Neanderthal Blogger

Νιώθω πανευτυχής που έζησα την παιδική μου ηλικία στα 90’s,η υπερβολική αισιοδοξία της δεκαετίας ταίριαζε γάντι με την αθωότητα εκείνων των χρόνων μου. Ενηλικιώθηκα στις αρχές των 00’s και η ενήλικη ζωή με απογοήτευσε,όπως και η δεκαετία,ήταν η πιο ακατάλληλη δεκαετία για την αρχή της ζωής μιας ολόκληρης γενιάς… Το ίδιο και τα 10’s που μόλις άρχισαν … Πιστεύω στις τυχερές και άτυχες γενιές,πιστεύω πως μια γενιά μεγαλουργεί και μια τα κάνει όλα πουτάνα και συνεχώς βρισκόμαστε στο μηδέν.Η ζωή κυλάει,τα πράγματα αλλάζουν,δεν μπορεί να μην έγινε τίποτα καλό,απλά σας είπα,μια γενιά κάνει ένα βήμα μπροστά και η επόμενη μας πάει δέκα πίσω,και πάλι από την αρχή … Ατέρμονο κυνηγητό,δεν ελπίζω πια ότι μπορεί να αλλάξει τίποτα,εύχομαι μόνο στη ρουλέτα της ζωής τα παιδιά μου να ανήκουν στη γενιά που θα τα κάνει όλα πουτάνα και το αγγούρι θα χρειαστεί να το βγάλει η επόμενη …Γιατί αντιδράς;Μήπως έτσι δεν είναι ;Όπως λέει και ο Μάνος,προσέξτε να μην σας δώσουν το μπαλάκι.Εμείς γεννηθήκαμε με δέκα μ...

Θέλεις να μάθεις ποια είμαι ; Πρώτον να ξέρεις ότι γράφω αυτό το κείμενο γιατί δανείστηκα την έμπνευση ενός περιέργου ξωτικού που γνώρισα κάποτε … Ποτέ δεν έχω γράψει με δανεισμένη έμπνευση. Μα τι λέω; Όλα δανεικά είναι τελικά κι αν μ’αρέσει να γράφω το οφείλω στους ερεθισμούς μου , στους δανεικούς ερεθισμούς μου… Αν θέλεις να μάθεις για μένα άσε με να κεράσω πρώτη εγώ, μόνο μη με αφήσεις να σε κερνάω για πάντα , όταν δεν σου μιλάω για τη δουλειά σημαίνει ότι δεν κάνω κάτι που να μου δίνει την δυνατότητα να κομπάζω γι αυτό κι όταν μιλάω γι αυτή ακατάπαυστα σε παρακαλώ διέκοψε με, με τρόπο . Ρώτησε με για τη ζωή μου, που τελικά την έφτιαξα και με έφτιαξε κι εκείνη και θα σου μιλάω με τις ώρες για τις απίστευτες ονειρικές στιγμές μου, για τους ανθρώπους και τα ξωτικά που πέρασαν από μέσα της , είμαι πραγματικά περήφανη για τη ζωή που έχω ζήσει μέχρι τώρα, της έδωσα πολλή αγάπη και πολλά λάθη κι αυτή μου το ανταπέδωσε με παραμύθι…. Μη με ρωτάς για την οικογένεια μου , θα σου πω αν θέλω ,...

ordinary life στίχοι, μουσική: Α. Μπογιατζής see, the stars are shimmering tonight been no observer but an earthly delight stress that out, but I see no light be the guest in my ordinary life you'll find me in no places where spirit fills the air meet me in my office, on the streets, or in my car no room for you to breathe like a twenty year's wife be a guest in my ordinary life MEET ME ON THAT CLOUD, I AM SORRY, I CAN'T SHOUT LOUD CAN'T SEE NOTHING OF YOU, BLACKOUT BEFORE MY EYES CAUSE I LIVE AN ORDINARY LIFE meet me out in a dark and dense wood an invitation to reguide my childhood you know better what is wrong and what is right be the host in my ordinary life

Δεν θα μπορούσα να ζητήσω περισσότερα από τη ζωή αν και η λέξη ανικανοποίητο είναι συνώνυμο της προσωπικότητας μου… Έχει ήλιο παντού, είμαι ευτυχισμένηηηηηηηηηη, πάω να φτιάξω ένα καπουτσίνο και που είστε θα τα ξαναπούμε

Με 2 χρόνια καθυστέρηση μας κάνουν και τελετή ορκωμοσίας, αυτά είναι,τουλάχιστον κάτι σαν πτυχίο μας είχανε δώσει, με κανά χρόνο καθυστέρηση και τώρα τελετή αυτά είναι !!!!!! Ηλειακή γη σου'ρχομαι... Το ξέρω πως ποτέ δεν θα περίμενα να το πω αυτό,αλλά μου έλειψε η παρακμή σου,μου έλειψαν οι φάτσες που είχα σιχαθεί να βλέπω,μου έλειψε εκείνος ο τόπος που κάθε μέρα καταριόμουνα και ευχόμουνα να είχα φύγει,μου έλειψαν όλα,γιατί εκεί πέρασα από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου … Οι 33 σπουδαστές οι οποίοι θα ορκιστούν την Παρασκευή 26 Μαρτίου (12 :00) στο Λάτσειο Δημοτικό Μέγαρο είναι οι εξής : * Αγγελική – Ελένη Κακαλή * Αλέξανδρος – Οδυσσεύς Τσακαλίδης * Αναστασία Παπαευσταθίου * Ανδρέας Τσέτσος * Ανδρέας Φραγκιουδάκης * Άννα Πασκάλη * Ανριάνα Γκουγκουλή. * Αρχόντισσα Κοκοτσάκη * Βασιλική Κουρούμπαλη * Βασιλική Χατζηαποστόλου * Γεώργιος Λουκανίκας * Δέσποινα Ντίο * Δημήτρης Βαλαβάνης * Δημήτρης Ρούβαλης * Δημήτρης Σούρας ...

Τους ανθρώπους της ζωής μου κάθησα να τους μετρήσω τους παρόντες,τους απόντες κανα δυό περαστικούς. Όσους ήρθαν για να μείνουν όσους έφυγαν πρίν γίνουν, τους κοινόχρηστους,τους ξένους, τους πολύ προσωπικούς. Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι ή μου βγαίνουνε πολλοί, κι είναι η μοναξιά που επείγει ό,τι με μελαγχολεί. Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι ή μου βγαίνουνε πολλοί, σ'ένα μέτρημα που ανοίγει την παλιά μου την πληγή. Τους ανθρώπους της ζωής μου θα'θελα να τους κρατήσω, τα αγρίμια,τους αγγέλους, και τους πιο κανονικούς. Όσους άφησαν σημάδι, όσους πήρε το σκοτάδι, τους εκείνους,τους τυχαίους, τους πολύ προσωπικούς. Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι ή μου βγαίνουνε πολλοί, κι είναι η μοναξιά που επείγει ό,τι με μελαγχολεί. Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι ή μου βγαίνουνε πολλοί, σ'ένα μέτρημα που ανοίγει την παλιά μου την πληγή. Άνθρωποι μόνοι,που άφησαν σκόνη, φιλίες κι αγάπες που πήραν οι δρόμοι, κλεμμένοι,κρυμμένοι,κρυφά δανεισμένοι, τυχαίοι,γενναίοι,δειλοί,φοβισμένοι, δικοί μου και ξένο...

Περίληψη Μια φορά κι έναν καιρό μπορεί να είχαν και οι άνθρωποι ουρά, γιατί άκουγα πολλές φορές τους μεγάλους να λένε «Πονάει η ουρά μου», «Με χτύπησε στην ουρά», αλλά τη δική μου δεν την είδα ποτέ, όσο και να έψαχνα στον καθρέφτη. Το λέω αυτό γιατί μου φαίνεται παράξενο να έχουν ουρά τα πράγματα και να μην έχει ο ίδιος ο άνθρωπος που τα φτιάχνει. Μπορεί όμως να φοβάται πως, έτσι κι αποκτήσει κάτι τέτοιο, θα γίνει αυτός ζώο, τώρα που τα έχει εξοντώσει όλα κι έχει κρατήσει μερικά σε μάντρες για να ξεγελάει τα παιδάκια. Άλλωστε ποτέ δε συμπάθησε τις ουρές, εκτός κι αν επρόκειτο για «Λεφτά με ουρά», «Παράδες με ουρά», «Λίρες με ουρά». Κανείς δεν έδωσε σημασία στο άλλο, που έλεγε «Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά». Συνήθως κοιμάμαι νωρίς και συνήθως με ξυπνάει γύρω στις τέσσερις κάποιο όνειρο, που ώσπου να το εξηγήσω δε σηκώνομαι από το κρεβάτι. Σκάλιζα σήμερα το μυαλό μου απορημένος μ’ αυτό που πέρασε από πάνω μου. Τη λέξη «ουρά» είχα να τη δω ή να την ακούσω χρόνια κι έβλεπα για πρώτη φορά κά...

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης Πρώτη εκτέλεση: Νατάσα Μποφίλιου Φτάσαμε στην Αλεξάνδρας ξημερώματα να γλιτώσεις τους αποχαιρετισμούς γύρω βρώμικα καφέ με ξένα ονόματα προσκαλούνε μέσα τους περαστικούς μήπως θες κάτι να φας να σε κρατήσει μουσική στ' ακουστικά σου σιγανή αποφεύγεις έτσι όποιον σου μιλήσει σε ρωτάω κι ανεβάζεις τη φωνή Και να κάνεις τη στιγμή συνηθισμένη το αντίο, πάντα αντίο θα σημαίνει Σ' ένα χάρτη με στυλό τραβάς το δρόμο σου και τσιγάρα στρίβεις για τη διαδρομή ένας τρόπος να σκοτώσεις, λες, το χρόνο σου ένας τρόπος να σκοτώσεις τη στιγμή Και να γύριζες να δεις, τι θα 'χε γίνει αφού τίποτα δε διαρκεί στη μνήμη Ένα τζιν μπουφάν φθαρμένο για το κρύο κι ένας σάκος που σε λίγο θα εκραγεί μ' ένα σάλτο μπαίνεις μες στο λεωφορείο δε μ' αφήνεις τελευταία επιλογή... Έφευγες από Αλεξάνδρας τα χαράματα μ' ένα αρχαίο πούλμαν μπλε-πορτοκαλί να μη δω το πρόσωπό σου μες στα κλάματα με το χνώτο είχες θαμπώσει το γυαλί. Και να σ...

Είναι πουλιά που πετάνε Κι αλλά που κάθονται Στη φωλιά, περιμένοντας το πρώτο και το τελευταίο τους σάλτο σ.χ

"Κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο να αποδράσεις ή ένα μικρό πέρασμα από τα σκατά ή για πάντα μέσα σε αυτά ..." Δεν μπορεί να είναι αυτό ζωή,δεν μπορεί να είναι αυτό για σένα και για μένα,για τη γενιά μας,όχι … Να φτάνουμε τριάντα χρονών να μένουμε με τη μάνα μας και να θέλουμε τη νταντά στην ελληνική version του alpha να έρθει για να μας κάνει να είμαστε φρόνιμα παιδιά … Όχι δεν είναι φυσιολογικό,να μην χαιρόμαστε τη ζωή,γιατί κάποιος μας κορόιδεψε πως η ζωή είναι να δουλεύεις δωδεκάωρα για εφτακόσια ευρω,χωρίς να μπορείς να πεις και τίποτα,όχι μωρό μου δεν είναι αργά,έλα σήκω φεύγουμε τώρα … Ξέρω είναι δύσκολο,να αποτινάξεις τη συνήθεια από πάνω σου,ξέρω τους έχεις μάθει αλλιώς,ξέρω το διαφορετικό και το αλλιώς σου φαίνεται δύσκολο,πόσο πιο δύσκολο μπορεί να είναι από αυτό που ζούμε τώρα; Είναι φυσιολογικό αυτό που ζούμε τώρα; Αιχμάλωτοι σε ένα γραφείο,σε μια δουλειά που δεν ονειρευτήκαμε ποτέ,παγιδευτήκαμε, δεν είναι αργά,έλα να φύγουμε,δε θέλει σκέψη,όπου μας βγάλει … Ξέρω...