Under construction...

Συγχωρεμένα

Ξέρω ότι είσαι μακριά. Δεν έχω χρόνο ούτε καν να αναρωτηθώ τι κάνεις, ούτε καν τι κάνω εγώ.Απόψε όμως τα πράγματα διαφέρουν θυμίζουν κάτι απ'τα παλιά,  από εκείνα τα βράδια που και τότε ήσουν μακριά και καιγόμουν κι έβαζα φωτιά στα άδεια μου δωμάτια. Τότε που όλα ήταν φορτωμένα συναισθήματα.  

Δεν ξέρω αν κάνουμε εμείς τις ζωές μας ή αυτές εμάς ξέρω μονάχα πως πιαστήκαμε στην παγίδα και μεγαλώνουμε, μεγαλώνουμε σε κάτι απαίσια χρόνια. Μαθαίνω αραιά και που νέα σου και χαίρομαι, είμαι εξάλλου σίγουρη, αδιάψευστα σίγουρη για το μέσα σου. Χαίρομαι που δώσαμε τότε στους εαυτούς μας αυτή την ανυπέρβλητη δυνατότητα και ξεγυμνωθήκαμε έτσι απόλυτα ο ένας μπροστά στον άλλο. Σε διαβεβαιώ πως δεν το επιχείρησα ποτέ ξανά από τότε και είμαι σχεδόν σίγουρη πως δεν έχω πια αυτή την πολυτέλεια να το ξανακάνω. Θα σε ευγνωμονώ αιώνια για αυτή την ευκαιρία.

Να αυτό θέλω να σου εξομολογηθώ απόψε, αυτό θέλω να ξέρεις, πως είμαι εγώ, παρόλο το χαμό που γίνεται εκεί έξω κι εδώ μέσα δηλαδή είμαι ακόμα εγώ. Κάθε μέρα, κάθε πρωί και κάθε βράδυ όπου κι αν βρίσκομαι κι όσο κι αν παλεύω με μια καθημερινότητα τόσο εχθρική που όλο τρέχει και με προσπερνά θέλω να ξέρεις πως έχω το ίδιο χαμόγελο με τότε, το ίδιο χαμόγελο που είχα πάντοτε όταν σε έβλεπα ή όταν άκουγα τη φωνή σου, σε κάθε εύκολη και δύσκολη περίσταση στέκομαι με αξιοπρέπεια, δεν πουλήθηκα, δεν χαρίστηκα ούτε καν στην ίδια την σκληράδα του κάθε μέρα, στην ίδια την απώλεια, δεν αλλοτριώθηκα, δεν έπαψα να είμαι άνθρωπος, είμαι το κορίτσι που ήξερες και είμαι σίγουρη πως αν είχες τη δυνατότητα να με παρακολουθήσεις θα ήσουν πολύ περήφανος για μένα,θα εξακολουθώ να είμαι η εξαίρεση και ξέρεις ότι δεν το κάνω για σένα απλά γιατί δεν μπορώ αλλιώς.  

Δεν ξέρω γιατί στα λέω όλα αυτά, ίσως γιατί φοβάμαι, ίσως γιατί τα τελευταία χρόνια σιωπώ, θλίβομαι και δεν μπορώ να γράψω πια, δεν μπορώ να γράψω ούτε λέξη, νιώθω καθημερινά περικυκλωμένη από μια ασχήμια και όσο κι αν στέκομαι ψηλά με νύχια και με δόντια, κάθε μέρα η δυσωδία αγγίζει τα ρουθούνια μου. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ το ότι να μεγαλώνεις θα ήταν τόσο απάνθρωπο.

Τι κι αν δεν ήρθαν όλα όπως τα περίμενα, τι κι αν δεν έκανα σχεδόν τίποτα για τα θέλω μου χεσμένη απ'τον ίδιο μου το φόβο, θεωρώ πως το μεγαλύτερο μου επίτευγμα μέχρι σήμερα είναι ότι καταφέρνω να είμαι το ίδιο κορίτσι με εκείνο που γνώρισες. Δεν ξέρω αν καταφέρω ποτέ να ξεμουδιάσω, αν θα έρθουν καλύτερες μέρες ή έστω καλύτεροι άνθρωποι για να τις φτιάξουν, μου φτάνει μόνο που απόψε είναι μια μαγική βραδιά που κατάφερα χάρη στη θύμηση σου να ανοίξω πάλι για λίγο την ψυχή μου, να απελευθερωθώ, να γράψω έστω αυτές μονάχα τις αράδες, να ανακουφιστώ από την τόση μακρόσυρτη σιωπή και δεν θα σου πω κι ότι είπαμε συγχωρεμένα, γιατί εμείς έχουμε από καιρό συγχωρεθεί...

Happy Valentines!

Love loves to love love
James Joyce

Όλα είναι δρόμος...

Ήλιος, ήλιος με δόντια αλλά ήλιος. Περπαταω και μου χαϊδεύει το πρόσωπο. Δεν ξερω πως κατάφερα και έκανα τόσο σκατά τη ζωή μου ή μάλλον ξέρω είναι ξεκάθαρο μπροστά μου είναι η δουλειά μου, έξω από αυτήν εξακολουθώ να έχω και να δημιουργώ μια υπέροχη ζωή όπως εγώ την επιθυμώ. Έμειναν ελάχιστες μέρες πριν μπούμε στο καινούργιο μας σπίτι, πήρα άδεια λόγω μετακόμισης όλη την εβδομάδα και παρόλη τη βαβουρα και το τρέξιμο,παρόλη την κούραση και τον Γιάννη στο δωμάτιο με τις κούτες να ψήνεται στον πυρετό αντιλαμβάνομαι πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα μακριά από το απαίσιο περιβάλλον της δουλειάς, πόσο γαλήνια αισθάνομαι. Γράφω αυτές τις μικρές μου σκέψεις από το κινητό λίγες ώρες πριν μου κόψουν από εδώ το τηλέφωνο αφού σε δύο ωριτσες έχω ραντεβού με τον τεχνικό για να μου μεταφέρει εκεί τη γραμμή. Χθες πήγα θέατρο ήταν όμορφα, ξέφυγα... Ξέρω το πρόβλημα λοιπόν και στο χέρι μου είναι να το λύσω, δεν λέω ότι είναι εύκολο αλλά πότε κάτι που να αξίζει τον κόπο δεν ήταν. Έχω τόσα πολλά να πω... Τελευταία ανάρτηση κι από τούτο το σπίτι...Όλα είναι δρόμος

Bienvenue...

Δεν αποτελεί εξαίρεση ούτε αυτή η μετακόμιση, τέλος Γενάρη όπως και όλες...

Υ(eh)okhanán

Χρόνια σου πολλά έρωτα αγιάτρευτε!

Το Μονδέλο...

 Καλε είμαι μικρή για παντρειά, από επίδειξη οίκου νυφικών είναι, χαχαχα!

Σπατάλη χρόνου

Τίποτα δεν είναι πραγματικά σπατάλη χρόνου, όταν το απολαμβάνεις!Arthur Koestler

Κάτι άλλο που δεν χάλασε ακόμα;

Δεν ξερω πως μπήκε έτσι ο Δεκέμβρης αλλά μεγάλος χαλασμος. Ο Mac τα έφτυσε, o Sony Vaio το ίδιο, όλες οι λάμπες κάηκαν τα μισά μου κοσμήματα επίσης διαλύονται, μπορεί να μου σπάνε λίγο τα νεύρα όσο να'ναι αλλά δεν το παίρνω και κατάκαρδα γιατί ξέρω πως και οι άνθρωποι χαλάνε....

Λονδίνο Δεκέμβρης 2005

Γαλλικός φουντούκι, ο σκληρός γεμάτος 2tb με σειρές και ταινίες κουμπωμενος μόνιμα στη Sony. Βλέπω House of Cards σερί σαν καλό πρεζοσειριακο ρεμαλι που αισχατως κατάντησα πίνοντας καφέ στην αγαπημένη μου κούπα.
Αρχές Δεκέμβρη του 2005 την είχα αγοράσει απ'το Λονδίνο, δέκα χρόνια μετά απολαμβανω με την ίδια χαλαρότητα τους απογευματινους μου καφέδες.
Τελευταίος μήνας σε τούτο το σπίτι, τελευταίες αναμνήσεις, άντε και του χρόνου στο καινούργιο μας σπίτι με μεγαλύτερο δέντρο!

Υ.Σ Αύριο παίρνω πίσω το Macoulino μου, θα επανελθω οσονουπω στο θέμα...

Υ.Σ Την Πέμπτη απεργία.