Neanderthal Blogger

Στη μνήμη σου αγάπη μου    17/11/1980-20/4/2014

Κόβω φλέβα για το 1.73... Βασικά δεν υπήρξα ποτέ Ρουβίτσα, κι αν εξαιρέσεις τον Παραρά που τον έβλεπα πιτσιρίκι στην τηλεόραση και έλιωνα, δεν μου είχε τύχει να πάθω κάτι ανάλογο με κανέναν της τηλεόρασης και του θεάματος γενικότερα.Άντε πες τότε ήμουν και έντεκα χρονών. Τώρα; Με τον Kit Harington έχω πάθει ντουβρουτζά μεγάλο, νιώθω σαν δεκαπεντάχρονο, αν είχα αφίσες του θα τις κρεμούσα δηλαδή !Ποιος εγώ; Σοβαρή κοπέλα και καλά  τώρα στα γεράματα, χαχαχα! Δεν με χαλάει καθόλου αυτό το περίεργο συναίσθημα. Christopher Catesby Harington i love you kargaaaaaaa!!!! τον αγαπώ

  I have scars on my hands from touching certain people. J.D. Salinger 

Επετειακή ανάρτηση... 13 Νοεμβρίου 2005... Σαν σήμερα πριν ακριβώς δέκα χρόνια στο  φοιτητικό ρετιρέ της Τ.Πετροπούλου μαζί με τον Μιχάλη απ'το Ρέθυμνο φτιάξαμε αυτό εδώ το blog που αν και πια γράφω σπάνια δεν το εγκατέλειψα ποτέ. Αν κάποιος μου έλεγε τότε, ότι δέκα χρόνια αργότερα θα είχα πάει ήδη μια φορά στη ζωή μου στη Τζαμάικα μάλλον θα γελούσα δυνατά και δεν είναι το μόνο που δεν μου είχε περάσει καν από το μυαλό πως θα ζούσα.  Δέκα χρόνια μετά πολλά αποδομούνται τελικά, απ'τα είκοσι μέχρι τα τριάντα. Τα ταξίδια σε Ευρώπη, Αμερική, η Pina Colada στο Μεξικό,η αλμύρα πάνω μου απ'τις βουτιές στην Αϊτή, το δωμάτιο στο Άμστερνταμ μαζί με τον ξάδερφο Χρυσόστομο,τα καρναβαλικά μεθύσια στην Πάτρα,οι χαμένες βαλίτσες στο Μαϊάμι, το φούιτ έξω από τη Θεσσαλονίκη, το ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη,οι αφραγκίες μετά από αυτό, τα πράσινα νερά στους Παξούς, εκείνο το μεσημέρι στη Βαρκελώνη, τα ξενύχτια στα Χανιά,οι χοροί στον Άγιο,το λάστιχο στη Θάσο ...

Μην ξεσκεπάζεις τίποτα, γιατί μπορεί να μην υπάρχει τίποτα. Και το τίποτα δεν σκεπάζεται πάλι. Antonio Porchia

 Γίνεσαι αυτό στο οποίο αντιστέκεσαι μωρό μου, δες εμένα. Έγινα όλα αυτά που δεν ήθελα,  δεν ξέρω αλήθεια να σου πω πως τα κατάφερα!Το ξέρεις το κλισέ πως μια, δυο φορές ερωτεύεσαι;Έ, εγώ γιατί να αποτελώ εξαίρεση; Μόνο μια φορά ερωτεύτηκα παράφορα κι άλλη μια τελειωτική εσένα . Μόνο δυο φορές! Δεν είχε άδικο λοιπόν εκείνο το γκομενάκι που πιαστήκαμε στα χέρια.  Δίνω το ελαφρυντικό στον εαυτό μου πως όσο πόνο κι αν προκάλεσα σε μεγάλους και μικρούς άρρενες το έκανα αθώα και αφελέστατα, τουλάχιστον αυτό λέω στον εαυτό μου μην πεθάνω κι από τύψεις . Δεν είναι άλλη μια επίφαση μαγκιάς, είναι η πραγματικότητα. Τότε δεν συνειδητοποιούσα ότι πλήγωνα , δεν έχει σημασία τι,  τον αντρικό εγωισμό, την  κοινωνική του πλάνη ότι εκείνος ήταν πιο δυνατός, την πνευματική του καύλα, την καύλα του σκέτη, τον πραγματικό έρωτα του για μένα.Πάντως πλήγωσα γιατί από τότε που 'χασα τον μετεφηβικό μου έρωτα μέχρι να καταλήξω τρέχοντας καταφοβισμένη από τις σχέσεις και τους ανθρώπου...

Φοβάστε τόσο πολύ τι θα πει ο κόσμος και τη γνώμη έχουν οι άλλοι για σας; Αλήθεια αυτοί οι άλλοι και αυτός ο κόσμος σας ρώτησαν στα αλήθεια πως νιώθετε; Ξέρουν στα αλήθεια ποιοι είστε ή πως περνάτε; Αρχίδια ξέρουν κι αυτά πρέπει να ξέρουν. Μην αυταπατάστε ότι σας ξέρουν ή ότι η κοινωνική δικτύωση σας ενώνει. Αλήθεια γιατί να σας ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων; Γιατί να διαμορφώνεται τις ζωές σας σύμφωνα με το πόσο σας θαυμάζουν ή όχι οι γύρω σας;  Σήμερα κάποιοι σας αποθεώνουν και αύριο μπορεί να σας πετούνε πέτρες. Κόψτε καλύτερα τέτοιες εξαρτήσεις. Η προσωπική σας ευτυχία έχει να κάνει με την αυτογνωσία σας. Ξέρεις κάποιον μόνο όταν τον έχεις ζήσει και μονάχα όταν με κάποιον τρόπο στάθηκες, έζησες πλάι του και πάλι ξέρεις μονάχα ότι ο άλλος θέλει να ξέρεις, γιατί καταβάθος ούτε και ο ίδιος δεν ξέρει πολλά για τον εαυτό του.Μην φοβάστε λοιπόν κανέναν σας παρά μονάχα τη συνείδηση σας γιατί με αυτή θα ζήσετε την υπόλοιπη ζωή σας, και πως την φτιάξατε τη ζωή σας , δική σας επι...

Ραψάνη-photoshoot:sophie_jamaica Φτάνεις τα τριάντα και απογοητεύεις τον δεκαεννιάχρονο εαυτό σου ή έτσι νομίζεις μέχρι να φτάσεις τα σαράντα. Μικραίνεις τα μεγάλα όνειρα, μακραίνεις τις γρήγορες ανάσες και τώρα πια φοβάσαι πιο συχνά κι ας έκανες τα πάντα για λίγη  ασφάλεια. Εκείνο που πραγματικά νοσταλγείς είναι ότι τότε δεν υπολόγιζες, δεν φοβόσουν, δεν ζητούσες σιγουριές και με έναν περίεργο τρόπο τις είχες. Ξημέρωνε καβαλούσες το τρένο κι όπου σ'εβγαζε και σε έβγαζε πάντα σε οάσεις, άσχετα αν μεγαλώνοντας μουρμουρίζεις ξανά και ξανά μέσα από τα δόντια το γνωστό σου μότο "είδες άμμο και νόμιζες πως ήταν ακρογιαλιά. Έρημος ήταν δικέ μου, έρημος..." Καταβάθος δεν προδίδεις τίποτα, απλά μεγαλώνεις κι ίσως δεν χωράς. Μεγαλώνεις και για να χωρέσεις όλο και κάτι πρέπει να κόψεις, να συμβιβαστείς, να επιβιώσεις, να ζήσεις αν μπορέσεις.  Τώρα πια δεν νοιάζεσαι μόνο για τον κώλο σου παίρνεις κι άλλους στο λαιμό σου κι έτσι καλμάρεις, λουφάζεις για λίγο,δεν ζεις το...