Hello Daylight

Dreamers they never learn...

Ζω την ταφόπλακα του οκτάωρου, που με εξαϋλώνει. Κάθε πρωί σχεδόν λιπόθυμη με τσιμεντάρω και πάω.Καλουπώνω την ψυχή μου και πάω, στον βρόμικο καθημερινό μου τάφο. Πολλά μοιρολόγια μου έχω κάνει για ζωντανή. Άραγε να 'μαι; Να, με τσιμπάω και δεν αντιδρώ. Δεν το περίμενα ποτέ πως ένα οκτάωρο θα μπορούσε να με στείλει κυριολεκτικά στον διάολο.

Επιλογές από φόβο, όχι για τ' όνειρο και καμιά φορά αναρωτιέμαι που και να ήταν ζήτημα σκληρής επιβίωσης. Πραγματικά αναρωτιέμαι ακόμα γιατί συνεχίζω να το κάνω αυτό στον εαυτό μου. Ο μαζοχισμός του καλού παιδιού, της ανασφάλειας, του ότι πρέπει να κάνεις κάτι στη ζωή σου, για το χαρτζιλίκι, γιατί  περί χαρτζιλικίου πρόκειται.

Αφήστε με εκτός οκταώρου και θα δείτε πόσα πράγματα μπορώ να κάνω ή στην τελική και να μην κάνω.Καλύτερα δημιουργική τεμπελιά παρά αυτός ο καρκίνος κάθε μέρα. Πως έπεσα στην λούμπα τούτη;Καθημερινές αθλιότητες με ανθρωπάκια.Μήπως όμως πραγματικά το έχω ανάγκη, γιατί δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, όχι αποκλείεται να έχω αυτή τη μαλακία ανάγκη.Κανείς δεν την έχει ανάγκη κι όμως όλοι έτσι νομίζουμε και συνεχίζουμε για την επιβίωση άλλοι με περισσότερη και άλλοι με λιγότερη ανάγκη να πηγαίνουμε καθημερινά προς τη δυστυχία μας.

Να φταίει τελικά μόνο το γαμημένο οκτάωρο ή απλά κρύβουμε όλοι μας  πίσω από τα άθλια οκτάωρα μας τους δισταγμούς και τους ίσκιους μας γιατί βαθιά μέσα μας ακόμα πιστεύουμε πως θα μπορούσαμε να τα είχαμε καταφέρει και καλύτερα. Έλα μου ντε; Θα μπορούσαμε να είχαμε επαναστατήσει για κάτι λιγότερο σίγουρο αλλά εκτός από τον ανθρώπινο φόβο είναι κι αυτοί οι γαμημένοι καιροί άκρως ακατάλληλοι για ρίσκα ή μήπως είναι άκρως κατάλληλοι γι αυτά;

Γιατί πόσο πιο κάτω να έχει από τον πάτο; Μωρέ έχει και παρά έχει, αυτό επιβεβαιώνεται τα τελευταία χρόνια. Από τον πάτο πρέπει να ξαναθυμηθούμε τα θέλω μας και να προσπαθήσουμε να παλέψουμε γι αυτά, να παλέψουμε στις οκτώ ώρες της ημέρας που μας απομένουν έστω και στραπατσαρισμένοι και μέσα από αυτά να ξαναζωντανέψουμε, να ξαναλαχταρίσουμε, να νιώσουμε πάλι ζωντανοί και ίσως αν ζωντανέψουμε να τα καταφέρουμε. Παλεύουμε μαζί του κάθε μέρα κι ακόμα δεν κατάφερε να μας αποτελειώσει,αντιδρούμε και δεν αποδεχόμαστε πως θα αφήσουμε  αυτή την ασχήμια εντός και εκτός οκταώρου να μας καταπιεί.

 Dreamers

      They never learn 

      They never learn

      Beyond the point

of no return

of no return

And it's too late

The damage is done

The damage is done ...

Υ.Σ  Βάλε ακουστικά, κλείσε τα μάτια και άκου...

Αυτοαναφορικό

Με πλησίασαν διάφοροι και αρκετοί άνθρωποι λόγω του blog, λόγω του γραψίματος σε αυτό δηλαδή.Μου έδωσαν αγάπη, αποδοχή, αγκαλιά, συναισθήματα, θαυμασμό.Κάποιοι δίνουν ακόμα. Έχω την εντύπωση όμως ότι μερικούς από αυτούς τους απογοήτευσε η φυσική μου απουσία από τα πράγματα, με την έννοια ότι περίμεναν περισσότερα από εμένα κι εγώ δεν υπήρχα σχεδόν πουθενά.Δεν ήταν όμως μόνο η φυσική απουσία ήταν σίγουρα και η συγγραφική. Δεν γράφεις άρα δεν υπάρχεις.

Δε θα έβλεπες το όνομα μου να μοστράρει σε εκδηλώσεις, συναθροίσεις και λογοτεχνικές συνεστιάσεις και γενικά και πέρα από αυτά δε θα με έβλεπες πουθενά. Είχα παραιτηθεί εξαρχής από μια τέτοια προσπάθεια. Επίμονα και από επιλογή μια διαχρονική αποχή ίσως γιατί δεν μπορώ με τίποτα να καταπολεμήσω την εσωτερική μου ανάγκη να μην ανήκω πουθενά και σε κανέναν χώρο ακόμα κι εκεί που αισθάνομαι σχετικά άνετα και βολικά, μάλλον φταίει που δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι και η συναναστροφή μαζί τους.(τι ειρωνεία!) Μερικοί φτάσανε στο γελοίο σημείο να με κακολογούν γιατί τόλμησα να μην πραγματοποιήσω τις προσδοκίες που είχαν στο δικό τους κεφάλι για μένα!

Μπορεί να τους απογοήτευσαν φυσικά κι άλλα πράγματα αλλά ακόμα προσπαθώ να καταλάβω αν απομακρύνθηκα εγώ από αυτούς ή αυτοί από εμένα και με βεβαιότητα καταλήγω ότι τους άφησα τρέχοντας πρώτη εγώ, αρά δεν ξέρω τελικά ποιος απογοήτευσε ποιον. Ήταν ίσως μια αμοιβαία και καθαρή αλληλοαπογοήτευση, ήταν η διαφορά προοπτικής στα πράγματα, ήταν το ότι συνέχισα να αλληθωρίζω προς τα μέσα, ήταν η απουσία της ματαιοδοξίας.

Εξακολουθώ να πιστεύω πως ήταν σωστή επιλογή να απομακρυνθώ γιατί το "όλοι μαζί μπορούμε' έχω δει σε τι σκατά καταλήγει. Το γράψιμο εξάλλου είναι ένα μοναχικό σπορ όπως και το να χάνεσαι μέσα στις λέξεις. Μένω δίπλα μονάχα σε αυτούς που αποδέχονται και αγαπάνε τη Σοφία σε όλες τις καθημερινές τετριμμένες εκδοχές της. Δεν είμαι μονάχα οι λέξεις μου, υπάρχω και πέρα από αυτές, υπάρχω στις σιωπές μου, στις απουσίες μου, στα κενά μου. Νιώθω ελεύθερη και πλήρης, δίχως να έχω την ανάγκη επιβράβευσης ή εντυπωσιασμού για το οτιδήποτε. Νιώθω τόσο συμφιλιωμένη με την μονόχνωτη φύση μου,νομίζω ότι ο λόγος που δεν γράφω πια τόσο συχνά είναι η απουσία μοναξιάς και απόλυτης σιωπής έστω και για λίγες ώρες. Τι ειρωνεία να μην μπορείς τους ανθρώπους και κάθε μέρα λόγω δουλειάς να έχεις τόσους πολλούς μαλάκες μαζεμένους πάνω από το κεφάλι σου. Τι ειρωνεία!

Το συνοδευτικό τραγουδάκι ανασύρθηκε από τη μνήμη και μου κόλλησε από χθες!

Άλλο ένα απεργιακό... post

Υ.Σ ίσως και να φταίει που δεν τους έκατσα!

Οι θεατές της ζωής

Όλα είναι θέμα θέασης αυτού του κόσμου. Σημασία έχει σε ποια θέση βρίσκεσαι όταν τραβιέται μια σκανδάλη. Την πατάς εσύ; Τρως τη σφαίρα;Την τρώει κάποιος άλλος; Το βλέπεις από τον καναπέ σου ή μπαίνεις ανάμεσα και την τρως πάλι εσύ; Είσαι από πάνω; Από κάτω; Από πίσω;Τα ψυχολογικά σου πως πάνε; Έχεις ανασφάλειες, παιδικά τραύματα; Τσαμπουκά; Είσαι στη θέση του διευθυντή ή του εργάτη; Είσαι μάνα, άτεκνη, πουτάνα; Είσαι άντρας; Πατέρας, φαντάρος, γκέι, εργοστασιάρχης, άνεργος , πρόσφυγας, με διδακτορικό ή όχι; Είσαι καλλιτέχνης, συγγραφέας, φτωχός ή πλούσιος;  Είσαι άνθρωπος; Ανάλογα τι παπούτσια από όλα αυτά φοράς , ανάλογα βαδίζεις. Δεν περπατάμε όλοι τους ίδιους δρόμους. 

Θυμάμαι τη μάνα μου να λέει, "αυτοί είναι θεατές της ζωής" και ήξερα ότι σε όποιους αναφερότανε με αυτή τη φράση δεν τους είχε και σε μεγάλη εκτίμηση. Μεγαλώνοντας πια και γνωρίζοντας καλά ποιοι είναι αυτοί "οι θεατές της ζωής" και έχοντας περάσει κι εγώ από αυτή τη θέση, αναπολώ και λαχταρώ να γυρίσω και πάλι εκεί, να γίνω θεατής σε όλα τα επίπεδα εκεί που είχε μπανιστήρι και αραλίκι. 

Συνήθως "οι θεατές της ζωής" έχουν δυο πόδια και δυο χέρια απλά σε αντίθεση με όλους τους άλλους τα κουράζουν λιγότερο! Οι κοινοί θνητοί μπαίνουν άθελα ή ηθελημένα στο βρόμικο παιχνίδι που λέγεται ζωή ενώ οι θεατές είναι πιο χαβαλετζήδες. Συνήθως δεν έχουν καθόλου δουλειά ή για να το θέσω καλύτερα δεν έχουν καθόλου ανάγκη από δουλειά ή για δουλειά έχουν την καύλα τους- χόμπι τους, δεν δεσμεύονται με κοινωνικές συμβάσεις κάθε είδους και έτσι αμέσως-αμέσως δεν συσσωρεύουν προβλήματα στο κεφάλι τους. Ούτε παιδιά, ούτε σκυλιά, ούτε συμβάσεις. Όσο είσαι πιο νέος είναι πιο εύκολο να είσαι θεατής και μεγαλώνοντας δηλαδή πάλι πιο εύκολο είναι να παραμείνεις έτσι παρά να  δεχτείς να "μεγαλώσεις"...

Τώρα δυστυχώς που την πάτησα χοντρά και έχω απομακρυνθεί για τα καλά από αυτή την ωραία θέση του θεατή, μερικές φορές όταν γυρίζω και τους παρατηρώ από τη δικιά μου θέση πια, μου φαίνονται μικροί και γελοίοι, μπορεί να είναι και απλά ο ενδόμυχος μου φθόνος γιατί εκείνοι εξακολουθούν να κατέχουν τη θέση των ονείρων μου.

Μου φαίνονται μπουρδολογίες όλα αυτά που κάποτε με συγκινούσαν, γιατί είναι πολύ διαφορετικό να μιλάς για την εργατιά από το να ανήκεις στην εργατιά, γιατί είναι πολύ πιο δύσκολο να είσαι πρόσφυγας από το να φωτογραφίζεις πρόσφυγες, είναι πολύ πιο εύκολο να παρατηρείς και να αναλύεις την ανεργία από το να είσαι άνεργος. Είναι πολύ πιο εύκολο να γράφεις ποίηση για το θάνατο, από το να πεθαίνεις. 

Under construction...

Συγχωρεμένα

Ξέρω ότι είσαι μακριά. Δεν έχω χρόνο ούτε καν να αναρωτηθώ τι κάνεις, ούτε καν τι κάνω εγώ.Απόψε όμως τα πράγματα διαφέρουν θυμίζουν κάτι απ'τα παλιά,  από εκείνα τα βράδια που και τότε ήσουν μακριά και καιγόμουν κι έβαζα φωτιά στα άδεια μου δωμάτια. Τότε που όλα ήταν φορτωμένα συναισθήματα.  

Δεν ξέρω αν κάνουμε εμείς τις ζωές μας ή αυτές εμάς ξέρω μονάχα πως πιαστήκαμε στην παγίδα και μεγαλώνουμε, μεγαλώνουμε σε κάτι απαίσια χρόνια. Μαθαίνω αραιά και που νέα σου και χαίρομαι, είμαι εξάλλου σίγουρη, αδιάψευστα σίγουρη για το μέσα σου. Χαίρομαι που δώσαμε τότε στους εαυτούς μας αυτή την ανυπέρβλητη δυνατότητα και ξεγυμνωθήκαμε έτσι απόλυτα ο ένας μπροστά στον άλλο. Σε διαβεβαιώ πως δεν το επιχείρησα ποτέ ξανά από τότε και είμαι σχεδόν σίγουρη πως δεν έχω πια αυτή την πολυτέλεια να το ξανακάνω. Θα σε ευγνωμονώ αιώνια για αυτή την ευκαιρία.

Να αυτό θέλω να σου εξομολογηθώ απόψε, αυτό θέλω να ξέρεις, πως είμαι εγώ, παρόλο το χαμό που γίνεται εκεί έξω κι εδώ μέσα δηλαδή είμαι ακόμα εγώ. Κάθε μέρα, κάθε πρωί και κάθε βράδυ όπου κι αν βρίσκομαι κι όσο κι αν παλεύω με μια καθημερινότητα τόσο εχθρική που όλο τρέχει και με προσπερνά θέλω να ξέρεις πως έχω το ίδιο χαμόγελο με τότε, το ίδιο χαμόγελο που είχα πάντοτε όταν σε έβλεπα ή όταν άκουγα τη φωνή σου, σε κάθε εύκολη και δύσκολη περίσταση στέκομαι με αξιοπρέπεια, δεν πουλήθηκα, δεν χαρίστηκα ούτε καν στην ίδια την σκληράδα του κάθε μέρα, στην ίδια την απώλεια, δεν αλλοτριώθηκα, δεν έπαψα να είμαι άνθρωπος, είμαι το κορίτσι που ήξερες και είμαι σίγουρη πως αν είχες τη δυνατότητα να με παρακολουθήσεις θα ήσουν πολύ περήφανος για μένα,θα εξακολουθώ να είμαι η εξαίρεση και ξέρεις ότι δεν το κάνω για σένα απλά γιατί δεν μπορώ αλλιώς.  

Δεν ξέρω γιατί στα λέω όλα αυτά, ίσως γιατί φοβάμαι, ίσως γιατί τα τελευταία χρόνια σιωπώ, θλίβομαι και δεν μπορώ να γράψω πια, δεν μπορώ να γράψω ούτε λέξη, νιώθω καθημερινά περικυκλωμένη από μια ασχήμια και όσο κι αν στέκομαι ψηλά με νύχια και με δόντια, κάθε μέρα η δυσωδία αγγίζει τα ρουθούνια μου. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ το ότι να μεγαλώνεις θα ήταν τόσο απάνθρωπο.

Τι κι αν δεν ήρθαν όλα όπως τα περίμενα, τι κι αν δεν έκανα σχεδόν τίποτα για τα θέλω μου χεσμένη απ'τον ίδιο μου το φόβο, θεωρώ πως το μεγαλύτερο μου επίτευγμα μέχρι σήμερα είναι ότι καταφέρνω να είμαι το ίδιο κορίτσι με εκείνο που γνώρισες. Δεν ξέρω αν καταφέρω ποτέ να ξεμουδιάσω, αν θα έρθουν καλύτερες μέρες ή έστω καλύτεροι άνθρωποι για να τις φτιάξουν, μου φτάνει μόνο που απόψε είναι μια μαγική βραδιά που κατάφερα χάρη στη θύμηση σου να ανοίξω πάλι για λίγο την ψυχή μου, να απελευθερωθώ, να γράψω έστω αυτές μονάχα τις αράδες, να ανακουφιστώ από την τόση μακρόσυρτη σιωπή και δεν θα σου πω κι ότι είπαμε συγχωρεμένα, γιατί εμείς έχουμε από καιρό συγχωρεθεί...

Happy Valentines!

Love loves to love love
James Joyce

Όλα είναι δρόμος...

Ήλιος, ήλιος με δόντια αλλά ήλιος. Περπαταω και μου χαϊδεύει το πρόσωπο. Δεν ξερω πως κατάφερα και έκανα τόσο σκατά τη ζωή μου ή μάλλον ξέρω είναι ξεκάθαρο μπροστά μου είναι η δουλειά μου, έξω από αυτήν εξακολουθώ να έχω και να δημιουργώ μια υπέροχη ζωή όπως εγώ την επιθυμώ. Έμειναν ελάχιστες μέρες πριν μπούμε στο καινούργιο μας σπίτι, πήρα άδεια λόγω μετακόμισης όλη την εβδομάδα και παρόλη τη βαβουρα και το τρέξιμο,παρόλη την κούραση και τον Γιάννη στο δωμάτιο με τις κούτες να ψήνεται στον πυρετό αντιλαμβάνομαι πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα μακριά από το απαίσιο περιβάλλον της δουλειάς, πόσο γαλήνια αισθάνομαι. Γράφω αυτές τις μικρές μου σκέψεις από το κινητό λίγες ώρες πριν μου κόψουν από εδώ το τηλέφωνο αφού σε δύο ωριτσες έχω ραντεβού με τον τεχνικό για να μου μεταφέρει εκεί τη γραμμή. Χθες πήγα θέατρο ήταν όμορφα, ξέφυγα... Ξέρω το πρόβλημα λοιπόν και στο χέρι μου είναι να το λύσω, δεν λέω ότι είναι εύκολο αλλά πότε κάτι που να αξίζει τον κόπο δεν ήταν. Έχω τόσα πολλά να πω... Τελευταία ανάρτηση κι από τούτο το σπίτι...Όλα είναι δρόμος

Bienvenue...

Δεν αποτελεί εξαίρεση ούτε αυτή η μετακόμιση, τέλος Γενάρη όπως και όλες...

Υ(eh)okhanán

Χρόνια σου πολλά έρωτα αγιάτρευτε!

Το Μονδέλο...

 Καλε είμαι μικρή για παντρειά, από επίδειξη οίκου νυφικών είναι, χαχαχα!