Neanderthal Blogger

Συνάντηση μεσημεριανή, πρώτη. Η αμηχανία ασυνόδευτη, ίσως γιατί δεν είχα να περιμένω τίποτα. Επικοινωνία σε μια διαφορετική γλώσσα. Ριγμένος ο εαυτός μου στην καρέκλα. Το κίτρινο πουκάμισο για συνοδεία, ακούω. Είναι ζεστά και όμορφα, ματιά καθαρή, λόγος γρήγορος,  καφές νερουλός τίποτα το ιδιαίτερο.  Λόγια πολλά υποσχόμενα, μου θυμίζουν κάτι από μένα. Θα φταίνε οι  αναγκαστικές μου  προσγειώσεις  αλλά ποτέ δεν είναι αργά για μια καινούργια απογείωση.  Απλωμένο χέρι για μια νέα αρχή, για κάτι ΆΛΛΟ. Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα Γιώργο και μοιραστήκαμε τις μεσημεριανές μας σκέψεις...   Λόγια του κόσμου μην ακούς, έχεις να κάνεις με κακούς .                              Αλέκος Σακκελάριος Κοιτά να δεις που έχουμε και παρόμοιο γραφικό χαρακτήρα "... Κοιμάσαι ήρεμος ένα βράδυ , όταν το φεγγάρι παίρνει να γεμίζει, και σε πιάνει απροετοίμαστο στον ύ...

Οι φίλοι μου στα σπίτια τους...

 Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011 Τριακόσιες εξήντα έξι μέρες. Τόσες όσοι και οι φίλου του στο φάσεμπουκ. Έψαχνε διέξοδο. Ξενύχτης . Το πατρικό του, βολικό κούμπωμα στην τρύπα της ζωής του. Ονειρευόταν, πως ίσως να μπορούσε να τους μοιάσει, να έβγαζε κι αυτός μια χαρωπή φωτογραφία μπροστά από το άγαλμα της Ελευθερίας. Οι περισσότεροι φευγάτοι από επιλογή ή από ανάγκη. Χάζευε τις ξενιτεμένες τους φωτογραφίες, με την αυτοπεποίθηση του να καθαρίζει πατώματα.    Μέσα Οκτώβρη, το πρώτο  κρύο, οι πρώτες σταγόνες. Τα σκουπίδια ξεχύνονται στους δρόμους, η βροχή τα παρασέρνει. Άνθρωποι πέφτουν από τις ταράτσες και αυτοκτονούν άλλοι αυτοπυροβολούνται άλλοι ελπίζουν ακόμα. Η ζωή συνεχίζεται, όπως κάνει πάντα. Κάποιες γενιές χάνονται κι αυτή εδώ υποχρεωμένη να ζει μια παρατεταμένη εφηβεία.  Καλοκαίρι , πλατεία. Στο παγκάκι γραμμένο ένα σύνθημα.  «Των τοκογλύφων τσιράκι. Γαμιέται η Μαρία Δαμανάκη»  Ηθικό δίδαγμα. Ποτέ δεν την πληρώνει αυτός που φτα...

Κάποιος με καταράστηκε δεν εξηγείται αλλιώς εκεί που έλεγα τι όμορφα θα περνούσαμε στην παραλία... Δεν είναι μόνο ο καιρός που είναι το λιγότερο φθινοπωρινός, είναι που αρρώστησα στα καλά καθούμενα , με πυρετούς, ανελέητο βήχα, πόνο στο στήθος και την αντιβίωση στην τσέπη. Τι να πω; Διάβασα το Γυάλινο Κόσμο και ήταν λες και ήμουνα εγώ η Λώρα,  λες και έχω παίξει κι εγώ σε αυτό το έργο και παίζω ακόμα. Πάω να συνεχίσω τις μεταφράσεις μου. Έξω ο καιρός θυμίζει Νοέμβρη, ίσως να είναι κι αυτό ένα σημάδι για το τέλος του παλιού κόσμου, γιατί πολλά δεν θα είναι από εδώ και πέρα όπως ήταν χθες.  Τα όνειρα εξακολουθούν να τρέχουν σαν χείμαρρος όπως και το συνάχι μου, το δεύτερο θα το σταματήσω με αντιβιοτικά, τα δε πρώτα τρώνε πάντα πόρτα απ'την πραγματικότητα αλλά εξακολουθούν να τρέχουν στη δική τους διάσταση. Μπουμπουνίζει πάλι, σωστός κατακλυσμός...

Φορτώνω τον Maci, με δίσκους, βιβλία, ταινίες, έρευνες και εργασίες. Γράφω τη λίστα για το σούπερ μάρκετ ακούγοντας Ρόδες και Βρώμικο. Πίνω φρέντο καπουτσίνο σπιτικό. Τι άλλο θέλουμε; Αντηλιακά, αντικουνουπικά για πριν και μετά το τσίμπημα! Τα παιδιά στην τηλεόραση τα έχω βαρεθεί! Παρωδούν μάλλον αυτό που λέγεται πολιτική και πίσω από τις λέξεις  θα κρύβεται πάντα ο Αλέξης . Έξω μπουμπουνίζει , συννεφιές και όμως η πόλη με διώχνει μπορεί κι εγώ να θέλω να την διώξω από πάνω μου. Ανοίγω για λίγο το παράθυρο, βρεγμένο χώμα και μεθυστική μυρωδιά ακακίας. Φυσάει πάλι, σκέφτομαι τα παιδιά στην παραλία. Μετράω τις μέρες και ξαφνικά σκοτεινιάζουν  όλα και ανοίγουν οι ουρανοί! Την Παρασκευή κι αυτή η μπόρα θα είναι πλέον παρελθόν. Μια βδομάδα παράλια μετά Σαλόνικα για έκθεση βιβλίου και Ρόδες και μετά πάλι πίσω στην αμμουδιά. Κάποια μέρα θα γυρίσω όλο τον κόσμο, μέχρι τότε ας διαβάσω λίγο Μπέκετ... Samuel Beckett: Not I Note: Written in English in spring 1972. First perfor...