Neanderthal Blogger

Το μεγαλύτερο μου ζόρι …… Είμαι αρκετά έξυπνη για να γνωρίζω ότι δεν θα γίνω ποτέ ιδιοφυΐα … Ανάθεμα με,είμαι τόσο ευτυχισμένη με τούτη τη συνηθισμένη μου ζωή σ.χ

Ain't got no home, ain't got no shoes Ain't got no money, ain't got no class Ain't got no skirts, ain't got no sweater Ain't got no perfume, ain't got no beer Ain't got no man Ain't got no mother, ain't got no culture Ain't got no friends, ain't got no schooling Ain't got no love, ain't got no name Ain't got no ticket, ain't got no token Ain't got no God What about God? Why am I alive anyway? Yeah, what about God? Nobody can take away I got my hair, I got my head I got my brains, I got my ears I got my eyes, I got my nose I got my mouth, I got my smile I got my tongue, I got my chin I got my neck, I got my boobs I got my heart, I got my soul I got my back, I got my sex I got my arms, I got my hands I got my fingers, Got my legs I got my feet, I got my toes I got my liver, Got my blood I've got life , I've got my freedom I've got the life And I'm gonna keep it I've got the life And nobody's g...

Είναι μεσημέρι είμαι μόνη στο σπίτι και έχει απόλυτη ησυχία,έξω ο ήλιος λάμπει και το μόνο που ακούγεται είναι τα πουλιά που τιτιβίζουν και ο δευτερολεπτοδείκτης από το ρολόι που μετράει αργά και βασανιστικά το χρόνο… Έχω έναν απίστευτο πονοκέφαλο και ένα μεγάλο καρούμπαλο στην κορυφή του κεφαλιού μου ύστερα από ένα δυνατό χτύπημα στη δουλειά … Νιώθω ζαλισμένη (!) είμαι ζαλισμένη,τις τελευταίες μέρες κατουράω κάτι σαν αίμα αλλά δεν πονάω καθόλου, στην αρχή νόμιζα ότι είναι από τα παντζάρια μα πάνε μέρες που έχω να φάω και πάλι τα ίδια … Τώρα που το γράφω το συνειδητοποίησα τόσες μέρες το παραβλέπω και είναι και αυτή η θλίψη στην καρδιά που ότι κι αν κάνω δεν παραβλέπεται είναι κι αυτός ο ήλιος που κρύφτηκε πίσω από τα σύννεφα λες και ντρέπεται να βγει και να φωτίσει όλα όσα γίνονται… Έχω τόσα όνειρα και τόση δίψα για ζωή, πάντα είχα απίστευτη αγάπη για τη ζωή αλλά ντρέπομαι να χαρώ και να ζήσω, ντρέπομαι να χαμογελάσω μέχρι και να κάνω έρωτα όταν έξω από την πόρτα μου σκοτώνοντ...

Νιώθω πανευτυχής που έζησα την παιδική μου ηλικία στα 90’s,η υπερβολική αισιοδοξία της δεκαετίας ταίριαζε γάντι με την αθωότητα εκείνων των χρόνων μου. Ενηλικιώθηκα στις αρχές των 00’s και η ενήλικη ζωή με απογοήτευσε,όπως και η δεκαετία,ήταν η πιο ακατάλληλη δεκαετία για την αρχή της ζωής μιας ολόκληρης γενιάς… Το ίδιο και τα 10’s που μόλις άρχισαν … Πιστεύω στις τυχερές και άτυχες γενιές,πιστεύω πως μια γενιά μεγαλουργεί και μια τα κάνει όλα πουτάνα και συνεχώς βρισκόμαστε στο μηδέν.Η ζωή κυλάει,τα πράγματα αλλάζουν,δεν μπορεί να μην έγινε τίποτα καλό,απλά σας είπα,μια γενιά κάνει ένα βήμα μπροστά και η επόμενη μας πάει δέκα πίσω,και πάλι από την αρχή … Ατέρμονο κυνηγητό,δεν ελπίζω πια ότι μπορεί να αλλάξει τίποτα,εύχομαι μόνο στη ρουλέτα της ζωής τα παιδιά μου να ανήκουν στη γενιά που θα τα κάνει όλα πουτάνα και το αγγούρι θα χρειαστεί να το βγάλει η επόμενη …Γιατί αντιδράς;Μήπως έτσι δεν είναι ;Όπως λέει και ο Μάνος,προσέξτε να μην σας δώσουν το μπαλάκι.Εμείς γεννηθήκαμε με δέκα μ...

Θέλεις να μάθεις ποια είμαι ; Πρώτον να ξέρεις ότι γράφω αυτό το κείμενο γιατί δανείστηκα την έμπνευση ενός περιέργου ξωτικού που γνώρισα κάποτε … Ποτέ δεν έχω γράψει με δανεισμένη έμπνευση. Μα τι λέω; Όλα δανεικά είναι τελικά κι αν μ’αρέσει να γράφω το οφείλω στους ερεθισμούς μου , στους δανεικούς ερεθισμούς μου… Αν θέλεις να μάθεις για μένα άσε με να κεράσω πρώτη εγώ, μόνο μη με αφήσεις να σε κερνάω για πάντα , όταν δεν σου μιλάω για τη δουλειά σημαίνει ότι δεν κάνω κάτι που να μου δίνει την δυνατότητα να κομπάζω γι αυτό κι όταν μιλάω γι αυτή ακατάπαυστα σε παρακαλώ διέκοψε με, με τρόπο . Ρώτησε με για τη ζωή μου, που τελικά την έφτιαξα και με έφτιαξε κι εκείνη και θα σου μιλάω με τις ώρες για τις απίστευτες ονειρικές στιγμές μου, για τους ανθρώπους και τα ξωτικά που πέρασαν από μέσα της , είμαι πραγματικά περήφανη για τη ζωή που έχω ζήσει μέχρι τώρα, της έδωσα πολλή αγάπη και πολλά λάθη κι αυτή μου το ανταπέδωσε με παραμύθι…. Μη με ρωτάς για την οικογένεια μου , θα σου πω αν θέλω ,...

ordinary life στίχοι, μουσική: Α. Μπογιατζής see, the stars are shimmering tonight been no observer but an earthly delight stress that out, but I see no light be the guest in my ordinary life you'll find me in no places where spirit fills the air meet me in my office, on the streets, or in my car no room for you to breathe like a twenty year's wife be a guest in my ordinary life MEET ME ON THAT CLOUD, I AM SORRY, I CAN'T SHOUT LOUD CAN'T SEE NOTHING OF YOU, BLACKOUT BEFORE MY EYES CAUSE I LIVE AN ORDINARY LIFE meet me out in a dark and dense wood an invitation to reguide my childhood you know better what is wrong and what is right be the host in my ordinary life