowering kisses upon me.  My dear, how can I write a poem when I’m already inside one?” [...] ― Sanober Khan

Young-Wild-Free Μεγάλωσες αγόρι μου και να που έφτασε η πρώτη ονομαστική σου εορτή! Φέρεις δύο ονόματα, με το ένα εξ αυτών, το Αθανάσιος δηλαδή να κουβαλάει τεράστια συναισθηματική αξία για τη μαμά.  Μεγάλωσες αγάπη μου σε ένα μήνα θα έρθουν τα δεύτερα σου γενέθλια κι ήταν ομολογουμένως δύο χρόνια δύσκολα που μέσα τους μεγαλώσαμε παρέα και να που από νεογέννητο έγινες ένα πανέμορφο, γλυκό, αγόρι. Σ' αγαπάω βαθιά και απέραντα, τόσο βαθιά, όσο βαθύ είναι το βλέμμα σου που χάνεται κάθε βράδυ στα μάτια μου.  Είσαι ένα γλυκό, τρυφερό, αξιολάτρευτο αγόρι, που μέρα τη μέρα μεγαλώνεις και μας φανερώνεις την μοναδική προσωπικότητα σου, είμαι τόσο χαρούμενη που είσαι τόσο δοτικός, τόσο εκφραστικός, τόσο ατελείωτα υπέροχος. Τρέχεις συνέχεια για αγκαλιές, φιλάς την αδερφή σου στα χέρια και τη μαμά στο μάγουλο, μας ταΐζεις στο στόμα, μας φροντίζεις και μας χαϊδεύεις, τόσο μικρός κι όμως θέλεις συνεχώς να ανταποδίδεις την αγάπη μας, τόσο αξιολάτρευτος! Το ότι είσαι πανέμορφος εί...