Neanderthal Blogger

Υπάρχει μέσα μου μια ανεξάντλητη πηγή πόνου. Μπορώ να μη κλάψω μπροστά στη θέαση των πιο αποτρόπαιων πράξεων, μπορώ να γελοιοποιήσω με κακόγουστο τρόπο τον μεγαλύτερο ανθρώπινο πόνο, όμως κάθε φορά που θα αγγίξω την (πληγή-πηγή μου), θα περάσουν μέρες για να σταματήσω τα κλάματα . Θα γινόμουνα μια υπέροχη drama queen ,αφού έχω την κρυφή τέχνη των δακρίων στο τσεπάκι, τουναντίον είμαι γνωστή στον περίγυρο μου για το χιούμορ μου καφρικο ή μη. Το χιούμορ είναι το μακιγιάζ των θλιμμένων, κι εγώ έχω ξεμείνει από μαντιλάκια ντεμακιγιάζ . Βιώνω τη ζωή μου πάντα σε έναν τόνο πιο ψηλό από ότι φτάνω, με κίνδυνο να την γεμίσω με παραφωνίες και τα κατάφερα. Σήμερα όμως τραγουδώ τη μελωδία της ευτυχίας γιατί βρήκα μια αγκαλιά για να κλαίω Τυχερός άνθρωπος για μένα,είναι αυτός που μπορεί και κλαίει ακόμα, αλλά όχι από πόνο από ανάγκη. Δεν ντρέπομαι να ξεγυμνώνομαι μπροστά σου, ήρθε η ώρα να με δεις πραγματικά γυμνή.

Sometimes I just don't know where I'm going to, Yeah, will you help me pass away my time, And sometimes I just can't see any reason to, I have never been that wise, So cast your eyes but it's over, Saturday's, the day now, You got it all wrong, There's a traffic jam in memory lane, I'm gonna try to trick myself out, You got it all wrong, and I find it hard to find my eccentricity, Yeah, will you help me throw away my time, You fire the cars that give you electricity, I think you know it, Hardly exercise its minds, I just can't believe we're down this far, I just can't believe we slipped this far, I just can't believe I'm down this far, In this memory lane, traffic jam, So cast your eyes but it's over, Cause Saturday's a day now, you got it all wrong, And there's a traffic jam in memory lane, I'll never try to trick myself out, you got it all wrong, I'll never try to trick myself out, you got it all wrong. Puressence li...

Όταν θα σβήσει το καντηλάκι της ύπαρξης μου,μικρό κεράκι δώσε μου μία,μονάχα μία μοναδική μου ευκαιρεία να σε γευτώ,να σε αφήσω όπως μου πρέπει να σ'αποχαιρετήσω Σαν το Χριστό,σαν το ληστή σαν τερατάκι βυσσινί θα σηκωθώ,θ'αναστηθώ σαράντα μέρες θα σταθώ στο πέταλο να τραγουδώ τον τελευταίο ασπασμό να σου τον δώσω κι ας χαθώ Που θα χαθώ,θα σκορπιστώ θα γίνω χώμα και νερό θα πάω να έβρω τα παιδιά που φύγαν απ'τη συντροφιά και θα κοιτάμε τη ζαριά που αποφασίζει τη χαρά την λύπη,την παρηγοριά Μα θα'χω ζήσει αρκετά για να γνωρίζω τα μικρά του είναι μου τα μυστικά αυτά που δίνεις στα παιδιά για ν'άντιδρούνε στη ζωή αιώνια και για μια στιγμή Το όνομα μου θα σβηστεί το στίγμα μου θα ξεχαστεί μα εγώ θα έχω σταθερά θα ζω μαζί σου νοερά ολούθε και παντοτινά μέσα στο σκούρο σου βαθύ του αίματος το βυσσινί Υ.Σ«Του αίματος το βυσσινί» Το ποίημα το έγραψε και το απήγγειλε ο αδελφός μου Δημήτρης Χολέβας

Ενώνω τις πατούσες μου και προσπαθώ να ακουμπήσω τις άκρες των γονάτων μου στο έδαφος,κοιτάζω προς τα πάνω,η ομίχλη έχει φύγει και ο ήλιος έχει ανατείλει,ξαφνικά σε είδα να πετάς πολύ ψηλά μα δεν ξαφνιάστηκα,το ήξερα,το περίμενα κι έτσι κάθομαι και σε χαζεύω. Όλοι μας έχουμε το προσωπικό μας ταβάνι,άλλοι σε υπόγεια,σε τριώροφα και ουρανοξύστες,ελάχιστοι από εμάς το φτάνουμε ή έστω προσπαθούμε να το αγγίξουμε. Μπορεί να μην το παραδέχομαι,αλλά μέσα μoυ ξέρω ότι κάπου το χρωστάω ότι βρήκα και εκτίμησα το δικό μου τριώροφο και κάθε μέρα το παλεύω να φτάσω στο ταβάνι του, άλλες περιόδους της ζωής μου πιο έντονα και άλλες πιο χαλαρά,από την άλλη χάρη σε μένα δεν έχασα τις υπόλοιπες χαρές της ζωής,μόνο και μόνο για να φτάσω το ταβάνι μου,δεν είναι τα πάντα σε αυτή τη ζωή το ταβάνι,ελπίζω πως εσύ έμαθες από μένα αυτό, αλληλοβοηθηθήκαμε δεν νομίζεις; Ξέρω ότι σιωπηλά και απομονωμένα τα βράδια με παρακολουθείς,ξέρω πως κλείνεις τα μάτια και ώρες-ώρες, αναρωτιέσαι τι κάνω, αν είχες δίκαιο για τη...

Η φωτογραφία είναι από το φωτογραφικό ημερολόγιο του Ανδρέα Κατσάκου http://www.photodiary.gr 6.11.09 Είναι κάτι σπίτια που νιώθουν μοναξιά,όπως εκείνο στη Θεσσαλονίκη,ανεβήκαμε για ένα Σαββατοκύριακο και μας εγκλώβισε μέσα του… Τα σπίτια που νιώθουν μοναξιά όλα μοιάζουν,συνήθως έχουν κλειστό νερό,κλειστό γενικό και ανοιγμένο ψυγείο,όλα είναι καλυμμένα με σκόνη,τα πατζούρια κλειστά,στο γραφείο τα σημάδια από μια κούπα καφέ που ακούμπησε παλιά,είχαμε να πάμε εδώ και αρκετούς μήνες.Εκείνες τις μπύρες εμείς τις είχαμε πάρει,θυμάσαι; … Τα σπίτια που νιώθουν μοναξιά,δεν κατοικούνται,ούτε είναι εγκαταλελειμμένα,κάποιος πληρώνει γι αυτά τα κοινόχρηστα,όμως σπάνια ζει μέσα τους. Σπίτια που οι τοίχοι τους μαρτυρούν πως κάποτε άνθρωποι έζησαν ένδοξες στιγμές και που τώρα για κάποιο λόγο ο χρόνος έχει σταματήσει τη στιγμή που ο κάτοικος τους αποφάσισε να αλλάξει πόλη διαμονής και δεν πήρε την απόφαση ούτε να το νοικιάσει ούτε να το πουλήσει… Ζήσαμε απίστευτες στιγμές μέσα σε αυτό το σπίτι,κι ό...

Χθες ήμουνα πτώμα από την κούραση,ξάπλωσα στο κρεβάτι,δεν μπορούσα να κοιμηθώ,με είχε κυριεύσει ένας απερίγραπτος φόβος.Ο φασισμός ανασαίνει στο αυτί μου,κι εσύ μου λες πως δεν τον βλέπεις,γιατί φοράς παρωπίδες και νομίζεις ότι ο φασισμός διαλέγει να κάτσει μόνο σε μια γωνιά,είναι στολισμένος με γαλόνια και φοράει μπλε,κι όμως όχι φιλαράκο,ο φασισμός είναι παντού,και δεξιά και αριστερά και πάνω και στο σβέρκο μου, φοράει κίτρινες,πράσινες,μπλε και κόκκινες στολές και δεν έχει έλεος… Εσύ νομίζεις πως κάνεις κάτι,γιατί χτυπάς αυτούς που νομίζουν ότι έχουν εξουσία επάνω σου,και αφήνεις ανενόχλητους και το χειρότερο τους ψηφίζεις κιόλας αυτούς που έχουν πραγματική εξουσία πάνω σου,πόσο βαθιά νυχτωμένος είσαι; Κι εγώ φοβάμαι και κρυώνω και είμαι μόνη και όλα φαντάζουν μαύρα κι άραχνα ,χαίρομαι για λίγο στη σκέψη ότι μπορεί να περνάω δεύτερη εφηβεία,να είδες πόσο μικρή είμαι ακόμα;Το πρωί που σηκώνομαι για να πάω στη δουλειά όμως όλα έχουν ήδη φτιάξει και ο φόβος και το τρέμουλο έχουν φύγει....

Σε ισοπεδώνω , με ισοπεδώνεις , μας ισοπεδώνει, σε ισοπεδώνουμε, μας ισοπεδώνετε, μας ισοπεδώνουν και κάθε μέρα κάτι εξοφλούμε. Μην μένεις στη γη, σκάψε την , βάλε θεμέλια, σε παρακαλώ πίστεψε σε μένα για να ανοικοδομηθώ σε ικετεύω. Κάθε φορά που θα ρίχνουν λάσπη για μένα και θα με κατηγορούν , ακόμα και οι πιο αγαπημένοι σου,υπερασπίσου με, εσύ πάρε τη λάσπη τους και σπείρε χόρτα στην αυλή μας ,δώσμου να ξεδιψάσω με αγάπη,τούτη την ώρα δεν πιστεύω σε τίποτα άλλο εκτός από σένα κι από τη δύναμη των βλεφάρων σου όταν βλέπεις εφιάλτες, στήριξε με, θαύμασε με , αποθέωσε με , γιατί κάθε μέρα , σε ισοπεδώνω , με ισοπεδώνεις , μας ισοπεδώνει, σε ισοπεδώνουμε, μας ισοπεδώνετε, μας ισοπεδώνουν και κάθε μέρα κάτι εξοφλούμε…

Πάντα μου έλεγαν,πως πρέπει να μάθω και να χάνω,κι εγώ έμαθα, ξέχασαν να μου πουν τι πρέπει να κάνω όταν η χασούρα γίνεται συνήθεια. Μερικοί άνθρωποι δεν γεννήθηκαν «μεγάλοι», ήταν απλά πολύ άτυχοι, δεν θέλω να γίνω μεγάλη, μονάχα «μικρή» και ευτυχισμένη όπως τώρα, θέλω αυτό το τώρα να το ζήσω για πάντα. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος μου φόβος , μήπως και δεν μπορέσω να ζήσω μια «φυσιολογική»ζωή, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι φοβήθηκα να ζήσω, γι ‘αυτό και μέχρι τώρα, δεν έζησα μια «φυσιολογική» ζωή, γιατί δεν φοβήθηκα να κάνω λάθος. Βλέπω τους αποστειρωμένους φίλους μου, τη γενιά που φτιάξανε οι μπαμπάδες μας: «Να μην κάνει λάθος το παιδί,να μην πάρει λάθος δρόμο, να τα κάνει όλα με μια κωλογαμημένη σειρά με τα λεφτά του μπαμπά.» Η ζωή όμως δεν περιμένει, τώρα ο έρωτας, τώρα το διδακτορικό, τώρα το παιδί,τώρα ο χωρισμός…. Μια δυστυχισμένη γενιά, που δεν το ξέρει ακόμα , μια γενιά που ξέχασε να ζήσει, που φοβήθηκε να ζήσει, που φοβήθηκε να κάνει λάθος και πήρε όλη τη ζωή της λάθος… Κι ...