Neanderthal Blogger

Αύριο φεύγω εσπευσμένα για τα καμενοσεισμόπληκτα. Έχω να αντικρίσω τον Ήλιο από την Ηλεία από τότε που καβάλησα την κίτρινη κλούβα VW , με τον bill_hol και ο ουρανός έγινε μαύρος από τις σκόνες και τα συντρίμμια . Κατεβαίνω για να ρίξω αυλαία , μετά από πολλές μέρες , μήνες , εβδομάδες , ώρες που λείπω από τον Πύργο μου …. Ανεβάζω φωτογραφίες που ξέθαψα από το πρώτο έτος 2003-2004 δεν είναι και τόοοοοσοοοο παλιά αλλά το πόσα πράγματα άλλαξαν από τότε μέχρι τώρα ,ουουουουουουουουουουουουουου!

Άκαπνο πρωινό, με το ράδιο στη διαπασών . Εγώ με την αγάπη μάλωσα μου τραγουδάει ο Λιδάκης , από τους 93,6 και την Δημοτική Ραδιοφωνία Λάρισας. Στα δεξιά μου στέκει λαχταριστός , ένας σκέτος φραπές και ήδη η φωνή του Δεληβοριά έχει τρυπήσει τους τοίχους και φτάνει ως την βεράντα όπου κάθομαι και γράφω κάτι ανοησίες στο laptop , ενώ παράλληλα κλέβω την γρήγορη σύνδεση του γείτονα . Στα αριστερά μου ακουμπισμένο , το πρώτο βιβλίο του Χάρη Χριστοφορίδη , «Ρείβεν σίτυ-Η τελευταία Βαβέλ», πρώτη έκδοση Ελληνικά γράμματα-Μάιος 2008. Ο Χάρης Χριστοφορίδης , γεννήθηκε στη Λάρισα το 1983 και μένει στην Υψηλάντου , κοντά στο φαρμακείο του πατέρα μου . Τώρα βέβαια τελειώνει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Πατρών στο τμήμα Βιολογίας .Έχω διαβάσει μόλις τις 105 από τις 506 σελίδες του βιβλίου και δηλώνω ενθουσιασμένη . «Ο Χάρης Χριστοφοίδης αξιοποιώντας την ατμόσφαιρα του νουάρ , επινοεί έναν μελλοντικό κόσμο, ο οποίος συνδυάζει τον τρόμο Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ, τη φιλοσοφία της μετα-matrix εποχή...

Με το πληκτρολόγιο στα γόνατα(το γραφείο ήδη είχε φάει πούλημα ), την οθόνη στο πάτωμα, τον ποπό στο κρύο σφουγγαρισμένο μάρμαρο και με κομμένο τηλέφωνο , σκέφτομαι πως ετούτο το σπίτι ήταν μόνο η αφορμή . Θέλει όσο τίποτα να το απαλλάξω από την παρουσία μου, θέλω όσο τίποτα , να αρχίσω να πετάω τις κούτες από το ετοιμόρροπο μπαλκόνι του πέμπτου ορόφου. Κατά ένα περίεργο τρόπο ,πάει πάντα , από νοικάρη -επαναστάτη , σε επαναστάτη- νοικάρη (ο καθένας με τον τρόπο του βέβαια …) . Ο ιδιοκτήτης του έζησε τον πόλεμο του 40 ως μαυραγορίτης, μαθαίνοντας άπταιστα Ιταλικά(για να κάνει τη δουλειά του ο υπ(άνθρωπος) . Όσο για τα Γερμανικά δεν τα κατάφερε και το είχε παράπονο μέχρι και τη στιγμή που τοποθετήθηκε η μεγάλη ταφόπλακα πάνω από την χοντρή κοιλιά του ! Αυτό το σπίτι , καθώς και σχεδόν όλη εκείνη η άθλια επαρχιακή πόλη ήθελε να εξιλεωθεί , ήθελε να πάρει την εκδίκησή της (καθώς η μισή ήταν ιδιοκτησία του και είχε κτιστεί με λεφτά λερωμένα υποκρισία και αίμα . Μπροστάρης στην επανάσταση, ...

The video with the interviews of the partecipants to this fabulous Roots & Routes show Να μην ξεχάσω να στείλω τα χρόνια πολλά μου στην Ελίνα και τον Θανάση που σήμερα έχουν τα γενέθλια τους . Αν ζούσε , σήμερα ο Αντώνης Παραράς θα γινόταν 41 χρονών Κάποια στιγμή θα ξυπνήσουν τα πάθη μου και θα σας γράφω πάλι ωραίες ιστορίες , μέχρι τότε δουλειά, συγκατάβαση , και «κανονική» ζωή !!! Υ.Σ Φιλιά στις γλάστρες χαιρετισμούς στο πιάνο ….

Στίχοι: Λένα Πλάτωνος Μουσική: Λένα Πλάτωνος Πρώτη εκτέλεση: Λένα Πλάτωνος Αγάπησα τα υγρά τοπία όταν με βρήκαν σε αϋπνία μέσα στις τρύπες βιβλίων βουβών τούνελ βορείων δρόμων εθνικών τούνελ από μάτια παιδιών και γέλια σχολικών διακοπών Κι ούτε ο δολοφόνος προβλέπω να πεθάνει ούτε το χελιδονάκι μου γρήγορα φτάνει Τούνελ από μάτια παιδιών και τούνελ σχολικών διακοπών προγραμματισμένα εντός Αθηνών σε προβολή ατομικής ενεργείας σε οθόνη-σανίδα σωτηρίας παρωπίδα υγείας κι έτσι δεν τον είδα Κι ούτε ο δολοφόνος προβλέπω να πεθάνει ούτε το χελιδονάκι μου γρήγορα φτάνει Κι έτσι δεν τον είδα γύρω στη δεκαετία του εξήντα να δολοφονεί τις φωνές των πουλιών με το σκουριασμένο ξυραφάκι των ποδιών παλαιών φυματικών πριγκιπισσών Κι ούτε ο δολοφόνος προβλέπω να πεθάνει ούτε το χελιδονάκι μου γρήγορα φτάνει Το σκουριασμένο ξυραφάκι των ποδιών παλαιών φυματικών πριγκιπισσών να χαράζει στις μορφές των δεδομένων γωνιών της Λεωφόρου της Ελπίδας στη φάση κάποιας άνισης παρτίδας να τους αφήνει χρεωμένους ως ...

During the "A_MAZE" Workshop in Florence, came out the idea, a day during lunch, together with Ruffy and sophie_jamaica , of shooting a short movie about Romeo and Juliet, the classical drama by William Shakespeare in which we would have chosen our parts and acted each one of us in its own language.Because we didn't have so much time, we couldn't shoot it, so I decided to propose you all on this website a very unusual project. The idea is to shoot the short movie using internet; each one of us in its country.Welcome to the group, discussions are open. Ταξίδι στην Φλωρεντία . Όταν αναχωρούσα μαζί με τον Θωμά από το Μακεδονίας , με την Alitalia για Ρώμη , κουβαλώντας το σαξόφωνο του , αλήθεια είναι ότι δεν είχα ιδέα τι θα με περίμενε στην Ιταλία … Ουσιαστικά βρέθηκα μόνη μαζί με έναν άγνωστο τρελαμένο μηχανικό του ΕΜΠ , αλλά προπάντων μουσικό, συνθέτη, μαέστρο , πιανίστα, σαξοφωνίστα ,που ως ταλεντάρα ο άνθρωπος δικαίως είχε προκριθεί και εκπροσώπευε τη χώρα μας στο Ro...

Δεν γράφω για το ταξίδι στην Φλωρεντία , γιατί δεν έχω έμπνευση και χρόνο ….Τρέχω …… Για περισσότερες λεπτομέρειες εδώ http://www.rootsnroutes.eu/

Η τελευταία φωτογραφία, είναι από το γράμμα του Viktor από την Ουγγαρία , που έγραψε για μένα ενώ πίναμε espresso με δικιά μας πατέντα στο καφέ Michelangelo , στη Φλωρεντία !Αν μπορεί κάποιος ας το μεταφράσει !Ευχαριστώ !

Γιατί εκπαιδευμένοι στο οίδημα . Θα προσπαθήσω να το πω λακωνικά αν και δεν είναι το φόρτε μου το τηλεγράφημα .Υπάρχει ένα μεγάλλοοοοο κείμενο(70 σελίδες περίπου) που το είχα γράψει εν έτη 2004-2005 . Με αφορμή κάποιο σημείο του κειμένου , έδωσα αυτό τον τίτλο σε εκείνο το κείμενο και μετέπειτα στο blog . Ο τίτλος εξέφραζε τότε καταπιεσμένα συναισθήματα και μια «υποχρέωση» , που μου επέβαλαν οι γύρω μου και εγώ τους άφηνα να κάνουν στη ζωή μου ότι θέλουν ! Όλα αυτά έχουν αλλάξει προ πολλού αλλά ο τίτλος παρέμεινε , πριν καιρό είχα ανεβάσει αυτό το κείμενο στο άλλο μου blog , χωρίς να το δώσει κανείς ιδιαίτερη σημασία, μιας και σχεδόν κανείς δεν διαβάζει το άλλο μου βλογκ, γι αυτό και το έβαλα εκεί ! Γιατί τελικά θέλει εκπαίδευση και η υπομονή και εγώ έχω αποκτήσει αρκετή στην πορεία της ζωής μου , σας φιλώ όλους και σας ενημερώνω ότι μέσα σε λίγο διάστημα το blog θα γίνει διεθνές…..

Έχοντας ως βάση τη Μεσίνα , επί επτά ημέρες, περάσαμε τα όρια μας και οργιάσαμε οικογενειακώς οργώνοντας τη Σικελία.(Sicilia-non vedo-non sento-non parlo)ε αφού δεν κάνεις αυτά , κάνεις άλλα πράγματα. Αν εξαιρέσει κανείς, το ότι διέλυσα το κινητό μου, από την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου εδώ , πάθαμε γενικό βραχυκύκλωμα στο σπίτι , κλειστήκαμε οικογενειακώς σε ένα ασανσέρ στην Κατάνια (γιατί έλεγε μέχρι τέσσερα άτομα και όοοοοχι τέσσερα βόδια κι εμείς μπήκαμε μέσα !!!). Φάγαμε άψητο αρνί , κόντεψα να πεθάνω από ειλεό , γέμισα παντού σπυριά , μας πιάσανε τον κώλο για τα καλά σε ένα Μεξικάνικο , παραλίγο να σκοτωθούμε στο δρόμο , κατά τα άλλα όλα καλά , κι έχουμε μπροστά μας άλλες εφτά ημέρες … Στη Μεσσήνη-Μεσίνα-Messina ή αλλιώς στην ομηρική Χάρυβδή , οι μέρες κυλούσαν ήρεμα, μην έχοντας φάει ακόμα τον θρυλικό γύρο του Παναγιώτη(Αλβανός που λέει , πως έζησε χρόνια στο Μοσχάτο )δίπλα από την κεντρική πλατεία της πόλης (Piazza del Duomo).Από τις πρώτες κιόλας μέρες βρεθήκαμε στους εμ...