Συννεφιασμένη Κυριακή
όσο η μαμά μαγειρεύει το σπέσιαλ γιουβέτσι της …
Αναρτήσεις
Προσυπογράφω
Θεωρώ τον Κουφοντίνα έναν σίριαλ κίλερ, έναν χασάπη που αποφάσιζε να σκοτώνει ανθρώπους ως αυτόκλητος όσο και παρανοϊκός "τιμωρός-δικαστής". Θεωρώ πληγή για την δημοκρατία το ότι υπάρχουν άνθρωποι που τον θεωρούν "αγωνιστή" ενώ είναι ενας δειλός φασίστας και εξουσιαστής φονιάς (όπως δειλοί, φασίστες και εξουσιαστές είναι όλοι οι δολοφόνοι). Θεωρώ πληγή για την ιδεολογία της αναρχίας το ότι υπάρχουν άνθρωποι (αγράμματοι και αστοιχείωτοι) που συνδέουν την δολοφονική δράση με την αναρχία: μια ιδεολογία που προτάσσει την ζωή ως πρώτιστη αξία έναντι οποιασδήποτε αρχής. Αυτός είναι ο λόγος που μια δημοκρατία δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αφήσει τον δολοφόνο Κουφοντίνα να πεθάνει. Για να αποδείξει (και να διδάξει) πως η ζωή (εν προκειμένω: ακόμη και η ζωή ενός δολοφόνου) είναι η πρώτιστη αξία. Ακόμη κι αν εκβιάζει ο Κουφοντίνας (δεν είμαι σε θέση να ελέγξω την δικονομική/ποινική βάση του αιτήματός του), μια δημοκρατία πρέπει να δεχτεί τον εκβιασμό. Γιατί μια δημοκρατία ...
τι ωραίο νούμερο!
Μπορεί να μην είναι 10 αλλά όταν νομίζεις ότι κόπηκες και το περνάς με 7,ε η χαρά δεν περιγράφεται!
λόγω της ημέρας
Ο εργασιακός εκφοβισμός υπάρχει και μπορεί να μην περιμένεις από το αφεντικό ή την προϊσταμένη σου να σου φερθούν όπως η μαμά σου αλλά από αυτό μέχρι το να σου φέρονται σαν σκουπίδι υπάρχει τεράστια διαφορά. Αρκετά ανεχτήκαμε....
Το αίμα νερό δε γίνεται...
Δεν ήξερα αλήθεια, δεν είχα την παραμικρή ιδέα. Είχα να σε δω δεκαπενταέτια και βάλε. Το μυαλό μου αδυνατεί να σχηματίσει τη μορφή σου, σε θυμάμαι σε μια μακρινή Ανάσταση που κάναμε στο χωριό, πιτσιρίκι ακόμα να κρατάς μια αναμμένη λαμπάδα που φώτιζε το ξανθό πρόσωπο σου. Είχαν πει πως πήγες στα καράβια, τώρα πια δεν πιστεύω τίποτα. Ο μπαμπάς ρωτούσε συνέχεια για εσένα χρόνια τώρα και επειδή δεν έπαιρνε λογικές απαντήσεις, είχε υποψιαστεί ότι ίσως κάτι συνέβαινε αλλά δεν μπορούσε να φανταστεί τι. Μένατε σε άλλη πόλη και δεν είχαμε επαφές. Την άλλη οικογένεια την βλέπαμε τα καλοκαίρια αραιά και που, εσύ πάλι πουθενά. Σε κάθε σήμαντικο γεγονός όλοι εκεί εσύ ήσουν απών, μα ήσουν στα καράβια ήταν η δικαιολογία. Μπορεί να'ταν και αλήθεια. Ποιος ξέρει πια, τι ήταν αλήθεια και τι ψέμα; Μερικά χρόνια πριν μας είχαν πει πως είχες ξεμπαρκάρει.Πως ήταν δύσκολη η ζωή στα καράβια και δεν άντεχες. Λες και στη στεριά αντέχετε η ζωή. Μέχρι που διαβάσαμε πως πήδηξες από το μπαλκόνι, πω...
Σχεδόν μας αγγίζουνε
Ζόμπι, εκτοπλάσματα – άνθρωποι ζόμπι, ζόμπι οι νεκροί μου συγκάτοικοι που μ’ έχουν κτίσει σε μια πόλη απάνθρωπη, σκοτεινή ζόμπι, ζόμπι που τη ζωή μας ορίζουνε που μας κυκλώνουν και που σχεδόν μας αγγίζουνε στη χώρα των ζόμπι κάνε κάτι να μείνουμε ζωντανοί ζωντανοί...