Neanderthal Blogger

Πεισματική εμμονή. Ακατάληπτη δύναμη Αιχμαλωτίζει τη ψυχή μου Πίσω από κάθε μικρή καθημερινή κίνηση Εσύ. Στα κλειδιά πίσω από την πόρτα Στο μαξιλάρι απάνω. Ασάλευτε, βαλσαμωμένε έρωτα. Δεν υπάρχουν πια Γυμνοκέφαλοι γέροντες Να μας πουν τι «δεν» πρέπει                                           σ.χ  8/7/2011

Η αγάπη, έρχεται μια φορά και δεν φεύγει ποτέ .... Να διεκδικείς ότι αγαπάς.....

[Verse 1] C G Take my photo off the wall Am Am/G F If it just won't sing for you C G 'Cause all that's left has gone away Am Am/G D And there's nothing there for you to prove [Chorus 1] F G Oh, look what you've done C C/B Am Am/G You've made a fool of everyone F G Oh well, it seems likes such fun C C/B Am Am/G D Until you lose what you had won hoo~ [Verse 2] C G Give me back my point of view Am Am/G F 'Cause I just can't think for you C G I can hardly hear you say Am Am/G D What should I do, well you choose [Chorus 2] F G Oh, look what you've done C C/B Am Am/G You've made a fool of everyone F G Oh well, it s...

Ανέστιο αύριο, χωρίς εσένα Περνάμε ωραία στο τελματωμένο τώρα μας το μόνο που έχουμε να περιμένουμε το επίσημο αντίο  θα ’ ρθεί; θα το καταλάβουμε; Δεν έχω πλάνο διαφυγής ούτε και σωτηρίας ούτε και ξαναζεσταμένα όχι για να γαντζωθώ Άγνωστο το αύριο και θολό Ας έρθει όπως κι αν είναι όπως κι αν με ’ βρει Ας έρθει σ.χ Λάρισα 30/6/2011

Che fece .... il gran rifiuto Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του. Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει εκείνο το όχι -- το σωστό -- εις όλην την ζωή του. Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1901)

Δεν είμαι αυτός που βλέπεις στο στάσιμο νερό σου Είμαι κύμα στριμωγμένο στη διχάλα σου ποτάμι που διασχίζει τις φωτιές σου Κι όλα αυτά θα κρατηθούν απ´το λίγο, θα στερέψουν,θα ηττηθούν Κι η ζωή σου πιο πεζή από ποτέ στο κάθε μέρα Κοίτα να μείνεις μουγκή αμίλητη όπως και τώρα σ.χ Φλώρινα 24/6/2011

Η ανάρτηση αυτή γράφεται μέσω κινητού από το δωμάτιο 211 του ξενοδοχείου Ελληνίς στη Φλώρινα και ενώ ο καιρός έξω θυμίζει Οκτώβριο.(Μέχρι και το μεσημέρι σήμερα στην Φλώρινα είχε αφόρητη ζέστη).Θα μπορούσε και να περιοριστεί σε σχόλιο για την προηγούμενη ανάρτηση ´short-short story´ και τα σχόλια που έκανε ο τακτικός αναγνώστης του blog ο Μενέλαος.Αξίζει μου φαίνεται όμως να του αφιερώσω ένα post! ”Διάβασε τώρα και την απάντηση μου φίλε Μενέλαε,μετά από το πρώτο μάθημα “ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ” που παρακολούθησα.” Το εγώ ενός λογοτεχνικού κειμένου,δεν συμπίπτει με το εγώ του συγγραφέα(δεν είναι αναγκασμένο να συμπίπτει,όπως στον αναφορικό λόγο)Την άποψη ότι συμπίπτει την εκπροσωπεί η θεωρία του θετικισμού-ποζιτιβισμου.(1863-μελέτη του Γάλλου ιστορικού της λογοτεχνίας Hippolyte Taine)συγγενική στάση είναι και ο αυτοβιογραφισμός, κι αν δεν σου έγραφα από το κινητο,θα σου έκανα και ολόκληρη ανάλυση του κοινωνικοπολιτικού πλαισίου του 19 αιώνα στον οποίο διαμορθώθηκε η θεωρία του θετικ...

Νιώθω σαν το κουμπί που έχασε το ρούχο του κι έπεσε ανάμεσα σε καρέκλα και κρεβάτι και κανείς δε με ανακάλυψε. Μια μέρα μαζί με τις σκόνες με μάζεψε μια ηλεκτρική σκούπα κι έμεινα στη σακούλα της για μέρες ίσως να ήταν μήνες, μπορεί και χρόνια. Η ζωή στη σακούλα ήταν όπως και τώρα, βρόμικη, ήσυχη και σκοτεινή! Η πορεία μου ήταν προδιαγεγραμμένη, κάποια στιγμή θα κατέληγα στα σκουπίδια  κι εκεί θα γραφόταν το τέλος μου ή μήπως όχι; Ίσως κάποιος ρακοσυλλέκτης εκτιμήσει την αξία μου και με ράψει ξανά σε κάποιο ρούχο που έχασε το κουμπί του...                                                             σ.χ 23/6/2011 Λάρισα 01:28

Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω τραγούδι άγνωστο κι αγέννητη σιωπή Πίσω απ'τα μάτια, πίσω απ' της ζωής το βέλο κρύβεσαι σαν βροχή που στέγνωσε, το ξέρω νεροποντή που περιμένω μια ζωή Γιατί δεν έρχεσαι Μια καταιγίδα θέλω να 'ρθει να ουρλιάξει όσα δεν είπαμε από φόβο ή ντροπή στα σωθικά μας και στα μάτια μας να ψάξει κάθε μας λέξη μυστική να την πετάξει μέχρι τον ήλιο ν' ανεβεί και να τον κάψει Γιατί δεν έρχεσαι Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν νυχτώνει όταν κρατιέμαι σαν χερούλι απ' το ποτό απ' το ποτό της φαντασίας μου που με λιώνει κάθε γουλιά του καίει σαν πάγος και σα χιόνι κι ανατινάζει του μυαλου μου το βυθό Γιατί δεν έρχεσαι Μια καταιγίδα θέλω να 'ρθει να μας πνίξει σ' ένα τραγούδι που δεν έγραψε κανείς Ο,τι δεν γίναμε ποτέ να μην το δείξει Να 'ναι γιορτή, την αγκαλιά της να ανοίξει στην ανημπόρια της χαμένης μας ζωής Γιατί δεν έρχεσαι Γιατί δεν έρχεσαι π...