Neanderthal Blogger

Μόλις έχω φάει τη μπουγάτσα με κρέμα! Από το άγριο χάραμα τρώω, λίγη τούρτα που έμεινε από τα χθεσινά γενέθλια του μπαμπά, ένα απομεινάρι κορμού που έκανε η μαμά, ένα τόστ με μαύρο ψωμί, γαλοπούλα και light κασέρι, ένα σνίτσελ κοτόπουλο ολόκληρο με φέτα και κάτι πατάτες από τις χθεσινές μπριζόλες, ένα χυμό φράουλα χωρίς ζάχαρη, μπουγάτσα με κρέμα 170 γρ, μπουγάτσα κοτόπουλο κι αυτή 170 γρ δεν την έφαγα όλη όμως γιατί έσκασα και φυσικά ένα φρέντο καπουτσίνο σκέτο, γιατί ο σκέτος είναι που κάνει τη διαφορά! Αν είχα φάει κάτι παραπάνω θα μεγάλωνε και η ανάρτηση αλλά δεν μπορώ να τα κάνω όλα για την έμπνευση τέλος πάντων! Πρώτα τρώμε και μετά γράφουμε... Η ώρα είναι ακόμα μια, έχω ξυπνήσει πουρνό- πουρνό και το βράδυ μας έχουν καλεσμένους έξω για φαγητό, δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου, μα έξω έχει κρύο και μ'έχει πιάσει μια λαιμαργία. Όταν γύρω σου όλοι αδυνατίζουν, πάνε σε γυμναστήρια προσέχουν τον εαυτό τους και το έτερον ήμισυ έχει αδυνατίσει κι έχει κάνει κορμ...

Αυτές τις άγιες μέρες των γιορτών που πλησιάζουν, είπα να σας διηγηθώ ένα παραμυθάκι για να σας βάλω στο κλίμα των εορτών. Κόκκινη κλωστή, δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη, δώσ' της κλώτσο και μπάτσο της γαμημένης να γυρίσει, παραμύθι ν' αρχινίσει... Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα μακρινό σκοτεινό κωλοχανείο, που κάποια απαίσια ανθρωπάκια νομίζανε πως κάνουνε κουμάντο, φερότανε απαίσια στους εργαζόμενους, όντας και οι ίδιοι υποτίθεται εργαζόμενοι, χρησιμοποιούσαν μέτρα καταστολής, σεκιουριτάδες του κώλου, για να μην φύγουνε και απεργήσουν οι είλωτες και πάθει τίποτα το μπουρδέλο τους. Εδώ η απουσία κέρδους και αφεντικών κάνει ακόμα πιο στυγνή την εκμετάλλευση, ακόμα πιο ακατανόητη, την κάνει χόμπι και ευχαρίστηση, όταν νομίζεις πως έχεις στα χέρια σου μια κάποια εξουσία και εξευτελίζεις ανθρώπινες οντότητες. To ξεφτιλισμένο ανθρωπάκι με τις και καλά αριστερές καταβολές διατείνεται ότι οι υπάλληλοι δεν αυτοκτονούν, μονάχα οι εργοδότες και οι ελεύθεροι επαγγελματίες. Χαβαλεδι...

Περπατάω στο δρόμο και άνθρωποι μου χαμογελούν ή με χαιρετούν, ανταποδίδω αν και μου είναι παντελώς άγνωστοι, όχι δεν παίρνω ακόμα ψυχοφάρμακα, ούτε έχω παραισθήσεις. Στην αρχή με φρίκαρε τώρα το έχω συνηθίσει, μπαίνω στα μαγαζιά να ψωνίσω και συναντώ τα ίδια χαμόγελα, μερικοί πιο θαρραλέοι παίρνουν την πρωτοβουλία και μου μιλούν, μέχρι και η ανθοπώλισσα από το μαιευτήριο που γέννησε η νύφη μου με ήξερε τις προάλλες,  όλοι με γνωρίζουν λόγω δουλειάς, όχι δεν ζητούν αυτόγραφο, (εξυπηρέτηση ή ερώτηση ή το κινητό μου) εξάλλου κάνω μια από τις πιο βαρετές δουλειές που μπορεί να κάνει κάποιος, το γεγονός ότι μου χαμογελούν και δεν με φτύνουν μιας και δουλεύω σε δημόσια υπηρεσία, σημαίνει μάλλον ότι αυτή την τόσο βαρετή δουλειά την κάνω τουλάχιστον με αξιοπρέπεια.  Τελικά με τόση ανεργία στην Ελλάδα το να δουλεύεις στον ΟΑΕΔ σε κάνει μάλλον σούπερ σταρ και μην γελάτε δυστυχώς είναι μια απαίσια πραγματικότητα. Ανοίγω το ασανσέρ, ααα εσύ δεν είσαι που δουλεύεις στον ΟΑΕΔ,μου έ...

Έντεκα μικροί Νοέμβριοι εκπαιδευτηκαν στο οίδημα. Με δαυτον τον πιο σκληρό απ'ολους.Περυσι είχα γράψει την επετειακή ανάρτηση για τα δέκα χρόνια του blog.Απο τότε προστέθηκε ένας χρόνος κι αμέτρητες καθημερινές απώλειες.Δεν άλλαξα τίποτα από όσα ήθελα να αλλάξω και η ζωή συνέχισε να παίρνει ότι αυτή νομίζει ότι της αρκεί,αφηνοντας με να παλευω με εκείνη και με όλα αυτά τα θα'θελα.Αυριο κλείνουν έντεκα χρόνια "Εκπαυδεμενοι στο οίδημα", έντεκα χρόνια που δυστυχώς παλευω πλάι στη λογική των άλλων... Εκπαιδευμένοι στο οίδημα: Δέκα Χρόνια Εκπαιδευμένοι στο Οίδημα : Επετειακή ανάρτηση... 13 Νοεμβρίου 2005... Σαν σήμερα πριν ακριβώς δέκα χρόνια στο  φοιτητικό ρετιρέ της Τ.Πετροπούλου μαζί με ...

Don't matter if the road is long Don't matter if it's steep Don't matter if the moon is gone And the darkness is complete Don't matter if we lose our way It's written that we'll meet At least, that's what I heard you say A thousand kisses deep I loved you when you opened Like a lily to the heat You see, I'm just another snowman Standing in the rain and sleet Who loved you with his frozen love His second hand physique With all he is and all he was A thousand kisses deep I know you had to lie to me I know you had to cheat You learned it on your father's knee And at your mother's feet But did you have to fight your way Across the burning street When all our vital interests lay A thousand kisses deep I'm turning tricks I'm getting fixed I'm back on boogie street I'd like to quit the business But I'm in it, so to speak The thought of you is peaceful And the file on you complete Except what I forgot to do A thousand kis...

Έχεις αρχίσει επικίνδυνα να εξαπλώνεσαι. Επεκτείνεσαι και με κυριεύεις μα σ' αφήνω γιατί    μονάχα έτσι μου απαλύνεις την πραγματικότητα κι όλο μεγαλώνεις. Δεν ξέρω ακριβώς αν  λείπεις μα δεν μπορώ πια να απολαύσω ούτε καν τη μοναξιά μου γιατί όποτε κι αν μένω μόνη μου είσαι πάντα εκεί, είναι σαν να έχεις αντικαταστήσει την ψυχή μου, είναι σαν να είμαι εσύ. Αναρωτιέμαι συνεχώς αν στην άλλη άκρη του ουρανού, στην άλλη άκρη του ωκεανού στην άλλη άκρη του παραλογισμού η δικιά μου χαμένη ψυχή κυριεύει εσένα.  Εδώ ριζώνεις χωρίς καμιά ελπίδα για τίποτα, ριζώνεις και εγκαθιδρύεσαι μέχρις ότου με αντικαταστήσεις, μέχρις ότου πάρω τη μορφή σου και εξαϋλωθώ, μέχρις ότου πεθάνω και σταματήσω να σε κουβαλάω. Όταν κλαίω κάτι με συγκρατεί να μην πεθάνω από το κλάμα, να μην πνιγώ από τα αναφιλητά, όταν μου κόβεται η ανάσα, όταν πέφτω στη μαυρίλα μου, το μόνο που με σώζει είσαι εσύ που δεν υπάρχεις πουθενά και ενώ φαινομενικά είναι σαν να σώζομαι από το τίποτα, σώζομαι ...

Ήμουν πια κουρασμένη.Είχα ξαπλώσει πάνω σε μια ζωή που δεν άντεχα πια κι είχα κι εγώ μεγαλώσει για να μπαίνω σε τρένα κι όπου με βγάλει, άσε που δεν είναι καιροί να βασίζεσαι στον ΟΣΕ. Ποτέ δεν ήταν. Σας μιλάω εκ πείρας!Ψάχνοντας το νόημα της ζωής ή τουλάχιστον μια ζωή με νόημα, αφαιρέθηκα για λίγο από το πιάνο του πέμπτου ορόφου ενώ ισχυριζόμουν στον εαυτό μου πως όχι μόνο το είχα βρει, το είχα πιάσει κιόλας γερά απ'τα κέρατα. Το θέμα είναι πως ακόμα κι αν το είχα βρει δυσκολεύομουν να το κάνω πράξη, γιατί κάθε πρωί ξυπνούσα και συνειδητοποιούσα πως τα είχα κάνει θάλασσα.  Είναι αυτή η νοσταλγία που με πιάνει για το πάθος που είχα όταν ονειρεύτηκα τη ζωή που ήθελα να ζήσω στο εφηβικό μου δωμάτιο και ξυπνώ και τη βλέπω πως έχει καταντήσει. Θυμάμαι τη διαδρομή  και τους ανθρώπους που συνάντησα κι  ήταν όλα και όλοι τους τόσο εντάξει και αναρωτιέμαι που στον πούτσο τα σκάτωσα και τρώω στη μάπα πλεον τόσους αχρείους ; Να έφταιξαν οι καιροί, κάποιες επιλογές ή μήπως α...

Μήπως του μοιαζω;

Προσπαθούσε μανιωδώς να με ψυχολογήσει πριν το ρίξει στα σεμινάρια και την επαγγελματική ψυχολογία. Απορώ που έβρισκε το ενδιαφέρον. Αν ήξερε κάτι για μένα; Κουράδες ήξερε και δε λέω ότι φταίει αλλά αγνοούσε ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου και καλά έκανε.  Έζησα όλη μου τη ζωή προσπαθώντας πάντα να μην τραβήξω τα βλέμματα, οπότε ήταν φυσικό να με εκνευρίζει που είχα γίνει αντικείμενο παρατηρήσεις χωρίς να ρωτηθώ. Τώρα που το σκέφτομαι χωρίς καν να προκαλέσω, τώρα αν έθιξα τον εγωισμό οποιουδήποτε δικό του πρόβλημα σκέφτηκα.  Έπαψα να παρατηρώ και να αναλύω τους ανθρώπους , μου το απαγορεύει η καθημερινότητα μου πια, μου το απαγορεύει και η καθημερινή ανελέητη τριβή μαζί τους, οι περισσότεροι είναι τόσο μπάσταρδοι που όχι απλά δεν αξίζει να τους παρατηρήσεις και να γράψεις κάτι γι αυτούς, οι περισσότεροι αξίζουν και πρέπει να μείνουν στην προσωπική τους μιζέρια και  αφάνεια. Με έχουν απογοητεύσει τόσο οι άνθρωποι , όχι ότι ποτέ τους είχα και σε μεγάλη εκ...

Είχα ξεχάσει πως είναι να βαριέσαι και τώρα που το νιώθω ξανά μόνο που δεν έβαλα τα κλάματα από ευχαρίστηση. Βαριέμαι και το απολαμβάνω. Έπαθα για ακόμα μια φορά τενοντίτιδα, αυτή η δουλειά θα με αφήσει σίγουρα με πολλά κουσούρια. Τι σαν πήρα άδεια, το τηλέφωνο δε σταμάτησε να χτυπά, το inbox γέμισε από γνωστούς, αγνώστους και φίλους που θέλουν όλοι μια εξυπηρέτηση , μια ερώτηση ή ακόμα και τον ουρανό με τ' άστρα. Δε βλέπω την ώρα που θα βγάλω μια ωραιότατη ανακοίνωση στο facebook που θα λέει: "Παιδιά παραιτήθηκα, πάρτε τα αρχίδια μου τώρα και παρατήστε με! " Όταν δε δουλεύεις το εικοσιτετράωρο μπορεί και να είναι μεγάλο μπορεί και όχι βέβαια. Μαθημένη τα τελευταία χρόνια να ζω για να δουλεύω και σε ότι περισσεύματα χρόνου προκύπτουν να ζω, ήρθαν αυτά τα free εικοσιτετράωρα και δεν ήξερα τι να τα κάνω! Μέσα στον πόνο μου, τα χάπια και το δεμένο χέρι, έκανα ένα σωρό δουλειές που στην καθημερινότητα φαινόντουσαν ακατόρθωτες αλλά μέσα σε ένα ελεύθερο εικοσιτετράωρο...