Neanderthal Blogger

Κάθε χρόνο, έτσι για το καλό, κάνω έναν προσωπικό απολογισμό του χρόνου που φεύγει. Αν και ομολογουμένως ακούω από όλους ότι το 2010 ήταν η χειρότερη χρονιά της ζωής τους και δεν απορώ καθόλου γι αυτό, για μένα, αν εξαιρέσω τους δυο τελευταίους του μήνες, ήταν ένας υπέροχος χρόνος. Γιατί όταν έχεις κάτι να περιμένεις , κάποιον να αγαπάς, κάτι να δημιουργείς, κάτι να πετυχαίνεις • η ζωή σου δίνει κι άλλα. Σε τοποθετεί, σου χαρίζει καινούργιες εικόνες και μυρωδιές, σε βάζει να ψάχνεσαι , να διαβάζεις, να απορείς, να περιγράφεις, να γράφεις να ταξιδεύεις σε νέους τόπους όσο σου το επιτρέπει η τσέπη σου και η υγεία σου και τέτοια προβλήματα φέτος δεν είχαμε. Καταρχάς ήταν η μοναδική χρονιά της ζωής μου που δούλευα όλο το χρόνο(!!!) που έκανα και πάλι αξιόλογα χιλιόμετρα για να ικανοποιήσω τον ταξιδιάρικο εαυτό μου και πήγα από την Άνδρο μέχρι την Φλώρινα και από τον Πύργο Ηλείας μέχρι την Κωνσταντινούπολη!Mε δυο χρόνια καθυστέρηση έγινε και η ορκωμοσία μου, μιας και ήμασταν από τους πρώτο...

Στις φωτογραφίες πίσω-πίσω. Στη ζωή πίσω-πίσω. Στη δουλειά.Στο σπίτι.Να μην φωνάξει·μην ενοχλήσει. Να μην αλλάξει·να μην πληγώσει. Να μην βογκήξει μήπως και ακούσουν. Να κρατήσει ανάσα·να μην μυρίσουν,τα φιλιά στα τρένα,τις βρόμικες σκέψεις, τις ουσίες, τις ανοησίες. Σπρώχνουν να μπει μπροστά. Να ανέβει. Απλώνουν χέρια.Θέλουν να λάμψει,μα άμα λάμψει θα κάψει ότι είναι δίπλα της,ότι αγαπά,ότι την κρύβει πίσω-πίσω.Την αναγνωρίζουν κι αυτή φοβάται.Ψάχνει ψηλούς και κρύβεται από πίσω.Να μην τη δούνε. Αν τη δούνε δεν θα αντέξουν.Δεν θα τ’ αντέξει. σ.χ

Απόσπασμα από συνέντευξη της Κικής Δημουλά: «Δεν μου ήταν ποτέ εύκολο να συνεννοηθώ με άνθρωπο.Ούτε μπορούσα να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι ήταν τόσο διαφορετικοί από εμένα.Αυτό βέβαια ήταν πολύ αφελές από τη μεριά μου,αλλά και πολύ χρήσιμο. Γιατί με είχε σε μια μόνιμη ταραχή,σε μια διαρκή διαμαρτυρία και σ’ ένα πολύ γόνιμο παράπονο… Από την άλλη, είχα μια ευγένεια η οποία με κατέστρεψε απολύτως! Εμπόδισε δηλαδή τη ζωή μου να πάρει το δρόμο της. Υπέμεινα πράγματα τα οποία δεν έπρεπε να υπομείνω, με το αιτιολογικό μιας ευγένειας ότι θα πίκραινα, ότι θα πείραζα, ότι θ’ αναστάτωνα των άλλων τη ζωή. Αυτό ήταν μία ήττα. Καθαρή ήττα».

Έλα ξέχασε τη Νέα Γη Θα σε κεράσω ρούμι στο κατάστρωμα Σου υπόσχομαι να λικνίσουμε τα κορμιά μας πάνω σε χαμάκ* Θα μιλήσουμε για τους βαλσαμωμένους έρωτες Έτσι για να ερεθίσουμε τις σκέψεις μας Θυμάσαι; Όπως τότε που τριβόμασταν σε μηρούς εραστών Κρυμμένες σε καμπίνες υπερατλαντικών ναυαγίων Έλα πιες, σε λίγο θα μας φέρουν επιδόρπιο σ.χ *Κούνια κρεμασμένη οριζόντια στην πλώρη καραβιού.Η λέξη είναι από διάλεκτο της καραϊβικής.

Δίπλωνε το κορμί και δάγκωνε τα χείλη.Το τέλος λένε σε εξουθενώνει πριν συμβεί. Προσεύχεται να’ ρθεί,να λυτρωθεί,να εξιλεωθεί.Δε λέει να φανεί,αρπάζει τη ζωή,την καταριέται.Στη λήθη ψάχνει γιατροσόφια και όλο σκάβει και θάβει και κρύβει,όλο καίει πετάει,κάνει πως ξεχνάει,μα δεν περνάει σ.χ

Καθώς μπαίνουμε στο σούπερ μάρκετ,οι τιμές δεν με τρομάζουν.Έχω βάλει το ευρώ μου στη σχισμή από το καροτσάκι.Αναρωτιέμαι αν θα παίρνει για πάντα.Από μικρή μου άρεσαν οι βόλτες στο σούπερ μάρκετ,ειδικά στα μεγάλα,με τους διαδρόμους χιλιόμετρα.Σε είχα δίπλα μου,να σε καμαρώνω,ενώ έσπρωχνα με ευχαρίστηση το καροτσάκι,που λίγο πριν σου είχα υπενθυμίσει πως ήταν δικιά μου δουλειά. Σε χάζευα,που έβγαζες από την τσέπη του πανωφοριού σου,το χαρτάκι με τα ψώνια που έπρεπε να κάνουμε.Το ήξερα πως φέτος στις γιορτές δεν θα αποδράσουμε,σε κάποια στολισμένη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα,λόγω έλλειψης άδειας.Δεν με πείραζε καθόλου,ήταν η πρώτη φορά που θα στολίζαμε,το δικό μας δέντρο κι αυτό μου έφτανε. Όταν μερικές φορές χάζευες απορριμμένος στα ράφια,έβρισκα χρόνο στα κλεφτά να γεμίζω το καροτσάκι,με σοκολατένιους Αϊ Βασίληδες και άλλες χαζομαρούλες.Όταν με κοίταξες, μάλλον το βλέμμα μου,πρόδιδε σκανταλιά γιατί εκείνο το σαρδόνιο χαμόγελο,ήταν σαν να μου φώναζε «πάλι χαζομάρες,πήρες μωρό μουυυυ;;;» Λατρ...

Δεν μου έλειπαν, ούτε οι λέξεις, ούτε η ευκαιρία, ούτε η τόλμη. Μα ήταν το ενδόμυχο υφάδι της ζωής μας,από καιρό κατακερματισμένο. Κι εγώ δεν ήξερα,ούτε ήθελα να μάθω, τίποτα από σαΐτα και αργαλειό. σ.χ

Τώρα που αμφότεροι λυτρωθήκαμε,υπογράψαμε ψυχών ανακωχή. Πορευθήκαμε ως εξαρχής,με ζωές εκ διαμέτρου αντίθετες Και δώσαμε ζωή στην καθημερινή ρουτίνα. σ.χ

Όταν απολογείσαι για κάτι,ήδη το έχεις χάσει σ.χ

Πέρασαν χρόνια,για την ακρίβεια πέντε,τότε ήμουν είκοσι και τώρα εικοσιπέντε!Είναι μια αρκετά συγκινητική μέρα για μένα, όσο γελοίο κι αν μπορεί να ακούγεται.Σήμερα το blog μου γίνεται πέντε χρονών και μόνο που δεν κλαίω, ούτε παιδί μου να ήτανε,μα παιδί μου είναι. Ήταν μια μέρα στην Τ.Πετροπούλου,στο φοιτητικό μου σπίτι στον πέμπτο όροφο,αδύνατο να θυμηθώ αν είχα βάλει adsl ή προσπαθούσα ακόμα με dial up,έχω την αίσθηση όμως ότι μάλλον συνέβαινε το δεύτερο.Ήταν λίγες μέρες που είχα βάλει τηλέφωνο και είχε έρθει ο Μιχάλης από το Ρέθυμνο. Να’ ναι καλά,θυμάμαι ότι το παλεύαμε αρκετή ώρα,το πιάσαμε απόγευμα και είχε βραδιάσει,τα τασάκια ασφυκτιούσαν και ένα μεγάλο χαμόγελο δημιουργήθηκε στα χείλια μας και εγένετο «Εκπαιδευμένοι στο οίδημα» . Το ημερολόγιο έγραφε 13 Νοεμβρίου 2005!(τότε το να φτιάξεις blog δεν ήταν τόσο εύκολο όσο είναι σήμερα και πόσο μάλλον με dial up) Η αλήθεια είναι,ότι είχα μάθει τι είναι blog από το Νίκο,ο οποίος είχε ένα τέτοιο από το 2003.Ήθελα πολύ νωρίτερα να αν...